QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

Από τον

Γιάννη Τσινάβο

3/7/2024

Μόλις ένα μήνα πριν, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ήταν στο Ιράν, ακολουθώντας τον Δρόμο του Μεταξιού. Αυτή τη φορά όμως, η Τεχεράνη δεν αποτελεί σκοπό του ταξιδιού αλλά μια μικρή διήμερη στάση πριν ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια προς την άκρη της Ανατολής.

Μια μικρή ανάσα, μια μικρή ευκαιρία για περιήγηση σε μέρη γνωστά αλλά πάντα εντυπωσιακά και αποστομωτικά, ενταγμένα σε μια διαφορετική κουλτούρα που μένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων.

QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

“Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας που είχα αποχαιρετήσει το Ιράν, και να που γύρισα και πάλι στον τόπο του… εγκλήματος με την QJ SRT 800X. Αυτή την φορά όμως, η διαδρομή των 2.100 ιρανικών χιλιομέτρων του QJ TRANS ASIA θα ήταν εντελώς διαφορετική (Tabris – Tehran – Mashhad), μιας και στην έξοδο από την χώρα με περίμενε το Αφγανιστάν.

Στην πολύβουη Τεχεράνη παρέμεινα δυο μέρες, προκειμένου να πάρω την απαραίτητη βίζα εισόδου από την πρεσβεία του Αφγανιστάν. Στο μεσοδιάστημα επισκέφθηκα το πρώην Παλάτι του Σάχη και αντίκρισα χλιδή και πολυτέλεια σε υπερθετικό βαθμό, σουλατσάρισα στο υπαίθριο παζάρι της ιρανικής πρωτεύουσας, αντίκρισα οικογένειες να δειπνούν στα πάρκα της πόλης και κατέληξα στην εμβληματική πλατεία της Ελευθερίας (Azadi Square).

Όμως, την πιο συγκινητική ανάμνηση από την Τεχεράνη θα μού την χάριζε ο Reza, ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης της πανσιόν όπου διέμενα. Το πρωινό που έφευγα, ο Reza ακούμπησε πάνω μου το Κοράνιο και μου διάβασε μια ευχή και αμέσως μετά έριξε δίπλα στη μοτοσυκλέτα λίγο νερό για καλή τύχη. Άραγε, πόση αγνότητα, καλοσύνη και ομορφιά έκρυβε μέσα στην καρδιά του αυτός ο άνθρωπος;

Δυο μέρες μετά, διασχίζοντας τις βόρειες παρυφές της αδυσώπητης ερήμου Lut, αντίκριζα την συνοριακή γραμμή του Αφγανιστάν. Είχε έρθει η ώρα να 'παίξω μπάλα' στο γήπεδο των Ταλιμπάν”.

Ετικέτες

μητσάκης

γκοργκόλης

QJMotor

SRT 800X

https://bit.ly/MOTO_659

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

1/9/2022

Τα ρώσικα σύνορα απείχαν περίπου 160 χλμ. βόρεια της Τιφλίδας. Την μετάβασή μου στην χώρα του Βόλγα ανέλαβε ο φημισμένος «Military Road», ένας ορεινός οδικός άξονας που ανηφορίζει στην επιβλητική οροσειρά του Καυκάσου, σε υψόμετρο 2.379 μ. (πέρασμα Jvari Pass).

Το φυσικό σκηνικό της διαδρομής ήταν εκπληκτικό και δικαιολογημένα μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου. Μέχρι που έφτασα στα ρωσο-γεωργιανά σύνορα και αντίκρισα πανικόβλητος μια ατελείωτη ουρά οχημάτων η οποία ξεπερνούσε τα 3 χλμ. - ο χρόνος αναμονής για την ολοκλήρωση των συνοριακών διαδικασιών έφτανε τις 7 ώρες. Ευτυχώς όμως, εξαιτίας ενός τρακαρίσματος που έγινε η αιτία να ακινητοποιηθούν όλοι, κατάφερα να ξεγλιστρίσω και να προσπεράσω την ουρά των οχημάτων για να φτάσω μόνος μου στα ρώσικα τελωνεία. Χρόνος ολοκλήρωσης των συνοριακών διαδικασιών; Μόλις μια ώρα! Αν έχεις τύχη διάβαινε.

Η πρωτεύουσα της Τσετσενίας Grozny (140 χλμ. βορειοανατολικά των συνόρων), προσφέρθηκε για την πρώτη διανυκτέρευσή μου επί ρώσικου εδάφους. Αν και μεγάλο τμήμα της Grozny είχε καταστραφεί από τις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Ρώσων και Τσετσένων αυτονομιστών (1990-2000), τριγυρνώντας στους δρόμους της τσετσένικης πρωτεύουσας με την πράσινη BMW F 850 GS αντίκρισα μια σύγχρονη, νεότευκτη πόλη, στην οποία κυριαρχούσε το ισλαμικό στοιχείο.

Πρωταρχική μέριμνα μου στην Grozny ήταν η αγορά συναλλάγματος (ρούβλια) από την επίσημη κρατική τράπεζα, αφού οι πιστωτικές–χρεωστικές κάρτες μου ήταν εκτός λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεις των Δυτικών χωρών στη Ρωσία.

Κι από την λαμπερή Grozny, πορεία κατόπιν προς την πόλη Astrakhan (480 χλμ.), διασχίζοντας ένα επίπεδο τοπίο ερήμου. Κτισμένη στο Δέλτα του Βόλγα, στο γεωγραφικό σημείο όπου ο μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης χύνεται στην Κασπία Θάλασσα μετά από μια πορεία 3.650 χλμ., η Astrakhan σηματοδότησε και επίσημα την απαρχή του υδάτινου οδοιπορικού «VOLGA ROUTE».

Εδώ στην Astrakhan, ο Τιμούρ και η Νατάσα, ένα ζευγάρι ντοπιων μοτοσυκλετιστών, έγιναν οι οικοδεπότες και ξεναγοί μου στην πρώτη πόλη του Βόλγα. Ρώσικη μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη που μου έμεινε αξέχαστη!

Η πράσινη BMW F 850 GS, ακολουθώντας πιστά την κοίτη του Βόλγα (430 χλμ. βόρεια), με οδήγησε κατόπιν στην πόλη Volgograd (πρώην Στάλινγκραντ), στην οποία διαδραματίστηκαν τραγικά πολεμικά γεγονότα στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Με τον Στάλιν να υπενθυμίζει στους ελεύθερους πολιορκημένους της πόλης πως «ο Βόλγας έχει μόνο μια όχθη», οι ηρωικοί υπερασπιστές του Σταλινγκράντ απέτρεψαν, μετά από 142 μέρες πολιορκίας, την άλωση της πόλης από τους Γερμανούς. Και μπορεί το Σταλινγκράντ να παρέμεινε τελικά σε ρωσικά χέρια, το τίμημα ωστόσο υπήρξε μεγάλο, καθώς 1.000.000 ανθρώπινες ζωές θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της πόλης.

Έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θυσιάστηκαν στην προάσπιση του Σταλινγκράντ αντιπροσωπεύει το τεραστίων διαστάσεων άγαλμα “The Motherland Calls” που δέσποζε στην κορυφή του λόφου Mamayev, όπως και ένα παρακείμενο κυκλικό μνημείο, όπου έκαιγε η άσβεστη φλόγα των ηρώων.

Επιπλέον, ιστορικά «αποτυπώματα» της ηρωικής εποποιίας αντίκρισα στο Πολεμικό Μουσείο της μάχης του Στάλινγκραντ και στην παρακείμενη μισογκρεμισμένη κατοικία του Λοχαγού Pavlova – το μοναδικό κτίσμα της πόλης που απέμεινε όρθιο. Εδώ στο Σταλινγκραντ, δίπλα στις όχθες του Βόλγα, βουβός και συγκλονισμένος βρέθηκα αντιμέτωπος με την Ιστορία και τα απομεινάρια της.