Πίστα προδιαγραφών F1/MotoGP Χαλανδρίτσα: Πήρε παράταση το φιλόδοξο σχέδιο

Θα συνεχίσει να ακροβατεί ανάμεσα στην φθορά και την αφθαρσία
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

27/8/2020

Την διαδρομή της στην κόψη του ξυραφιού, παραπατώντας σταθερά προς την πλευρά της ακύρωσης μια για πάντα, θα συνεχίσει να κάνει το φιλόδοξο σχέδιο για πίστα στην Χαλανδρίτσα. Πήρε παράταση για να συνεχίσει να ψυχοραγεί, όπως κάνει εδώ και δύο δεκαετίες.

Εχθές, Τετάρτη 26/8, βραδινές ώρες κατά την γενική συνέλευση των μελών του μετοχικού σχήματος ο πρόεδρος του Δ.Σ. Ευάγγελος Φλωράτος, ενημέρωσε τα μέλη πως προβλέπεται η παράταση των προθεσμιών ολοκλήρωσης των επενδυτικών σχεδίων, χωρίς να χάνονται οι πόροι που έχουν εξασφαλιστεί.

Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση για το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή με την μακέτα της πίστας στην Χαλανδρίτσα, καλό θα ήταν να διευκρινίσουμε τι πιστεύουμε εμείς εδώ στο ΜΟΤΟ πως πρέπει να γίνει στην Ελλάδα, για αυτό το πονεμένο θέμα. Με βάση την εμπειρία μας, έχοντας επισκεφτεί τις περισσότερες πίστες της Ευρώπης, ακόμη και εκείνες που δεν προορίζονται για αγώνες αλλά μόνο για δοκιμές. Έχοντας ακόμη οδηγήσει σε πολλές ασιατικές, και αμερικανικές πίστες, αλλά και στο Phillip Island στην Αυστραλία, θεωρούμε πως ξέρουμε τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα, όταν γράφουμε άρθρα όπως τα παρακάτω:

Θέμα: Πίστα παγκοσμίου στην Ελλάδα - Μπούρδες προδιαγραφών Formula 1

MotoGP: Νέα πίστα στην Φινλανδία - Εντάσσεται στο ημερολόγιο!

Ιταλοί κατασκευάζουν πίστα στην Τενερίφη - δείχνουν το δρόμο μιας τέτοιας επένδυσης

Με αυτά τα παραπάνω άρθρα ως παραδείγματα, θα ξέρετε κι εσείς με μία γρήγορη ανάγνωση τι θα ήταν το καλύτερο να γίνει.

Πάμε τώρα στο τι συμβαίνει με την «Χαλανδρίτσα» αυτή την στιγμή: Πήρε παράταση το επενδυτικό σχέδιο για έως και 22 μήνες, που θα μετρήσουν από το 2022 και μετά, χωρίς να χάνονται οι ήδη εξασφαλισμένοι πόροι από τον Αναπτυξιακό Νόμο που έχει μπει η επένδυση αυτή. Με βάση το άρθρο 76 του ν.4712 η παράταση θα δοθεί ανεξαρτήτως αν έχει υλοποιηθεί το 50% του του εγκεκριμένου κόστους, όπως ισχύει σε άλλα επενδυτικά σχέδια. Με βάση αυτές τις εξελίξεις, το Δ.Σ. θεωρεί πως θα υπάρξει ο χρόνος για να βρεθεί στρατηγικός επενδυτής που θα τρέξει την επένδυση!

Αυτό όμως, είναι κάτι που το περιμένουν να γίνει από λεπτό σε λεπτό τα τελευταία δέκα χρόνια!

Για αυτό τον λόγο και στις αρχές του καλοκαιριού, εν μέσω της πανδημίας και της ολοκληρωτικής διακοπής κάθε αγωνιστικής δράσης παγκοσμίως, υπήρξαν 30 μέτοχοι που με επιστολή – παρέμβαση, ζήτησαν η εταιρεία να ξεκινήσει να μελετά άλλους τρόπους για να διαχειριστεί τα 1.100 στρέμματα, καθώς πίστα F1/MotoGP δεν βλέπουν να γίνεται ποτέ!

Σε αυτό το σημείο οι περισσότεροι αναγνώστες που διαβάζουν για μετόχους, εταιρείες με Δ.Σ. κτλ, θα αναρωτιούνται για το πόσο μεγάλες ρίζες έχει αυτή η πολυπόθητη ιστορία. Μην εκπλαγείτε, μετρά από το 1995!

 

Επιγραμματικά το χρονικό για να έχετε εικόνα:


Το 1995 επτά φορείς του Ν. Αχαΐας, (ΤΕΔΚ, Νομαρχία Αχαΐας, Δήμος Πατρέων, Δήμος Φαρρών, Επιμελητήριο Αχαΐας, ΔΕΥΑΠ, Ι.Ν.Κοιμήσεων Θεοτόκου Χαλανδρίτσας) και 420 φυσικά πρόσωπα, όλοι τους από την Αχαΐα, ίδρυσαν την Αυτοκινητοδρόμιο Πάτρας Α.Ε.

Τρία χρόνια μετά, το 1998, αγόρασαν και συνένωσαν σε μία ενιαία έκταση, περίπου 1.200 στρέμματα στην περιοχή Ρέντες του Δημοτικού Διαμερίσματος Χαλανδρίτσας, του Δήμου Φαρρών.

Το 2002 παίρνει άδεια οικοδομής από το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. αφού πρώτα έχουν εγκριθεί χωροθετήσεις και περιβαλλοντικές μελέτες.

Μπαίνουμε στην εποχή πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες και μετά ακολουθεί η δύσκολη μεταβατική περίοδος της συνειδητοποίησης όλων αυτών των εξόδων που έχουν συμβεί, με τις επενδύσεις σε αθλητικές δραστηριότητες να είναι πρακτικά αδύνατες. Τρία χρόνια μετά ξεκινά η παγκόσμια οικονομική ύφεση από τις ΗΠΑ, πριν εξαπλωθεί στην Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα.

Το 2011 στο ΤΕΙ Άρτας γίνεται πτυχιακή εργασία με την τίτλο «Μελέτη Πρασίνου για την δημιουργία πίστας προδιαγραφών Formula 1 στην Χαλανδρίτσα Αχαΐας».

Στις 12/4/2013 η πίστα στην Χαλανδρίτσα εντάσσεται στον Αναπτυξιακό νόμο και η απόφαση δημοσιεύεται σε ΦΕΚ. Εξασφαλίζονται περίπου 30 εκατομμύρια Ευρώ από τα σχεδόν 100 εκατομμύρια που απαιτεί το αρχικό σχέδιο.

Ας επαναλάβουμε εδώ, αυτό που θα διαβάσατε στα άρθρα που παραθέτουμε: Κανείς δεν χρειάζεται μία τέτοια πίστα, χλιδάτη σαν του Άμπου Ντάμπι. Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός στην χώρα μας δεν μπορεί να την στηρίξει, όπως και είναι δύσκολο να εγγυηθεί αγώνες με 100.000 θεατές (το σχέδιο προβλέπει 50.000 κερκίδες) για να μπορεί να δικαιολογήσει το μέγεθος της επένδυσης. Οι Τούρκοι ακόμη παλεύουν να αξιοποιήσουν σωστά το δικό τους μεγαθήριο… Μία πίστα με γνώμονα να προσελκύσει την παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία για δοκιμές, γεμίζοντας το καλεντάρι της ώστε να είναι μία συμφέρουσα επένδυση και ταυτόχρονα θρέφοντας και αναπτύσσοντας τον προβληματικό και κακό εγχώριο μηχανοκίνητο αθλητισμό, δεν χρειάζεται να έχει τόσο μεγάλο κόστος. Απεναντίας όμως, μία τέτοια πίστα θα ήταν αυτό που χρειαζόμαστε.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2014 όπου μειώνοντας τα αρχικά σχέδια και διαχωρίζοντας την επένδυση σε δύο στάδια, το κεφάλαιο που λείπει πέφτει στα 35 εκατομμύρια. Μπήκε σε δεύτερο στάδιο η κατασκευή ενός ανοικτού θεάτρου, μίας πίστας ασφαλούς οδήγησης και κάποια άλλα που είχαν προστεθεί ώστε να προσελκυσθούν οι Δήμοι, συνεισφέροντας τα στρέμματα.

Η απορρόφηση των πόρων έπρεπε να γίνει μέχρι τον Απρίλιο του 2018. Προφανώς δεν έχει γίνει το παραμικρό στην περιοχή.

Οι μακέτες, η έγκριση της μελέτης από τον άνθρωπο που σχεδίασε την Monza και όλα αυτά τα όμορφα και θαυμαστά που έχουν ήδη καταφέρει στην χώρα της αναλγησίας αυτοί οι 429 μέτοχοι, έχουν ήδη μπαγιατέψει.

Η Αυτοκινητοδρόμιο Πάτρας Α.Ε. δεν έχει γυρίσει στο μηδέν ακυρώνοντας όλα τα βήματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα, όμως όλες αυτές οι περιβαλλοντικές μελέτες και τα σχέδια θέλουν επικαιροποίηση. Από εκεί και πέρα το καλεντάρι έχει κλειδώσει για πολλά χρόνια μπροστά, μαζί με τα συμβόλαια που έχουν οι υπόλοιπες πίστες, κι έτσι η αναμονή για έναν «στρατηγικό επενδυτή» είναι μάταιη.

Οι τριάντα που λιγοψύχησαν πριν δύο μήνες, ζητώντας από το Δ.Σ. να προχωρήσει στην εξεύρεση λύσης για αλλαγή του καθεστώτος και εναλλακτική χρήση της μεγάλης αυτής έκτασης, όπως αιολικό ή φωτοβολταϊκό πάρκο, ή κάποιας πρότυπης καλλιέργειας, αυτό βλέπουν.

Από την στιγμή που το δημόσιο έχει καταφέρει να κόψει πολλά από τα αγκίστρια της γραφειοκρατίας, ίσως θα πρέπει κάτι να γίνει με το σχέδιο της πίστας αναβαθμίζοντας τις δυνατότητες χρήσης, πρωτίστως για την αυτοκινητοβιομηχανία ώστε να καταστεί δελεαστικότερη η πρόταση σε μελλοντικό επενδυτή…

Μέχρι τότε εμείς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μακέτες να ξεφυτρώνουν σε όλη την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα όταν πρόσφατα βγήκε σε τοπικό κανάλι ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας να ανακοινώσει πως διερευνά την πιθανότητα μίας πίστας δίπλα στο αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου… Θυμηθείτε το, μπαίνουμε σε μία περίοδο που θα ακούμε για πολλές πιθανές πίστες F1 στην Ελλάδα, με τον ίδιο τον Ecclestone να μην έχει κανένα σχέδιο να γίνει τέτοια προσθήκη στο πρόγραμμα και την Dorna να έχει κλειδώσει τις θέσεις μέχρι και για τις βοηθητικές πίστες! Η προσέγγιση που γίνεται σε αυτό το θέμα στην Ελλάδα είναι λανθασμένη:

Στο Καστελιόλι έξω από την Βαρκελώνη, ο ιδιοκτήτης της πίστας ανέλυε στο ΜΟΤΟ πώς την έκανε κερδοφόρα και έχει τους ντόπιους να χαίρονται μία εξωφρενικά καλή πίστα για track days που διαφορετικά είτε το εισιτήριό της θα ήταν τεράστιο, είτε δεν θα μπορούσε να είναι κερδοφόρα. Τα κατάφερε κάνοντας υποδομές για δοκιμές των εταιριών, έχοντας εγκαταστήσει ένα υπερσύγχρονο σύστημα τηλεμετρίας που στέλνει απευθείας δεδομένα στην Audi και την BMW, μεταξύ άλλων. Τα στέλνει σε πραγματικό χρόνο (!) στα κέντρα R&D στην Γερμανία. Αυτό εξασφαλίζει στους κατασκευαστές μειωμένο κόστος, καθώς αντί για ολόκληρη ομάδα, στέλνουν μονάχα ένα αυτοκίνητο με οδηγό, στον οποίο συνομιλούν ζωντανά και δίχως να χάνουν χιλιοστό του δευτερολέπτου βλέπουν τι γίνεται σε κάθε στροφή! Κι έτσι η συγκεκριμένη πίστα έχει συνέχεια δουλειά και κλεισμένες ημερομηνίες. Αντίστοιχα το Μοντεμπλάνκο στην Σεβίλλη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Όλο το DTM ξεχειμωνιάζει εκεί… Κοινό χαρακτηριστικό τους; Πώς δεν είναι πίστες για F1 ή για MotoGP, είναι όμως αυτό που θέλει η τοπική κοινωνία και που ταυτόχρονα χρειάζονται πολλές εταιρίες. Με τον καιρό της Ελλάδας και με την αγορά γης να είναι σε ύφεση κάτι τέτοιο είναι το παράδειγμα που θα έπρεπε όλοι να κοιτούν, αλλά όχι. Εμείς θέλουμε σαράι, το παλατάκι είναι μικρό για την αφεντιά μας…

Ας ξεκινήσουμε από εκεί λέμε εμείς, κι όταν βελτιωθεί το είδος μας και φύγουμε από την νοοτροπία της καφετέριας, τότε και οι αγώνες του παγκοσμίου μόνοι τους θα έρθουν...

Βοσνία – Ελλάδα, Πρωί-Απόγευμα: 4 χώρες σε μία μέρα nonstop με KTM 790 Adventure

Και Αθήνα – Βελιγράδι 1.200 χιλιόμετρα με μία ανάσα
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

18/6/2020

Τώρα που σιγά-σιγά ανοίγουν τα σύνορα, ας θυμηθούμε πως πέρσι ακριβώς τέτοιες ημέρες, επιστρέφαμε στην Αθήνα έχοντας ξεκινήσει το ίδιο πρωί από την Βοσνία. Τρεις μέρες πριν, αναχωρούσαμε για Βελιγράδι από Αθήνα με στόχο να είμαστε εκεί νωρίς το βράδυ κι έπειτα νωρίς το πρωί της επόμενης να περάσουμε απέναντι στο Σαράγιεβο. Κι από εκεί στα βουνά της Βοσνίας όπου μας περίμενε η εκκίνηση του KTM Rally Bosnia. Πρόκειται για μία ετήσια εκδήλωση για τους ιδιοκτήτες ΚΤΜ σε διαδρομές που λίγοι βάζουν μεσαίες και μεγάλες on-off. Διοργανώνεται από το εργοστάσιο και παίρνουν μέρος όλα τα στελέχη και οι αναβάτες στα Rally. Δηλαδή οδηγείς με τον άνθρωπο που έχει σχεδιάσει την μοτοσυκλέτα σου και με πλοηγό κάποιον από τους αναβάτες στο Dakar ή τους παγκόσμιους χωμάτινους αγώνες. Για αυτό και το εισιτήριο είναι δυσεύρετο, καθώς θέλοντας να κρατήσει το κλίμα οικογενειακό και φιλικό, η ΚΤΜ δεν διαθέτει πληθώρα θέσεων. Για την ιστορία, φέτος ήταν όλα έτοιμα για να γίνει εδώ, στην Ναύπακτο, παράλληλα με το Hellas Rally και είναι ακόμη ένα από τα πράγματα που ακυρώθηκαν και έχουν μεταφερθεί για αργότερα, τον Οκτώβριο. Με την ευκαιρία λοιπόν, τώρα που το KTM Rally θα γίνει στην χώρα μας, κι όσο είναι ακόμη καιρός πριν κλείσουν και οι ακυρώσεις από την αλλαγή ημερομηνίας, μην το σκέφτεστε όσοι είχατε αμφιβολίες για την συμμετοχή σας.

Για την δική μας συμμετοχή στο KTM Bosnia Rally δεν θα επεκταθούμε τώρα, μπορείτε να την θυμηθείτε μέσα από όλα τα ρεπορτάζ εκείνων των ημερών, τις εκατοντάδες φωτογραφίες και τα video, πέρα φυσικά από την αναλυτική δοκιμή του 790 Adventure R και το συγκριτικό με το 790 Adventure, αμέσως μετά στο ΜΟΤΟ, πέρσι τέτοια εποχή. Διότι στην Βοσνία έγινε αλλαγή ελαστικών και επί τρεις μέρες οδηγούσαμε εναλλάξ το 790 αλλά και το 790 R. Συνολικά σχεδόν 4.000 χιλιόμετρα σε ταξίδι εθνική - αστραπή, ταξίδι σε επαρχιακό, κι έπειτα σε χώμα και μάλιστα πολύ και δύσκολο. Αλλάζοντας ελαστικά στην Βοσνία πριν την εκκίνηση, η μοτοσυκλέτα που την προηγούμενη είχε ταξιδέψει αστραπή από την Αθήνα, έπαιρνε τώρα μέρος σε ένα Rally με στόχο να βγει αλώβητη για να συνεχίσει το ταξίδι της επιστροφής το οποίο είναι αρκετά εύκολο παρόλο που περνά από την «άγονη γραμμή των Βαλκανίων». Είναι εύκολο εκτός κι αν έχεις στόχο να το κάνεις αστραπή, μεταδίδοντας εικόνες ζωντανά στα social media και να φτάσεις εγκαίρως στο περίπτερο του ΜΟΤΟ στο Motoshow στο κέντρο της Αθήνας, σε συγκεκριμένη ώρα.

Στα ταξίδια μετρά η πορεία και όχι ο προορισμός, εκτός φυσικά και αν ο σκοπός του ταξιδιού είναι πολύ συγκεκριμένος και ταξιδεύεις με επίσης πολύ συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα! Τότε δεν χωρά δεύτερη σκέψη, επιστροφή σε μία ημέρα και γρήγορα! Σε αντίθεση με το Αθήνα – Βελιγράδι που η συντριπτική πλειοψηφία των χιλιομέτρων μπορεί να γίνει σε εθνικές οδούς και αυτοκινητόδρομους, η επιστροφή ξεκινά με τον χειρότερο επαρχιακό που μπορεί κανείς να φανταστεί. Γεμάτο παγίδες στο απόλυτο σκοτάδι, πολύ πριν ο ήλιος ανατείλει. Μέχρι και την Λαμία, η επιστροφή που πρακτικά διασχίζει τέσσερις χώρες, αν υπολογίσεις και την ηπειρωτική Ελλάδα, γίνεται αποκλειστικά σε επαρχιακούς δρόμους. Ας πάμε να δούμε αυτό το κομμάτι. Ξεκινώντας με κρύο, μέγιστο 2ο Κελσίου στην Βοσνία και φτάνοντας τους 35ο Κελσίου μεσημέρι στην Αλβανία. Με στάσεις μονάχα για ανεφοδιασμό της μοτοσυκλέτας και ενημέρωση με φωτογραφίες στα social media για την πορεία του ταξιδιού.

Το ταξίδι ξεκίνησε αντίστροφα, από εθνική για να προλάβουμε την εκκίνηση στα σίγουρα, αλλά και για να σχηματίσουμε έναν κύκλο... Αυθυμνερόν Αθήνα - Βελιγράδι σε λίγες ώρες...

Όλα αυτά γίνονται πιο εύκολα με μία μοτοσυκλέτα που κάθεσαι άνετα στην σέλα της για όλη την διάρκεια της αυτονομίας της και ξανά βρίσκεσαι επάνω της, χωρίς να χρειάζεται να θυμηθείς όλες τις ασκήσεις γιόγκα που ξέρεις για να ξεπιαστείς. Και ακόμη περισσότερο, όταν η αυτονομία αυτή είναι από τις μεγαλύτερες της κατηγορίας, χάρη στο ρεζερβουάρ που πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα φτιαχνόταν με αυτό τον τρόπο. Και για να θυμηθούμε και την ιστορία – που μόνο το ΜΟΤΟ και κανείς άλλος στον κόσμο δεν έβγαλε προς τα έξω- είναι ακριβώς αυτή η πρωτιά που δημιούργησε και τα πρώτα προβλήματα τροφοδοσίας που από τότε έχουν λυθεί.

Πάνω από το Σαράγιεβο, περίπου μισή ώρα μακριά, στο τουριστικό θέρετρο της περιοχής που γεμίζει σκιέρ τον χειμώνα η εκκίνηση του ταξιδιού γίνεται λίγο πριν τις 05:00. Κι αυτό γιατί τα σύννεφα των προηγούμενων ημερών είχαν πλησιάσει και νωρίς το πρωί θα άνοιγαν την κάνουλα που με το ζόρι κρατιόταν τις προηγούμενες ημέρες. Αφήνοντας με έτσι, να απολαύσω οδήγηση σε νωπό χώμα παρέα με τον Chris Birch και την Leia Santz αντί να παίζω με τις λάσπες. Καλές και οι λάσπες βέβαια, αλλά τις τρώμε με κουτάλι στα Mega Test, δεν χρειάζεται να υπάρχουν συνέχεια στο μενού. Πόσο μάλιστα στην Βοσνία…

Από το Σαράγιεβο προς το Μαυροβούνιο δεν υπάρχουν πολλά περάσματα. Δηλαδή λίγα ασφαλτοστρωμένα και ο συνοριακός σταθμός Hum είναι ο χειρότερος από όλους από πλευράς διαδρομής. Αν είσαι με αυτοκίνητο ή λεωφορείο ή superbike. Γιατί αυτό που στο χάρτη εμφανίζεται με κίτρινη σήμανση ως κεντρικός δρόμος, είναι στην πράξη ένας ξεχασμένος επαρχιακός που στα τελευταία του χιλιόμετρα υπάρχει μόνο ο μισός. Το ένα ρεύμα είναι άσφαλτος το άλλο χώμα. Και όσο για τα σύνορα, αυτά περνούν πάνω από τον ποταμό Tara πριν το φράγμα στο Μαυροβούνιο που σημαίνει πως είναι ένα στενό και ψηλό φαράγγι που περνάς από μία γέφυρα που προσομοιάζει εκείνη της Αράδαινας στην Κρήτη. Ξύλινα μαδέρια σε ένα μεταλλικό σκελετό.

KTM Adventure Rally Bosnia 2019: Ζήσαμε μία επική περιπέτεια στα Βαλκάνια! 1000+ Φωτογραφίες!

Αν είσαι με Adventure μοτοσυκλέτα και θέλεις να περάσεις μέσα από ξεχασμένη φύση, είναι μία διαδρομή που πρέπει να δεις, διασχίζοντας σύνορα που έχουν μείνει αναλλοίωτα στο χρόνο. Και ο χρόνος στα Βαλκάνια έχει περάσει έντονα. Στο Σαράγιεβο ακόμη και τώρα, το 2020, βλέπεις κτήρια που σου θυμίζουν τον πόλεμο. Το ίδιο και στο Βελιγράδι. Η ιστορία δεν σβήνεται έτσι εύκολα από τα μάτια των περαστικών, γιατί στα μάτια των κατοίκων υπάρχει χαραγμένη έτσι κι αλλιώς…

Από Σαράγιεβο μέχρι Đeđevo τα πράγματα δεν είναι δύσκολα αλλά ενδιαφέροντα. Ανεβοκατεβαίνεις λόφους σε άσφαλτο που θυμίζει Ελλάδα. Ένα ρεύμα ανά κατεύθυνση και μηδενική κίνηση εκείνη την ώρα. Χρειάζεται προσοχή στην σήμανση αν ταξιδεύεις χωρίς ήλιο, καθώς το σκοτάδι είναι πάντα πυκνό ακόμη και το καλοκαίρι, και το καλό σημείο είναι όταν διασχίζεις κάθετα τον Δρίνο. Για πολλά χιλιόμετρα πηγαίνεις από την άλλη μεριά του ποταμού απλά σε χειρότερο δρόμο. Μετά γίνεται χειρότερο και έπειτα ξεκινά το κομμάτι που είναι μισό άσφαλτο και μισό χώμα μέχρι να φτάσεις στα σύνορα. Πανέμορφο όμως, ακόμη κι όταν το βλέπεις με λιγοστό φως. Γιατί είσαι συνέχεια δίπλα στο ποτάμι μέχρι αυτό να συναντήσει τον Tara και μαζί να τροφοδοτήσουν το φράγμα και τις τεχνητές λίμνες στο Μαυροβούνιο, που είναι το επόμενο σκηνικό που αντικρίζεις από την συγκεκριμένη διαδρομή. Σίγουρα δεν είναι η ταχύτερη, σίγουρα πιο επικίνδυνη από πλευράς δρόμου, αλλά σε ανταμείβει με τις εικόνες που αντικρίζεις. Ο Δρίνος σκάβει τα βράχια από την άλλη πλευρά του δρόμου και σε συντροφεύει με δροσιά και μπόλικη βλάστηση στο πέρασμά σου.

Μόλις περάσεις την γέφυρα, αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα στην άλλη πλευρά των συνόρων είναι λίγο καλύτερα από οικονομικής άποψης. Η διέλευση στην εποχή προ-κορωνοϊού γίνεται ταχύτατα και άλλωστε τέτοιες ώρες δεν συναντάς και αυτοκίνητα. Αμέσως μετά μπαίνεις σε μερικά από τα πιο απίστευτα τούνελ. Δεν έχουν επένδυση, απλά έχουν σκάψει το συμπαγές βουνό. Τρύπες την οροφή σε ορισμένα σημεία που δεν υπάρχει μεγάλος όγκος από πάνω σου, αφήνουν τον αέρα να κυκλοφορήσει στο εσωτερικό και μαζί το νερό της βροχής και ρίζες από δέντρα και φυτά που κρέμονται σε σημείο που να χτυπούν το κράνος. Είναι αμέτρητα και στα λιγοστά κενά σημεία σου επιτρέπουν να αντικρίσεις την τεχνητή λίμνη, που είναι απλά το πλημμυρισμένο φαράγγι. Αυτό σημαίνει πως στον χάρτη το αντιλαμβάνεσαι σαν ποτάμι, στην όψη όμως είναι μακρόστενη λίμνη και μάλιστα με πολλά παρακλάδια. Νωρίς το πρωί σχεδόν πάντα, πέρα από ελάχιστες ημέρες, δεν καλύπτεται από ομίχλη που είναι εξίσου εντυπωσιακό φαινόμενο καθώς τα σύννεφα ακολουθούν την ίδια δαιδαλώδη μορφή, κάτω από τον δρόμο που κινείσαι!

Όσο κατεβαίνεις πιο νότια τόσο το τοπίο αλλάζει και από τα βουνά που ήσουν πιο πριν, αρχίζεις να αντικρύζεις πιο επίπεδο έδαφος. Ο κόσμος ξεκινά νωρίς στο Μαυροβούνιο και η αντίθεση της αυξημένης κίνησης όσο πλησιάζεις την πρώτη από τις μεγάλες πόλεις, συγκριτικά με την ερημιά που βρισκόσουν όλη αυτή την ώρα, είναι μεγάλη! Από την λίμνη Σκόδρα και μετά, μπαίνεις στην Αλβανία και με τον ήλιο ψηλά σε υποδέχεται και η ζέστη!

Γρήγορα στην Αλβανία είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται. Γενικά στα Βαλκάνια βέβαια, αν και τα πράγματα τα τελευταία χρόνια στην γείτονα χώρα δεν διαφέρουν καθόλου από την εξίσου τραγελαφική κατάσταση που έχουμε κι εμείς εδώ. Χρειάζεται προσοχή στα σημεία που κόβουν απότομα μπροστά σου για να σταματήσουν δεξιά στον δρόμο, όμως μέχρι τα Τίρανα κινείσαι σε έναν πολύ όμορφο δρόμο. Από το Ελμπασάν και μετά έχεις διαφορετικές επιλογές αλλά ο δρόμος έχει φτιαχτεί στο σύνολό του και απλά διαλέγεις με βάση από πού θες να συνεχίσεις στην Ελλάδα.

Από την εκκίνηση του ταξιδιού - και για να μην υπάρχει παρανόηση, οι φωτογραφίες δεν είναι πάνω στον δρόμο, ούτε και στην άκρη δρόμου, αλλά στο περιθώριο ενός πάρκινγκ και ας φαίνεται πως είναι πάνω στην εθνική...

Το KTM 790 Adventure έκαιγε όλες τις βενζίνες που του τάισα με την ίδια ευκολία. Από το ψύχος, πραγματικό ψύχος κατά την εκκίνηση, μέχρι τον καύσωνα στα σύνορα της Αλβανίας με την Ελλάδα, το ταξίδι ήταν απροβλημάτιστο. Τις λεπτομέρειες τις έχουμε περιγράψει κατά την αναλυτική δοκιμή του, όμως φτάνοντας στην Αθήνα απόγευμα δεν υπάρχει κούραση από το ταξίδι παρά μόνο διέγερση από την πολύωρη οδήγηση. Οι πολλές εικόνες, οι διαφορετικές χώρες και τα μπόλικα χιλιόμετρα σε επαρχιακό δρόμο σε κρατούν σε εγρήγορση. Η εθνική είναι εκείνη που σε κουράζει με την μονοτονία της…

Ετικέτες