Σχετικά με την «είδηση» για αυτόφωρο σε γονείς που μεταφέρουν παιδιά με μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

13/1/2016

Από τα μέσα του ’14 κυκλοφορεί σε διάφορα blogs κι ακόμη και σε σελίδες μοτοσυκλέτας, η είδηση πως οι γονείς θα υποστούν την αυτόφωρη διαδικασία σε περίπτωση που μεταφέρουν παιδιά χωρίς κράνος. Αυτή η είδηση δεν ισχύει, και επειδή τώρα τελευταία συνεχίζει να κάνει κύκλους στην επικαιρότητα, θεωρούμε πως πρέπει να ενημερώσουμε για όσα ισχύουν σε περίπτωση μεταφοράς παιδιών με μοτοσυκλέτα.

Ο ΚΟΚ απαγορεύει την μεταφορά παιδιών μικρότερων από πέντε ετών, χωρίς ειδικό κάθισμα συγκράτησης, όπως το αναφέρει. Υπάρχουν στο εμπόριο αντίστοιχα καθίσματα αλλά και ειδικοί ιμάντες πρόσδεσης με τον αναβάτη. Σε κάθε περίπτωση οφείλει να φορά κράνος - σε κάθε ηλικία. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε ο αναβάτης υπόκειται σε διοικητικό πρόστιμο 80 Ευρώ γιατί δεν έχει μεριμνήσει για την ασφάλεια εκείνου που μεταφέρει. Αυτός είναι κανόνας που ισχύει για όλους, και όχι μόνο για τα παιδιά, το ίδιο ισχύει και για τους συνεπιβάτες σε αυτοκίνητο που δεν φορούν την ζώνη ασφαλείας.

Ένα παράδειγμα εγκεκριμένου καθίσματος, από την Givi

 

 

Ασχέτως με το αν θα θέλαμε να είναι διαφορετική η τιμωρία, η πραγματικότητα είναι ότι η τροχαία δεν πρόκειται να οδηγήσει κάποιον στο αυτόφωρο αν μεταφέρει παιδί χωρίς κράνος, θα υπάρχει όμως πρόστιμο.

Ωστόσο το θέμα με την «έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο» που αναφέρει η λανθασμένη είδηση δεν τελειώνει εδώ, καθώς υπάρχει πάντα η περίπτωση του ατυχήματος. Σε αυτή την περίπτωση ο Αστικός Κώδικας καθιερώνει μαχητό τεκμήριο κατά των γονέων οι οποίοι έχουν την εποπτεία ανηλίκου παιδιού. Ακόμη κι αν δεν οδηγούσαν οι ίδιοι.

Το τεκμήριο αυτό μπορεί να ανατραπεί εφόσον ο εποπτεύων γονέας επικαλεσθεί και αποδείξει ότι άσκησε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, την προσήκουσα εποπτεία ή ότι η ζημία, παρά την άσκηση της προσήκουσας εποπτείας, δεν μπορούσε να αποτραπεί.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι κάποιος γονέας μεταφέρει το παιδί του με μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος και υποστεί ατύχημα, ακόμη και χωρίς να φταίει ο ίδιος, θα βρεθεί κατηγορούμενος γιατί δεν είχε προφυλάξει το παιδί του, όπως θα έπρεπε. Το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση που μεταφέρει περισσότερα από δύο παιδιά, ή και ολόκληρη την οικογένεια, όπως έχουμε δει να συμβαίνει, ακόμη κι αν όλοι τους φορούν κράνος, γιατί τότε παραβαίνει το άρθρο του ΚΟΚ για μεταφορά στο όριο που αναγράφει η άδεια κυκλοφορίας.

Τα παιδιά πάνω στην μοτοσυκλέτα μπορεί να είναι ένα ευαίσθητο θέμα, ιδιαίτερα με αυτά που βλέπουμε στους ελληνικούς δρόμους, αλλά ο νόμος δεν το απαγορεύει. Ούτε τιμωρεί με αυτόφωρο όμως. Αντιθέτως ορίζει τα περιθώρια, προσπαθώντας να τα προστατέψει. Σε περίπτωση ατυχήματος μάλιστα, στρέφεται απέναντι στους γονείς και τους καλεί να αποδείξουν ότι είχαν λάβει τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.

Παρκάρουν άναρχα οι μοτοσυκλέτες στο αεροδρόμιο

Βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

18/9/2019

Έχουμε ως Έλληνες μία κακιά συνήθεια που αντανακλάται ιδιαίτερα έντονα και στην καθημερινή ζωή με την μοτοσυκλέτα, δεν μας καίγεται καρφί για τον διπλανό μας. Μην μπερδευτούμε με το φιλότιμο γιατί είναι άλλη ιστορία. Το φιλότιμο έρχεται στην επιφάνεια με την πρώτη φυσική αλληλεπίδραση, και αυτή η αντίθεση είναι επίσης μέρος του παράδοξου που κουβαλάμε ως λαός. Διότι για τον συνάνθρωπο που δεν ξέρουμε, που δεν έχουμε δει, δεν μας καίγεται καρφί. Θα ζήσει, θα πεθάνει, θα πρέπει να αιωρηθεί και να πετάξει πάνω από την μοτοσυκλέτα μας για να περάσει από εκεί που θα έπρεπε να περνά ανενόχλητος… δεν μας νοιάζει καθόλου.

Ζητάμε λοιπόν να υπάρχουν πάρκινγκ μοτοσυκλετών, βάζουμε ένα σωρό επιχειρήματα για να αιτιολογήσουμε την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους, κάνουμε λόγο για την κοινωνική μας ευαισθησία, που κυκλοφορούμε με δύο τροχούς αντί για τέσσερις, κι αμέσως μετά οι μισοί από εμάς θα αμαυρώσουν την συνολική μας εικόνα.

Είμαστε απαράδεκτοι, ας το δεχτούμε μπας και γίνει το πρώτο βήμα για να πάμε παρακάτω. Παρκάροντας όπου βρεις για να μην περπατήσεις ακριβώς δύο μέτρα παραπάνω, δεν κερδίζεις τίποτα περισσότερο από τον χαρακτηρισμό «Γαϊδούρι». Κάτω από το σπίτι, μπροστά από το μαγαζί, ακόμη κι έξω από την καφετέρια, μπορεί κανείς να το καταλάβει για λόγους ασφαλείας. Να μην θέλεις να φύγει ποτέ η μοτοσυκλέτα σου από το οπτικό σου πεδίο. Ακόμη κι έτσι βέβαια δεν δικαιολογούνται πολλά από αυτά που κάνουμε και βλέπουμε καθημερινά στις ελληνικές πόλεις.

Αντίθετα όμως, στο πάρκινγκ ενός αεροδρόμιου ενώ λείπεις σε άλλη χώρα, ποιος ο λόγος να την παρατήσεις ακριβώς στην διέλευση των πεζών; Ακριβώς από εκεί που θα περάσουν οι υπόλοιποι, όταν μερικά βήματα παραπάνω, κυριολεκτικά μερικά βήματα, έχει άπλετο χώρο; Το αστείο της υπόθεσης είναι, πως βάση στατιστικών για τον προορισμό των περισσότερων Ελλήνων, αναχωρώντας από το Ελ.Βενιζέλος το πιθανότερο είναι πως εκεί που έχεις προσγειωθεί θα είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο παρκάρισμα με οτιδήποτε κι αν νοικιάσεις. Γιατί ξέρεις πως δεν θα μείνεις ατιμώρητος - ό,τι πιο αποτελεσματικό με εμάς τους Έλληνες.

Το πάρκινγκ των μοτοσυκλετών στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, παρουσιάζει αρκετά προβλήματα από μόνο του. Ξεκίνησε ως ένας χώρος για προσωρινή στάθμευση που ήταν όμως καλυμμένος από την βροχή και έφτασε να είναι πρόβλημα διπλοπαρκαρισμένων και εύκολη λεία για τους κλέφτες, την μεγάλη μάστιγα με την οποία κανείς δεν ασχολείται σοβαρά. Ως μία λύση, το αεροδρόμιο μετέφερε την στάθμευση μοτοσυκλετών. Χώρισε την τελευταία γωνία ενός από τα πάρκινγκ μικρής διάρκειας, κι έβαλε τις μοτοσυκλέτες να ανεβαίνουν από την ράμπα των πεζών, πάνω σε μία κλειστή στροφή… Αντί να μας φτιάξει έναν χώρο μπροστά, όπως συμβαίνει σε άλλα αεροδρόμια της Μεσογείου, επέλεξε την τελευταία γωνία.

Για όσους παρκάρουν τις μοτοσυκλέτες τους και φεύγουν με τα πόδια, είχαν αφήσει μία δίοδο στα προσωρινά τοποθετημένα κάγκελα. Η κοινή λογική έλεγε πως κανείς δεν θα παρκάριζε ακριβώς μπροστά στην διέλευση. Κι όμως ακριβώς εκείνη ήταν που έκλειναν πρώτη. Λες και το έκαναν επίτηδες, μόλις έβλεπαν το άνοιγμα στα κάγκελα ελεύθερο, κάποιος έτρεχε να το πιάσει και να το κλείσει. Λες και υπάρχει κάποιου είδους συνεννόησης να εμποδίζεις πάντα τους υπόλοιπους. Έχουμε δει να δοκιμάζουν διάφορα για να μην παρκάρει κάποιος εκεί, να αφήνουν από χαρτιά μέχρι πλαστικοποιημένες ανακοινώσεις, να αλλάζουν κατεύθυνση τα κάγκελα, να βάζουν κορδέλες ή σχοινιά. Δεν δούλεψε τίποτα. Κάποιοι ταξιδιώτες το πήραν πάνω τους, αφήνουν "post-it" βρίζοντας στις μοτοσυκλέτες, έχουμε πετύχει και κάποιον που προσπαθούσε να ξεβιδώσει μανέτες και ήθελε να μας πείσει να μην καλέσουμε την αστυνομία, πως δεν πήγαινε να κλέψει, δεν ταιριάζουν οι μανέτες στην μοτοσυκλέτα του, αλλά δεν αντέχει άλλο να του μπαίνουν στα πλευρά προσπαθώντας να περάσει ανάμεσα από τιμόνια.

Τελευταία δεν υπάρχει καμία έξοδος για τους αναβάτες αφότου παρκάρουν, έχουν τοποθετηθεί κάγκελα ολούθε και ας κάνουν τον γύρο. Μόλις κάποιος μετακίνησε δύο από αυτά τα κάγκελα για να περάσει -ως πεζός πλέον- το αμέσως επόμενο λεπτό εμφανίστηκε και κάποιος άλλος για να παρκάρει ακριβώς εκεί. Μην τυχόν και μείνει καμιά πύλη ανοικτή και φύγουν τα πρόβατα από το μαντρί. Οι απαντήσεις είναι αφοπλιστικές, κυμαίνονται από «που να το βάλω» με φόντο ένα κενό 5 μέτρων, εώς «λίγο θα κάνω» ενώ έχει εισιτήριο για πτήση. Πρόκειται απλά για αδιαφορία. Θέλουμε να έχουμε ξεχωριστό δικό μας χώρο, να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα ή να μην τον κλείνουν, όμως την ίδια στιγμή δεν θέλουμε και να τηρήσουμε τους βασικούς κανόνες για την ίδια την στάθμευση μοτοσυκλετών. Κι αυτό που είναι πιο ενοχλητικό, είναι πως χάνεις το δίκιο σου από την εικόνα που δίνει η μειοψηφία… Πριν προσπαθήσουμε λοιπόν να λύσουμε όλα τα προβλήματα με την στάθμευση των μοτοσυκλετών είναι αναγκαίο να απωλέσουμε πρώτα τέτοιες συμπεριφορές.

Ετικέτες