Σκηνοθεσία Μάκης Παπαδημητρίου*
Πρωταγωνιστεί: το Suzuki V-Strom 650
Η πίεση του χρόνου και οι πολλές υποχρεώσεις δεν με άφησαν να οργανώσω με ησυχία και διαύγεια τα δρομολόγια της καλοκαιρινής περιοδείας μου για το θέατρο. Έπαιζα στις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη και ειδικά το πρώτο κομμάτι περιελάμβανε Γιάννενα (Δωδώνη), Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Κατερίνη και μετά Επίδαυρο. Από τη μία βιαζόμουν να αποφασίσω αν θα έπαιρνα το αυτοκίνητο ή αν θα ακολουθούσα με το λεωφορείο της παραγωγής, απ’ την άλλη η ελπίδα να βρω μια μοτοσυκλέτα ήταν διαρκώς εκεί. Υπήρξε λοιπόν αυτή η τελευταία αναλαμπή. Το τηλέφωνο στον Λάζαρο στο ΜΟΤΟ. Αφού του εξήγησα όλα τα παραπάνω με έβαλε στην αναμονή για μερικές μέρες. Δεν είχα γρήγορη απάντηση και θεώρησα ότι η προσπάθειά του να βρει μια ταξιδιάρικη μοτοσυκλέτα εν μέσω καλοκαιριού δεν θα είχε αίσιο τέλος. Οπότε στράφηκα στη λύση του αυτοκινήτου. Την ημέρα λοιπόν -και μάλιστα την στιγμή που έβγαινε η απόδειξη των 310 ευρώ για το σέρβις του αυτοκινήτου- χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν δυόμιση το μεσημέρι.
-"Εδώ ο μάγος".
-"Ποιος;"
-"Λάζαρος εδώ. Μπορείς να πας μέχρι τις τρεις στη Suzuki; Σου βρήκα μηχανή."
Δεν είναι ότι θα απέφευγα το 300άρι αλλά ένα τηλέφωνο την προηγούμενη θα είχε παρατείνει το έξοδο για το Σεπτέμβρη. Τα παράτησα όλα λοιπόν και πήγα στη Suzuki, στον εξαιρετικό και χαμογελαστό Λεωνίδα Πολίτη ο οποίος αφού μου έδειξε διάφορα εξαιρετικά project “μεταμορφώσεων” με highlight ένα SV650 Flat Track, μου παρέδωσε τα κλειδιά του V-Strom 650.
Έρωτας κεραυνοβόλος
Δεν είχε τύχει να δω από κοντά το νέο μοντέλο και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με την δουλειά που έχει γίνει στην αισθητική της μοτοσυκλέτας. Το πρώτο V-Strom μου φαινόταν κάπως ογκώδες στο μάτι και η επόμενη έκδοση -ένα face lift που είχε δεχτεί στα πλαστικά- δεν με είχε ενθουσιάσει. Το καινούριο είναι πολύ όμορφο και “φρέσκο” χωρίς να γίνεται κραυγαλέο και προκλητικό.
Ξεκίνησα λοιπόν δικάβαλος χωρίς πολλές αποσκευές για μια -όπως αποδείχθηκε- διαδρομή 15 ημερών και 3.000 χιλιομέτρων με μια μοτοσυκλέτα που σε πρώτη φάση, μου έκανε τόσο καλή εντύπωση.
Το μοτέρ γνώριμο, άλλωστε εκτός από το SV650 που είχα πριν από σχεδόν 15 χρόνια, νομίζω δεν υπάρχει μοτοσυκλετιστής που να μην έχει καβαλήσει ή έστω να μην έχει κάποιον γνωστό που να έχει V-Strom. Παίρνει μπροστά πάντα σαν τσακμάκι, είναι ήσυχος και του αρέσει να κινείται εκεί γύρω στις 4.000 με 5.000 στροφές ή και λιγότερο. Ούτε σκορτσαρίσματα χαμηλά, ούτε δισταγμοί. Και κατανάλωση αρκετά λογική για τα κυβικά του, θα αυξηθεί μόνο όταν γυρνάει το γκάζι στο στοπ (βλ. παρακάτω…).
Δικάβαλος λοιπόν και μέχρι τα Γιάννενα, που ήταν η πρεμιέρα της παράστασης, στάση μόνο για βενζίνη. Ξεκούραστο ταξίδι, κυρίως για τον συνεπιβάτη, γιατί στην περίπτωσή μου, η γωνία του τιμονιού μου είναι ασυνήθιστη επειδή όλα μου τα χρόνια έχω μηχανάκια με ίσια τιμόνια -τα αλλάζω συνεχώς- οπότε επειδή όπως λέει και η παροιμία "you cannot teach an old dog new tricks", συμβιβάστηκα με ένα ελαφρύ μούδιασμα στα ακριανά δάχτυλα. Η αρτηριοσκλήρωση μου χτυπάει την πόρτα φαίνεται…Τα 140km/h είναι πολύ εύκολακαι διατηρήσιμα ασχέτως συνθηκών, αν κι εκεί κάπου στα 120 υπάρχει ένα μικρό στροβίλισμα που μου κουνούσε το κράνος, μετά όμως βρήκα καλύτερη στάση κι εξαφανίστηκε. Και οι αναρτήσεις πούπουλο. Περνάει από παντού σαν χαλί και δεν είναι υπερβολικά μαλακό. Και στις στροφές, ειδικά στις ανοιχτές καμπές, ακόμα και με δύο άτομα εμπνέει πολλή εμπιστοσύνη. Το μόνο που θα ήθελα έχει να κάνει με το φρενάρισμα. Το αρχικό δάγκωμα του μπροστινού θα μπορούσε να είναι δυνατότερο. Κατά τα άλλα, με τα φρένα μάλλον δεν θα ασχοληθεί κανείς ποτέ.
Παντός συνθήκης
Μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσα χιλιόμετρα, φτάνω στα Γιάννενα και διαπιστώνω ότι και σε συνθήκες κίνησης, όλα γίνονται πολύ ομαλά (δεν πρόλαβα κίνηση στην Αθήνα γιατί έφυγα σαν κυνηγημένος). Σταμάτα - ξεκίνα σαν παπί και συμπλέκτης πολύ ελαφρύς και ακριβής. Αυτό το θυμόμουν κι από το δικό μου SV… Με όλα αυτά τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά δεν είναι παράξενο που το μοτέρ αυτό μας συντροφεύει τόσα χρόνια και μάλλον για πολλά ακόμα. Τρεις μέρες αναμονή στα Γιάννενα για την πρεμιέρα της Δωδώνης και έπειτα Θεσσαλονίκη. Εγνατία. Κύριος. Απλά χιλιομετροφάγος το V-Strom, καταπίνει τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλάβεις. Και η προστασία από τη ζελατίνα τουλάχιστον για το ύψος μου (2.04… χαχαχα) είναι ιδανική.
Μετά τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, ακολούθησαν δύο ακόμα στην Καβάλα, και είχα την φαεινή ιδέα να μην μείνω στην Καβάλα αλλά να γυρίσω Θεσσαλονίκη και να ξαναπάω Καβάλα την επόμενη… και πάλι πίσω. Και δεν το μετάνιωσα. Πήγα στην Καβάλα οδηγώντας αρκετά σβέλτα (01:05':00 μέχρι το θέατρο των Φιλίππων) με μέση ωριαία περίπου 140-145km/h. Και εδώ είναι το αποκαλυπτικό της υπόθεσης: Η Καβάλα είναι 160 χιλιόμετρα και θεωρούσα ότι κρατώντας μια κανονική και αρκετά οικονομική μέση ταχύτητα 140km/h θα έφτανα σε λίγο παραπάνω από μία ώρα. Αμ δε! Στάση για βενζίνη, και δυο-τρία διόδια, σημαίνει (καρατσεκαρισμένο και υπολογισμένο) ότι για να έχεις μέση ωριαία 140χkm/h πρέπει να πηγαίνεις “διαρκώς” με 170-180!!! Υπολογίστε το. Εγώ το έκανα. Είσαι με 140 και μειώνεις για τα διόδια. Μέχρι να πληρώσεις και να ξαναπάς 140 περνάει σχεδόν ενάμιση με δύο λεπτά που είσαι κάτω από τα 140, και μια στάση τριών λεπτών για βενζίνη σημαίνει συνολικά επτά λεπτά καθυστέρηση, στα τέσσερα εκ των οποίων η ταχύτητα είναι διαρκώς 0km/h. Θα πρέπει δηλαδή για να επανέλθει η μέση ωριαία στα 140 να πας για τέσσερα λεπτά με 280!!! Αφού δεν γίνεται αυτό, πας για περισσότερο χρόνο με 170… οπότε και είδα αυξημένη κατανάλωση, εντελώς όμως δικαιολογημένη.
Και το έκανα και την επόμενη μέρα. Και ήμουν ξεκούραστος γιατί ήταν σαν να οδηγούσα μέρα χωρίς αυτοκίνητα. Τα φώτα του V-Strom είναι αυτό που έλειπε στην παιδική μου ηλικία, όταν έκλειναν οι προβολείς του ανοιχτού γηπέδου που παίζαμε μπασκετ και ξενερώναμε.
Και διασκέδαση!
Κάθοδος τις επόμενες μέρες και μετά από σύντομη στάση στην Αθήνα, σειρά είχε η Επίδαυρος με τη γνωστή ανά τους μερακλήδες μοτοσυκλετιστές διαδρομή μέχρι το Stork και ακόμα παραπέρα. Κανένα παράπονο. Είναι από τις φορές που πραγματικά ευχαριστήθηκα να οδηγώ σβέλτα χωρίς να προσπαθώ να κάνω περισσότερα από τη μοτοσυκλέτα. Σταθερότατη, υπάκουη και απολαυστική. Δεν χρειάζεται να είσαι αγωνιζόμενος για να ευχαριστηθείς οδήγηση. Αυτό είναι credit για το V-Strom και το πώς συμπεριφέρεται. Στο γυρισμό, βλέποντας -είναι η αλήθεια- τα σύννεφα να μαζεύονται απειλητικά, πήρα τη γενναία απόφαση να φύγω… κι ας βραχώ. Και βράχηκα. Πολύ. Και στη διαδρομή είδα ένα φωτάκι στα όργανα να αναβοσβήνει για λίγο στις εξόδους των στροφών. Είναι αυτό που μου είχε πει ο Λεωνίδας πριν μου δώσει το κλειδί. "Έχει traction control", μου είπε, "ρυθμίζει σε δύο θέσεις αλλά βαλ’ το στο ένα και ούτε που θα το καταλάβεις. Ίσως κάποια φορά να ανάψει ένα λαμπάκι εδώ μπροστά". Και αυτό έγινε. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα μοτοσυκλέτα με traction control και η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο ασφαλής βγαίνοντας από μια στροφή ενώ βρέχει καρέκλες. Και το δοκίμασα και πάλι και πάλι και πάλι. Φουλ γκάζι στην έξοδο, δυο τρεις φορές μια λάμψη στα όργανα, ένα ανεπαίσθητο κούνημα πίσω και βγαίνεις κύριος… αν και μούσκεμα. Υπέροχο. Για το στεγνό μόνο στη χειρότερη άσφαλτο… και αν.
Τόσοι και τόσοι ικανοποιημένοι κάτοχοι V-Strom όλα αυτά τα χρόνια φυσικά και δεν περίμεναν τη δική μου βόλτα για να πειστούν. Η επιτυχημένη “παράσταση” του V-Strom στην ελληνική αγορά πιθανότατα θα ακολουθήσει την Βρετανική “Ποντικοπαγίδα” που παιζόταν για πάνω από πενήντα χρόνια. Αυλαία.
* Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς μας. Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με την δραματική τέχνη, ο Μάκης φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Φυσικής, αλλά τελικά τον κέρδισε η τέχνη εις βάρος της επιστήμης, καθώς αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο ενεργητικό του έχει πολλές επιτυχίες και διακρίσεις στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Χορν. Είναι ένας από τους ταχύτερους στην Ελλάδα στο να λύνει τον κύβο του Rubik, ενώ το σημαντικότερο στοιχείο στο βιογραφικό του (για εμάς τουλάχιστον…) είναι το ότι ανήκε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού πριν από 19 χρόνια! Το ταξίδι του με το V-Strom δεν είναι το πρώτο που γράφει για λογαριασμό του motomag.gr, καθώς εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τις περσινές περιπέτειές του πάνω σε ένα Ducati Scrambler.
