SYM SIBERIA - Ταξιδιωτικό στη Σιβηρία με SYM NH-T 300 - Β' ανταπόκριση

Τα Ουράλια Όρη και η Πύλη της Σιβηρίας

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

26/6/2023

Οι πόλεις Saratov, Syrzan, Samara και Ufa παρεμβάλλονταν μετά την Volgograd στην ανατολική πορεία μου προς την Σιβηρία. Αστική διανυκτέρευση πραγματοποίησα μόνο στην Saratov, ενώ στη συνέχεια επέλεξα να κοιμίζω το ταλαιπωρημένο μου κορμί σε μοτέλ της διαδρομής.

Αναφορικά με τις εξυπηρετήσεις των ταξιδιωτών του δρόμου (ύπνος, φαγητό, καύσιμα), η κατάσταση στους εθνικούς άξονες της Ρωσίας ήταν αρκετά οργανωμένη και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Πιο συγκεκριμένα, βενζίνη 95 οκτανίων διέθεταν όλα τα πρατήρια καυσίμων, ενώ οι τιμές στα μοτέλ ξεκινούσαν από 10 Ευρώ το δωμάτιο (σε αυτή την τιμή ήταν με κοινόχρηστη τουαλέτα). Μοναδικό πρόβλημα που με κούραζε καθοδόν ήταν η πυκνή κυκλοφορία οχημάτων, ειδικά των φορτηγών.

Η ακούραστη SYM NH-T 300 είχε καταγράψει 4.000 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού όταν συνάντησε το Υπερσιβηρικό Δρόμο / Transiberian Road (Μόσχα– Βλαδιβοστόκ). Πλέον, ο θρυλικός Υπερσιβηρικός θα αναλάμβανε να φιλοξενήσει την πορεία μου μέχρι σχεδόν το τέλος του ταξιδιού. Όλα ευθεία τώρα, δεν στρίβω πουθενά!

Ως γνωστόν, ο ορεινός κόσμος των Ουραλίων (τα Υπερβόρεια Όρη των αρχαίων Ελλήνων) εκτελούν χρέη γεωγραφικών συνόρων Ρωσίας και Σιβηρία, Ευρώπης και Ασία. Μετά την πόλη Ufa ξέφυγα από την μονοτονία των ρωσικών πεδιάδων και για 150 χλμ. βρέθηκα να οδηγώ μέσα στο καταπράσινο τοπίο των Ουραλίων.

Ήταν μια πανέμορφη ορεινή διαδρομή που με υποχρέωσε σε πολλές στάσεις, για να την απαθανατίσω με άπειρα φωτογραφικά κλικ. Κι όταν τελικά επιτεύχθηκε η υπέρβαση των Ουραλίων, με καλωσόρισε πλέον η ανατολική Σιβηρία.

Για τους οδικούς ταξιδιώτες, η πόλη Omsk θεωρείται η «Πύλη της Σιβηρία». Η σιβηρική πόλη, που αποτέλεσε στο παρελθόν τόπο εξορίας για χιλιάδες αντικαθεστωτικούς (συμπεριλαμβανομένου και του Ρώσου συγγραφέα Ντοστογιέφσκι), με ενθουσίασε ιδιαίτερα χάρη στα καλαίσθητα κτίσματα του 18ου – 19ου αιώνα που κοσμούσαν το κέντρο της. Ο Καθεδρικός ναός, το Πολιτιστικό κέντρο και το Εθνικό Θέατρο ήταν τα κυριότερα σημεία ενδιαφέροντος στη βόλτα γνωριμίας με την Omsk, η οποία θεμελιώθηκε στις όχθες του ποταμού Irtis το 1710 και σήμερα στεγάζει περίπου 1.700.000 κατοίκους.

Εδώ στην Omsk ήταν ώρα να αλλάξω λάδια στην λευκή SYM NH-T 300 – μετά από 6.000 χλμ. έπρεπε να την «κεράσω» καινούρια λάδια. Έτσι επισκέφθηκα ένα συνεργείο μοτοσυκλετών της πόλης, παρέα όμως με τον Oleg, έναν Ρώσο σύντροχο που είχα γνωρίσει καθοδόν για την Omsk την προηγούμενη μέρα. Κι ενώ εγώ άλλαξα λάδια στην SYM NH-T 300, ο Oleg άλλαξε λάστιχα στην μοτοσυκλέτα του (YAMAHA SUPER TENERE 1200), για να ταξιδέψει κατόπιν στους χωματόδρομους της Μογγολίας.

Με καινούρια λάδια στο μοτέρ και ηθικό ακμαιότατο, μοτοσυκλέτα και αναβάτης ήμασταν πλέον έτοιμοι για αναχώρηση. Η αχανής Σιβηρία ήταν μπροστά και μας καρτερούσε

Ετικέτες

ταξίδι

ταξιδιωτικό

μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_659

Ταξιδιωτικά άρθρα

Επικαιρότητα

2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Στη γη των ταράνδων

Η ώρα της επιστροφής

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ολοκλήρωσε παρέα με τον γιο του Γιώργο το πρώτο μισό του ταξιδιού τους φτάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, και πλέον ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη:

"Το Ελσίνκι όπου αποβιβαστήκαμε ήταν η αφετηρία του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού μας “Cape 2 Cape”. Μόλις 1.500 χλμ. μας χώριζαν πλέον από το βορειότερο χερσαίο ακρωτήρι της Ευρώπης. Πατέρας και γιος βλέπαμε μπροστά μας μόνο Nordkapp, τ’ οποίο φάνταζε στο μυαλό μας ως το πολυπόθητο ταξιδιωτικό "λάφυρο" που θέλαμε διακαώς να κουρσέψουμε.

Σε δυο πράγματα επιστήσαμε την προσοχή μας οδηγώντας τις επόμενες μέρες την Honda Africa Twin 1000 ADV προς τον νορβηγικό βορρά: στα χαμηλά όρια ταχύτητας των φιλανδικών δρόμων και στους αμέριμνους ταράνδους.
Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Μα φυσικά τις καιρικές συνθήκες, που για την εποχή του ταξιδιού μας αποτελούσαν τον βασικότερο παράγοντα προσέγγισης του Nordkapp –ήταν τέλη Απριλίου και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από -5 C έως 4 °C. Ναι μεν ο δρόμος ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις και μεταβολές του καιρού (μια πυκνή χιονόπτωση ή μια σφοδρή καταιγίδα) μπορούσαν να μας ακινητοποιήσουν καθοδόν. Εντέλει, κανένα δυσάρεστο σενάριο δεν επικράτησε. Ήλιος με δόντια και ο υδράργυρος να μην ξεκολλά από τους 0 °C…

Η στάση μας στην φιλανδική πόλη Rovaniemi ήταν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Εμείς θέλαμε –σαν δυο χαζοτουρίστες– να περιηγηθούμε στο χωριό του Αι-Βασίλη και να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, ενώ η μοτοσυκλέτα μας ήθελε να απαθανατίσει την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι…
Για πολλούς μοτοσυκλετιστές, το Nordkapp αντιπροσωπεύει ένα ταξίδι–όνειρο ζωής. Κι όχι άδικα, αφού τα ειδυλλιακά σκανδιναβικά τοπία, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μακρινού βορρά, η θέα του απέραντου Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, η διάσημη αφαιρετική υδρόγειος σφαίρα του νορβηγικού ακρωτηρίου, όλα αυτά –αλλά και πολλά ακόμα– αποτελούν τις Σειρήνες που έλκουν τους ρομαντικούς μοτο-ταξιδιώτες στο ιδιότυπο προσκύνημα του Nordkapp.

Ήταν απόγευμα, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν η Honda Africa Twin 1000 ADV φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, στην βόρεια άκρη της Ευρώπης. Με τα συναισθήματα να κάνουν πάρτι, αγκάλιασα τον μικρό συνεπιβάτη μου –που κάθε άλλο πάρα "μικρός" αποδείχθηκε για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι– και του πρόσφερα το καλύτερο δώρο ever: την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Και φυσικά, ο ίδιος το πανηγύρισε ανάλογα.

Ποιο ήταν όμως το δώρο που χάρισα στον εαυτό μου; Είχα φτάσει στο βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης, παρέα με τον γιό μου, ταξιδεύοντας μαζί στην ίδια σέλα. Είχα επιστρέψει μετά από 28 χρόνια στο Nordkapp με την καλύτερη παρέα, τον Γιώργο…"