Ιστορικές ημέρες για τον ελληνικό μοτοσυκλετισμό καθώς ολοκληρώθηκε το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Λεσχών Μοτοσυκλέτας με στόχο την δημιουργία μίας νέας Ομοσπονδίας.
Ομοσπονδία μοτοσυκλέτας υπάρχει ήδη, δεκαετίες τώρα και είναι η MOT.O.E, όπως επίσης υπάρχει και η ΑΜΟΤΟΕ, η αθλητική μοτοσυκλετιστική ομοσπονδία. Δεν είναι απαγορευτικό σε μία χώρα να υπάρχουν περισσότερες από μία Ομοσπονδίες μοτοσυκλέτας, παρόλο που σίγουρα δεν είναι το ιδανικότερο σενάριο καθότι βασικός λόγος για την δημιουργία Ομοσπονδίας, είναι να υπάρχει η δύναμη της ένωσης των μεμονωμένων λεσχών ώστε να ασκείται μοχλός πίεσης προς την Πολιτεία, αξιώνοντας μεταρρυθμίσεις προς όφελος των μοτοσυκλετιστών. Η διαίρεση λειτουργεί ανασταλτικά προς σε αυτό, αποδυναμώνοντας έναν από τους βασικούς λόγους ύπαρξης της Ομοσπονδίας.
Για αυτό ακριβώς τον λόγο το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Λεσχών Μοτοσυκλέτας δεν είναι η πρώτη κίνηση που έκαναν οι διοργανώτριες λέσχες που μέχρι και πριν από λίγους μήνες αρκετές από αυτές ήταν μέλη της ΜΟΤ.Ο.Ε και τέσσερις από αυτές ήταν και στο ΔΣ.
Στις 23 Ιανουαρίου 2022 η Λέσχη Ελλήνων Μοτοσυκλετιστών – ΛΕΜΟΤ, η Μοτολέσχη Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, η Μοτολέσχη Ορχομενού – ΜΟΤΟΡ, η Μοτοσυκλετιστική Λέσχη Αμαλιάδας – ΜΟΤΟΛΕΑ, ο Σύλλογος Φίλων Αυτοκινήτου Μοτοσυκλέτας Σιδηροκάστρου – ΣΥΦΑΜΟΣ, η Ένωση Μοτοσικλετιστών Αλεξανδρούπολης «ΟΙ ΑΓΡΙΑΝΕΣ» και το Friends & Riders Club ενημερώνουν το κοινό πως αποχωρούν από το δυναμικό της ΜΟΤ.Ο.Ε. Έχει προηγηθεί η δημόσια καταγγελία και αποχώρηση των μελών που ήταν ήδη στο Δ.Σ. της ΜΟΤ.Ο.Ε για τον «αναποτελεσματικό και αδιαφανή τρόπο που αυτή λειτουργεί τα τελευταία χρόνια».
Για όσους παρακολουθούν όλα όσα συμβαίνουν εσωτερικά της ΜΟΤ.Ο.Ε, αυτή δεν είναι μία ξαφνική κίνηση, υπήρχαν παράπονα από διάφορες λέσχες πολλά χρόνια τώρα, όπως αυτά έχουν εκφραστεί κατά καιρούς στο ΜΟΤΟ καθώς και έντονη δυσαρέσκεια από αρκετούς, όχι όμως όλους τους αγωνιζομένους, απέναντι στην ΑΜΟΤΟΕ.
Η αθλητική μοτοσυκλετιστική ομοσπονδία μπορεί να μην συνδέεται με την ΜΟΤ.Ο.Ε οργανωτικά, αλλά ταυτόχρονα οι δυο τους δεν παύουν να είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Σε κάθε περίπτωση το κοινό μπορεί να κρίνει μονάχα από το έργο. Και σε ό,τι αφορά την ΜΟΤ.Ο.Ε λίγα πράγματα συμβαίνανε πέρα από την διοργάνωση της Πανελλήνιας Συγκέντρωσης Μοτοσυκλέτας. Που κι αυτή όμως είναι από καιρό συνυφασμένη με δυστυχήματα γύρω της -και όχι μέσα- σε αυτή, με την περιφρούρησή της να αποτελεί πρόβλημα τόσο για την αστυνομία που είναι και η μόνη υπεύθυνη για τις εικόνες που βλέπουμε, όσο όμως και για την ίδια την ΜΟΤ.Ο.Ε που μετά από τόσα χρόνια δεν έχει βρει τον τρόπο να σταματήσει τέτοια φαινόμενα. Γεγονός είναι και το επαναλαμβάνουμε, πως αυτές οι συμπεριφορές λάμβαναν μέρος εκτός της Πανελλήνιας αλλά πάντα μέσα στα πλαίσιά της από στοιχεία που αναγνώριζαν την δύναμη του όχλου, μέσα στο υπόλοιπο μοτοσυκλετιστικό πλήθος. Όπως όμως είναι επίσης γεγονός πως τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται από άλλες λέσχες το «Αντάμωμα Φίλων Μοτοσυκλέτας» που έχει ξεκάθαρα πανελλήνιο χαρακτήρα και -τουλάχιστον μέχρι τώρα- αποτελεί υπόδειγμα. Οπότε ναι, υπάρχει τρόπος να μην γίνονται επεισόδια ακόμη και έξω από τον χώρο διεξαγωγής και μάλιστα όχι μακρινά σε κάποια άλλη χώρα, αλλά εδώ στην δική μας.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια δεν πρέπει να είναι τώρα μία ευκαιρία να αρχίσει η εξιστόρηση για τα πεπραγμένα, θα χρειαστεί σειρά άρθρων για κάτι τέτοιο. Είναι όμως μία απαραίτητη σκιαγράφηση ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης τον λόγο που φτάσαμε έως εδώ, στην διοργάνωση του 1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Λεσχών Μοτοσυκλέτας για την δημιουργία μιας νέας Ομοσπονδίας.
Άλλωστε έτσι ακριβώς ξεκίνησαν και οι διαδικασίες του συνεδρίου, με εκπροσώπους λεσχών να εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους για τα παραπάνω και να αναφέρονται στην περιπτωσιολογία που έκαναν το κάθε έναν ξεχωριστά να βλέπει ως μόνη λύση την δημιουργία μίας νέας Ομοσπονδίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, όπως έχει αναφερθεί στην αρχή, πως η πρώτη προσπάθεια ήταν να αλλάξουν τα πράγματα εκ των έσω.
Ο Δήμος Βριλλησίων δέχτηκε να παραχωρήσει το Συνεδριακό Κέντρο στο Πάρκο Μίκης Θεοδωράκης, χαιρετώντας κάθε μοτοσυκλετιστική πρωτοβουλία, δηλώνοντας διαθεσιμότητα να βοηθήσει και στο μέλλον και οι θέσεις γέμισαν από ανθρώπους που ταξίδεψαν από μακριά για να παρευρεθούν στις αρχαιρεσίες.
Στην ελληνική ιστορία γενικά, κι όχι μόνο στην πορεία της μοτοσυκλέτας, η ανάγκη συσπείρωσης εμφανίζεται μονάχα μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό πρόβλημα και δουλεύει εξαιρετικά ακριβώς όσο διαρκεί και η επίλυση του προβλήματος. Μετά αρχίζει η διαίρεση.
Η πρώτη ομοσπονδία μοτοσυκλέτας, ακόμη καλύτερα, οι πρώτες λέσχες μοτοσυκλέτας, δημιουργήθηκαν από την ανάγκη να υπάρξει δύναμη αντίστασης απέναντι στην Πολιτεία που κυριολεκτικά κυνηγούσε τις μοτοσυκλέτες και είχε υποβάλλει και καθολικές απαγορεύσεις κίνησης μοτοσυκλετών σε πολλούς δρόμους, όπως χαρακτηριστικά εξιστορούσε ο Παναγιώτης Καράμπελας της ΛΕΜΟΤ.
Η Πολιτεία δεν το έκανε αυτό τυχαία ή από ανεξήγητο φθόνο προς τα δίκυκλα, αλλά από την αδυναμία της να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι και σε μία εποχή που στις υπόλοιπες χώρες γεννιόταν η μοτοσυκλετιστική κουλτούρα, εδώ καλλιεργούταν το μοτοσυκλέτα=αλητεία. Το ακριβώς αντίθετο. Οι μοτοσυκλετιστές που ανήκαν σε αναγνωρισμένες λέσχες άρχιζαν να βρίσκουν το δίκιο τους, η ΛΕΜΟΤ μοίραζε εκείνη την εποχή το καταστατικό της ανά την Ελλάδα και αυτή η επικοινωνία, απέναντι σε ένα κοινό πρόβλημα, οδήγησε τελείως φυσικά και απόλυτα ομαλά στην δημιουργία της πρώτης Ομοσπονδίας. Κερδίζοντας αυτό που τους ανήκει, απλούστατα δηλαδή τα ίσα δικαιώματα, ο οργανωμένος μοτοσυκλετισμός έχει την πρώτη του σπουδαία νίκη, μία νίκη που κυριολεκτικά αλλάζει την πορεία της μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα προς το καλύτερο. Και η ορμή είναι τέτοια που οι Έλληνες πρωτοστατούν στην δημιουργία και της FEMA της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.
Τώρα για άλλη μία φορά η συσπείρωση ξεκινά έχοντας απέναντι ένα συγκεκριμένο πρόβλημα και μένει να δούμε με ποιο τρόπο θα συνεχίσουν μετά την δημιουργία της Ομοσπονδίας. Ήταν λοιπόν ευχάριστο γεγονός πως το Συνέδριο δεν εξαντλήθηκε στα πεπραγμένα της ΜΟΤΟΕ αλλά προχώρησε περισσότερο σε κατάθεση προτάσεων για την επόμενη ημέρα, ήδη πριν ακόμη γίνει η πρώτη κίνηση και η δημιουργία της Ομοσπονδίας. Βέβαια το ζήτημα εξαντλούνταν σε πράγματα που ταλανίζουν τον Έλληνα μοτοσυκλετιστή εδώ και δεκαετίες, που από μόνο του σηκώνει ξεχωριστή ανάλυση. Οι αλλαγή στις μπαριέρες, η μείωση του ΦΠΑ στα κράνη, περεταίρω από αυτό που έγινε σχετικά πρόσφατα, η αλλαγή στην αναλογία χρέωσης των Διοδίων Τελών, ο μοτοσυκλετιστικός τουρισμός και τέλος μέτρα για να αποτραπεί ο τεράστιος φόρος αίματος που πληρώνει κάθε χρόνο η κοινωνία μας, ήταν όλα θέματα που θίχτηκαν ως προς μελλοντικούς στόχους της ΜΟΤ.Ο.Ε.. Καθώς επίσης ξεκαθαρίστηκε πως η νέα Ομοσπονδία θα ιδρύσει και αγωνιστικό τμήμα με στόχο κάποια στιγμή την δημιουργία νέας αγωνιστικής ομοσπονδίας.
Όλα αυτά είναι, προφανώς, καλά στα λόγια και μακάρι να γίνουν πράξη καθώς η μοτοσυκλέτα στην Ελλάδα πρέπει να αφήσει πίσω της τα προβλήματα περασμένων δεκαετιών και να ασχοληθεί με τα καινούρια και άμεσα, που την απασχολούν. Σύσσωμοι όσοι παρευρέθηκαν στο Συνέδριο, σχολίασαν την απουσία νέου κόσμου που είναι το μεγάλο στοίχημα κάθε λέσχης μοτοσυκλέτας. Οι νεότεροι μοτοσυκλετιστές δεν βρίσκουν κάποια ταύτιση στις περισσότερες των λεσχών, πράγμα όμως απόλυτα λογικό. Διότι οι λέσχες διοργανώνουν δράσεις με βάση την πλειοψηφία του ενεργητικού της πυρήνα που τα ενδιαφέροντά τους διαφοροποιούνται αισθητά από τους νέους μοτοσυκλετιστές, με πρώτο και καλύτερο το ωράριο. Θετικό λοιπόν που η πόρτα ήταν ανοικτή για όλους, είτε ανήκουν σε οργανωμένες λέσχες, είτε και όχι, όπως οι ομάδες που συσπειρώνονται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα χωρίς να έχουν προχωρήσει στην δημιουργία μίας λέσχης με ΑΦΜ, ώστε να μπορούν και οργανωτικά να πάρουν μέρος στην σύσταση της νέας Ομοσπονδίας. Δεν σημαίνει αυτό, πως δεν έχουν σημαντικά πράγματα να φέρουν προς συζήτηση, όπως και προτάσεις να καταθέσουν και ξεκαθαρίστηκε πως ο λόγος τους θα ακούγεται δυνατά και κάθε φορά που χρειάζεται.
Από την πλευρά μας, ως Ειδικός Τύπος και με το ειδικό βάρος του ΜΟΤΟ, είμασταν εκεί για να ακούσουμε και να καταγράψουμε κι όχι για να παρέμβουμε σε αυτό το πρώτο στάδιο προς την πορεία μίας νέας Ομοσπονδίας.
Ο Ειδικός Τύπος χρειάζεται τον οργανωμένο μοτοσυκλετισμό για όλα τα παραπάνω θέματα που ειπώθηκαν και ο οργανωμένος μοτοσυκλετισμός χρειάζεται τον Τύπο απέναντι στην Πολιτεία. Μόνος του ο καθένας μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα μέχρι ένα σημείο και μόνο. Να δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ:
Την πρώτη φορά που έγινε θέμα για τα Διόδια στην Ελλάδα και την λάθος αναλογία χρέωσης, ήταν από το ΜΟΤΟ πίσω στο 2019. Ήταν τόσο έντονη η αντίδρασή μας που έφερε αντιδράσεις, ισχυρές αντιδράσεις από την πλευρά των Παραχωρησιούχων. Ήταν μία καλή πρώτη κίνηση αλλά δεν υπήρχε και οργανωμένη αντίδραση. Προφανώς και ιδιωτικά, πριν ακόμη γίνουν ιδιωτικά όλα πλην δύο τα διόδια στην Ελλάδα αλλά ακόμη και τώρα δεκατρία χρόνια μετά, υπάρχουν πολλοί μοτοσυκλετιστές που δεν τα πληρώνουν κι ας έχει ενσωματωθεί η ποινή στον ΚΟΚ. Αυτό δεν είναι οργανωμένη αντίδραση όμως, ούτε οδηγεί και κάπου, αλλιώς κάτι θα είχε ήδη αλλάξει. Το πρόβλημα παραμένει και το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο που μόνο φωνάζοντας ή μόνο δρώντας χωρίς όμως κάλυψη, τίποτα δεν αλλάζει. Απαιτούνται και τα δύο, ταυτόχρονα. Για εμάς μία ενεργή με τα κοινά Ομοσπονδία είναι προς το συμφέρον όλων των μοτοσυκλετιστών και μένει να δούμε την πορεία που θα ακολουθηθεί.
Αθανάσιος Αμ. Φελούκας
