Royal Enfield - Έρχεται νέο ιστορικό ρεκόρ παραγωγής για τους Ινδούς

Η κατακόρυφη άνοδος μέσα σε μια 10ετία - Η ιστορία της εταιρείας από το σήμερα στο χθες

Royal Enfield - Πάνε για νέο ρεκόρ παραγωγής οι Ινδοί - Η ιστορία της εταιρείας

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

26/7/2024

Από "εσωστρεφή" εταιρεία με ιστορικό όνομα, σε παγκόσμιο κατασκευαστή με κυριαρχικές βλέψεις, η υπεραιωνόβια Royal Enfield συνεχίζει να γράφει τη δική της ξεχωριστή ιστορία ατενίζοντας ένα όλο και πιο ευοίωνο μέλλον.

Σε ένα ακόμη ορόσημο παραγωγής, ασύλληπτο πριν από μία περίπου δεκαετία για τα δεδομένα της, αναμένεται να φτάσει φέτος η Royal Enfield, ο παλαιότερος κατασκευαστής μοτοσυκλετών στον κόσμο με αδιάκοπη παραγωγή -συμπεριλαμβανομένης και της βρετανικής κληρονομιάς του- από την ίδρυσή, πριν από 123 χρόνια, έως και σήμερα.

Εκμεταλλευόμενη πλήρως και με σεμιναριακό τρόπο τις τάσεις που επικρατούν παγκοσμίως στους δύο τροχούς και υπό τη σκέπη του κολοσσού Eicher Group, η Royal Enfield έχει βγει για τα καλά από το καβούκι της και το 2024 θα είναι λογικά η χρονιά που θα φτάσει -και ίσως ξεπεράσει- σε παραγωγή το ένα εκατομμύριο μοτοσυκλέτες!

Ένα ορόσημο που είναι εντός των δυνατοτήτων της εταιρείας αφού και το 2023 έκλεισε επίσης με ιστορικό ρεκόρ για τους Ινδούς, με 920.000 πωλήσεις μοτοσυκλετών και άνοδο της τάξης του 16% έναντι της προηγούμενης χρονιάς.

Αυτός ο όγκος παραγωγής φέρνει τη Royal Enfield ανάμεσα στους μεγαλύτερους κατασκευαστές μοτοσυκλετών στον κόσμο ακόμη και εντός δεκάδας, αν βγουν από την εξίσωση τα παπιά και τα scooter, αλλά και οι μοτοσυκλέτες έως 250 κ.εκ.

Οι παραπάνω είναι κυβισμοί και κατηγορίες που η ινδική εταιρεία δεν είχε ποτέ παρουσία και ούτε σκοπεύει να αποκτήσει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, και αυτό κάνει το επίτευγμα της ακόμη πιο εντυπωσιακό. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι στην εγχώρια αγορά της Ινδίας τα μοντέλα με τις υψηλότερες πωλήσεις είναι μεταξύ 100 και 160 κ.εκ., και οτιδήποτε πάνω από 250 κ.εκ. θεωρείται premium.

Στην ινδική αγορά, η Royal Enfield έχει πάνω από το 90% της πίτας στα 250-750 κ.εκ. και σε αυτούς τους κυβισμούς θα παραμείνει και στο μέλλον τόσο στην Ινδία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο όπου δραστηριοποιείται ήδη σε περισσότερες από 40 χώρες, έχει παρουσία και στη Λατινική Αμερική, ενώ είναι ο μοναδικός Ινδός κατασκευαστής μοτοσυκλετών που δραστηριοποιείται και στη Β. Αμερική.

Για να πετύχει βέβαια αυτά τα νούμερα η Royal Enfield πραγματοποίησε "κοσμογονικές" για την ίδια αλλαγές στη στρατηγική της αλλά και στον τρόπο που κατασκευάζει μοτοσυκλέτες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, χωρίς όμως να χάσει την ταυτότητά της. Αντίθετα την ενίσχυσε και την ανέδειξε αποκτώντας στην πορεία εκατοντάδες χιλιάδες φίλους σε όλο τον κόσμο.

Από τα μόλις δύο μοντέλα οι Ινδοί έχουν πλέον μια ευρεία γκάμα που απαρτίζεται από 8 μοτοσυκλέτες, οι οποίες θα φτάσουν στο άμεσο μέλλον στις 14 με απώτερο μάλιστα στόχο τις 20 συνολικά.

Μοτοσυκλέτα που ανέδειξε την εικόνα της εταιρείας και πρωτοστατεί στις πωλήσεις της είναι το adventure Himalayan, το οποίο παρουσιάστηκε το 2015 και βρίσκεται πλέον στη δεύτερη γενιά του. Mια γενιά που φέρνει μαζί της και το νέο Sherpa μοτέρ των Ινδών, το πρώτο υγρόψυκτο στην ιστορία τους, όπως και την πρώτη TFT οθόνη με δυνατότητα συνδεσιμότητας.

Οι Bullet και Classic είναι ο "στυλοβάτης" της Royal Enfield εκείνες που την κράτησαν ζωντανή για όσο διάστημα χρειάστηκε και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς της όπως και το εν σειρά δικύλινδρο Interceptor. Από την άλλη, τα επίσης δικύλινδρα 650 Shotgun και Super Meteor σκιαγραφούν την άποψη των Ινδών στα cruiser με το μονοκύλινδρο Meteor να αποτελεί την πιο προσιτή επιλογή και το HNTR να τραβά εντελώς διαφορετική πορεία και να συνδυάζει περισσότερα μοντέρνα στοιχεία -γραφικά και διχρωμίες ρεζερβουάρ- στη διαχρονική σχεδίασή του.

Άνθρωποι κλειδιά στην άνοδο της Royal Enfield είναι ο τωρινός διευθύνων σύμβουλός της εταιρείας Balakrishnan Govindarajan, ο Siddhartha Lal (CEO της εταιρείας την περίοδο 2000-2004) και ο πατέρας του, Vikram Lal, ο Ινδός δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας ο οποίος το 1994 εξαγόρασε τη Royal Enfield μέσω ομίλου της Eicher Motors, του ομίλου που ίδρυσε ο ίδιος και προήρθε από την οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα του, την Eicher India.

O Govindarajan εντάχθηκε στο δυναμικό της Royal Enfield το 1994, όταν η παραγωγή δεν ξεπερνούσε τις 25.000 μοτοσυκλέτες τον χρόνο -ένα νούμερο που δεν θα άλλαζε σημαντικά για τουλάχιστον μία ακόμη 10ετία- στο μοναδικό τότε εργοστάσιο της εταιρείας στο Tiruvottiyur.

Ο Govindarajan βρήκε τους κατάλληλους συμπαραστάτες στα πρόσωπα των δύο Lal που ήθελαν να επενδύσουν και να αναπτύξουν την εταιρεία, και από τα μέσα της 10ετίας του 2000 στόχευσε στην αύξηση της παραγωγής ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες οικονομίες κλίμακας και να περάσει η Royal Enfield στο επόμενο επίπεδο.

Εκτός από τις μεγάλες επενδύσεις με τις ευλογίες των Lal, που επικεντρώθηκαν πρώτα στη Royal και έπειτα στα τρακτέρ του ομίλου, η σημαντικότερη ίσως συνεισφορά του Govindarajan ήταν στη βελτίωση της ποιότητας κατασκευής με τον παράλληλο εκσυγχρονισμό του εργοστασίου και των μεθόδων παραγωγής της εταιρείας, όπως και η προσοχή στον νευραλγικό ποιοτικό έλεγχο των εξαρτημάτων και των μοτοσυκλετών στο σύνολό τους.

Με πτυχίο μηχανικού μηχανολόγου, ο νεαρός τότε Siddhartha Lal, ως CEO συνέβαλε και αυτός με τη σειρά του στη βελτίωση των μοτοσυκλετών της RE, κάνοντας στη σέλα τους πολλά χιλιόμετρα, ενώ είχε συμβολή στην ανάπτυξη και μιας πιο ομαδικής εταιρικής κουλτούρας. "Butts on Seats" (Πισινοί στις σέλες), είναι άλλωστε μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά εσωτερικά από τους Ινδούς, μια αρχή που δείχνει τη γενικότερη φιλοσοφία τους και στην προσέγγισή νέων αναβατών. Στη Royal Enfield θέλουν οι μοτοσυκλέτες τους να οδηγούνται γιατί είναι σίγουροι ότι οι αναβάτες θα καταλήξουν έπειτα να τις αγοράσουν, με test rides να είναι διαθέσιμα σε όλες τις αγορές όπως και στην Ελλάδα.

Οι μεγάλες αλλαγές και επενδύσεις οδήγησαν στον διπλασιαμό της παραγωγής μέχρι το 2010, ενώ μια πενταετία αργότερα είχε ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο. Η κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής οφείλεται στα δύο νέα εργοστάσια της εταιρείας σε Oragadam (2013) και Vallam (2017) με ένα ακόμη να ολοκληρώνεται φέτος-βάσει όσων έχουν ανακοινωθεί- στο Cheyyar, που θα ανεβάσει την παραγωγή ένα ακόμη επίπεδο.

Τα μέγιστα στην προσπάθεια των Ινδών να επεκταθούν παγκοσμίως έχουν συνεισφέρει και τα δύο τεχνολογικά κέντρα που διαθέτουν πλέον, ένα στην Ινδία και ένα στο Leicestershire της Αγγλίας όπως και η εξαγορά της βρετανικής Harris Performance Products το 2015. Η Harris φημήζεται για τα πλαίσια που σχεδιάζει και κατασκευάζει από το 1972 αλλά και για την αγωνιστική της εμπλοκή που είχε φτάσει τη 10ετία του '90 έως και την κορυφαία κλάση των 500 κ.εκ. του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος MotoGP.

Όλα τα εργοστάσια βρίσκονται στην πόλη Chennai (πρώην Madras), στην έδρα της Royal Enfield, εκεί όπου το 1955 στο Tiruvottiyur ξεκίνησε το δεύτερο κεφάλαιο στην ιστορία της εταιρείας. Τρία χρόνια νωρίτερα η τοπική Madras Motors είχε αναλάβει να εφοδιάσει τον ινδικό στρατό με Bullet 350 και 500 κυβικών με τις μοτοσυκλέτες να καταφθάνουν στην Ινδία το 1953.

Σκληροτράχηλες και εύκολες στη συντήρησή τους οι μοτοσυκλέτες κέρδισαν τους Ινδούς, και το 1955 η Madras Motors και η Royal Enfield προχώρησαν στη σύσταση της Enfield India με αρχικό στόχο να συναρμολογούνται στο Tiruvottiyur οι μοτοσυκλέτες της. Από το 1962 οι μοτοσυκλέτες κατασκευάζονταν πλέον εξολοκλήρου στην Ινδία.

Η βρετανική κληρονομιά
Το πρώτο κεφάλαιο της Royal Enfield είναι φυσικά βρετανικό με την αρχή να γίνεται το 1891 από τους Bob Walker Smith και Albert Eadie στο Redditch της Αγγλίας και την εξαγορά της George Townsend & Co. που κατασκεύαζε τότε βελόνες και είχε μόλις ξεκινήσει να κατασκευάζει και ποδήλατα.

Δύο χρόνια μετά, η εταιρεία έφτασε σε συμφωνία με την κρατική εταιρεία κατασκευής τουφεκιών Royal Small Arms Factory of Enfield -γνωστή και ως σκέτο Enfield- για την προμήθεια εξαρτημάτων. Αυτή η επιτυχία της την οδήγησε στη μετονομασία της σε Enfield Manufacturing Company Ltd., ενώ Enfield ονομάστηκε και το πρώτο ποδήλατό της.

Το 1894 τα ποδήλατα ξεκίνησαν να ονομάζονται Royal Enfield έπειτα και από την άδεια που πήρε η εταιρεία από το Βρετανικό Στέμμα, ενώ τότε ξεκίνησε και το σήμα κατατεθέν σλόγκαν "Made Like A Gun" (Φτιαγμένο Σαν Όπλο).

Πέντε χρόνια μετά, το 1898, η εταιρεία κατασκεύασε το πρώτο της τετράκυκλο χρησιμοποιώντας δύο πλαίσια από τα ποδήλατά της και ένα μοτέρ De Dion, ενώ η εταιρεία άλλαξε ξανά το όνομά της σε The Enfield Cycle Co. Ltd., το οποίο και κράτησε για τις επόμενες επτά 10ετίες.

Η πρώτη Royal Enfield μοτοσυκλέτα παρουσιάστηκε το 1901 και είχε σχεδιαστεί από τον Smith και τον Γάλλο Jules Gobiet. Το μοτέρ του 1,5 ίππου βρισκόταν μπροστά από τον λαιμό του σκελετού και η δύναμη έφτανε στον πίσω τροχό μέσω ενός τεράστιου σε μήκος δερμάτινου ιμάντα.

Το 1909 ακολούθησε η πρώτη V2 μοτοσυκλέτα της εταιρείας με κινητήρα Motosacoche 297 κ.εκ., ενώ το 1914 η μεγαλύτερη V2 μοτοσυκλέτα που κατασκεύαζε έφερε μοτέρ έξι ίππων και 770 κ.εκ. Αυτή ήταν και η μοτοσυκλέτα που "είδε δράση" στον 1ο ΠΠ, με τη Royal Enfield να προμηθεύει τον βρετανικό, τον βέλγικο, τον γαλλικό, τον αμερικάνικο αλλά και τον ρώσικο στρατό.

Μετά τον πόλεμο η εταιρεία συνεχίζει να μεγαλώνει και να εξελίσσει μοτοσυκλέτες φτάνοντας το 1930 να έχει συνολικά 11 μοντέλα, από τα 225 έως και τα 976 κ.εκ. Ο σταθμός στην ιστορία της έρχεται δύο χρόνια αργότερα όταν το 1932 παρουσιάστηκε η πρώτη Bullet στην ιστορία στο Λονδίνο, σε τρεις διαφορετικούς κυβισμούς: 250, 350 και 500 κ.εκ. Αυτό είναι και το μακροβιότερο όνομα μοτοσυκλέτας την ιστορία των δύο τροχών αφού εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα με την ίδια την μοτοσυκλέτα να έχει αλλάξει πολλές φορές από τότε.

Ακολουθεί η εμπλοκή της στον 2ο ΠΠ με την προμήθεια μοτοσυκλετών, γεννητριών, ποδηλάτων αλλά και εξαρτημάτων για αντιαεροπορικά όπλα. Πιο διάσημη μοτοσυκλέτα της αυτή την περίοδο ήταν ο δίχρονος "Ιπτάμενος Ψύλλος" (Flying Flea) των 126 κ.εκ. που χρησιμοποιήθηκε από τον στρατό για να πέφτει με αλεξίπτωτο από αεροπλάνο.

Η βρετανική Royal Enfield συνέχισε να κατασκευάζει μοτοσυκλέτες μετά τον πόλεμο κάνοντας το πέρασμα και στην Ινδία, παρουσιάζοντας το 1960 το Interceptor που έμεινε στην παραγωγή έως το 1970. Ωστόσο η άνοδος των ιαπωνικών εργοστασίων εκείνη την περίοδο αλλά και η δυσκολία των Βρετανών να καλύψουν τη ζήτηση για τις μοτοσυκλέτες τους στην Ευρώπη αλλά και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού οδήγησαν στο κλείσιμο της εταιρείας με το οριστικό λουκέτο να μπαίνει το 1970. Επτά χρόνια μετά η πρώτη ινδική Royal Enfield "αποβιβάστηκε" στη Μ.Βρετανία...

Ετικέτες

Royal Enfield

https://bit.ly/MOTO_660

Υπόλοιπα πρωταθλήματα

Επικαιρότητα

Hellas Rally 24ωρο: Ο Mr “MEGA TEST” Σεβαστόπουλος κερδίζει αγώνα & κατηγορία με Yamaha Tenere 700!

Απίστευτα γρήγορος δεν τον έπιασε κανείς σε όλα τα σκέλη

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

18/11/2024

Ένας δυνατός αγώνας με πολύ υψηλό επίπεδο δυσκολίας, κυρίως για εκείνους που συμμετείχαν στην αγωνιστική κατηγορία με το παραδοσιακό Roadbook και έπρεπε να κάνουν πλοήγηση, ολοκληρώθηκε το Σαββατοκύριακο από την διοργάνωση του Hellas Rally Raid που έφερε φέτος και μία ενδιάμεση στάση, πέρα από το ετήσιο ραντεβού, για ένα από τα καλύτερα Rally της Ευρώπης.

Πρώτος γενικής κατάταξης αλλά και πρώτος στην αγωνιστική κατηγορία της Roadbook Solo, ολοκλήρωσε τον 24ωρο αγώνα αντοχής με μεγάλη διαφορά, ο Γιάννης Σεβαστόπουλος που έκανε έναν μοναχικό Rally καθώς δεν τον πλησίασε κανείς, σε οποιοδήποτε σκέλος.

Το δυσκολότερο σημείο για τον Γιάννη που οι αναγνώστες έχετε γνωρίσει μέσα από την συμμετοχή του σε αρκετά «MEGA TEST ON-OFF», ήταν στην ομίχλη ψηλά στο χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων εκεί που έκανε και το μοναδικό λάθος, στην κατά τα άλλα εξαιρετική πλοήγησή του με το άρτιο και λεπτομερέστατο Roadbook. Ο Σεβαστόπουλος έχει πάρει συμμετοχή στο φετινό Hellas Rally Raid με την υποστήριξη της Yamaha έχοντας μία πολύ καλή επίδοση και είναι βετεράνος στους αγώνες Enduro καθώς και σε διεθνείς οργανώσεις.

Αμέσως μετά την πυκνή ομίχλη και την άνοδο σε υψόμετρο των πρώτων, το δεύτερο και δυσκολότερο σκέλος του αγώνα διακόπηκε, και η διαδρομή ψαλιδίστηκε περίπου κατά 50% σε μία σωστή απόφαση της διοργάνωσης καθώς μία χούφτα μόνο αναβατών πίσω από τον Σεβαστόπουλο είχαν καταφέρει να περάσουν από ένα δύσκολο σημείο στα Τρίκαλα.

Μία κατηφόρα με άργιλο, ένα σημείο που όποιος σταματούσε και προσπαθούσε να περάσει σιγά τσουλούσε σε μία τεράστια τσουλήθρα, ήταν το σημείο που ουσιαστικά μπλόκαρε το σύνολο του αγώνα. Ο Σεβαστόπουλος που άνοιγε ταυτόχρονα την διαδρομή πέρασε από εκεί σχετικά γρήγορα ως γνήσιος Endurάς και αν το ξανά έκανε, θα φρόντιζε να πατήσει εκτός του χωματόδρομου. Για τους υπόλοιπους που ενδεχομένως να συνάντησαν πεσμένους αναβάτες στο κατηφορικό αυτό σημείο τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα από πλευράς κούρασης. Ακολουθούσε μία ήπια, όπως την περιγράφει ο Σεβαστόπουλος ανηφόρα ενώ αρκετά αργότερα ξεκινούσε η ταλαιπωρία σε μεγάλο υψόμετρο που εξαιτίας του καιρού, της χαμηλής θερμοκρασίας και της πυκνής ομίχλης δυσκόλευε τα πράγματα ακόμη περισσότερο.

ο πρώτος της GPS Solo, Φίλιππος Ντάτσικας — Το να πέσεις είναι το μόλις το πρώτο κομμάτι της δυσκολίας που σου έτυχε, μετά πρέπει και να σηκώσεις την μεγάλη On-Off

Έτσι και αλλιώς όμως, η απόφαση για την διακοπή του σκέλους και την επιστροφή από άσφαλτο είχε ήδη βγει με βάση το σύνολο των αναβατών που είχε κολλήσει στην κατηφόρα με τον άργιλο.

Δεν συμμετείχαν όλοι στην αγωνιστική κατηγορία, περισσότεροι από τους μισούς συμμετέχοντες είχαν GPS αντί για Roadbook και απλά ακολουθούσαν την διαδρομή των αγωνιζομένων, με μικρές μάλιστα παραλλαγές.

Και στην πρώτη, αγωνιστική κατηγορία αλλά και στην δεύτερη, υπήρχε η πρόβλεψη να συμμετάσχει κανείς σαν ομάδα και αντί να οδηγήσει όλο τον αγώνα μόνος του, να μοιραστεί με κάποιον άλλο την κόπωση, βολτάροντας στα βουνά του αγώνα για να έχουν έτσι μία εμπειρία από την συμμετοχή.

Εδώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην ομάδα της Πολυτίμης Κυριακοπούλου και Ειρήνης Κανάκη καθώς ήταν οι μόνες που πήραν μέρος στο αγωνιστικό κομμάτι των ομάδων αλλά ολοκλήρωσαν την διαδρομή με χρόνο δεκάδας, καβάλα σε μία Sherco SEF-R.

Αντίστοιχα ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο πρώτος της GPS Solo, Φίλιππος Ντάτσικας γιατί πήγαινε σε ρυθμό που θα τον έφερνε πολύ ψηλά στην κατηγορία των αγωνιζομένων, αν είχε αποφασίσει να συμμετέχει στην δική τους κατηγορία. Ήταν ανάμεσα στους λίγους που πέρασαν την δύσκολη κατηφόρα και το πέτυχε με μεγάλη μοτοσυκλέτα, ένα KTM 990 Adventure, ακολουθούμενος στην κατάταξη από τον Καλογύρου με Husqvarna 701 Enduro και τον Beis Michail με KTM EXC 690.

Μετά την διακοπή του δεύτερου σκέλους, ο Σεβαστόπουλος έφτασε αργά το βράδυ πίσω στην εκκίνηση έχοντας κερδίσει λίγες ώρες ανάπαυσης. Αν το σκέλος συνέχιζε θα είχε μόλις μία ώρα ανάπαυσης και συντήρησης, ωστόσο κέρδισε λίγο χρόνο περισσότερο.

Ο Βασίλης Μπούδρος που έτρεξε με το BMW F900GS που έχουμε ήδη παρουσιάσει, πέρασε και αυτός το δύσκολο σημείο και εκεί στην πυκνή ομίχλη έκανε και εκείνος ένα λάθος προσανατολισμού κόβοντας την ήδη κομμένη διαδρομή, εισπράττοντας ποινή από την διοργάνωση που παρακολουθούσε την θέση όλων των αναβατών, όχι μόνο για την κατάταξη του αγώνα αλλά και για ασφάλεια. Έχοντας διάσπαρτα ασθενοφόρα και οχήματα υποστήριξης, ήταν έτοιμοι να επέμβουν μόλις έβλεπαν πως κάποιος αναβάτης είχε πρόβλημα όπως χρειάστηκε στην επίμαχη κατηφόρα με ορισμένες μάλιστα μοτοσυκλέτες να επαναπατρίζονται τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας.

Ακόμη και αν δεν έκανε εκείνο το λάθος πλοήγησης ο Βασίλης Μπούδρος, δύσκολα θα μπορούσε να πάρει την δεύτερη θέση του βάθρου από τον Βασίλη Στογιάννο που με Honda CRF250RX δεν είχε το γκάζι του Σεβαστόπουλου στην ευθεία αλλά με αλάνθαστη και αυτός οδήγηση κάλυψε την διαφορά τελικής και έκανε έναν εξαιρετικό χρόνο! Έβγαλε έτσι τον δύσκολο αγώνα με την μόνη μονοκύλινδρη της πρώτης πεντάδας και του αξίζουν συγχαρητήρια!

Άξια αναφοράς η μοναδική γυναίκα της κατηγορίας και η τρίτη κατά σειρά μετά την ομάδα της Κυριακοπούλου / Κανάκη, η Ρίζου Πανδώρα που έτρεξε με Voge 300 Rally σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα!

Το ξημέρωμα της Κυριακής βρήκε τον Σεβαστόπουλο να έχει την πολυτέλεια χρόνου να απολαύσει ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα, ίσως το ωραιότερο που έχει δει όπως δήλωσε στο MOTO, αλλά επειδή τον γνωρίζουμε το κατατάσσουμε ως ένα από τα πιο όμορφα, με την γλύκα της σίγουρης νίκης να συμπληρώνει την υπόλοιπη βαθμολογία του ηλιοβασιλέματος.

Μία όμορφη διαδρομή είχε επιφυλάξει το Hellas Rally μετά από τις δυσκολίες του δεύτερου σκέλους, που έκλεισε με έναν εξίσου γρήγορο σε ρυθμό επίλογο. Εδώ όπου ο Σεβαστόπουλος κέρδισε άλλη μία ολιγόλεπτη ποινή.

Τα mousse που είχε βάλει στους τροχούς είχαν ήδη εγκαταλείψει στην διακοπή του δεύτερου σκέλους κατά την επιστροφή από άσφαλτο όπου έπιασαν λίγα χιλιόμετρα παραπάνω και κυρίως με διάρκεια χρόνου, κάτι που δεν συμβαίνει μέσα στον αγώνα που υπάρχουν αυξομειώσεις στην ταχύτητα και το γκάζι δεν μένει σταθερό για πολύ ώρα. Εδώ κρύβεται και μία απάντηση για όσους κατά καιρούς μας έχουν ρωτήσει γιατί δεν τα χρησιμοποιούμε στο MEGA TEST, γιατί όχι δεύτερη αλλά ούτε την πρώτη ημέρα δεν θα έβγαζαν έχοντας άλλες δέκα μπροστά τους. Για το τέλος άλλαξε το πίσω ο Σεβαστόπουλος, μέσα στο Parc Fermé και στον χρόνο που προβλεπόταν, χρωστώντας τώρα χάρη σε όποιον τον βοήθησε να κερδίσει λίγα λεπτά ανάπαυσης πριν συνεχίσει για τον τερματισμό.

Στην κατηγορία Veterans πρώτος ήταν ο Forster Gerhard, στην GPS Solo ο Γιώργος Χριστοδουλόπουλος, στην GPS Team οι Μπατζιογιάννης / Παπαδόπουλος και συναντάμε στην κατηγορία Tenere Challenge ένα ιστορικό για την Yamaha στην Ελλάδα όνομα, τον τέως CEO της ΜΟΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ κο Σωτήρη Χατζίκο. Για πολλά χρόνια η κεφαλή της Yamaha στην Ελλάδα, ο κος Χατζίκος ήταν ο μοναδικός σε αυτή τη θέση με τόσο ενεργή δράση στην μοτοσυκλέτα, εντός και εκτός πίστας, όπως και εκτός δρόμου.

Από την πρώτη στιγμή που η Yamaha έβγαλε την νέα Tenere 700 επένδυσε επάνω της και στήριξε το μοντέλο στα πρώτα του εμπορικά βήματα, προβλέποντας την εμπορική του επιτυχία. Τώρα από την πλευρά του αγωνιζόμενου, ο κος Χατζίκος έκανε έναν ανταγωνιστικό χρόνο και κατάφερε να πάρει το έπαθλο της κατηγορίας ολοκληρώνοντας τον πιο απαιτητικό αγώνα της χρονιάς!