Panamerican Crossing 2014: Kito - Mexico

18/8/2014

Από την πρωτεύουσα Kito, τα σύνορα της Κολομβίας απείχαν μόλις 180 χλμ. βόρεια. Οδηγώντας κάτω από ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο, ευτύχισα να αντικρίσω την συνοριακή μπάρα μετά από περίπου 2,5 ώρες. Διαβατήριο, άδεια κυκλοφορίας και οδήγησης, σφραγίδες, έντυπα και έτοιμος να εισβάλω στην πέμπτη και τελευταία νοτιοαμερικανική χώρα του Panamerican Crossing 2014. Μετά την Κολομβία ο Παναμάς, η Κεντρική Αμερική προ των πυλών…
Η διαδρομή μου στην Κολομβία άγγιζε τα 1.350 χιλιόμετρα, ενώ η κόκκινη γραμμή του χάρτη περνούσε από τις πόλεις Pasto, Cali, Medellin και Cartagena de Indias. Στην παράκτια Cartagena de Indias θα έπαιρνα ένα πλοίο για να αποβιβαστώ στον Παναμά, αφού ο οδικός άξονας "Panamericana Route" στο ύψος της πόλης Medellin, διακόπτεται προσωρινά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει οδική σύνδεση Κολομβίας - Παναμά.
Για τις τρεις επόμενες μέρες ανεβοκατέβαινα με την μαύρη ΚΤΜ στις καταπράσινες πλαγιές των Άνδεων, με την ασφάλτινη λωρίδα να μεταμορφώνεται σε μια συνεχόμενη στριφογυριστή κορδέλα. Η τοπική φύση αντίθετα, με αφόπλισε με τις ποικιλόμορφες προτάσεις της, καθώς απόκρημνα φαράγγια, πυκνοφυτεμένα δάση, μικρές κοιλάδες και καταπράσινες βουνοπλαγιές αποτελούσαν τις ψηφίδες ενός ανυπέρβλητου "φυσικού" μωσαϊκού.
Όμως, η κυριότερη έννοια μου δεν ήταν οι ιδιαιτερότητες ή οι δυσκολίες της διαδρομής, αλλά η επικινδυνότητα που έκρυβε ένα οδικό πέρασμα από την Κολομβία λόγω της αυξημένης ναρκο-εγκληματικότητας, αλλά και του εμφυλίου πολέμου που διεξάγεται τα τελευταία 40 χρόνια σε τούτη τη νοτιοαμερικανική χώρα μεταξύ των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) και των κυβερνητικών στρατευμάτων. Έπρεπε να φυλάγομαι δηλαδή από δυο πλευρές. Ευτυχώς, κανένας και τίποτα δεν με πείραξε…
Στην πόλη Medellin, που αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, επισκέφθηκα το σπίτι όπου σκοτώθηκε το 1993 ο διαβόητος βασιλιάς της κοκαΐνης Pablo Escobar, μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα.
Στις ακτές της Καραϊβικής με περίμενε η απαστράπτουσα Cartagena de Indias, η πιο αυθεντική πολιτεία ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή. Εδώ, μετά από 26 ήμερες ταξιδιού και 8.670 χιλιόμετρα, γράφτηκε ο επίλογος του νοτιοαμερικανικού σκέλους του "Panamerican Crossing 2014".

Για να βάλω ρόδα στην Κεντρική Αμερική, και συγκεκριμένα στον Παναμά, θα έπρεπε να πάρω από το λιμάνι της Cartagena ένα από τα πλοία που εκτελούν το δρομολόγιο Κολομβία - Παναμά. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη, όλα τα καράβια που πήγαιναν στον Παναμά δεν ήταν επιβατικά, αλλά πλοιάρια που μετέφεραν τουρίστες για μια μικρή κρουαζιέρα στα νερά της Καραϊβικής. Μην έχοντας άλλη επιλογή, δήλωσα λοιπόν συμμετοχή για μια τετραήμερη κρουαζιέρα στα τροπικά νησιά San Blas του Παναμά. Η μοτοσυκλέτα χρειάστηκε όμως να φορτωθεί (αλλά και να ξεφορτωθεί) από το πλοίο με αρκετά παράδοξο τρόπο, λες και επρόκειτο για ένα τσουβάλι με πατάτες.
Επτά μικρά σε έκταση κράτη συνθέτουν τον χάρτη της Κεντρικής Αμερικής. Ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα ήταν οι έξι κεντροαμερικανικές χώρες που καρτερούσαν εμένα και την μαύρη ΚΤΜ να με ξεναγήσουν στους δρόμους τους τις αμέσως επόμενες ημέρες. Μέχρι τα σύνορα του Μεξικού, την πόρτα της Βόρειας Αμερικής, είχα να διανύσω περίπου 2.500 χιλιόμετρα.
Στην Πόλη του Παναμά παρέμεινα για δυο μέρες. Η χλιδάτη πρωτεύουσα του Παναμά με εντυπωσίασε με την μοντέρνα προσωπικότητά της, ενώ με την επίσκεψή μου στην Διώρυγα του Παναμά (απ’ όπου διέρχονται τα πλοία) ολοκληρώθηκε η γνωριμία μου με την πιο κοσμοπολίτικη πόλη της Κεντρικής Αμερικής.
Μετά τον Παναμά, κι αφού οδήγησα για περίπου 490 χιλιόμετρα, με περίμενε ο τροπικός παράδεισος της Κόστα Ρίκα. Όλη η διαδρομή μέσα στην χώρα (550 χλμ.) είχε ένα και μόνο χρώμα: πράσινο! Είναι γνωστό ότι η Κόστα Ρίκα αποτελεί έναν διεθνή οικολογικό προορισμό, ιδανικό για οικοτουρισμό, αφού τουλάχιστον το 30% της χώρας είναι ενταγμένο στο σύστημα των εθνικών πάρκων.
Τρίτος σταθμός στο κεντροαμερικανικό σκέλος του "Panamerican Crossing 2014" η Νικαράγουα. Περίπου 290 χιλιόμετρα είχα να διατρέξω μέσα στην χώρα, ενώ για την μια και μοναδική διανυκτέρευσή μου κατέλυσα στην Leon, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νικαράγουα. Καμάρι της Leon αποτελεί ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο μεγαλύτερος της Κεντρικής Αμερικής.
Με την άφιξη μου στην Ονδούρα, είχα φτάσει στην μέση περίπου της κεντροαμερικανικής διαδρομής του "Panamerican Crossing 2014". Εκτός από την Ονδούρα, σειρά είχαν κατόπιν το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα να υποδεχτούν την μαύρη ΚΤΜ. Λίγα τα χιλιόμετρα στο έδαφος της κάθε χώρας, λίγες φυσικά και οι ημέρες που ξόδεψα για να τις διασχίσω.
Στην Ονδούρα, οι ρόδες της μοτοσυκλέτας κύλησαν μόνο για 135 χιλιόμετρα (πάντα πάνω στην τροχιά του οδικού άξονα Panamericana Routa), στο γειτονικό Ελ Σαλβαδόρ βρέθηκα να οδηγώ για 350 χλμ. (εδώ τουλάχιστον διανυκτέρευσα κιόλας), ενώ σαφώς περισσότερα χιλιόμετρα και χρόνο ξόδεψα στην Γουατεμάλα. Στην συγκεκριμένη κεντροαμερικανική χώρα, που αποτέλεσε μαζί με το Νότιο Μεξικό την εστία ανάπτυξης του λαμπρού πολιτισμού των Μάγια, έμεινα για δυο ημέρες στην Antigua, την πιο τουριστική και γραφική πόλη της Γουατεμάλα.

Η Antigua, που την περίοδο της Ισπανικής αποικιοκρατίας εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας της Ισπανικής Αντιβασιλείας της Γουατεμάλα, ήταν μια καλοδιατηρημένη πολιτεία εποχής που με γοήτευσε αφάνταστα. Αποικιακά σπίτια, λιθόστρωτα σοκάκια, εκκλησίες, αρχοντικά και δημόσια κτίρια με ταξίδεψαν τουλάχιστον τρεις αιώνες πίσω στον χρόνο.
Αντίθετα, στην μεγάλη υπαίθρια αγορά της πόλης, οι πάγκοι με τα πολύχρωμα, εξωτικά φρούτα, το πλήθος των ετερόκλιτων εμπορευμάτων, οι πλανόδιοι μικροπωλητές, οι ζητιάνοι, οι γραφικές γυναικείες φιγούρες και τα υπαίθρια εστιατόρια συνιστούσαν μια καθαρά λατινοαμερικάνικη εμπορική φιέστα που με καθήλωσε με τους ζωντανούς ρυθμούς και τον έντονο δυναμισμό της.
Το Μεξικό ήταν η πύλη εισόδου μου στην Βόρεια Αμερική. Περίπου 1.950 χιλιόμετρα είχα να διατρέξω στην πατρίδα του Emilio Zapata, ενώ κυριότερος σταθμός μου στο Μεξικό ήταν η Πόλη του Μεξικού, μια χαώδη μεγαλούπολη 18.000.000 κατοίκων.
Στην μεξικάνικη megacity έμεινα 4 μέρες, αφού, εκτός από τα πάμπολλα και ενδιαφέροντα αξιοθέατα της πόλης, είχα να κάνω και σέρβις στην μοτοσυκλέτα, η οποία είχε συμπληρώσει από την αρχή του ταξιδιού 13.000 χλμ. Έπρεπε κι αυτή να λάβει το δωράκι της για τον κόπο που είχε κάνει με φέρει ως εδώ…

https://bit.ly/MOTO_665

Νέα Μοντέλα

Επικαιρότητα

Ducati Desmo450 MX 2026 - Παρουσιάστηκε η έκδοση παραγωγής [Video]

Με 63,5 ίππους η μοναδική MΧ με δεσμοδρομικό σύστημα - Στάνταρ traction control και Riding Modes

Ducati Desmo450 MX 2026 - Motocross παραγωγής 2025

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

4/4/2025

Η Ducati Desmo450 MX είναι το νέο Motocross κεφάλαιο στην ιστορία της ιταλικής εταιρείας που προχώρησε στην αποκάλυψη της μοτοσυκλέτας παραγωγής, με στόχο οι πρώτες παραδόσεις να ξεκινήσουν τον Ιούνιο.

Σύμφωνα με το Borgo Panigale η μοτοσυκλέτα έχει σχεδιαστεί για να είναι αξιόπιστη και φιλική προς όλους τους αναβάτες, από τον νεοεισερχόμενο έως και τον επαγγελματία έχοντας και τα ηλεκτρονικά συστήματα για να το κάνει αυτό πράξη.

Η Ducati Desmo450 MX, που ξεκίνησε να εξελίσσεται μυστικά το 2021, έχει ήδη δώσει τα πρώτα της αγωνιστικά διαπιστευτήρια πριν ακόμη παρουσιαστεί η έκδοση παραγωγής αφού το 2024 κέρδισε τον τίτλο στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Prestige, στην κατηγορία MX1. Φέτος η Ducati συμμετέχει σε όλους τους αγώνες του MXGP με αναβάτες για την εργοστασιακή ομάδα Aruba.it - Ducati Factory MX Team τους Mattia Guadagnini και Jeremy Seewer υπό τη διαχείριση της Maddii Racing.

Σε μια κίνηση που δεν συνηθίζεται στη Motocross κατηγορία η Ducati ανακοίνωσε και την απόδοση του μονοκύλινδρου μοτέρ με το δεσμοδρομικό σύστημα κίνησης για τις 4 βαλβίδες του, με την ισχύ να βρίσκεται στους 63,5 ίππους στις 9.400 σ.α.λ. και τη ροπή στα 5,46 κιλά στις 7.500 σ.α.λ. Το 70% της ροπής είναι διαθέσιμο ήδη από τις 4.200 σ.α.λ. και έτσι ενισχύεται η οδηγισιμότητα της μοτοσυκλέτας που γίνεται πιο εύκολη και λιγότερο κουραστική στην οδήγησή της. Παράλληλα, το όριο περιστροφής έχει οριστεί στις 11.900 σ.α.λ. με την Ducati να αναφέρει πως πρόκειται για νέο σημείο αναφοράς για την κατηγορία.

Ο κύλινδρος έχει υπερτετράγωνες διαστάσεις με διάμετρο στα 96 χλστ. και διαδρομή στα 62,1, ενώ οι βαλβίδες εισαγωγής (από τιτάνιο) έχουν διάμετρο στα 40 χλστ. και εκείνες της εξαγωγής 33 χλστ. Οι βαλβίδες εξαγωγής είναι ατσάλινες και έχουν κούφιο στέλεχος γεμισμένο με νάτριο που βοηθά στην αποτελεσματικότερη απαγωγή της θερμότητας με στόχο τη βελτίωση της αξιοπιστίας και τη σταθερότητα στην απόδοση. Η αλλαγή πιστονιού έχει οριστεί στις 45 ώρες, όπως και ο έλεγχος των βαλβίδων και στις 90 ώρες η γενική του μοτέρ και τα δύο νέα σημεία αναφοράς σύμφωνα με το Borgo Panigale.

Για την σταθερότητα στην απόδοση φροντίζει και το κύκλωμα ψύξης, στο οποίο η Ducati έδωσε ιδιαίτερη προσοχή εισάγοντας για πρώτη φορά στα MX ψυγεία με ρομβοειδές σχήμα, τα οποία ισχυρίζεται πως χάρη στο σχήμα τους προσφέρουν 6,5% μεγαλύτερη επιφάνεια έναντι των συμβατικής σχεδίασης, ενώ βοηθούν στο να σχεδιαστεί η μοτοσυκλέτα με μικρότερες διαστάσεις.

Ο αναβάτης έχει στη διάθεσή του και Riding Modes, τα οποία επηρεάζουν εκτός από την απόδοση του κινητήρα και τη λειτουργία του στάνταρ traction control και του συστήματος που ελέγχει το φρένο του κινητήρα (Engine Brake Control -EBC), ενώ στάνταρ είναι και το σύστημα ανίχνευσης πτώσης, όπως και ο μετρητής ωρών λειτουργίας. Περιλαμβάνεται επίσης Launch Control αλλά και quickshifter.

Οι Ιταλοί κάνουν επίσης λόγο για ένα μοναδικό, για τα δεδομένα του MX, traction control τεσσάρων σταδίων (περιμένουν να κατοχυρώσουν και τη σχετική πατέντα), το οποίο μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια την ολίσθηση του πίσω τροχού. Το σύστημα είναι σε θέση να αναγνωρίσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δεν πρέπει να ενεργοποιηθεί (!), όπως για παράδειγμα σε ένα άλμα, ώστε να μην επηρεάσει την απόδοση της μοτοσυκλέτας και κατά επέκταση την προσπάθεια του αναβάτη. Μπορεί επίσης να απενεργοποιηθεί άμεσα εν κινήσει, όπου κρίνει ο αναβάτης ότι είναι απαραίτητο, με ένα ελαφρύ τράβγημα της μανέτας του συμπλέκτη, ώστε να αξιοποιήσει όλη την ισχύ του κινητήρα χωρίς παρεμβολές, ενώ επανέρχεται αυτόματα σε λειτουργία μετά από λίγο.

Το βάρος της Desmo450 MX, χωρίς καύσιμο στο ρεζερβουάρ των 7,2 λίτρων, βρίσκεται στα 104,8 κιλά με το ύψος της σέλας στα 970 χλστ. Η ιταλική ΜΧ έχει μεταξόνιο 1.494 χλστ. με γωνία κάστερ στις 27,3 μοίρες και ίχνος στα 118,4 χλστ.

Το αλουμινένιο περιμετρικό πλαίσιο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε με γνώμονα την απλότητα, τη μείωση για το χρόνο συντήρησης και το μικρό βάρος που βρίσκεται στα 8.96 κιλά, όπως και για να έχει τις λιγότερες δυνατές κολλήσεις. Αποτελείται συνολικά από 11 κομμάτια, περίπου τα μισά σε σχέση με τα πλαίσια του ανταγωνισμού. Κατασκευάζεται με τις ίδιες τεχνολογίες που χρησιμοποιεί η Ducati στις superbike μοτοσυκλέτες της ώστε να υπάρχει απόλυτος έλεγχος στο πάχος των σωλήνων τετραγωνικής διατομής, σε κάθε τους σημείο. Αλουμινένιο είναι και το χυτό ψαλίδι, ενώ η προοδευτικότητα του μοχλικό καθορίστηκε από τα δεδομένα που μάζεψε η Ducati από τη συμμετοχή της στο ιταλικό πρωτάθλημα.

Στις αναρτήσεις έχουμε ανεστραμμένο πιρούνι της Showa με διαδρομή 310 χλστ. και διάμετρο καλαμιών στα 49 χλστ. και αμορτισέρ επίσης από την ιαπωνική εταιρεία με διαδρομή τροχού στα 301 χλστ. Και τα δύο πλήρως ρυθμιζόμενα. Ιαπωνικός είναι και ο ψεκασμός της Keihin με σώμα Mikuni διαμέτρου 44 χλστ. Παράλληλα οι τροχοί Takasago Excel και τα ελαστικά πρώτης τοποθέτησης είναι τα Pirelli Scorpion MX32 Mid-Soft.

Αναφορικά με τα φρένα η Ducati προτίμησε την Brembo με το εμπρός να αποτελείται από πλευστή δαγκάνα δύο εμβόλων και δίσκο 260 χλστ. της Galfer, ενώ πίσω έχουμε μονοπίστονη δαγκάνα και δίσκο 240 χλστ. επίσης της Galfer.

Οι παραδόσεις του Ducati Desmo450 MX θα ξεκινήσουν τον Ιούνιο του 2025 σε επιλεγμένους αντιπροσώπους σε όλη την Ευρώπη, συνεχίζοντας τον Ιούλιο στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο. Ακολουθεί το ενδιαφέρον video που αποκαλύπτει πως η ιταλική MX έφτασε στην παραγωγή όπως και γκάλερι φωτογραφιών.