Καθισμένος σ’ ένα παρόχθιο καφέ του Κιέβου, δίπλα στα ασάλευτα νερά του ποταμού Δνείπερου, συμπλήρωνα το "ημερολόγιο καταστρώματος" με τις ταξιδιωτικές εμπειρίες των τελευταίων ημερών. Με συντροφιά έναν δυνατό καφέ, σκόρπιες σκέψεις και δυνατές εικόνες έπαιρναν σιγά σιγά το δρόμο από το μυαλό στο πληκτρολόγιο.
Πριν από μόλις τρεις μέρες βρισκόμουν στην Μόσχα (850 χλμ. μακριά) και τώρα το μαύρο Supra μ’ είχε μεταφέρει στην Ουκρανία, και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της χώρας. Φτάνοντας στο Κίεβο, εγώ μετρούσα 19 ημέρες on the road και το κοντέρ του παπιού μετρούσε αντίστοιχα 4.200 χιλιόμετρα από την αρχή του παρευξείνιου οδοιπορικού. Αναβάτης και όχημα βρισκόμασταν σε άριστη κατάσταση (λειτουργικά και ψυχολογικά), πανέτοιμοι για τα επόμενα χιλιόμετρα, που προβλέπονταν όμως δύσκολα εξαιτίας της άσχημης κατάστασης των ουκρανικών δρόμων.
Εκτός από τα ενδιαφέροντα αξιοθέατά του (κυρίως ορθόδοξοι χριστιανικοί ναοί και νεοκλασικά αρχιτεκτονήματα), το Κίεβο μού επιφύλασσε ωστόσο μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς εδώ ανταμώθηκα τυχαία με έξι Έλληνες μοτοσυκλετιστές από την Κομοτηνή, που ταξίδευαν όλοι μαζί με προορισμό τις Βαλτικές χώρες.
Η Οδησσός, με το απάνεμο λιμάνι της και την χαρισματική αμφιθεατρική τοποθεσία της, με καρτερούσε μόλις 480 χλμ. νοτιότερα της ουκρανικής πρωτεύουσας. Ήταν ο αμέσως επόμενος -και τελευταίος- αστικός προορισμός μου επί ουκρανικού εδάφους. Εκείνη την ημέρα χρειάστηκε ωστόσο να παλέψω για 7 ολόκληρες ώρες μ’ έναν δαιμονισμένο αέρα, που προσπαθούσε να με γκρεμίσει από την σέλα του παπιού. Τελικά κατάφερα να φτάσω όρθιος…
Οι αρχαίοι Μιλήσιοι υπήρξαν οι θεμελιωτές της Οδησσού, της οποίας η μετέπειτα ιστορία της ήταν στενά συνδεδεμένη με την έντονη παρουσία των Ελλήνων (κυρίως κατά τον 18ο και 19ο αιώνα), που όριζαν το εμπόριο της Μαύρης Θάλασσας και οραματίστηκαν την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών από τους Τούρκους, ιδρύοντας εδώ την περιβόητη Φιλική Εταιρεία.
Η εμβληματική "Σκάλα Ποτέμκιν" (αποτέλεσε το σκηνικό στην διάσημη κινηματογραφική ταινία "Θωρηκτό Ποτέκμιν"), το Μουσείο της Φιλικής Εταιρίας, το εκπληκτικό Εθνικό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου, το παλάτι Vorontsov και το Αρχαιολογικό Μουσείο ήταν στις πρώτες θέσεις της τουριστικής ατζέντας της παραθαλάσσιας ουκρανικής πολιτείας, που με καθήλωσε με την αρχιτεκτονική πανδαισία και κομψότητά της. Ναι, η Οδησσός ήταν μια πόλη που "ξεχείλιζε" από ποιητική ομορφιά και ασυγκράτητο ερωτισμό. Όπως άλλωστε και οι Ουκρανές…
Κωνσταντίνος Μητσάκης