Πιστεύτε πως κάποιος από τους αληθινά ελάχιστους που μπορούσαν την δεκαετία του ’80 να αγοράσουν καινούριο VMAX, σκεφτόταν αν θα ήταν χρηστικό ή αν θα μπορούσε αργότερα να το πουλήσει εύκολα; Κόστιζε ήδη ένα μικρό διαμέρισμα, ενώ μεταχειρισμένο μπορούσε να φύγει μετά από μία δεκαετία και με το ζόρι, αλλά έτσι και το άφηνες έστω και για δύο λεπτά χωρίς να πας μακριά, απλά γυρνώντας την πλάτη να μιλήσεις στον περιπτερά, στο είχαν ήδη σηκώσει. Δεν χρειαζόταν να σε πετύχει επαγγελματίας, μοτοσυκλέτες όπως αυτές τις έπαιρναν και μόνο για την βόλτα χωρίς να είναι κλέφτης ο άλλος, απλά επειδή καμία ευκαιρία δεν χανόταν. Τότε οι μοτοσυκλέτες ήταν λίγες και ήταν όλες αγορασμένες με βάση το συναίσθημα, ακόμη και η κλοπή τους για αυτό γινόταν, δεν ήταν αυτή η βαριά βιομηχανία που υπάρχει σήμερα. Στην Ιαπωνία ναι, η κλοπή ήταν βιομηχανία και έφτασε να γίνει εξαγώγιμο προϊόν με πολλές από αυτές να φτάνουν εδώ σε εμάς, χωρίς απαραίτητα να το ξέρει ο έμπορος που έκανε την εισαγωγή τους. Εδώ το συναίσθημα κυριαρχούσε σε κάθε πτυχή της δίτροχης συμβίωσης, μία εποχή που ο οργανωμένος μοτοσυκλετισμός δημιουργούνταν για να μπορέσει πρώτα να αλλάξει την εικόνα που υπάρχει για τις μοτοσυκλέτες προς την υπόλοιπη κοινωνία και έπειτα για να μπορέσει να αναμορφώσει τους μηχανόβιους και να τους κάνει μοτοσυκλετιστές. Στις ΗΠΑ και τις χώρες τις πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μαζί και ορισμένες ακόμη χώρες τα κλαμπ πήραν άλλη τροπή, εδώ κινήθηκαν ανάποδα τα πράγματα, η οργάνωση έγινε για να σταματήσει αυτή η τροπή και ένας από τους λόγους που με την πάροδο του χρόνου αποδυναμώθηκε ο οργανωμένος μοτοσυκλετισμός, είναι πως έχασε τον πρωταρχικό λόγο ύπαρξης. Χωριστήκαμε σε κλαμπ ανά μάρκα και μοντέλο μόνο και μόνο για να κερδίσουμε εκπτώσεις, να πηγαίνουμε εκδρομές στον ίδιο προορισμό ή για τον ίδιο κάθε φορά λόγο και στο τέλος περισσότερο ατομικά συμφέροντα λίγων εξυπηρετούνταν και λιγότερο δουλειά γινόταν μέσα στις λέσχες.
Καθόλου τυχαίο που αυτό συνέβη σε εποχή αφθονίας, τότε που οι κατασκευαστές άκουγαν Ελλάδα και γελούσε και το μάτι τους εκεί στα ύψη που είχε φτάσει η αγορά στη χώρα μας. Είναι άλλωστε δεδομένο πως αν υπάρχουν λεφτά, ξεχειλίζει και το συναίσθημα… Ανάμεσα στα υπόλοιπα που χάσαμε την περίοδο της κρίσης είναι και το γεγονός πως σταματήσαμε να βλέπουμε τις μοτοσυκλέτες ως συναισθηματική αγορά, αλλά μία εκλογικευμένη απόφαση, ενώ πρέπει να συνυπάρχουν και τα δύο. Σκέτα είναι εξίσου λάθος, όπως ισχύει με πολλά πράγματα, η σωστή οδός προκύπτει από συνιστώσες. Όλα αυτά αρχίζουν σιγά – σιγά και δειλά, να βρίσκουν τον δρόμο τους και πάλι, ο οργανωμένος μοτοσυκλετισμός κάνει βήματα να αλλάξει και του το εύχομαι με έμπρακτο τρόπο, δηλαδή στηρίζω εκείνον που πρεσβεύει επιστροφή στις αξίες, μέχρι να αποδειχτεί ότι δεν το κάνει, καθώς διαφορετικά το πρώτο βήμα δεν θα γίνει ποτέ. Το συναίσθημα στην απόκτηση μοτοσυκλέτας επίσης επιστρέφει σιγά, σιγά το βλέπω στα μηνύματα που λαμβάνω. Τα οποία, παρένθεση, είναι πολλά και δεν παίρνουν απάντηση στην ώρα τους. Να ξέρετε πως το ξέρω αλλά δεν θα γίνει και κάτι διαφορετικό, απλά υπομονή. Ρωτά λοιπόν ο κόσμος, «το τάδε δεν είναι καλό εκεί και εκεί, όπως είπες, αλλά μου αρέσει και θέλω να κάνω εκείνο και λίγο από το άλλο, να προχωρήσω;». Παλαιότερα ο κόσμος ήθελε την καλύτερη σχέση τιμής και απόδοσης και το συναίσθημα θα ακολουθούσε. Τώρα αρχίζει να έρχεται πρώτο, όπως έχουν αρχίσει ήδη να οργανώνονται ομάδες για ταξίδια μακρινά και όχι μισό ρεζερβουάρ μακριά. Έρχονται ερωτήσεις για διαδρομές και μηνύματα για τους προορισμούς με πολύ πιο μεγάλη συχνότητα από πριν και είναι δεδομένο πως δεν είμαστε όλοι ζάπλουτοι. Απλά σιγά – σιγά ο κόσμος αρχίζει να βλέπει την μοτοσυκλέτα με το μάτι που θα έπρεπε. Τώρα περιμένω την στιγμή που θα εμφανιστεί εκείνη η κινέζικη μοτοσυκλέτα που θα αλλάξει το τοπίο γιατί κάποιοι θα την δουν και θα την αγοράσουν με το συναίσθημα. Μέχρι τώρα οι αγορά τους εκλογικεύεται με επιχειρήματα, όταν έρθει η στιγμή που κάποιος θα πει «δεν με νοιάζει από πού είναι, εγώ αυτή θέλω» τότε η αγορά θα έχει αλλάξει, διότι και ο ανταγωνισμός από εκεί θα έχει γίνει πολύ πιο έντονος. Κι αυτό όπως δείχνουν όλα θα μας βρει ενώ συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, μία φάση ανόδου και εξωστρέφειας όπου ο κόσμος καβαλά περισσότερο, οργανώνεται περισσότερο, συμμετέχει, ταξιδεύει και τελικά δίνει πίσω στη μοτοσυκλέτα, αρκετό από το συναίσθημα που είχε χαθεί. Είναι μία καλή περίοδος…
