Η τελευταία φορά που μίλησα με εκπρόσωπο τύπου της «Αττική Οδός» ήταν και πάλι για περιστατικό στο οποίο ήμουν μάρτυρας: Είχαν κρατήσει ασθενοφόρο με αναμμένο φάρο και σειρήνα και δεν άνοιγαν την μπάρα των διοδίων, αν πρώτα δεν σημείωναν τον αριθμό πινακίδας. Δεν ήταν εξοργιστικό, ήταν εγκληματικό γι' αυτό και κινήθηκα άμεσα λαμβάνοντας στο τέλος επίσημη απάντηση πως η διαδικασία ανοίγματος της μπάρας ίσχυε μόνο για το ΕΚΑΒ. Έλα όμως που επείγοντα περιστατικά μπορεί να μετακινούνται και από ιδιωτικές κλινικές και τέλος πάντων όταν μεταφέρεις κάποιον ασθενή με ασθενοφόρο δεν έχει σημασία αν τον πηγαίνεις σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και έκτοτε οι διαδικασίες έχουν αλλάξει, όμως σίγουρα δεν ήταν σωστές στην αρχή, όπως σίγουρα δεν ήταν και σωστές την ημέρα που έγινε ο χαμός με είκοσι πόντους χιόνι. Τίποτα δεν λειτούργησε εκείνη την ημέρα από πλευράς διαδικασιών και μάλιστα η «Αττική Οδός» είναι το τελευταίο παράδειγμα στην μακρά λίστα. Στο μεταξύ η Ελλάδα είναι η δεύτερη πιο ορεινή χώρα της Ευρώπης μετά την Ελβετία, ξεπερνάμε ακόμη και την Αυστρία. Οι Έλληνες αγρότες έχουν χωράφια με μεγάλη κλίση, γιατί αγρότες δεν υπάρχουν μόνο στους κάμπους και ζούνε σε χωριά που ο πάγος και το χιόνι έχουν συγκεκριμένα ραντεβού σημειωμένα στο ημερολόγιο. Προφανώς λοιπόν και το ένα τρίτο της χώρας έχει κάθε δικαίωμα να γελάει, όχι με τους ανθρώπους της πόλης που δεν ξέρουν να βάζουν αλυσίδες ή που δεν έχουν, αλλά με όλους τους υπόλοιπους που ξόδεψαν απίστευτο χρήμα και έκαναν γελοίες δηλώσεις για ετοιμότητα.
Έχουν επίσης κάθε δικαίωμα οι υπόλοιποι εκτός Αθηνών να γελάνε με αναλύσεις επί αναλύσεων για πρόστιμα που έπρεπε να επιβληθούν, για ελαστικά που δεν πρέπει να είναι φθαρμένα, λες και στην ανηφόρα με δέκα πόντους χιόνι θα βοηθήσουν τα καινούρια τεσσάρων εποχών, και γενικότερα με κάθε ανάλυση που πιάνει ένα πράγμα και όχι την γενική εικόνα. Οπότε σε μεγάλο βαθμό η μισή Ελλάδα απόλαυσε την παράσταση που έδωσε η άλλη μισή, τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου. Εκείνοι που βοηθήσαμε να μπουν αλυσίδες σε αυτοκίνητα που τις είχαν αλλά δεν ήξεραν να τις τοποθετούν ή σπρώξαμε στην άκρη εκείνους που δεν είχαν αλυσίδες ώστε να περάσουν οι υπόλοιποι, ζήσαμε την αγωνία τους και έτσι δεν γίνεται να το δούμε το ίδιο διασκεδαστικά, ωστόσο δεν παύει να ήταν γελοία η στάση του κράτους πριν, κατά την διάρκεια και κυρίως μετά την χιονόπτωση κι αυτό στο τέλος προξενεί το γέλιο. Μιας λοιπόν και ήμουν έξω εκείνες τις ώρες βάζοντας αλυσίδες σε αυτοκίνητα και με τα μοτοσυκλετιστικά ρούχα και γάντια να κάνουν την δουλειά τους στο έπακρο απέναντι στα αθλητικά των υπολοίπων οδηγών, σας το υπογράφω πως αν η χιονόπτωση συνέχιζε αμείωτη για καμία ώρα ακόμη τότε τα πράγματα δεν θα ήταν αστεία. Τυχερό το κράτος και οι πολίτες του λοιπόν. Καθαρά θέμα τύχης που μετρήθηκε με λεπτά και ώρες. Και την επόμενη ημέρα αν είχε χιονίσει, τότε πάλι η σοβαρότητα της κατάστασης θα ήταν τέτοια που το γέλιο θα κοβόταν. Είμασταν τυχεροί σας λέω.
Ζήσαμε στο μεταξύ δύο ειδών προβλήματα. Εκείνα που σχετίζονται με την ταχύτητα λήψης σωστών αποφάσεων και εκείνα που διαχρονικά υπάρχουν και απλά έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα. Διότι οι πτώσεις δέντρων και κλαδιών σε καλώδια της ΔΕΔΗΕ, αφήνοντας χωρίς ρεύμα μερικές χιλιάδες ανθρώπων την χειρότερη στιγμή, εντάσσεται στα διαχρονικά προβλήματα. Κανείς δεν ξέρει ποιο δέντρο ανήκει στην αρμοδιότητα ποιανού όταν κληθούν να τα κλαδέψουν και σε κάθε καταιγίδα συμβαίνει το ίδιο. Είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα που θα το βλέπουμε κάθε φορά: Εκεί που οδηγείς και τρέχεις να ξεφύγεις από τα καιρικά φαινόμενα μπορεί να σου έρθει ένα κλαδί στο κεφάλι. Θα αλλάξει κάτι μετά το τελευταίο παράδειγμα; Είμαι πολύ επιφυλακτικός. Το ζήτημα της διαχείρισης του έκτακτου έτσι κι αλλιώς δεν το έχουμε καταφέρει ποτέ στην χώρα αυτή, οπότε οι εξαγγελίες μπροστά από ερπυστριοφόρα pickup ήταν ήδη αστείες πριν έρθει το χιόνι. Τέτοια θα δεις σε μονάδα παραγωγής πετρελαίου χαμένη στο λευκό χάρτη του Κεμπέκ με οδηγούς που ξέρουν και να τα οδηγούν, εδώ όπως φάνηκε δεν έχουμε τέτοια εμπειρία αλλά κάλλιστα μπορούμε να φωτογραφηθούμε μπροστά τους, σε αυτό είμαστε καλοί.
Το πρόβλημα της διαχείρισης πηγαίνει πολύ πίσω και δεν είναι πολιτικό, είναι κοινωνικό ζήτημα που κάθε φορά προσπαθούμε να το αναγάγουμε σε κομματικό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας και όσο υπάρχει ατιμωρησία ή όταν εξαντλείται σε συγνώμες, θα διαιωνίζονται τέτοιες εικόνες.
