Έχουμε βιομηχανία αυτοκίνησης στην Ελλάδα, ή καλύτερα Έλληνες προμηθευτές των βιομηχανιών αυτοκίνησης από την στιγμή που βιομηχανία κανονική δεν καταφέραμε ποτέ να κρατήσουμε; Είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά πράγματι υπάρχουν τέτοιοι προμηθευτές, βιοτεχνίες δηλαδή που κατασκευάζουν και στέλνουν προϊόντα στην VW που είναι ένα παράδειγμα, και υποφέρουν από όλα τα τραγελαφικά των εξαγωγών σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, ξεκινώντας από την οδική διασύνδεση με τις υπόλοιπες χώρες. Ο Έλληνας έχει μάθει να περνά την γραφειοκρατία όπως τα κύματα στην αγριεμένη θάλασσα, με μαεστρία. Κι ενώ το δεύτερο είναι μαγκιά, το πρώτο δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κουβαλάμε στην πλάτη μας σαν διαδικασία. Παρά τις παθογένειες κάποιοι καταφέρνουν να εξάγουν, ακόμη και τώρα μέσα στην καραντίνα και μάλιστα με μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, καθώς κερδίζουν έδαφος έναντι υπολοίπων. Στην Βόρεια Ιταλία είναι εκατοντάδες οι επιχειρήσεις που προμηθεύουν την βιομηχανία όχι μόνο την εγχώρια αλλά εξάγουν μάλιστα σε σημείο που στην αρχή της καραντίνας όταν έκλεισαν τελείως, κλόνισαν τους Αυστριακούς και τους Γερμανούς και την παραγωγή των εργοστασίων εκεί. Στην Ελλάδα μπορεί να κάνουμε πολύ λίγα πράγματα, αλλά δεν είμαστε στο μηδέν με κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών, πως δεν στηρίζονται στην Ελληνική αγορά. Αυτό, να ξέρετε, είναι και το μυστικό της επιτυχίας τους. Ας ξεφύγουμε από τους μικρούς προμηθευτές και ας πάμε σε εξαγωγικές εταιρείες. Εσκεμμένα δεν θα αναφέρω όνομα γιατί θα θεωρηθεί διαφήμιση, αλλά δεν έχουμε πολλές εταιρείες που να εξάγουν προϊόντα για μοτοσυκλέτες και δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου να αντιληφθείτε για πιο πράγμα μιλάω. Σε αντίθεση με μικρές βιοτεχνίες που μόνο η οικογένεια και οι φίλοι όσων εργάζονται εκεί, γνωρίζουν την εξαγωγή τους δραστηριότητα. Τέτοιες βιοτεχνίες δεν φτιάχνουν πράγματα απευθείας για το λιανικό εμπόριο και τα ονόματά τους δεν έχουν κανένα λόγο να γίνουν γνωστά. Και τα ελάχιστα όμως εργοστάσια που έχουμε, από τα ίδια υποφέρουν.
Οι λίγοι αυτοί θαυμαστοί που εξάγουν τα έχουν καταφέρει γιατί δεν στηρίχτηκαν στην εγχώρια αγορά για το πρώτο τους βήμα. Κανείς δεν σνομπάρει την Ελλάδα, το ακριβώς αντίθετο παλεύουν να συνεχίσουν να μείνουν εδώ παρά το τεράστιο δέλεαρ να φύγουν. Κρατιούνται με πείσμα και το πείσμα αυτό πληγώνεται μερικές φορές από όλους εμάς. Στην θεωρία έχουμε αναλύσει όλες τις παθογένειες που άφησαν το ελληνικό κράτος χωρίς βιομηχανία. Από τις μίζες, την διαφθορά, την κακή διαχείριση, τον κακό (υπάρχει και τέτοιος) συνδικαλισμό, όλα έχουν ειπωθεί εκτός από ένα. Την δική μας ατομική ευθύνη. Ναι, εμάς του ευρύτερου κοινού. Διότι μπορεί χωρίς να το καταλαβαίνουμε να είμαστε μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Τι κακό κάνουμε; Γκρίνια αγαπητοί. Γκρίνια, μιζέρια και κουτοπονηριά όλα σε μία μίξη. Βγαίνει ένα προϊόν που σχεδιάστηκε, κατασκευάστηκε και αποδεδειγμένα κάνει την δουλειά που υπόσχεται. Πώς αποδεικνύεται; Με την επιτυχία του, φαύλος κύκλος είναι αυτός. Και τι κάνει ο Έλληνας; Γκρινιάζει για την τιμή. Το πιο βέβαιο από όλα να συμβεί. Γκρινιάζει για το χρώμα, για το κουτί, για όλα και προτρέχει κιόλας. Συνέβη πρόσφατα. Φτιαγμένο στην Ελλάδα, σχεδιασμένο εδώ, με απίστευτη δουλειά επάνω του που έτυχε να δω τα διαφορετικά στάδια. Μιλάμε για μερόνυχτα, πολλά όχι δύο και τρία. Και τα μερόνυχτα από μόνα τους δεν λένε όλη την ιστορία. Αλλά αν ξενυχτά κάποιος έμπειρος, κάποιος που ξέρει πολύ καλά τι κάνει και ξενυχτά γιατί θέλει να φτιάξει κάτι άρτιο σε όλα του, ένα έργο τέχνης για την μοτοσυκλέτα και που θα αποδίδει τον λόγο που κατασκευάστηκε στο μέγιστο, τότε αυτό πρέπει να πληρωθεί. Είναι διαφορετικό όλο αυτό το σκηνικό από το ξενύχτι του νέου που παιδεύεται γιατί δεν ξέρει πολλά και ζητά να ανταμειφθεί για τον χρόνο του, μιας κι αυτό το έχουμε δει να συμβαίνει. Ναι να πληρωθείς και εσύ, αλλά με βάση το αποτέλεσμα και όχι το πόσο παιδεύτηκες.
Το πρώτο παράδειγμα όμως είναι διαφορετικό. Οι εργατοώρες αυτές αξίζουν με το παραπάνω και δίνουν την εγγύηση του αποτελέσματος. Φτιάχνουμε λοιπόν κάτι εδώ, και οι έξω από εδώ το βάζουν σε βιτρίνα, θαυμάζουν και το πληρώνουν όπως του αξίζει. Στην αξία του, όχι παραπάνω. Και έρχεται ο Έλληνας και γκρινιάζει πως αξίζει τα μισά λεφτά. Προσέξτε, μιλάω για αξία δεδομένη που μπορεί να μετρηθεί. Από τα υλικά και τις εργατοώρες, μέχρι την τεχνογνωσία. Μετρήσιμα. Και το πρώτο σχόλιο είναι, "υπερεκτιμημένο". Εκείνο που αμέσως μετά σαρώνει και εξάγεται, αλλά δεν πωλείται στην Ελλάδα; Ποιος φταίει για αυτό αν όχι το ευρύ κοινό; Για να υπάρχει εταιρεία που όλη της η παραγωγή για διάφορα μοντέλα πηγαίνει στην Parts Europe, για παράδειγμα, και έξω γράφουν άρθρα για εκείνη αλλά εδώ δεν την ξέρουν, υπάρχει λόγος. Και ο λόγος είναι πως κάποια στιγμή, είπαν "δεν μπορούμε να ασχοληθούμε άλλο". Πηγαίνουμε να τους στηρίξουμε αφιλοκερδώς και θα βρεθεί κάποιος να μας κατηγορήσει για διαφήμιση για χρήματα που δεν έχουμε πάρει. Αυτοί είμαστε, μέρος του προβλήματος. Η λύση είναι μία, να συσπειρωθούμε. Η φύρα από το στάρι ξεχωρίζει εύκολα. Όταν βλέπετε κάτι που αξίζει και εξάγεται με επιτυχία κόψτε κάθε ζιζάνιο που πάει να φυτρώσει στην ρίζα του. Για να δυναμώσει και να σηκωθεί όσο πιο ψηλά γίνεται, μπας και ρίξει σπόρους και φυτρώσει και τίποτα ακόμη, στην καμένη γη…
