Υπάρχουν δύο κύκλοι στο ΜΟΤΟ, ο κλειστός κύκλος που είστε όλοι εσείς, οι αναγνώστες της έντυπης έκδοσης και ο ανοικτός που περιλαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες που μας βρίσκουν μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες και τα κοινωνικά δίκτυα. Ο κλειστός κύκλος έχει ομοιογένεια, ο ανοικτός πάλι όχι, συνυπάρχουν όλα και κατά καιρούς διακρίνεται ένα μεγάλο ποιοτικό χάος, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το εξετάσουμε άλλη φορά στην γενική του εικόνα. Ας δούμε κάτι ειδικό τώρα: Κάθε φορά που στο site του περιοδικού θα ανέβει η είδηση για μία ανάκληση, η πιθανότητα κάποιος να φέρει την καταστροφή είναι πλέον βεβαιότητα. Πάντα με τον ίδιο τρόπο και ανεξάρτητα για το ποια μάρκα πρόκειται. Αν η ανάκληση είναι της Honda φυτρώνει κατευθείαν το πρώτο σχόλιο που είναι "δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά", και μετά κάτι σχετικό με τα κόκκαλα του Soichiro Honda και προχωράμε με απόλυτα προβλεπόμενη σειρά, λες και υπάρχει κάποιο είδος καταλόγου από όπου διαλέγονται έτοιμες απαντήσεις και γίνεται διαγωνισμός για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί.
Το Κάθε Τρίτη Μάστορα είναι όπως το "πύρινη λαίλαπα" Έλληνα ρεπόρτερ μπροστά σε πυρκαγιά. Ξέρεις πως θα το ακούσεις καμιά δεκαριά φορές, αμέσως μόλις κάπου πιάσει φωτιά. Το ίδιο συμβαίνει και σε ανάκληση για KTM. Για τα BMW ο κατάλογος είναι επίσης μακρύς και αντίστοιχα με την Honda η Yamaha ακούει τα ίδια σχετικά με την σύγκριση παλιού και καινούριου. Η Kawasaki "πάει χάλασε κι αυτή" και η κατάσταση τελειωμό δεν έχει. Ανακλήσεις κάνουν όλοι οι κατασκευαστές και στην εποχή μας περισσότερες. Όχι γιατί στις μέρες μας οι μοτοσυκλέτες χαλάνε περισσότερο ή γιατί έχουν αλλάξει πολιτική οι κατασκευαστές και ψάχνουν να ρίξουν το κόστος. Πάντα το έκαναν αυτό, πάντα έψαχναν να έχουν το δυνατόν μικρότερο κόστος και το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος. Το μόνο που άλλαξε είναι ο τρόπος που επικοινωνούνται οι ανακλήσεις και το γεγονός πως η αντίδραση σε ένα γεγονός έχει αντικαταστήσει την επιθυμία για γνώση. Εκείνος που αντιδρά πετώντας κάτι κοινότυπο και στερεοτυπικό χωρίς να εμβαθύνει, αισθάνεται πως έχει κάνει κάτι για το θέμα αυτό χωρίς να χρειάζεται να επενδύσει άλλο χρόνο. Συχνά χωρίς να διαβάσει κιόλας. Αυτό είναι σημείο των καιρών και κάποια στιγμή θα λυθεί όπως εμφανίστηκε, μέχρι τότε θα το υποστούμε και μαζί του θα ακούμε ολοένα και περισσότερο για τις μάρκες και για την προέλευση κάθε μοτοσυκλέτας. Ένα πράγμα είναι δεδομένο αυτή την στιγμή και τα πάντα ρευστά στο σύντομο μέλλον: Μαζικές αναφορές δεν γίνεται να υπάρχουν. Δεν έχουν μεγάλη ισχύ τώρα και θα έχουν ολοένα και μικρότερη στο μέλλον. Η Honda εδώ και πάνω από μία πενταετία και εντονότερα χρόνο με τον χρόνο, εμπλέκει σχεδιαστές από όλες τις χώρες. Στο τέλος πάντα ένας Ιάπωνας θα επιβληθεί κάθε νέου μοντέλου, φυσικά, αλλά αυτό σημαίνει πως τα σύνορα της ευρωπαϊκής και της ιαπωνικής σχολής έχουν γκριζάρει ακόμη περισσότερο. Το X-ADV είναι το καλύτερο παράδειγμα. Εμπνευσμένο στην Ελλάδα και σχεδιασμένο στην Ιταλία. Πάντα η Honda σχεδίαζε στην Ιταλία, η διαφορά είναι πως οι Ιταλοί δέχονται σχέδια για αξιολόγηση από ολόκληρο τον κόσμο. Όπως για παράδειγμα το μικρό X-ADV. Αυτή την στιγμή ήδη, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλους τους Κινέζους μαντρώνοντάς τους σε μία κατηγορία, με τον ίδιο τρόπο που κάποτε γινόταν για τους Ιάπωνες και σε ένα βαθμό ακόμη γίνεται.
Είναι σαφέστατα ευκολότερο να μαντρώνει κανείς τα πράγματα δίνοντας μία εξήγηση για όλα, είναι πιο εύκολο να σταθείς σε μία ανάκληση ενός μοντέλου χαρακτηρίζοντας μία ολόκληρη εταιρεία, αλλά δυστυχώς -ή μάλλον ευτυχώς- τα πράγματα είναι απείρως πιο σύνθετα και θα γίνονται ακόμη περισσότερο. Για εμάς αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Κάνει την δουλειά μας ακόμη πιο απαραίτητη αλλά ταυτόχρονα και πιο δύσκολη, ιδιαίτερα στην πρόβλεψη. Ορίστε όμως μία εύκολη και ευοίωνη από κάθε άποψη πρόβλεψη: Η καθολικότητα ενός ηλεκτρικού μέλλοντος είναι πιο μακριά από αυτό που θεωρεί η πλειοψηφία του κόσμου -όχι πως δεν έρχεται αλλά είναι μακριά ακόμη- και ταυτόχρονα η πιθανότητα για δυνατούς Κινέζους κατασκευαστές σε γκάμα και σε ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι ήδη εδώ και ζούμε το πρώτο κύμα. Απλά χρειάζεται να ξεχωρίσουν περισσότερο
