Στην Αυστραλία συζητείται κάτι που σε εμάς -ακόμη- είναι αντισυνταγματικό, να καθιερωθεί μία κλειδωμένη τιμή για τα οχήματα της Honda και της Mercedes ανεξαρτήτως καταστήματος που θα το αγοράσεις. Όχι προτεινόμενη λιανική όπως είναι τώρα, αλλά μη διαπραγματεύσιμη με την αγορά να γίνεται απευθείας από την αντιπροσωπεία. Θα διαλέγεις μετά από πού θα παραλάβεις το όχημα ή -τις περισσότερες φορές- θα σου έρχεται σπίτι φορτωμένο. Σε κάθε περίπτωση η αντιπροσωπεία θα πιστώνει στον έμπορο που αντιστοιχείς μία συγκεκριμένη σταθερή αμοιβή για την αποστολή ή την παράδοση του οχήματος - κι αυτό ήταν: Τα οχήματα έγιναν κι αυτά αγαθά και τα αποκτάς με τον ίδιο τρόπο όπως ένα ψυγείο ή μία ηλεκτρική κουζίνα. Πάει η έννοια του test-ride, του «πηγαίνω και το βλέπω κάθε μέρα ένα μήνα τώρα» της όμορφης αυτής κατάστασης δηλαδή που κάνεις μία ανάλυση αποφασίζοντας τον τρόπο που θα μετακινείσαι από την επόμενη μέρα! Αντιθέτως οδηγούμαστε στο «Φέρε κάτι να φύγω».
Το συζητάμε γιατί από την στιγμή που ένας από εκείνους που θέλουν να εφαρμόσουν αυτό το σύστημα σε μία ολόκληρη ήπειρο είναι η Honda, θα το δούμε να συμβαίνει γρήγορα και στις μοτοσυκλέτες. Και σιγά-σιγά να εξαπλώνεται. Δεν είναι όμως αυτό πρόβλημα των αντιπροσωπειών, στην ουσία είναι αντίδραση. Διότι αντιμετωπίζουν ήδη μειωμένο ενδιαφέρον διέλευσης στις τεράστιες και ακριβές να συντηρηθούν εκθέσεις ενώ ταυτόχρονα βλέπουν να αυξάνονται προπαραγγελίες για ηλεκτρικά από νέες εταιρείες και start-up που ποτέ πριν δεν είχαν φτιάξει όχημα. Αν θέλετε να δείτε να γκρεμίζονται στερεότυπα σχετικά με τις μάρκες, ή την προέλευση των οχημάτων, δείτε τι συμβαίνει στα αυτοκίνητα, τον προ-άγγελο μίας ολόκληρης δεκαετίας πριν τα δούμε και στην μοτοσυκλέτα. Ναι δεν είναι κάτι που θα μας απασχολήσει αύριο, αλλά είναι η αρχή μίας αλλαγής που φαίνεται πως έρχεται. Η μοτοσυκλέτα θωρακίζεται απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές γιατί είναι όχημα που εμπλέκει το σώμα και μιλά στο συναίσθημα. Ταυτόχρονα. Ό,τι καινούριο και καινοτόμο κι αν έρθει στο μέλλον, ο μελλοντικός αναβάτης θα συνεχίσει να είναι περισσότερο εκτεθειμένος από ότι σε ένα αυτοκίνητο και θα ψάχνει λίγο περισσότερο να δει τι είναι αυτό που πρόκειται να καβαλήσει και ποιος το έφτιαξε. Δεν θα του φτάνει ένα “unboxing” δηλαδή, αλλά θα θέλει πρώτα να δει αναλυτικές δοκιμές και σε περίπτωση νέας εταιρείας να αρχίσει να βλέπει σειρές από μοτοσυκλέτες, αντί για την πρώτη και μοναδική που έφτιαξαν.
Στην Κίνα ζουν αυτή την στιγμή την δική μας «δεκαετία του ’80»: Περισσότερες από 500.000 μεγάλες μοτοσυκλέτες άνω των 500 κυβικών πουλήθηκαν μέσα στην χρονιά. Μέσα σε ένα σύνολο πολλών εκατομμυρίων οχημάτων είναι ένα νούμερο που χάνεται εύκολα, αλλά που αξίζει να το προσέξει κανείς ιδιαίτερα. Διότι καλύπτει σχεδόν την αγορά της Ευρώπης και έχει μία τεράστια δυναμική αύξησης. Η αγορά τους έχει άλλα στοιχεία και απέχει πολύ από τον κορεσμό. Μονάχα στην Ινδία η Suzuki πουλούσε όλο αυτό το διάστημα όσες Hayabusa θα έδινε και στην Ευρώπη, γιατί να βιαστεί να φέρει καινούρια σε εμάς… Εμείς εδώ περνάμε σταδιακά σε άλλο στάδιο και τα οχήματα αρχίζουν να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, δεν έχουμε καμία σχέση με πριν μία δεκαετία και δεν φταίει η ύφεση για αυτό που συμβαίνει. Τι πρέπει να κάνουμε μπροστά σε μία επικείμενη αλλαγή; Να οδηγούμε τις μοτοσυκλέτες, καινούριες και μεταχειρισμένες, παλιές και νέες και να βασίζουμε την επιλογή στο συναίσθημα. Αν γίνει αυτό, κι αν τις κρατάμε στον δρόμο -και τις μεταχειρισμένες τονίζω- τότε θωρακιζόμαστε απέναντι σε όλα!
