Σε ηλικία 20 ετών ήμουν καθηγητής σε δημόσιο ΙΕΚ, διδάσκοντας «Χρήση Η/Υ» - σε μία εποχή που οι υπολογιστές ήταν τεράστια κουτιά σε λίγα σπίτια και σε 25άριδες και βάλε που είχαν γραφτεί στα απογευματινά μαθήματα για να γλιτώσουν τον στρατό και να συνεχίσουν να δουλεύουν τα πρωινά, ξεπληρώνοντας την μοτοσυκλέτα που με κόπο είχαν αποκτήσει... Για τον ίδιο λόγο ήμουν και εγώ εκεί άλλωστε, συμπληρώνοντας εισόδημα. Αν και βοηθός καθηγητή σε αυτή την ηλικία, βρέθηκα να διδάσκω από συγκυρία διότι τα καλόπαιδα αυτά είχαν καταφέρει να κάνουν κάθε καθηγητή να παραιτηθεί. Ο μόνος λόγος που ο κύκλος των εξώσεων αυτών σταμάτησε σε εμένα, αποκαλύφθηκε πως ήταν η μοτοσυκλέτα με την οποία πήγαινα εκεί τα απογεύματα και το γεγονός πως τον πρώτο καιρό βρήκαμε κοινό παρονομαστή διανθίζοντας το μάθημα με τους λόγους που εγώ μετακινούμουν φορώντας πλήρη εξοπλισμό αναβάτη πέρα από κράνος, κι εκείνοι ερχόντουσαν μόνο με το σακίδιο. Έβρισκαν διασκεδαστικό πως προσπαθούσα να τους πείσω, κι εγώ από την άλλη το είχα βάλει στόχο να αλλάξω τουλάχιστον έναν. Τελικά η επιτυχία ήταν μεγαλύτερη, αλλά το θέμα είναι άλλο: Πως τόσα χρόνια πριν κανείς δεν μιλούσε για κάτι τόσο σημαντικό, κι ακόμη και σήμερα περνά στα ψηλά γράμματα για τα νεότερα παιδιά. Μαρτυρώντας μία συνεχιζόμενη παθογένεια:
Στην παρουσίαση της ΚΤΜ για το νέο 890 Adventure, μόλις συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους συναδέλφους που ήρθαν από το εξωτερικό, το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν γιατί έβλεπαν στους δρόμους να γυρνούν ξεκράνωτοι νεαροί προσπερνώντας μάλιστα περιπολικά, με αστυνομικούς που δεν αντιδρούν καθόλου στην εικόνα αυτή. Και είχαν ξεκινήσει νωρίτερα οδηγώντας από την Αθήνα, βλέποντας συνέχεια αναβάτες χωρίς κράνος. Αν είχαν δει μόνο έναν, ίσως να μην το είχαν κάνει ζήτημα όμως ξέρουμε όλοι μας τι εικόνα επικρατεί εκεί έξω. Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, διότι κανένας ξένος, από οποιαδήποτε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταλάβει για ποιον λόγο απαιτείται επιβολή ενός μέτρου αυτοπροστασίας.
Εμείς εδώ μέσα, προφανώς και γνωρίζουμε πολύ καλά πως η χρήση της μοτοσυκλέτας είναι τρόπος ζωής που επηρεάζει πολλές πτυχές της και είμαστε μοτοσυκλετιστές με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης είναι ένα μικρό ευτύχημα πως διαρκώς αυξανόμαστε, αλλά δεν παύουμε να παραμένουμε μειοψηφία. Κι ένας από τους λόγους είναι η συνεχής διαίρεση. Δυσκολευόμαστε να βρούμε κοινά στοιχεία μεταξύ μας, χωριζόμαστε εύκολα σε μικρές ομάδες, ανάλογα με μοντέλα και κατηγορίες μοτοσυκλέτας και βρίσκουμε να χωριστούμε ακόμη και για τις μάρκες, κυρίως το τελευταίο είναι μία συχνή αντιπαράθεση. Φτιάχνουμε στρατόπεδα και αναλωνόμαστε στα χαρακώματα για τις «ιαπωνικές», τις «ιταλικές» κτλ, πράγματα που δεν έχουν ουσία, ιδιαίτερα στην εποχή μας που τα στερεότυπα σπάνε το ένα μετά το άλλο και τα πράγματα αλλάζουν με φοβερή ταχύτητα. Υπάρχουν καλές, λιγότερο καλές ή ακόμη και κακές μοτοσυκλέτες, διαβάζοντας άλλωστε το ΜΟΤΟ έχετε πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ένα σωρό διαφορετικοί αναβάτες και ο καθένας θα βρει εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στον ίδιο. Η διαίρεση μας κάνει να φαινόμαστε λιγότεροι από αυτό που πραγματικά είμαστε: Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκείνη που νομίζει.
Ο νεαρός γείτονας που γυρνά χωρίς κράνος, ο ανιψιός, συνάδελφος, συγχωριανός κτλ, πρέπει να αρχίσει να ακούει πως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό που κάνει λάθος. Το ξέρει πως είναι λάθος, όμως αν ακούει συχνά – πυκνά πως πρέπει να αλλάξει θα είναι καλύτερα - και σίγουρα όχι επιδεικτικά, ή με ύφος που μαρτυρά μια οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Μαζί μας τον θέλουμε και όχι απέναντι… Κι εκείνον που θα ανέβει για πρώτη φορά, στην σέλα αφήνοντας το αυτοκίνητο για να ανέβει σε ένα σκούτερ, για παράδειγμα: Μαζί μας τον θέλουμε κι αυτόν, το δυνατόν συντομότερα μάλιστα. Επειδή η αλλαγή νοοτροπίας μιας ολόκληρης χώρας δεν γίνεται πατώντας ένα αόρατο κουμπί, ας αρχίσει καθένας μας με τον περίγυρό του, η δουλειά πρέπει να γίνει συλλογικά…
