Τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν λίγα μέτρα ή σε μικρή απόσταση από το σπίτι και την δουλειά μας, σε δρόμους δηλαδή οικείους που η ρουτίνα επιβάλει μικρότερη εγρήγορση, δημιουργεί μία ψευδή αίσθηση ασφάλειας και η εξοικείωση αντικαθιστά δυστυχώς τα αντανακλαστικά. Η πρακτική αυτή που δημιουργεί η οικειότητα απέναντι στις διαδρομές, είναι μέρος του τρόπου σκέψης του ανθρώπινου μυαλού, δεν το συναντάς κάποια στιγμή στην ζωή σου, δεν το καλλιεργείς, αλλά αντίθετα το κουβαλάς και πρέπει να το αποβάλλεις. Αν πρώτα φυσικά το αναγνωρίσεις, που είναι πάντα πιο εύκολο να το κάνεις στους άλλους αντί για τον εαυτό σου. Κλασσικό αυτό στα χωριά, που δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί ο μόνιμος κάτοικος έκανε αναστροφή μπροστά σου και που είχε το μυαλό του εκείνη την ώρα. Το είχε στην συνήθεια του σχεδόν πάντα έρημου δρόμου, πουθενά αλλού. Και δεν είναι δικό μας χαρακτηριστικό αυτό, ισχύει το ίδιο σε όλες τις χώρες! Στις ΗΠΑ μάλιστα στην υπερβολή του, όπως τόσα και τόσα εκεί… Με έχει συμβουλέψει αστυνομικός, πως αν με σταματήσουν για τροχαία παράβαση να φέρω ως πρώτο επιχείρημα πως είμαι δίπλα στο σπίτι μου. Και έπιασε! Δίπλα στο σπίτι μας λοιπόν συμβαίνουν τα περισσότερα ατυχήματα αυτό πρέπει να είναι δεδομένο. Το άλλο δεδομένο είναι πως το ίδιο συμβαίνει και όταν οδηγούμε για πρώτη φορά μετά από καιρό!
Έχεις την ίδια ταχύτητα λήψης αποφάσεων, αλλά όχι την ίδια ικανότητα εκτέλεσης κι αυτό γιατί έχουν περάσει πολλές ημέρες που οι μύες του σώματος έχουν εκτελέσει τις συγκεκριμένες εντολές. Η μνήμη τους έχει σκουριάσει, κι ενώ δεν αναγνωρίζεις στον εαυτό σου καμία απολύτως διαφορά, διότι δεν μπορεί να φανεί και διαφορά, όταν τους χρειαστείς θα αντιδράσουν με μία μικρή καθυστέρηση. Τα περισσότερα λοιπόν ατυχήματα συμβαίνουν δίπλα στο σπίτι μας αλλά τα πιο χαζά από αυτά, όταν έχουμε μέρες να οδηγήσουμε.
Πρόκειται για τον χειρότερο συνδυασμό για τον μήνα αυτό που έχουμε μπροστά μας, όταν αρκετός κόσμος θα καβαλήσει την μοτοσυκλέτα του και θα κάνει – επιτέλους- τις πρώτες βόλτες. Το ζήτημα είναι να γίνουν με ασφάλεια και να μην γεμίσουν τα νοσοκομεία από ανούσιες πτώσεις, από εκείνες που δεν μπορείς να εξηγήσεις πώς έγιναν, πέρα από την «κακιά στιγμή».
Οι περισσότερες από τις ενέργειες που εκτελούμε στην οδήγηση μοτοσυκλέτας γίνονται αυτόματα, δεν τις σκεφτόμαστε συνειδητά, με τον ίδιο τρόπο που δεν σκεφτόμαστε πώς να πιάσουμε ένα ποτήρι. Απλά συμβαίνει, το σώμα ξέρει τι να κάνει και εκτελεί. Το ίδιο και για την στροφή, κανείς δεν αναλύει τις κινήσεις του, απλά στρίβει. Και μετά από πολλές ημέρες αποχής θα το σκεφτεί με τον ίδιο τρόπο που ξέρει και με την ίδια οξυδέρκεια γιατί το μυαλό δεν ξεχνά με την ίδια ταχύτητα που κάνει το σώμα… Χρόνια αγωνιζόμενοι σε πρωταθλήματα παγκοσμίου επιπέδου και δεν μπορούν να σου αναλύσουν τις κινήσεις τους με απόλυτη ακρίβεια. Είναι και η τεράστια διαφορά αυτή ενός δασκάλου με έναν αγωνιζόμενο. Συχνά ταυτίζονται αυτοί οι ρόλοι αλλά όχι πάντα. Ο δάσκαλος είναι εκείνος που μπορεί να σου αναλύσει με ακρίβεια κάθε κίνηση που έκανες ή που πρέπει να κάνεις, ο αγωνιζόμενος δεν είναι απαραίτητο πως μπορεί να κάνει το ίδιο. Κι αυτός ο αγωνιζόμενος είναι και πιο δύσκολο να επιστρέψει στην πίστα μετά από μεγάλη αποχή, από κάποιο ατύχημα. Διότι βασιζόταν πολύ στην μνήμη των μυών και την έχει χάσει. Μέχρι να την καλλιεργήσει εκ νέου, δεν θα μπορεί να οδηγήσει το ίδιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα άλλωστε που έχουν οι σχολές ασφαλούς οδήγησης, δεν είναι άλλο από το να καταφέρουν να κάνουν τον κάθε μαθητή ξεχωριστά να αναπτύξει μία νέα μνήμη στους μύες από εκείνη που έχει καλλιεργήσει μόνος του. Και που σπάνια είναι η σωστή. Εδώ που τα λέμε και στις σχολές ασφαλούς οδήγησης δεν σου δείχνουν όλοι το ίδιο και το αποτέλεσμα ορισμένων εξ αυτών είναι πραγματικό πισωγύρισμα, αλλά αυτή είναι μία άλλη κουβέντα. Το θέμα μας εδώ είναι πως τις επόμενες ημέρες οι περισσότεροι από εμάς θα βγούμε στους δρόμους για την πρώτη βόλτα μετά από καιρό, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Αλλά κάτι είναι διαφορετικό, ας του δώσουμε την απαραίτητη προσοχή, είκοσι μέρες ή ένας μήνας δεν είναι άλλωστε μεγάλο διάστημα, δεν μιλάμε για μήνες ή για χρόνο ώστε να ξανά πάμε για «στράτα-στρατούλα» από την αρχή. Το μόνο που πρέπει να καλλιεργήσουμε είναι εκείνα τα χιλιοστά αντίδρασης που έχουν χαθεί και που μπορεί να κάνουν την μεγάλη διαφορά στην αναπάντεχη στιγμή. Ας έχουμε το νου μας στις πρώτες εξόδους, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Βγαίνουμε λοιπόν στους δρόμους με προσοχή και όχι με λαιμαργία! Οι πρώτες βόλτες άλλωστε αξίζουν τον χρόνο τους για να τις ευχαριστηθούμε και περισσότερο!
