Αυτή την στιγμή στην Γερμανία υπάρχει μηδενική ανοχή στην εγκατάλειψη θύματος τροχαίου και η αστυνομία εκεί δεν ποντάρει πως σε 2-3 μέρες θα εμφανιστεί - Οπότε «γιατί να τρέχεις να τον ψάξεις». Θα οργανώσει ολόκληρη επιχείρηση για να βρει τον οδηγό που εγκατέλειψε το θύμα του, ξεκινώντας άμεσα και όχι την επόμενη ημέρα. Είναι γιατί η εγκατάλειψη στις ευρωπαϊκές χώρες τιμωρείται με αυτό ακριβώς που είναι: Δολοφονία κι άρα ισόβια. Αν χτυπήσεις κάποιον κατά λάθος, έχεις διαπράξει ένα σφάλμα. Μεγάλο το μόνο σίγουρο, αλλά εκείνη την στιγμή είναι ένα λάθος. Αν τον αφήσεις εκεί αβοήθητο όμως, τότε είσαι δολοφόνος. Έχεις κάνει μία συνειδητή επιλογή.
Στην Κίνα τα θύματα τροχαίου φλερτάρουν με την πιθανότητα να έχουν χειρότερη μοίρα από την εγκατάλειψη. Κινδυνεύουν ορισμένες φορές με την εν ψυχρώ δολοφονία: Η δολοφονία της μικρής Wang Yue δημιούργησε δικαστικό προηγούμενο στην Κίνα και οδήγησε στην δημιουργία ενός νόμου όπου όχι απλά η εγκατάλειψη, αλλά και η μη βοήθεια σε κάποιον που το έχει ανάγκη, θα τιμωρείται σκληρά. Η μικρή Yue, ένα αγγελούδι δύο ετών, παρασύρθηκε από ένα mini-van, επέζησε και εγκαταλείφθηκε στο σημείο. Χτυπήθηκε από δεύτερο όχημα και ενώ συνέχισε να ζει, δεν έλαβε βοήθεια από δεκάδες πεζούς στο σημείο, κι όταν τελικά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ήταν πολύ αργά για εκείνη. Ο νόμος είναι ελαστικός για αυτούς που έχουν προκαλέσει δυστύχημα, παρόλο που θα κάνουν φυλακή - σε αντίθεση με την Ελλάδα που θα παραμείνουν εκτός. Προτιμώνται στην Κίνα ένα-δύο χρόνια στην φυλακή από μία ζωή σε δικαστικές περιπέτειες. Τι σημαίνει αυτό για τους κινέζους; Φανερώνει μία έκπτωση στις ηθικές αξίες; Σίγουρα ναι, ακόμη κι όταν το φαινόμενο της εγκατάλειψης αναχθεί σε δικαστικές αποφάσεις του παρελθόντος που έχουν αποβεί καταδικαστέες για εκείνους που βοήθησαν καθώς επιδείνωσαν την κατάσταση του θύματος. Ακόμη κι αν φοβάσαι πως θα μπλέξεις με τον νόμο, σπεύδεις να βοηθήσεις ένα μικρό παιδί που χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, έστω καλώντας ασθενοφόρο.
Η διαστρεβλωμένη αντίληψη για τον νόμο, η γενική και όχι ειδική γνώση οδήγησαν το 2011 σε θάνατο την μικρή Yue, όχι από έναν αλλά από πολλούς ανθρώπους που δεν την βοήθησαν εκείνο το απόγευμα.
Ο νόμος και η αντίληψη που έχουμε για αυτόν, καθορίζει σταδιακά το είδους του ανθρώπου που είμαστε, και προφανώς την κοινωνία στην οποία ανήκουμε.
Τον Ιανουάριο το 2020 δέκα συνάνθρωποί μας εγκαταλείφθηκαν αβοήθητοι. Δέκα σε έναν μήνα! Τέσσερις μοτοσυκλετιστές, τέσσερις πεζοί, ένας ποδηλάτης και ένας οδηγός αυτοκινήτου. Δέκα σε έναν μήνα είναι μεγάλο νούμερο για μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα. Σύμφωνα με την Τροχαία Καλλιθέας το 2019 σημειώθηκαν 26 τροχαία με εγκατάλειψη στην περιοχή ευθύνης της, στα δώδεκα από αυτά η εγκατάλειψη ήταν μοιραία. Δώδεκα νεκροί.
Σε ένα χρόνο; Σε δέκα χρόνια; Το νούμερο αυτό γίνεται τόσο μεγάλο για την μικρή μας χώρα που στατιστικά και μόνο, δεν ξέρεις αν αυτός που μιλάς απέναντί σου έχει στο παρελθόν υπάρξει δολοφόνος. Μία αιτία υπάρχει σε όλα αυτά, αποδεδειγμένα μία: Ο νόμος και η εφαρμογή του.
Όταν κάποιος μπορεί να εμφανιστεί 48 ώρες μετά το τροχαίο σε ένα τμήμα, να δηλώσει την ενοχή του και να φύγει ελεύθερος περιμένοντας την δίκη της υπόθεσής του, τι εισπράττει από αυτή την διαδικασία; Θεωρεί πως έχει αφήσει το ζήτημα πίσω του; Πώς νιώθει δύο ώρες μετά; Μία ημέρα μετά; Μία εβδομάδα; Οι περισσότεροι δικηγόροι που ασχολούνται με τέτοια ζητήματα θα συμφωνήσουν στο ίδιο, πως οι θύτες θεωρούν ότι το ζήτημα είναι πλέον πίσω τους.
Όταν σε πιάνει ΣΟΚ πραγματικό, δεν μπορείς να κουνήσεις τα πόδια σου. Όταν φεύγεις από το σημείο καλώντας του δικηγόρους σου, σε έχει πιάσει τρόμος για τις ευθύνες που αντιμετωπίζεις. Αυτά τα δύο μονάχα στην Ελλάδα μπορούν να ενωθούν ως έννοιες σε μία αίθουσα δικαστηρίου.
Αν αυτός ο νόμος δεν αλλάξει, αν αυτό το παράθυρο δεν κλείσει, τότε οι δέκα τον Ιανουάριο του 2020 θα γίνουν εκατό και έπειτα χίλιοι και στο τέλος όλοι θα έχουμε από έναν τέτοιο συγγενή που έμεινε χωρίς βοήθεια. Ή θα συμβεί σε εμάς τους ίδιους.
Πάσχουμε επίσης στην Ελλάδα από ένα άλλο πρόβλημα. Την στρεβλή γνώση του νόμου. Αν κάποιος φρενάρει απότομα στον δρόμο και εκείνος που ακολουθεί πέσει επάνω του, τότε φταίει ο πίσω κατά γενικό κανόνα. Το «κατά γενικό κανόνα», δεν σημαίνει καθολικά και πάντα. Τα δικαστήρια είναι γεμάτα από υποθέσεις που έχει πληρώσει ο μπροστά. Διότι αν σταματήσεις σε ένα δρόμο για να κάνεις παράνομη αναστροφή είσαι ο υπαίτιος του τροχαίου και ας έχουν πέσει επάνω σου. Ακόμη και αν ισχυριστείς πως δεν σταμάτησες για την αναστροφή… Όπου κι αν το πεις αυτό θα σε βγάλουν τρελό, ιδιαίτερα αν το πεις σε ασφαλιστική εταιρεία. Κι όμως το άρθρο 24 του ΚΟΚ είναι ξεκάθαρο και καθορίζει την περίπτωση της επιβράδυνσης του προπορευόμενο οχήματος.
Το άρθρο 21 επίσης ξεκαθαρίζει τους κανόνες ελιγμών των αυτοκινήτων που πρέπει με σαφήνεια να ενημερώνουν όσους ακολουθούν. Με βάση αυτά τα άρθρα πολλοί παραβάτες έχουν βρεθεί προ εκπλήξεως όταν τελικά ο νόμος τους τιμώρησε. Προσέξτε, μιλάμε για παραβάτες που ΓΝΩΡΙΖΑΝ πως έκαναν κάτι παράνομο αλλά θεώρησαν πως μπορούν να μην πληρώσουν με την δικαιολογία: «Και τί θα γινόταν αν αντί για αναστροφή είχα σταματήσει για ένα μικρό παιδί;» Ξεκινώντας με το θράσος να παραδέχονται το λάθος αλλά να μην αποδέχονται την ευθύνη, γιατί νομίζουν πως ο νόμος τους έχει θωρακίσει, φτάνουμε στο τέλος και στην εγκατάλειψη. Για αυτό και οι Ελληνικοί δρόμοι είναι οι χειρότεροι της Ευρώπης. Κι όχι γιατί έχουν πολλές λακκούβες, αλλά γιατί έχουν πολλούς Έλληνες…
