Editorial 596 - Μετεξέλιξη

Από το

motomag

1/7/2019

Βρισκόμαστε προ των πυλών των διακοπών –ίσως για μερικούς να έχουν ξεκινήσει ήδη- αλλά εδώ στο ΜΟΤΟ οι ρυθμοί δεν χαλαρώνουν. Αντιθέτως, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο προκειμένου να είμαστε συνεπείς απέναντι στους αναγνώστες, σε ό,τι αφορά την διαρκή μας δέσμευσή απέναντί σας: Εμείς θα κάνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν κι εσείς θα απολαμβάνετε το μέγιστο των δυνατοτήτων και του αποτελέσματος της δουλειάς μας.

Άλλωστε, το τελευταίο διάστημα γινόμαστε διαρκώς αποδέκτες σχολίων από εσάς, στα οποία τονίζετε ότι μέσα από την ύλη του περιοδικού είναι πλήρως αντιληπτός ένας αέρας αλλαγής, που ευτυχώς για εμάς, είναι πάντα προς το καλύτερο. Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι απλά μια αίσθηση, αλλά η πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια το ΜΟΤΟ έχει αλλάξει, ή για να το θέσουμε καλύτερα, το περιοδικό έχει εξελιχθεί. Βασισμένοι πάνω στους πυλώνες που εδώ και 34 χρόνια αποτελούν τις αξίες του ΜΟΤΟ, συνεχίζουμε να χτίζουμε πάνω σ' αυτό το οικοδόμημα. Και αυτό –να είστε σίγουροι- θα συνεχίσουμε να κάνουμε διαρκώς. Πρώτα απ' όλα για εμάς τους ίδιους, διότι η δουλειά μας απαιτεί δέσμευση και πάθος. Γουστάρουμε αυτό που κάνουμε και γι' αυτό προσπαθούμε να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Το αποτέλεσμα και η αίσθηση ότι δημιουργούμε ένα τέτοιο πνευματικό προϊόν είναι μοναδικά και μ' αυτόν τον τρόπο συντηρούμε την σπίθα που δίνει την ανάφλεξη για να καίει μόνιμα η φλόγα της δημιουργίας. Το βασικό μας καύσιμο όμως, εκείνο που μας τροφοδοτεί και δίνει νόημα ώστε να μην βαρεθούμε ποτέ να γράφουμε, είστε εσείς. Ο κόσμος που πιάνει στα χέρια του αυτές τις σελίδες και μας επιτρέπει να γίνουμε τα μάτια του, τ' αυτιά του και οι αισθήσεις του, κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σέλα μιας μοτοσυκλέτας για δοκιμή. Γιατί ποτέ σε αυτή την διαδικασία δεν είμαστε μόνοι μας. Πάντοτε έχουμε συνεπιβάτες όλους εσάς και κάθε πληροφορία που καταγράφει ο εγκέφαλός μας, την επεξεργάζεται την ίδια στιγμή προκειμένου να μεταφερθεί μέσα από το κάθε άρθρο όσο πιο παραστατικά γίνεται. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά πιστέψτε μας, είναι απόλυτα αληθινό.

Γι' αυτό για εμάς η εξέλιξη και η πρόοδος είναι μονόδρομος. Δεν γίνεται αλλιώς. Πάντα θα ψάχνουμε –και θα καταφέρνουμε, να είστε σίγουροι- να βρίσκουμε το διαφορετικό και το κάτι παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το ΜΟΤΟ είναι το μοναδικό περιοδικό στο χώρο που διοικείται από την συντακτική του ομάδα αμιγώς! Δεν υπάρχει κάποιο απρόσωπο διευθυντικό σχήμα που παίρνει αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν εκτός από τους αναγνώστες μας! Εμείς οι ίδιοι είμαστε που χαράζουμε τη ρότα του ΜΟΤΟ, οι άνθρωποι που συναντάτε και μιλάτε στις Εκθέσεις, στα Test Ride Events, σε κάποιο βουνό ή σε κάποιο στροφιλίκι φωτογραφίζοντας μια μοτοσυκλέτα δοκιμής. Όταν μας λέτε: «μπράβο, συνεχίστε, κ.α.» το εισπράττουμε σε όλο το μέγεθός του, όπως αντίστοιχα και το οποιοδήποτε παράπονο, που δεν έχουμε κάπου να το μεταφέρουμε, αλλά μας βαραίνει απευθείας!

Όπως καταλαβαίνετε, είμαστε ένας ζωντανός οργανισμός και ως τέτοιος είμαστε εκτεθειμένοι σε όλους εκείνους τους παράγοντες που επηρεάζουν τις πορείες των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν μεταλλάξεις και αλλαγές που μας αναγκάζουν να αλλάζουμε κι εμείς τα δεδομένα. Μία από αυτές -όπως θα έχετε παρατηρήσει…- είναι και αυτή η στήλη, το Editorial. Μία στήλη που μέχρι πρότινος έφερε την υπογραφή του Βασίλη Καραχάλιου, ο οποίος όμως για προσωπικούς λόγους θα λείψει από την ομάδα για κάποιο διάστημα που ελπίζουμε να είναι σύντομο. Για εσάς, τους αναγνώστες μας, αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει έχει ήδη συμβεί εδώ και πολύ καιρό, είναι αυτός ο αέρας της ανανέωσης που λέγαμε στην αρχή, όπως ακριβώς οι ίδιοι μας το έχετε σχολιάσει. Μην περιμένετε λοιπόν περισσότερες διαφορές: Πλέον το Editorial θα αποτελεί το βήμα ολόκληρης της συντακτικής ομάδας. Μέσα από εδώ θα περνάμε κάθε μήνα το δικό μας μήνυμα, τις δικές μας ανησυχίες και προβληματισμούς, μέσα από μια συλλογική διαδικασία ανεξάρτητα από την υπογραφή του κειμένου. Και όπως κάθε φορά, σας θέλουμε συνοδοιπόρους και –προπαντός- φίλους, έτσι όπως πραγματικά σας αισθανόμαστε, για να μοιραστούμε κάθε πορεία του ταξιδιού μας μαζί σας.

Και μία τελευταία αλλαγή. Φέτος το MEGA TEST έχει μετακινηθεί κατά ένα μήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στα σχεδόν 25 χρόνια του MEGA TEST, απλά την τελευταία χρονική περίοδο είχαμε καθιερώσει να βρίσκεται το συγκριτικό των μοτοσυκλετών στο τεύχος Ιουλίου και η ιστορία του, τον Αύγουστο, ξέροντας πως θέλετε και τα δύο στην πλήρη τους έκταση. Φέτος η ιστορία του MEGA TEST θα παραμείνει παραδοσιακά στο τεύχος Αυγούστου, καθώς αποτελεί πάντοτε την καλύτερη συντροφιά για την παραλία και το συγκριτικό θα έρθει αμέσως μετά, στο τεύχος Σεπτεμβρίου, κι αυτό γιατί ετοιμάζουμε κάτι που απαιτεί την αλλαγή στην ημερομηνία! Κι όπως κάθε τεύχος εδώ και πολύ καιρό, φροντίσαμε να το γεμίσουμε με ύλη και αποκλειστικότητες, γιατί και ο Ιούλιος είναι καυτός και απαιτεί έντονη δράση και περιπέτεια για να ισορροπήσει!

 

 

Editorial 562 - Αφανής τεχνολογία

x
Από το

motomag

1/9/2016

Σ’ αυτό το τεύχος έχουμε μια πολύ ωραία αντίθεση: Απ’ τη μια μεριά δύο εξωτικές Ιταλικές κατασκευές, απ’ την άλλη, τρεις μοτοσυκλέτες που κάνουν περισσότερα απ’ όσα δείχνουν με την πρώτη ματιά.

Κι ενώ είναι άγνωστο τι χρόνους θα έκανε μια Tamburini T12 Massimo στην πίστα, σε σχέση με την δωρητή κινητήρας της BMW S1000RR, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει το απόλυτο της κατασκευής της. Με κινητήρα factory superbike της BMW που βγάζει 235 ίππους, ζυγίζει 154 κιλά, ένα λιγότερο από το ελάχιστο όριο των MotoGP!  Όπως είπαν και οι άνθρωποι της BMW όταν την είδαν από κοντά, δεν υπάρχει περίπτωση μοτοσυκλέτα μαζικής παραγωγής να πετύχει το επίπεδο της ποιότητας και της προσοχής στην λεπτομέρεια που έχει μια Τ12. Kι ούτε βέβαια θα μπορούσε ποτέ να είναι μαζικής παραγωγής μια μοτοσυκλέτα κόστους πάνω από 300.000 ευρώ. Γι’ αυτό και μίλησα για χρόνους, για γυρολόγια, για μετρήσιμα μεγέθη. Γιατί υπάρχει βέβαια η – αξία ανεκτίμητη – απόλαυση της μορφής, της υφής και της ποιότητας του συνόλου και των εξαρτημάτων του, υπάρχει το δέος του ονόματος του Tamburini και της ιστορίας του και της γνώσης πως αυτή ήταν για κείνον η ιδανική superbike, κι αυτά είναι αρκετά για να σε μαγέψουν χωρίς καν να χρειάζεται να την οδηγήσεις. Έχοντας στο μυαλό μου πως σχεδόν όλες οι Bimota (πλην των DB2) που έχω οδηγήσει ήταν μάλλον απογοητευτικές ως σύνολο και συμπεριφορά (και ειδικά η πολυσυζητημένη Tesi), θα ήθελα πάρα πολύ να οδηγήσω μια Τ12 αλλά... απ’ τη μια θα κράταγα και μικρό καλάθι (με τόσες υποσχέσεις, είναι εύκολο να απογοητευτείς), κι απ’ την άλλη, αν όλα ήταν καλά, δεν έχω την ικανότητα να γράψω χρόνους ανταγωνιστικούς με μια μοτοσυκλέτα επιπέδου MotoGP. Μόνο εικόνες και αισθήσεις θα μάζευα, δεν θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω όπως της αξίζει και να μπορέσω να την αξιολογήσω σε ένα απίθανο να συμβεί ποτέ συγκριτικό: Μια Yamaha M1 που θα μας δάνειζε το φιλαράκι μας ο Valentino, μια BMW του παγκοσμίου SBK και μια T12 Massimo… Θα χρειαζόμασταν βέβαια και αντίστοιχα μυθικούς αναβάτες, για να τις οδηγήσουν στο Mugello κατά προτίμηση, για να βγάλουμε μετά τα συμπεράσματά μας. Τα γυρολόγια θα έλεγαν την ψυχρή αλήθεια, θα είχαμε μια τυπική νικήτρια, καλά θα περνάγαμε αν τις κάναμε κι εμείς μια βόλτα, αλλά μήπως έτσι θα χάναμε την ουσία; Τα πιο σημαντικά πράγματα στις μοτοσυκλέτες (όπως και στη ζωή) δεν είναι μετρήσιμα, δεν κατατάσσονται σε πρώτο δεύτερο τρίτο. Επιπλέον, κάθε τέτοια εξωτική κατασκευή έχει πολύ εξειδικευμένο και περιορισμένο πεδίο δράσης: Ακόμα και στην περίπτωση ενός πλούσιου συλλέκτη, ιδιοκτήτη T12, υποπτεύομαι πως περισσότερη ευχαρίστηση θα ήταν για κείνον να την χαζεύει στο γκαράζ του παρέα με τους φίλους του, παρά να κάνει μερικούς γύρους το χρόνο σε πίστα, φοβούμενος μην την κάνει την στραβή, το τσακίσει και το απαξιώσει. Η δε απολύτως χειρότερη περίπτωση θα ήταν να την αγοράσει κάποιος, και να την κρατήσει βουβή ακίνητη κι ανέραστη στο σαλόνι του σπιτιού του. Ως έργο τέχνης.

 

Στην άλλη άκρη του μοτοσυκλετιστικού σύμπαντος, έχουμε απλές και χρηστικές μοτοσυκλέτες όπως οι BMW F700GS και R 9T Scrambler, μαζί με την NC750X της Honda. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως ως σύνολο αποδίδουν καλύτερα απ’ ότι θα πίστευε κανείς βλέποντας τα επί μέρους εξαρτήματά τους και το εμφανές επίπεδο της τεχνολογίας τους. Μπορεί να έχουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα, να μην προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με την τεχνολογία τους, ας μην ξεχνάμε όμως πως η καλύτερη τεχνολογία δεν είναι κάποιο σύστημα ή ηλεκτρονικό βοήθημα, αλλά η φαιά ουσία του εγκεφάλου αυτών που εξέλιξαν τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα. Στην περίπτωση του Honda, η "αφανής" τεχνολογία συγκεντρώνεται κυρίως στην εφαρμογή της τεχνογνωσίας ενός κατασκευαστή κολοσσού σε μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, έτσι ώστε να φτιάξει αυτό που ξέρει πως οι περισσότεροι αναβάτες χρειάζονται: Μια μοτοσυκλέτα που μπορεί να καλύψει όλο το φάσμα χρήσεων στην άσφαλτο, με αξιοπιστία, πρακτικότητα και οικονομία.  Έφτιαξε δηλαδή η Honda αυτό που χρειάζεται η πλειοψηφία των μοτοσυκλετιστών, κάτι που δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με αυτό που ονειρεύονται. Κάτι δηλαδή σαν την γυναίκα που θα ήσουν ευτυχής αν παντρευόσουν, σε αντίθεση με αυτή που θα επιθυμούσες να έχεις στο κρεβάτι σου. Λίγοι είναι τόσο ρεαλιστές ώστε να κάνουν τη σωστή επιλογή για συμβίωση, δυστυχώς.

Παρόμοιας φιλοσοφίας και το 700 της ΒΜW, με το σύνολο να αποδεικνύεται ανώτερο των επί μέρους εξαρτημάτων του, με πιο σπορ χροιά και απόδοση σε σχέση με το Honda. Τόσο μάλιστα, που λίγες αλλά καίριες αλλαγές το κάνουν να ανταγωνίζεται το "ανώτερο" στα χαρτιά, και προσανατολισμένο περισσότερο από το 700 προς το χώμα, F800GS.   

     

Διαφορετικού είδους και επιδόσεων μοτοσυκλέτες χρειάζονται και άλλες δόσεις τεχνολογίας, δεν μπαίνουν όλες στο ίδιο τσουβάλι, κάνοντας άκυρες τις συζητήσεις του είδους "χρειάζεται το traction control ή όχι;". Για μια superbike είναι απαραίτητο, ειδικά αν ο αναβάτης της θέλει να απολαμβάνει την οδήγηση στην πίστα αντί να περιμένει το επόμενο high siding. Για τους 90 ίππους στο τροχό του Scrambler στις περισσότερες περιπτώσεις όχι, σε μερικές ναι, και τελικά μπορεί να κάνει και χωρίς αυτό. Κι αυτές είναι οι προφανείς τεχνολογίες, ενώ πιο σημαντικές είναι οι αφανείς, που σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία και την σωστή κρίση, φτιάχνουν απολαυστικές, άρτιες και ομοιογενείς μοτοσυκλέτες. Για παράδειγμα, ένα πιρούνι με σωστά επιλεγμένα ελατήρια και αποσβέσεις, χωρίς ρυθμίσεις, θα δουλέψει καλύτερα από ένα πολύ μαλακό, αλλά πολυρυθμιζόμενο. Γιατί το δεύτερο, θα είναι μια ισχυρή ένδειξη πως αυτοί που εξέλιξαν την συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα δεν έκαναν τις σωστές επιλογές, με πιθανότερη κατάληξη πως και το σύνολο δεν θα λειτουργεί σωστά τελικά. Από το "τεχνολογικά εντυπωσιακό, αλλά πλημμελώς εξελιγμένο", το "καλοεξελιγμένο, αλλά απλό", είναι πάντα προτιμότερο. Και ο αναβάτης του, δένεται πολύ περισσότερο μαζί του, αφού δεν απογοητεύεται από τεχνολογίες που υποτίθεται θα του έκαναν τη ζωή εύκολη, ενώ αντίθετα του την κάνουν περίπλοκη χωρίς λόγο. 

 

 

Το MOTO HAPPENING αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας. Ο λόγος; Η ανωτέρα βία!