Editorial 574 - Είδος προς εξαφάνιση

x
Από το

motomag

1/9/2017

Φανταστείτε, λέμε τώρα, πως δεν υπήρχαν μοτοσυκλέτες και θα έπρεπε να τις εφεύρουμε τώρα, το 2017. Κι είστε στέλεχος μεγάλης εταιρίας, που βγάζει ήδη αυτοκίνητα, και σας έχουν αναθέσει να μελετήσετε το ζήτημα. Διαβάσατε επίσης τις ειδήσεις του Αυγούστου: “Η Μ. Βρετανία υιοθέτησε το παράδειγμα της Γαλλίας και θα εφαρμόσει ολοκληρωτικό αποκλεισμό όλων των νέων βενζινοκίνητων και πετρελαιοκίνητων οχημάτων το 2040, σε μια προσπάθεια περιορισμού των ρύπων. Ήδη, ο δήμος του Λονδίνου έχει ανακοινώσει μια Ζώνη Εξαιρετικά Χαμηλών Ρύπων για το 2020, στην οποία κάθε όχημα ηλικίας πάνω από 13 ετών θα πληρώνει 15 ευρώ για να μπει στο κεντρικό Λονδίνο. Κάμερες θα σκανάρουν τις πινακίδες, και ο λογαριασμός θα χρεώνεται αυτόματα, αν οδηγείτε μοτοσυκλέτα ή αυτοκίνητο φτιαγμένο πριν το 2007…”

Η Volvo έχει ανακοινώσει πως ως το 2019 όλα τα αυτοκίνητά της θα είναι είτε ηλεκτρικά είτε υβριδικά. Πολλές ακόμα αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν ανακοινώσει πως θα σταματήσουν την εξέλιξη των diesel, κι όλες θα ασχοληθούν με υβριδικά. Πρώτα τα diesel, μετά τα βενζινοκίνητα, ασαφείς ακόμα οι χρονολογίες, αλλά η πορεία προδιαγράφεται: Σε καμιά εικοσαριά χρόνια, και τα βενζινοκίνητα θα κινδυνεύουν με αποκλεισμό. Συνδυάστε το αυτό τώρα με το πολυσυζητημένο ζήτημα της αυτόνομης οδήγησης των αυτοκινήτων, κι ελάτε μετά να προτείνετε στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας την κατασκευή ενός οχήματος με μόνο 2 τροχούς και ασταθή ισορροπία, που θα έχει κινητήρα 200 ίππων, θα πηγαίνει 300 χιλιόμετρα κι ο απροστάτευτος αναβάτης του θα ζήσει δεν θα ζήσει αν πέσει. Πως θα σας κοιτάξουν; Τι δουλειά θα κάνετε μετά, αφού η απόλυση θα είναι σίγουρη;

 

Ευτυχώς που οι μοτοσυκλέτες υπάρχουν εδώ και πάνω από 120 χρόνια, και κανείς δεν θα βρεθεί στην δύσκολη θέση να προτείνει την κατασκευή μοτοσυκλετών σε μια κοινωνία που απεχθάνεται τον κίνδυνο, που έχει κάνει παγκόσμιο εμπόριο τους ρύπους, που αποδέχεται πως κάποιες χώρες καλό είναι να παθαίνουν black out από την μόλυνση για να μπορούν κάποιες άλλες να είναι πιο καθαρές. Κάθε αναφορά στην γενικευμένη χρήση ηλεκτρικών οχημάτων θα έπρεπε να συνοδεύεται από την πληροφόρηση για την προέλευση της επίσης “καθαρής” ηλεκτρικής ενέργειας, γιατί είναι απίστευτα υποκριτικό να μιλάμε για την βελτίωση της ποιότητας του αέρα στην Αθήνα, ενώ το ρεύμα βγαίνει από λιγνίτη στην Πτολεμαΐδα. Το να μεταθέτουμε αλλού την ρύπανση, και ειδικά σε πιο φτωχές χώρες, όπως γίνεται σήμερα, είναι σαν να φροντίζουμε την ψύξη του σπιτιού μας με ενέργεια από το σπίτι του γείτονα που καίγεται. Κι όσο μικρό ποσοστό της ρύπανσης κι αν αφορά τις μοτοσυκλέτες, θα τις πάρει η μπάλα μαζί με τα αυτοκίνητα.

 

Θα γίνει η μοτοσυκλέτα άλλο ένα είδος προς εξαφάνιση; Η ιστορία του πλανήτη είναι γεμάτη από εξαφανισμένα είδη, είναι κάτι που συμβαίνει συνεχώς. Όσα δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στις αλλαγές, αντίο. Πολλά, αλλά και πάλι ένα μικρό ποσοστό συνολικά, τα εξαφάνισε ο άνθρωπος είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Το ίδιο θα κάνει και με τις βενζινοκίνητες μοτοσυκλέτες. Κι αν οι βιομηχανίες δεν κάνουν κάτι γρήγορα, άλλο ένα είδος θα προστεθεί στην λίστα, έστω και ως θύμα της δίψας του πλανήτη για αυτοκίνητα. Στην Κίνα, όπως θα διαβάσετε στα Νέα αυτού του τεύχους, οι πωλήσεις δικύκλων πέφτουν συνεχώς γιατί πάνω από 200 πόλεις, πολλές με πληθυσμό μεγαλύτερο από της Ελλάδας, τα έχουν απαγορεύσει. Βοηθά σ’ αυτό πως και οι ίδιοι οι Κινέζοι όσο βλέπουν περισσότερα χρήματα στο πορτοφόλι τους, τόσο περισσότερα αυτοκίνητα αγοράζουν. Άσε που τα αυτοκίνητα αφήνουν και πολύ μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους, ειδικά όταν οι πελάτες πρόκειται να πληρώσουν και το κόστος της εξέλιξης ηλεκτρικών ή υβριδικών. Να είστε σίγουροι πως οι αυτοκινητοβιομηχανίες τρίβουν τα χέρια τους, αφού έχουν νέα προϊόντα εν όψει, πιο ακριβά από τα παλιά. Γι’ αυτό και μην νομίζετε πως κλαίνε κιόλας όταν ανακοινώνουν το τέλος της εξέλιξης των diesel (που τόσο για τόσο ωραία και καθαρά μας είχαν πρόσφατα πουλήσει…).  

  

Μέχρι στιγμής, οι μεγάλοι παίχτες της μοτοσυκλέτας έχουν αφήσει κάτι μικρούς να χώσουν το χέρι για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Μικρές βιοτεχνίες ηλεκτροκίνητων έχουν κάνει προόδους τα τελευταία χρόνια, αλλά οι προτάσεις τους υστερούν ακόμα σε τιμή, αυτονομία, ανεφοδιασμό και βάρος. Πώς να δικαιολογήσει κανείς (αν δεν είναι πλούσιος που θέλει να εξαγοράσει την οικολογική του συνείδηση) την αγορά μιας ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας σήμερα όταν για 40 ίππους χρειάζεται να δώσει σχεδόν 10.000 ευρώ, συν άλλες 3.000 για μια εφεδρική μπαταρία, συν άλλα 1.500 για έναν γρήγορο φορτιστή; Ειδικά όταν η τεχνολογία που θα αγοράσει θα είναι μακρινό παρελθόν τα επόμενα τρία χρόνια; Το συμπέρασμα είναι πως οι μαζικές πωλήσεις ηλεκτρικών ή υβριδικών μοτοσυκλετών θα ξεκινήσουν όταν οι αγοραστές θα είναι αναγκασμένοι να το κάνουν, όταν δεν θα έχουν άλλη πιο συμφέρουσα επιλογή. Και οι επιλογές των αγοραστών ρυθμίζονται εύκολα με την κατάλληλη νομοθεσία.

 

Στην Dorna, την εταιρία στην οποία ανήκει το πρωτάθλημα MotoGP, από καιρό ψάχνουν να βρουν τρόπο να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα και μια κατηγορία ηλεκτρικών. Στο Isle of Man, όπου γίνεται το ΤΤ Zero με ηλεκτρικά, η μέση ωριαία του νικητή ήταν φέτος σχεδόν 189 χιλιόμετρα, ταχύτητα πολύ σεβαστή για το Mugen που οδηγούσε ο Bruce Anstey. O νικητής όμως των βενζινοκίνητων, Michael Dunlop με Suzuki GSX-R, είχε μέση ωριαία 213 – καμία σχέση. Έχουν κάνει όμως μεγάλες προόδους τα τελευταία χρόνια, ας μην ξεχνάμε πως πίσω από την Mugen είναι η Honda. Οι μην βενζινοκίνητες μοτοσυκλέτες, ηλεκτρικές ή υβριδικές, δεν θα είναι απαραίτητα και βαρετές. Επισήμως, η πιο γρήγορη μοτοσυκλέτα του κόσμου είναι ηλεκτρική – άσχετα αν κανείς δεν θέλει να την αγοράσει, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω. Και για μια ακόμα φορά, η τεχνολογία των αυτοκινήτων θα είναι αυτή που θα αλλάξει την μοτοσυκλέτα, όσο θα εξελίσσεται για να καλύψει την ζήτηση. Πρόσφατα, μια μελέτη στο Βέλγιο (μια σοβαρή χώρα, που χωρίς κυβέρνηση για πάνω από δύο χρόνια… λειτουργούσε μια χαρά), έδειξε το αυτονόητο, πως αν μόνο το 10% των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στις πόλεις γινόταν μοτοσυκλέτες, η κυκλοφορία θα βελτιωνόταν τουλάχιστον 40%. Λογικό, αφού μια μοτοσυκλέτα πιάνει το ένα τέταρτο του χώρου σε σχέση με ένα αυτοκίνητο, και είναι πολύ πιο ευέλικτη. Αλλά κάτι τέτοια προφανή δεν πρόκειται να πείσουν καμία κυβέρνηση πια. Ο τρελός κύκλος εργασιών και τζίρος που θα προκύψει με την σταδιακή αλλαγή των diesel και βενζινοκίνητων αυτοκινήτων θα το εξασφαλίσει αυτό. Κι ούτε μπορούμε να ελπίζουμε πως οι νομοθέτες θα ξεχάσουν τις μοτοσυκλέτες. Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, οι βενζινοκίνητες θα περιοριστούν στην πιο αγνή χρήση τους, αυτή της αναψυχής, όσο δακτυλοδεικτούμενη κι αν είναι. Απλά σημειώστε το κάπου να μην το ξεχάσετε, να φυλάξετε μία κροταλιστή, καπνιστή δίχρονη, ή μια εξωφρενικά γρήγορη τετράχρονη με 200 ίππους... Έτσι, για μια παράνομη βόλτα κάθε τόσο, για να θυμόσαστε τα παλιά.

 

ΛΕΖ.

 

Lightning LS218, 350km/h τελική, τιμή από 39.000 $, με την μεγάλη μπαταρία 47.000$

 

Editorial 562 - Αφανής τεχνολογία

x
Από το

motomag

1/9/2016

Σ’ αυτό το τεύχος έχουμε μια πολύ ωραία αντίθεση: Απ’ τη μια μεριά δύο εξωτικές Ιταλικές κατασκευές, απ’ την άλλη, τρεις μοτοσυκλέτες που κάνουν περισσότερα απ’ όσα δείχνουν με την πρώτη ματιά.

Κι ενώ είναι άγνωστο τι χρόνους θα έκανε μια Tamburini T12 Massimo στην πίστα, σε σχέση με την δωρητή κινητήρας της BMW S1000RR, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει το απόλυτο της κατασκευής της. Με κινητήρα factory superbike της BMW που βγάζει 235 ίππους, ζυγίζει 154 κιλά, ένα λιγότερο από το ελάχιστο όριο των MotoGP!  Όπως είπαν και οι άνθρωποι της BMW όταν την είδαν από κοντά, δεν υπάρχει περίπτωση μοτοσυκλέτα μαζικής παραγωγής να πετύχει το επίπεδο της ποιότητας και της προσοχής στην λεπτομέρεια που έχει μια Τ12. Kι ούτε βέβαια θα μπορούσε ποτέ να είναι μαζικής παραγωγής μια μοτοσυκλέτα κόστους πάνω από 300.000 ευρώ. Γι’ αυτό και μίλησα για χρόνους, για γυρολόγια, για μετρήσιμα μεγέθη. Γιατί υπάρχει βέβαια η – αξία ανεκτίμητη – απόλαυση της μορφής, της υφής και της ποιότητας του συνόλου και των εξαρτημάτων του, υπάρχει το δέος του ονόματος του Tamburini και της ιστορίας του και της γνώσης πως αυτή ήταν για κείνον η ιδανική superbike, κι αυτά είναι αρκετά για να σε μαγέψουν χωρίς καν να χρειάζεται να την οδηγήσεις. Έχοντας στο μυαλό μου πως σχεδόν όλες οι Bimota (πλην των DB2) που έχω οδηγήσει ήταν μάλλον απογοητευτικές ως σύνολο και συμπεριφορά (και ειδικά η πολυσυζητημένη Tesi), θα ήθελα πάρα πολύ να οδηγήσω μια Τ12 αλλά... απ’ τη μια θα κράταγα και μικρό καλάθι (με τόσες υποσχέσεις, είναι εύκολο να απογοητευτείς), κι απ’ την άλλη, αν όλα ήταν καλά, δεν έχω την ικανότητα να γράψω χρόνους ανταγωνιστικούς με μια μοτοσυκλέτα επιπέδου MotoGP. Μόνο εικόνες και αισθήσεις θα μάζευα, δεν θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω όπως της αξίζει και να μπορέσω να την αξιολογήσω σε ένα απίθανο να συμβεί ποτέ συγκριτικό: Μια Yamaha M1 που θα μας δάνειζε το φιλαράκι μας ο Valentino, μια BMW του παγκοσμίου SBK και μια T12 Massimo… Θα χρειαζόμασταν βέβαια και αντίστοιχα μυθικούς αναβάτες, για να τις οδηγήσουν στο Mugello κατά προτίμηση, για να βγάλουμε μετά τα συμπεράσματά μας. Τα γυρολόγια θα έλεγαν την ψυχρή αλήθεια, θα είχαμε μια τυπική νικήτρια, καλά θα περνάγαμε αν τις κάναμε κι εμείς μια βόλτα, αλλά μήπως έτσι θα χάναμε την ουσία; Τα πιο σημαντικά πράγματα στις μοτοσυκλέτες (όπως και στη ζωή) δεν είναι μετρήσιμα, δεν κατατάσσονται σε πρώτο δεύτερο τρίτο. Επιπλέον, κάθε τέτοια εξωτική κατασκευή έχει πολύ εξειδικευμένο και περιορισμένο πεδίο δράσης: Ακόμα και στην περίπτωση ενός πλούσιου συλλέκτη, ιδιοκτήτη T12, υποπτεύομαι πως περισσότερη ευχαρίστηση θα ήταν για κείνον να την χαζεύει στο γκαράζ του παρέα με τους φίλους του, παρά να κάνει μερικούς γύρους το χρόνο σε πίστα, φοβούμενος μην την κάνει την στραβή, το τσακίσει και το απαξιώσει. Η δε απολύτως χειρότερη περίπτωση θα ήταν να την αγοράσει κάποιος, και να την κρατήσει βουβή ακίνητη κι ανέραστη στο σαλόνι του σπιτιού του. Ως έργο τέχνης.

 

Στην άλλη άκρη του μοτοσυκλετιστικού σύμπαντος, έχουμε απλές και χρηστικές μοτοσυκλέτες όπως οι BMW F700GS και R 9T Scrambler, μαζί με την NC750X της Honda. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως ως σύνολο αποδίδουν καλύτερα απ’ ότι θα πίστευε κανείς βλέποντας τα επί μέρους εξαρτήματά τους και το εμφανές επίπεδο της τεχνολογίας τους. Μπορεί να έχουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα, να μην προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με την τεχνολογία τους, ας μην ξεχνάμε όμως πως η καλύτερη τεχνολογία δεν είναι κάποιο σύστημα ή ηλεκτρονικό βοήθημα, αλλά η φαιά ουσία του εγκεφάλου αυτών που εξέλιξαν τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα. Στην περίπτωση του Honda, η "αφανής" τεχνολογία συγκεντρώνεται κυρίως στην εφαρμογή της τεχνογνωσίας ενός κατασκευαστή κολοσσού σε μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, έτσι ώστε να φτιάξει αυτό που ξέρει πως οι περισσότεροι αναβάτες χρειάζονται: Μια μοτοσυκλέτα που μπορεί να καλύψει όλο το φάσμα χρήσεων στην άσφαλτο, με αξιοπιστία, πρακτικότητα και οικονομία.  Έφτιαξε δηλαδή η Honda αυτό που χρειάζεται η πλειοψηφία των μοτοσυκλετιστών, κάτι που δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με αυτό που ονειρεύονται. Κάτι δηλαδή σαν την γυναίκα που θα ήσουν ευτυχής αν παντρευόσουν, σε αντίθεση με αυτή που θα επιθυμούσες να έχεις στο κρεβάτι σου. Λίγοι είναι τόσο ρεαλιστές ώστε να κάνουν τη σωστή επιλογή για συμβίωση, δυστυχώς.

Παρόμοιας φιλοσοφίας και το 700 της ΒΜW, με το σύνολο να αποδεικνύεται ανώτερο των επί μέρους εξαρτημάτων του, με πιο σπορ χροιά και απόδοση σε σχέση με το Honda. Τόσο μάλιστα, που λίγες αλλά καίριες αλλαγές το κάνουν να ανταγωνίζεται το "ανώτερο" στα χαρτιά, και προσανατολισμένο περισσότερο από το 700 προς το χώμα, F800GS.   

     

Διαφορετικού είδους και επιδόσεων μοτοσυκλέτες χρειάζονται και άλλες δόσεις τεχνολογίας, δεν μπαίνουν όλες στο ίδιο τσουβάλι, κάνοντας άκυρες τις συζητήσεις του είδους "χρειάζεται το traction control ή όχι;". Για μια superbike είναι απαραίτητο, ειδικά αν ο αναβάτης της θέλει να απολαμβάνει την οδήγηση στην πίστα αντί να περιμένει το επόμενο high siding. Για τους 90 ίππους στο τροχό του Scrambler στις περισσότερες περιπτώσεις όχι, σε μερικές ναι, και τελικά μπορεί να κάνει και χωρίς αυτό. Κι αυτές είναι οι προφανείς τεχνολογίες, ενώ πιο σημαντικές είναι οι αφανείς, που σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία και την σωστή κρίση, φτιάχνουν απολαυστικές, άρτιες και ομοιογενείς μοτοσυκλέτες. Για παράδειγμα, ένα πιρούνι με σωστά επιλεγμένα ελατήρια και αποσβέσεις, χωρίς ρυθμίσεις, θα δουλέψει καλύτερα από ένα πολύ μαλακό, αλλά πολυρυθμιζόμενο. Γιατί το δεύτερο, θα είναι μια ισχυρή ένδειξη πως αυτοί που εξέλιξαν την συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα δεν έκαναν τις σωστές επιλογές, με πιθανότερη κατάληξη πως και το σύνολο δεν θα λειτουργεί σωστά τελικά. Από το "τεχνολογικά εντυπωσιακό, αλλά πλημμελώς εξελιγμένο", το "καλοεξελιγμένο, αλλά απλό", είναι πάντα προτιμότερο. Και ο αναβάτης του, δένεται πολύ περισσότερο μαζί του, αφού δεν απογοητεύεται από τεχνολογίες που υποτίθεται θα του έκαναν τη ζωή εύκολη, ενώ αντίθετα του την κάνουν περίπλοκη χωρίς λόγο. 

 

 

Το MOTO HAPPENING αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας. Ο λόγος; Η ανωτέρα βία!