Παγκόσμια αποκλειστικότητα: Οδηγούμε την Ching-Cheng 750 Four “KINEZIANA”

Το πρώτο κινέζικο τετρακύλινδρο
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

12/10/2018

Οι Κινέζοι έχουν μπει πλέον για τα καλά στη βιομηχανία της μοτοσυκλέτας, με πολύ υψηλές βλέψεις. Οι περισσότεροι από αυτούς γιγαντώθηκαν οικονομικά  κατασκευάζοντας εκατομμύρια παπιά και μικρού κυβισμού μοτοσυκλέτες, πουλώντας τα σε ιθαγενείς της Κίνας και της Ελλάδας. Ακολούθησαν τα scooter και τώρα πλέον ήρθε η ώρα να κονταροχτυπηθούν με τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο της βιομηχανίας των δικύκλων στις κατηγορίες υψηλού κυβισμού.

Η Ching-Cheng είναι μια νεοσύστατη κινέζικη εταιρεία που δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Project Leader της τετρακύλινδρης 750 Four με την κωδική ονομασία Kineziana, που συναντήσαμε στα χωριά της Κρήτης, εκεί δηλαδή που έχει γίνει εξολοκλήρου ο σχεδιασμός και η εξέλιξη της μοτοσυκλέτας. Συμφώνα λοιπόν με τον κύριο  Αλεξ Λαζ Τσιάνγκ, όλοι οι κινέζοι κατασκευαστές ξεκίνησαν αντιγράφοντας το παπί της Honda, όμως η Ching-Cheng αποφάσισε να ακολουθήσει άλλο δρόμο. “Φυσικά κι εμείς αντιγράψαμε την Honda κατά μίαν έννοια, δεν υπάρχει λόγος να ανακαλύψουμε τον τροχό από την αρχή. Όμως η δική μας διαφορά είναι ότι δεν χάσαμε χρόνο ξεκινώντας από τα παπιά της δεκαετίας του 1950, αλλά πήγαμε κατευθείαν στην τεχνολογία της δεκαετίας του 1970.Είμαστε δηλαδή είκοσι χρόνια μπροστά από τους υπόλοιπους κινέζους”.

Επίσης μας εξήγησε τους λόγους που επιλέχθηκε η Κρήτη ως τοποθεσία εξέλιξης αυτής την σημαντικής για την κινεζική εταιρεία τετρακύλινδρης μοτοσυκλέτας. “Η δουλειά μου ήταν να σχεδιάσω μια μοτοσυκλέτα με βάρος άνω των 350 κιλών, με χωμάτινα ελαστικά, χρησιμοποιώντας έναν παλιό αερόψυκτο τετρακύλινδρο κινητήρα του 1970, ένα σκοροφαγωμένο στρατιωτικό παντελόνι και να την βάψω με τα πινέλα και κουτάκια λαδομπογιάς που έκλεψε ένας πακιστανός από την αμερικάνικη βάση της Σούδας. Χωρίς την χρήση άφθονου αλκοόλ από εμένα και τους συνεργάτες μου, θα ήταν αδύνατον να το επιτύχουμε. Υπήρχε ένα όριο στα διαθέσιμα κεφάλια και όπως ξέρετε τα οινοπνευματώδη ποτά είναι πολύ ακριβά σε όλο τον κόσμο λόγω υψηλής φορολογίας. Οπότε επιλέξαμε την Κρήτη, όπου η κάτοικοι προσφέρουν τσικουδιά στους επισκέπτες μέχρι να τους δουν να ξερνάνε σαν τα γατιά για να γελάνε. Με αυτόν τον τρόπο εξοικονομήσαμε πολλά χρήματα από τον προϋπολογισμό του πρώτου σταδίου που αφορούσε τον σχεδιασμό. Το πλεόνασμα των χρημάτων, το διαθέσαμε αργότερα κατά την διαδικασία εξέλιξης του πλαισίου και των αναρτήσεων στους test riders για την αγορά αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, καθώς η χρήση φυτικών ναρκωτικών ουσιών που συνέλεγαν από τα ρέματα δίπλα στους δρόμους δεν ήταν επαρκείς.”

Αντικρίζοντας από κοντά την Kineziana, το πρώτο πράγματα που σε εντυπωσιάζει είναι το κάλυμμα της σέλας. Κατασκευάζεται από δέρμα σκύλων, γατιών και ασβών που πέφτουν θύματα τροχαίων στους δρόμους. “Θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο. Αντί να σκοτώνουμε αγελάδες, να τις τρώμε και μετά να φτιάχνουμε καλύμματα με το δέρμα τους και να καθόμαστε πάνω τους, αποφασίσαμε να μαζεύουμε τα πτώματα των ζώων από τους δρόμους. Πέρα από το φιλοζωΐκό μήνυμα, προσφέρουμε έργο στις τοπικές κοινωνίες καθαρίζοντας τους δρόμους”.

Το καφέ χρώμα της έχει ιδιαίτερη απόχρωση και φτιάχνεται ειδικά για την Kineziana από μια εταιρεία διαχείρισης λυμάτων των Χανίων της Κρήτης, που χρειάστηκε να αναπτύξει για αυτόν τον σκοπό μια πρωτοποριακή μέθοδο βαφής δερμάτων. “ Η έμπνευση για αυτό το χρώμα μου ήρθε -όπως άλλωστε όλες οι καλές ιδέες- ένα πρωινό στην τουαλέτα.” Μας εξήγησε ο Αλεξ Λαζ Τσιάνγκ. “Πραγματικά δεν ξέρω αν με είχε πειράξει το αρνί ή αν ο μάγειρας είχε πάει για κατούρημα λίγο πριν κόψει τις ντομάτες της σαλάτας στην ταβέρνα που έφαγα το προηγούμενο βράδυ…  Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν σηκώθηκα και γύρισα για να τραβήξω το καζανάκι, αντίκρισα μέσα στη λεκάνη τις πιο παράξενες καφετί αποχρώσεις. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ, που θέλησα να την μοιραστώ με όλο τον κόσμο. Την τράβηξα φωτογραφία με το κινητό και άρχισα να ψάχνω την εταιρεία που θα μπορούσε να αποτυπώσει πιστά την αποχώρηση πάνω σε δέρμα σκύλου”

Από την μεριά του, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας διαχείρισης λυμάτων κύριος Μανώλης Καυλαντάκης, ήταν ενθουσιασμένος για την εμπλοκή μιας μικρής τοπικής εταιρείας σε ένα τόσο μεγάλο project. “Τριάντα χρόνια μέσ’στα σκατά είμαστε και κανείς Έλληνας δεν είχε αναγνωρίσει την δουλειά μας. Έπρεπε να ‘ρθουν οι ξένοι. Με τον σύντεκνο Τσιανγκ έχουμε μια άψογη συνεργασία. Πρώτα μου έδειξε την φωτογραφία και μετά  με ρώτησε αν μπορεί να βάζει κάθε πρωί στο βυτίο τα τομάρια των σκύλων, πριν ξεκινήσω τα δρομολόγια στα χωριά για να αδειάσω τους βόθρους. Δεν είναι εύκολη δουλειά όπως φαντάζονται κάποιοι. Αν δεν γνωρίζεις τις διατροφικές συνήθειες των κατοίκων κάθε χωριού δεν θα έχεις το σωστό αποτέλεσμα. Ακόμα και η σειρά που θα ξεκινήσεις να αδειάζεις τους βόθρους έχει την σημασία της. Το σωστό είναι ξεκινήσεις από τα πεδινά χωριά που τρώνε περισσότερα θαλασσινά και μετά να πας στα ορεινά που τρώνε περισσότερο κόκκινο κρέας, ώστε να σκουραίνει προοδευτικά το χρώμα των λυμάτων. Επίσης ο οδηγός του φορτηγού θα πρέπει να πηγαίνει από δρόμους με πολλές στροφές για να αναμιγνύονται καλά τα υλικά.”.

Όταν κάτσεις πάνω στη σέλα της Kineziana και την σηκώσεις από το σταντ, σου είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι το πραγματικό βάρος της είναι 350 κιλά χωρίς βενζίνη. Ο Τσιάνγκ παραδέχτηκε ότι το βάρος το υπολογίσανε με το μάτι, καθώς η ζυγαριά έσπασε κατά την διαδικασία της μέτρησης βάρους. Η αδυναμία εύρεσης ζυγαριάς που να αντέχει την Kineziana πάνω της, ώστε να γίνει η μέτρηση που απαιτούν οι προδιαγραφές έγκρισης τύπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, ανάγκασε την Ching-Cheng να αναλάβει το κόστος φιλοξενίας των επιθεωρητών για μία εβδομάδα στα Μάλια.

Το βάρος δημιούργησε πρόβλημα και στην μεταφορά της μοτοσυκλέτας από την γραμμή παραγωγής προς τα λιμάνια για εξαγωγή. Ως λύση, αποφάσισαν να μην φτιάξουν καθόλου γραμμή παραγωγής και οι μοτοσυκλέτες να συναρμολογούνται μία-μία στην αυλή του κάθε πελάτη. “Τόσο προσωπική εξυπηρέτηση δεν παρέχει στους πελάτες της ούτε η Rolls Royce και η Bugatti!” Η διαδικασία κατασκευής ξεκινά με την άφιξη των φορτηγών, τα οποία αδειάζουν στην αυλή τα παλιοσίδερα. Μετά χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας ένας Κινέζος ντυμένος φαντάρος (αν έχεις επιλέξει τον βασικό εξοπλισμό military) ή Νεράιδα του Δάσους (αφορά τον έχτρα εξοπλισμό La Poustola) και αρχίζει να σκίζει τα ρούχα του ουρλιάζοντας, μέχρι να μείνει με το σώβρακο και τις κάλτσες. Από την στιγμή που όλα τα εξαρτήματα είναι μπροστά στα πόδια σου, ξεκινάς μόνος σου την συναρμολόγηση. Η κατασκευή της δικής σου μοτοσυκλέτας από εσένα τον ίδιο είναι μια μοναδική εμπειρία. Είναι δικό σου παιδί και όχι ένα απλό αντικείμενο” μας είπε ο Τσιανγκ.

Η μοτοσυκλέτα που οδηγήσαμε εμείς ήταν το μοναδικό πρωτότυπο που επιβίωσε των σκληρών δοκιμών εξέλιξης στους δρόμους της Κρήτης. Συνολικά είχαν φτιαχτεί πέντε πρωτότυπα για δοκιμές, αλλά δυστυχώς τα δύο από αυτά τα πήραν κατά λάθος οι τσιγγάνοι νομίζοντας ότι είναι τρύπιοι, σκουριασμένοι θερμοσίφωνες και τα άλλα δύο τα πέταξαν στη θάλασσα οι ίδιοι οι δοκιμαστές, μία μόλις ημέρα πριν βγάλουν τα παπούτσια τους, ανοίξουν το παράθυρο και πέσουν στο κενό.

Σπάνια έχουμε την ευκαιρία και την τιμή να μας καλέσει ένα εργοστάσιο να οδηγήσουμε μια πρωτότυπη μοτοσυκλέτα πριν φτάσει στο στάδιο της παραγωγής. Αυτό δείχνει ότι η ομάδα του Τσιανγκ έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και είναι υπερήφανη για την δουλειά που έχει κάνει. Ξεκινώντας από το φανάρι, ο κινητήρας θα σπρώχνει με όλη του την δύναμη την Kineziana εμπρός, όμως καλό είναι να έχεις κι ένα φίλο σου πίσω της για να βάλει κι αυτός ένα χεράκι. Μόλις αναπτύξει ταχύτητα, τότε σταματάτε να την σπρώχνετε και πηδάτε πάνω στη σέλα της. Χρειάζεται λίγο να συγχρονιστείτε μεταξύ σας για να πετύχετε μια δυνατή εκκίνηση, διότι αν ανεβείτε ταυτόχρονα και οι δύο θα σκορτσάρει ή θα σου σβήσει.

Στις στροφές τα περιθώρια κλίσης είναι ανεξάντλητα, καθώς η μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να πιάσει η Kineziana κάνει ουσιαστικά οποιαδήποτε στροφή να μοιάζει με ευθεία.

Φυσικά, ένας έμπειρος αναβάτης μπορεί να ακουμπήσει τα μαρσπιέ στην άσφαλτο, την στιγμή που την πετάει κάτω και την αφήνει στη μέση του δρόμου βρίζοντας, συνεχίζοντας  με τα πόδια. Όμως για τον υπόλοιπο μέσω όρο των αναβατών, η Kineziana 750 μπορεί να γίνει η μοτοσυκλέτα που θα γεμίσει την ζωή τους με πρωτόγνωρες και μοναδικές εμπειρίες.

Αν θέλεις όταν γεράσεις να λες ιστορίες στα εγγόνια σου δίπλα στο τζάκι, τότε η Kineziana σίγουρα θα τις κάνει πιο εντυπωσιακές. Ιστορίες που θα είναι γεμάτες επικές μάχες με άγρια σαλιγκάρια, βουτηγμένες μέσα σε γράσα αλυσίδας και μυρωδιές που κανένας άλλως ζωντανός οργανισμός δεν έχει μυρίσει στη ζωή του. 

Ευχαριστώ θερμά τον Λάζαρο Αλεξάκη για την βοήθεια και διαμεσολάβησή του με την Ching-Cheng, ώστε να γίνει αυτή η σημαντική δοκιμή πραγματικότητα. Ο Λάζαρος είναι ταυτόχρονα και ο πρώτος Έλληνας που θα αποκτήσει μια 750 Four Kineziana και σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορεί στους δρόμους του Ηρακλείου. Καλοτάξιδη Λάζαρε!

 

 

------Disclaimer: Αποποίηση Ευθύνης------------ 

Προφανώς το παρόν άρθρο είναι ξεκάθαρα χιομοριστικό, παρόλο που σήμερα δεν είναι Πρωταπριλιά. Όλες οι πληροφορίες είναι αλληγορικές κι έχουν γραφτεί προς "εσωτερική κατανάλωση" καθώς αφορούν την μοτοσυκλέτα του Λάζαρου Αλεξάκη ή αλλιώς το "Στόμα του Λύκου" του ανθρώπου δηλαδή που υπογράφει την τελευταία σελίδα του MOTO. Και παρόλο που είναι χρόνια πολλά μαζί μας, δεν απέφυγε το λάθος να μας εμπιστευτεί την μοτοσυκλέτα του, και να τα αποτελέσματα...

Η συγκυρία βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Διότι αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που ο Αλεξάκης θαυμάζει σε βαθμό απόλυτο, αυτός είναι ο Freddie “Fast” Spencer, τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ένας από τους καλύτερους αναβάτες που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, και που σήμερα κάθισε στην σέλα αυτής της μοτοσυκλέτα δίνοντας, συγχαρητήρια στον Αλεξάκη για την βαφή, την «καστομιά» και την έμπνευση… Ορίστε:

Δείτε το video του Fast Freddie Spencer στην... "Αμερικάνα"

 

 

Αισθανθήκαμε μετά το παραπάνω πως έπρεπε να τον προσγειώσουμε...

Ελπίζουμε να το απολαύσατε μαζί μας!

 

Παρκάρουν άναρχα οι μοτοσυκλέτες στο αεροδρόμιο

Βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

18/9/2019

Έχουμε ως Έλληνες μία κακιά συνήθεια που αντανακλάται ιδιαίτερα έντονα και στην καθημερινή ζωή με την μοτοσυκλέτα, δεν μας καίγεται καρφί για τον διπλανό μας. Μην μπερδευτούμε με το φιλότιμο γιατί είναι άλλη ιστορία. Το φιλότιμο έρχεται στην επιφάνεια με την πρώτη φυσική αλληλεπίδραση, και αυτή η αντίθεση είναι επίσης μέρος του παράδοξου που κουβαλάμε ως λαός. Διότι για τον συνάνθρωπο που δεν ξέρουμε, που δεν έχουμε δει, δεν μας καίγεται καρφί. Θα ζήσει, θα πεθάνει, θα πρέπει να αιωρηθεί και να πετάξει πάνω από την μοτοσυκλέτα μας για να περάσει από εκεί που θα έπρεπε να περνά ανενόχλητος… δεν μας νοιάζει καθόλου.

Ζητάμε λοιπόν να υπάρχουν πάρκινγκ μοτοσυκλετών, βάζουμε ένα σωρό επιχειρήματα για να αιτιολογήσουμε την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους, κάνουμε λόγο για την κοινωνική μας ευαισθησία, που κυκλοφορούμε με δύο τροχούς αντί για τέσσερις, κι αμέσως μετά οι μισοί από εμάς θα αμαυρώσουν την συνολική μας εικόνα.

Είμαστε απαράδεκτοι, ας το δεχτούμε μπας και γίνει το πρώτο βήμα για να πάμε παρακάτω. Παρκάροντας όπου βρεις για να μην περπατήσεις ακριβώς δύο μέτρα παραπάνω, δεν κερδίζεις τίποτα περισσότερο από τον χαρακτηρισμό «Γαϊδούρι». Κάτω από το σπίτι, μπροστά από το μαγαζί, ακόμη κι έξω από την καφετέρια, μπορεί κανείς να το καταλάβει για λόγους ασφαλείας. Να μην θέλεις να φύγει ποτέ η μοτοσυκλέτα σου από το οπτικό σου πεδίο. Ακόμη κι έτσι βέβαια δεν δικαιολογούνται πολλά από αυτά που κάνουμε και βλέπουμε καθημερινά στις ελληνικές πόλεις.

Αντίθετα όμως, στο πάρκινγκ ενός αεροδρόμιου ενώ λείπεις σε άλλη χώρα, ποιος ο λόγος να την παρατήσεις ακριβώς στην διέλευση των πεζών; Ακριβώς από εκεί που θα περάσουν οι υπόλοιποι, όταν μερικά βήματα παραπάνω, κυριολεκτικά μερικά βήματα, έχει άπλετο χώρο; Το αστείο της υπόθεσης είναι, πως βάση στατιστικών για τον προορισμό των περισσότερων Ελλήνων, αναχωρώντας από το Ελ.Βενιζέλος το πιθανότερο είναι πως εκεί που έχεις προσγειωθεί θα είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο παρκάρισμα με οτιδήποτε κι αν νοικιάσεις. Γιατί ξέρεις πως δεν θα μείνεις ατιμώρητος - ό,τι πιο αποτελεσματικό με εμάς τους Έλληνες.

Το πάρκινγκ των μοτοσυκλετών στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, παρουσιάζει αρκετά προβλήματα από μόνο του. Ξεκίνησε ως ένας χώρος για προσωρινή στάθμευση που ήταν όμως καλυμμένος από την βροχή και έφτασε να είναι πρόβλημα διπλοπαρκαρισμένων και εύκολη λεία για τους κλέφτες, την μεγάλη μάστιγα με την οποία κανείς δεν ασχολείται σοβαρά. Ως μία λύση, το αεροδρόμιο μετέφερε την στάθμευση μοτοσυκλετών. Χώρισε την τελευταία γωνία ενός από τα πάρκινγκ μικρής διάρκειας, κι έβαλε τις μοτοσυκλέτες να ανεβαίνουν από την ράμπα των πεζών, πάνω σε μία κλειστή στροφή… Αντί να μας φτιάξει έναν χώρο μπροστά, όπως συμβαίνει σε άλλα αεροδρόμια της Μεσογείου, επέλεξε την τελευταία γωνία.

Για όσους παρκάρουν τις μοτοσυκλέτες τους και φεύγουν με τα πόδια, είχαν αφήσει μία δίοδο στα προσωρινά τοποθετημένα κάγκελα. Η κοινή λογική έλεγε πως κανείς δεν θα παρκάριζε ακριβώς μπροστά στην διέλευση. Κι όμως ακριβώς εκείνη ήταν που έκλειναν πρώτη. Λες και το έκαναν επίτηδες, μόλις έβλεπαν το άνοιγμα στα κάγκελα ελεύθερο, κάποιος έτρεχε να το πιάσει και να το κλείσει. Λες και υπάρχει κάποιου είδους συνεννόησης να εμποδίζεις πάντα τους υπόλοιπους. Έχουμε δει να δοκιμάζουν διάφορα για να μην παρκάρει κάποιος εκεί, να αφήνουν από χαρτιά μέχρι πλαστικοποιημένες ανακοινώσεις, να αλλάζουν κατεύθυνση τα κάγκελα, να βάζουν κορδέλες ή σχοινιά. Δεν δούλεψε τίποτα. Κάποιοι ταξιδιώτες το πήραν πάνω τους, αφήνουν "post-it" βρίζοντας στις μοτοσυκλέτες, έχουμε πετύχει και κάποιον που προσπαθούσε να ξεβιδώσει μανέτες και ήθελε να μας πείσει να μην καλέσουμε την αστυνομία, πως δεν πήγαινε να κλέψει, δεν ταιριάζουν οι μανέτες στην μοτοσυκλέτα του, αλλά δεν αντέχει άλλο να του μπαίνουν στα πλευρά προσπαθώντας να περάσει ανάμεσα από τιμόνια.

Τελευταία δεν υπάρχει καμία έξοδος για τους αναβάτες αφότου παρκάρουν, έχουν τοποθετηθεί κάγκελα ολούθε και ας κάνουν τον γύρο. Μόλις κάποιος μετακίνησε δύο από αυτά τα κάγκελα για να περάσει -ως πεζός πλέον- το αμέσως επόμενο λεπτό εμφανίστηκε και κάποιος άλλος για να παρκάρει ακριβώς εκεί. Μην τυχόν και μείνει καμιά πύλη ανοικτή και φύγουν τα πρόβατα από το μαντρί. Οι απαντήσεις είναι αφοπλιστικές, κυμαίνονται από «που να το βάλω» με φόντο ένα κενό 5 μέτρων, εώς «λίγο θα κάνω» ενώ έχει εισιτήριο για πτήση. Πρόκειται απλά για αδιαφορία. Θέλουμε να έχουμε ξεχωριστό δικό μας χώρο, να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα ή να μην τον κλείνουν, όμως την ίδια στιγμή δεν θέλουμε και να τηρήσουμε τους βασικούς κανόνες για την ίδια την στάθμευση μοτοσυκλετών. Κι αυτό που είναι πιο ενοχλητικό, είναι πως χάνεις το δίκιο σου από την εικόνα που δίνει η μειοψηφία… Πριν προσπαθήσουμε λοιπόν να λύσουμε όλα τα προβλήματα με την στάθμευση των μοτοσυκλετών είναι αναγκαίο να απωλέσουμε πρώτα τέτοιες συμπεριφορές.

Ετικέτες