Μετά την γνωριμία μου με τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Ιωνίας, το μαύρο Supra 125 άρχισε να με ταξιδεύει στα χώματα της Λυκίας, στην νοτιοδυτική γωνιά της Μικρασίας. Όπως στην περίπτωση της Ιωνίας, έτσι και στην Λυκία χρειάστηκε να επιλέξω τις αρχαιολογικές στάσεις μου μέσα από έναν μεγάλο αριθμό αρχαίων πόλεων της περιοχής – η… "κληρωτίδα" έβγαλε τελικά την Τελμεσσό, την Ξάνθο, τα Πάταρα και τα Μύρα.
Η παραθαλάσσια πόλη Fethiye ήταν η σύγχρονη αστική συνέχεια της αρχαίας Τελμεσσού. Ο λαξευμένος τάφος του βασιλιά Αμύντα (4ου π.Χ. αιώνα) ήταν δυστυχώς το μόνο αξιόλογο μνημείο που είχε διασωθεί από την εποχή που η Τελμεσσός ήταν η μεγαλύτερη πόλη της αρχαίας Λυκίας.
Η Ξάνθος και τα Πάταρα ήταν δυο αρχαιολογικοί χώροι που απείχαν μεταξύ τους μόλις 10 χλμ. Η Ξάνθος, με το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο και τους ιδιότυπους υπερυψωμένους τάφους, ήταν μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Λυκίας κατά την αρχαιότητα, ενώ τα κοντινά Πάταρα -η γενέτειρα του Αγίου Νικολάου- αποτελούσαν το λιμάνι-επίνειο της Ξάνθου.
Όσον αφορά τα Πάταρα, μπορεί η αρχαιολογική σκαπάνη να "έπιασε δουλειά" σχετικά αργά (μετά το 1990), οι αρχαιολόγοι, ωστόσο, ευελπιστούν πως μέσα στα επόμενα χρόνια θα μπορέσουν να φέρουν στη επιφάνεια κι άλλα κτίσματα της πόλης, πέρα από το Κοινοβούλιο του Κοινού των Λυκίων, την Αγορά και το ρωμαϊκό θέατρο, τα οποία ήδη έχουν ανακαλυφθεί και εν μέρει αποκατασταθεί.
Επόμενη -και τελευταία- αρχαιολογική στάση του Honda Supra 125 στο οδοιπορικό της αρχαίας Λυκίας, τα Μύρα. Η πόλη αυτή έχει συνδέσει το όνομά της με τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος έζησε και λειτούργησε εδώ ως Επίσκοπος για πολλά χρόνια. Εκτός από το ναό του Αγίου Νικολάου που διασώζεται στο κέντρο της σύγχρονης κωμόπολης Demre, επισκέφθηκα επίσης το ρωμαϊκό αμφιθέατρο και τους παρακείμενους αρχαίους λαξευτούς τάφους, αξεπέραστα μνημεία πολιτισμού που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα του αρχαιολογικού χώρου των Μύρων.
Στο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Αττάλειας γράφτηκε ο επίλογος του μικρασιατικού οδοιπορικού. Δυο μέρες ξεκούραση και ραστώνη στην άδεια -από ξένους τουρίστες- Αττάλεια και επιστροφή κατόπιν για το λιμάνι του Cesme, μέσω της εσωτερικής διαδρομής Denizli-Aydin-Izmir.
Φτάνοντας εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα στο Cesme, μια υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου: σύντομα να ξαναγυρίσω στην απέναντι μικρασιατική γη και να συνεχίσω το ιδιότυπο σεργιάνι μου στην αρχαία Ιστορία μας. Ήταν άλλωστε αναμενόμενο, από την πρώτη στιγμή που έβαλα ρόδα στη Μικρασία, να γίνω δέσμιος της ιστορίας αυτού του τόπου, ο οποίος έγραψε αμέτρητες σελίδας λαμπρής δόξας στο βαρύτιμο βιβλίο της μακραίωνης πολιτισμικής-ιστορικής διαδρομής του ελληνικού έθνους…