Ηλεκτρική όπισθεν για όλες τις μοτοσυκλέτες από την Michelin

Όταν δεν τολμούν οι κατασκευαστές
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

25/1/2021

Κάποιος στη Michelin μάλλον αγανάκτησε να σπρώχνει προς τα πίσω τις νέες υπέρβαρες mega on-off που έχουν για να δοκιμάζουν τα ελαστικά και σκέφτηκε να δώσει τη λύση, που κανονικά θα έπρεπε να είχαν φροντίσει οι ίδιοι οι κατασκευαστές μοτοσυκλετών για αυτή. Μπορεί βέβαια να μην έχουν έτσι τα πράγματα, όμως η ουσία παραμένει ίδια αφού η Michelin κατέθεσε μια πατέντα για έναν bolt-on μηχανισμό που προσφέρει τη δυνατότητα (σχεδόν…) σε κάθε μοτοσυκλέτα να έχει όπισθεν. Η ιδέα δεν είναι από μόνης της κάτι πρωτοποριακό, αφού όπισθεν είχαν αρκετές προπολεμικές μοτοσυκλέτες που είχαν σχεδιαστεί για sidecar. Στις μέρες μας, ηλεκτρική όπισθεν θα βρεις στα hi-end τουριστικά θηρία που προορίζονται για την αμερικάνικη αγορά, όπως τα Goldwing της Honda, τα Κ1600 της BMW και σε ορισμένα “βαρυκόκκαλα” Harley Davidson.

Τα περισσότερα από αυτά χρησιμοποιούν τη μίζα για να τραβήξουν τη μοτοσυκλέτα προς τα πίσω. Η πατέντα της Michelin διαφέρει αρκετά ως κατασκευή, καθώς πρόκειται για έναν ανεξάρτητο μηχανισμό με ροδάκια που ακουμπούν πάνω στο πίσω ελαστικό και αυτόνομο ηλεκτροκινητήρα και δική του μπαταρία λιθίου. Το βασικό πλεονέκτημα είναι πως δουλεύει σε δύο κατευθύνσεις, δηλαδή προς τα πίσω και προς τα εμπρός, με δυνατότητα να σπρώξει τη μοτοσυκλέτα σε ανηφόρα έως 10% και με μέγιστη ταχύτητα 0,6km/h. Βέβαια τα στοιχεία αυτά δεν αναφέρουν σε τι είδους μοτοσυκλέτα αφορούν, δηλαδή πόσα κιλά ήταν. Το θέμα είναι πως μπορεί να τοποθετηθεί σχετικά εύκολα σε οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα έχει συμβατικό ψαλίδι και να παίξει ταυτόχρονα το ρόλο βάσης για την πινακίδα και λασπωτήρα. Υποτίθεται πως όταν δεν το έχεις ενεργοποιημένο, δεν ακουμπά τον τροχό και δεν υπερθερμαίνει το ελαστικό.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποιοι πρακτικοί περιορισμοί στην εφαρμογή του ως after market αξεσουάρ, όμως θα μπορούσε να δώσει λύση ως εργοστασιακός εξοπλισμός, δηλαδή αν η μοτοσυκλέτα το είχε ενσωματωμένο στην αρχική της σχεδίαση. Είτε το δούμε στην παραγωγή, είτε όχι, η Michelin έχει κάνει ήδη το χρέος της να θυμίσει στους κατασκευαστές πως το υπερβολικό βάρος στις μοτοσυκλέτες είναι πρόβλημα.  

500.000€ πληρώνουν οι μισοί οδηγοί για να είναι στην Moto2 αντί να πληρώνονται

Αναλόγως ομάδας μπορεί να πέσει στις 400.000 την σεζόν
500.000€ πληρώνουν οι μισοί οδηγοί για να είναι στην Moto2 αντί να πληρώνονται
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

31/12/2024

Σε συνέντευξή του πριν λίγες ο Martin αποκάλυψε πως το 60% των αναβατών στην Moto3 πληρώνει για να βρίσκεται εκεί με την ευχή να καταφέρει να ξεχωρίσει, να αποκτήσει χορηγούς και αργότερα να μπορέσει να κλείσει συμβόλαιο με μία μεγάλη ομάδα κερδίζοντας πλέον αντί να πληρώνει. Από το 40% που απομένει οι περισσότεροι απλώς βγάζουν τα έξοδά τους χωρίς να αμείβονται και ένα μικρό ποσοστό κερδίζει κιόλας.

Αυτή είναι πιο πρόσφατη καταγραφή εξόδων που υπάρχει, καθώς σε διάφορες εποχές των MotoGP έχουμε αναφερθεί στα έξοδα που χρειάζεται για να συμμετάσχει κανείς.

Ο Martin είπε πως όσο ήταν στην Moto3 και στην Aspar κέρδιζε 30-40.000€ και όταν έγινε 17 ετών κατάφερε να φτάσει τις 70.000€ μαζί με ορισμένους χορηγούς. Μιλάμε όμως για την Aspar και την κορυφή όπου οι αμοιβές του πρώτου μπορεί να φτάσουν ακόμη και τις 150.000€, την ίδια στιγμή που λίγες θέσεις πιο κάτω πληρώνουν οι αναβάτες για να μπορέσουν να είναι εκεί.

Στην Moto2 τα ποσοστά αντιστρέφονται, το 60% αμείβεται ως ένα βαθμό κερδίζοντας, στην κορυφή έως και 300.000€, όμως το υπόλοιπο μεγάλο ποσοστό πληρώνει για να είναι εκεί.

Το κόστος κυμαίνεται από 400.000 έως 500.000€ και μάλιστα πρέπει να παλέψεις για να βρεις θέση. Ένας από τους αναβάτες που πληρώνουν για την θέση τους στην Moto2 και έχει μιλήσει ανοικτά για το κόστος συμμετοχής είναι ο Andrea Migno που σε παλαιότερη συνέντευξή του δήλωσε πως απαιτούνται 400.000€ για την Moto2, 200.000€ για το εθνικό πρωτάθλημα της Ιταλίας και λίγο πιο κάτω για την κατηγορία Supersport.

Στα MotoGP τα νούμερα αυτά διπλασιάζονται, ωστόσο δεν υπάρχουν πλέον θέσεις που θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τόσο εύκολα, αν δηλαδή θεωρείται εύκολο να δαπανά ένα εκατομμύριο ευρώ μόνο για την συμμετοχή του. Τελευταίος που καταλάμβανε μία θέση καλύπτοντας τα έξοδά του ήταν ο Τσέχος Karel Abraham, ο πατέρας του οποίου έχει την πίστα του Brno. Η αποχώρησή του είχε γίνει μάλιστα με επεισοδιακό τρόπο καθώς ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει να συμμετάσχει αλλά η Dorna χρειαζόταν την θέση.

Σπάνια αρκεί μόνο το ταλέντο για να ξεχωρίσει κανείς σε ένα τέτοιο άθλημα που απαιτεί τεράστια ποσά, μόνο για να προπονηθεί ο νέος αθλητής. Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο που επίσης τραβά τα βλέμματα με τις υψηλές αμοιβές του, τα αθλήματα με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα απαιτούν έναν πολύ ακριβό εξοπλισμό και έναν επίσης πολύ ακριβό χώρο για να ξεκινήσει κανείς να εξασκείται, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον πήχη των θυσιών που επιβάλλονται να γίνουν. Ένα από τα πλέον γνωστά παραδείγματα είναι ο Stoner που έχει πολλές φορές διηγηθεί τις θυσίες που έκανε η οικογένειά του με την ευχή να τα καταφέρει, την ίδια στιγμή που υπάρχουν περιουσίες που χάθηκαν σε αναβάτες που δεν κατάφεραν να φτάσουν στο κορυφαίο επίπεδο. Για τους περισσότερους άλλωστε το να αγωνίζεσαι γνωρίζοντας τις θυσίες που κάνει η οικογένειά σου είναι μία θηλιά που ορισμένες ημέρες την αισθάνεσαι πιο σφιχτά. Όπως άλλωστε είχε πει και ο Migno «υπήρξαν στιγμές που έχασα την αγάπη μου για το άθλημα». Τώρα εργάζεται στην VR46 ως βοηθός προπονητή και αναλυτής video.