10 urban legends για την μοτοσυκλέτα

οι μύθοι που αναπαράγονται
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

15/11/2016

Σίγουρα όλο μας έχουμε βρεθεί σε πηγαδάκια και συζητήσεις σχετικά με το πώς μπορεί κανείς να κάνει την μοτοσυκλέτα του καλύτερη και γρηγορότερη, για το τι μπορεί να αντιμετωπίσει οδηγώντας μοτοσυκλέτα, ή για οδηγικά tips που νικούν ακόμη και τους νόμους της φυσικής! Είναι οι συζητήσεις που ανακυκλώνουν τους περίφημους Αστικούς Μύθους οι οποίοι –στην συντριπτική τους πλειοψηφία- είναι από τερατολογίες μέχρι… ανοησίες, που πολλές φορές μπορεί να αποδειχθούν και επικίνδυνες.
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά και σε μια σωστή βάση, σας παραθέτουμε τους 10 δημοφιλέστερους απ' αυτούς τους μύθους και τους λόγους για τους οποίους παραμένουν απλώς και μόνο μύθοι…

 

"Όταν βλέπεις το τρακάρισμα να έρχεται, ρίξε την μοτοσυκλέτα μόνος σου"

Εντάξει… είναι ίσως το πιο τραγικό απ' όλα και κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ΠΟΤΕ! Κατ' αρχήν η ταχύτητα με την οποία συμβαίνουν τα περισσότερα ατυχήματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος του αναβάτη κάτι τέτοιο ώστε να σκεφτεί να κάνει μια τέτοια κίνηση. Είναι επίσης αδιανόητο καθώς το ένστικτο της επιβίωσης δεν θα σε αφήσει να πέσεις μόνος σου πριν από μια σύγκρουση, ανεξάρτητα από το ρίσκο που κρύβει ένα τέτοιο συμβάν. Αντιθέτως, ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να μειωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι πιθανότητες ενός σοβαρού τραυματισμού, είναι να προσπαθήσετε να μειώσετε όσο περισσότερο μπορείτε την ταχύτητα της μοτοσυκλέτας σας και με τα δύο φρένα, κρατώντας την παράλληλα όρθια. Έστω κι αν σ' αυτό το ελάχιστο διάστημα καταφέρετε να μειώσετε την ταχύτητα 10km/h μπορεί αυτή η επιβράδυνση να κάνει την διαφορά για το αν θα επιστέψετε σπίτι σας με μώλωπες και γρατζουνιές, ή αν δεν θα επιστέψετε καθόλου. Αφήστε λοιπόν τα ακροβατικά για τους stuntmen του Χόλυγουντ και τις ταινίες του James Bond. Εξάλλου στον κινηματογράφο είναι απαραίτητο το στοιχείο της υπερβολής και του αδύνατου. Διαφορετικά θα πηδούσαμε με ένα BMW cruiser από ταράτσα σε ταράτσα για πλάκα…

 

"Μην σκέφτεσαι ποτέ ότι μπορεί να πέσεις, γιατί τότε θα συμβεί"

Εδώ έχουμε ίσως τον νικητή για το Όσκαρ της μπούρδας. Με μια δόση μεταφυσικού και δήθεν γνώση της αυθυποβολής, οι τάχα έμπειροι μπορούν να τρομοκρατήσουν τους πιο αρχάριους αναβάτες. Κάθε φορά που ανεβαίνετε πάνω στην μοτοσυκλέτα σας, πρέπει να γνωρίζετε του κινδύνους και τις πιθανότητες κάποιου ατυχήματος, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα επικεντρώνετε την προσοχή σας μόνο σ' αυτό κάθε φορά που θα οδηγείτε. Έχοντας όμως αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού σας, κρατάτε τον εγκέφαλο σε ετοιμότητα ώστε να αντιδράσει ανάλογα σε μια –ο μη γένοιτο – τέτοια περίπτωση.

 

"Καλύτερα να ξεκινήσει κάποιος από scooter πριν οδηγήσει μοτοσυκλέτα"

Ο ορισμός της άγνοιας! Αν θέλεις να μάθεις να οδηγείς μοτοσυκλέτα θα πρέπει να ξεκινήσεις με μοτοσυκλέτα, κατά προτίμηση κάτι που θα σε κάνει να νιώθεις άνετα και ασφαλής, με λιγότερα ίσως κυβικά ως πρώτη εμπειρία και στην πορεία μπορείτε να ανεβαίνετε κατηγορίες. Ο μόνος λόγος για να ξεκινήσεις να οδηγείς scooter, είναι πολύ απλά για να μάθεις να οδηγείς scooter. Μια μοτοσυκλέτα έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και γι' αυτό το λόγο η τεχνική που απαιτείται για να την οδηγήσεις διαφέρει σημαντικά από τα scooter. Για παράδειγμα, τα scooter στην πλειοψηφία τους έχουν μεγαλύτερη κατανομή βάρους προς τα πίσω, γεγονός που κάνει πιο επιτακτική την χρήση του πίσω φρένου στην επιβράδυνση, σε αντίθεση με τις μοτοσυκλέτες όπου το μπροστινό φρένο έχει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στο φρενάρισμα. Κλείστε λοιπόν τ' αφτιά σας στους επαΐοντες και ξεκινήστε να μαθαίνετε με αυτό που σκοπεύετε να οδηγήσετε όταν θα είστε κάτοχος διπλώματος.

 

"Με αγωνιστικά ελαστικά θα πάω γρηγορότερα στο δρόμο"

Σε καμία περίπτωση! Τα αγωνιστικά ελαστικά έχουν εντελώς διαφορετική σύσταση και σχεδίαση και προορίζονται για αγώνες. Γι' αυτό άλλωστε λέγονται… αγωνιστικά ελαστικά. Έχουν εντελώς διαφορετική περιεκτικότητα σε πυρίτιο και γι' αυτό το λόγο έχουν διαφορετική θερμοκρασία λειτουργίας την οποία για να φτάσουν χρειάζονται τις ειδικές συνθήκες οδήγησης μέσα σε μια πίστα. Στον δρόμο δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν αυτές τις θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα να μην δουλέψουν σωστά και να είναι ως και επικίνδυνο να κυκλοφορήσετε μ' αυτά. Επίσης, η πιο τριγωνική κορώνα τα κάνει ιδιαίτερα νευρικά στις ευθείες, τόσο που πολλές φορές αρχίζουν να δουλεύουν τα σταμπιλιζατέρ! Μπορεί να δείχνουν cool κι εντυπωσιακά πάνω στη μοτοσυκλέτα σας, αλλά από τη στιγμή που θα αρχίσετε να κινείστε θα χαθεί κάθε μαγεία του image και του prestige, όταν όλοι θα αναρωτιούνται γιατί καταβάλετε τόσο αγωνιώδεις προσπάθειες να ισορροπήσετε στην πρώτη στροφή που θα συναντήσετε…

 

"Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ σε μένα"

Η μεγαλύτερη πλάνη όλων και από τις πλέον επικίνδυνες, καθώς αν εφησυχαστείτε πνευματικά και σωματικά με την πεποίθηση ότι είστε… άτρωτοι, τότε είναι που κινδυνεύετε πραγματικά. Αν δεν έχετε εμπλακεί σε κάποιο συμβάν ή δεν είχατε κάποια πτώση τα τελευταία χρόνια που οδηγείτε, αυτό δεν σημαίνει ότι έχετε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο που σας απαλλάσσει από μια τέτοια πιθανότητα. Πάντα όταν οδηγούμε μοτοσυκλέτα είμαστε προετοιμασμένοι για το απροσδόκητο και η σωστή νοοτροπία είναι να σκεφτόμαστε πώς θα αντιδράσουμε όταν συμβεί και όχι αν συμβεί κάτι. Για να αντιληφθείτε τη σημασία της σωστής νοοτροπίας και της ετοιμότητας, λάβετε υπ' όψιν σας ότι πρόσφατες μελέτες και έρευνες απέδειξαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ατυχημάτων συμβαίνουν σε μια ακτίνα μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από τη βάση μας, στο περιβάλλον δηλαδή που γνωρίζουμε καλά και νιώθουμε απόλυτα εξοικειωμένοι με τις συνθήκες και κατ' επέκταση, υποσυνείδητα, μιας διακατέχει η μεγαλύτερη χαλάρωση.

 


"Καλό είναι οδηγείτε τα καινούργια ελαστικά με χαμηλή πίεση για μερικά χιλιόμετρα, για να στρώσουν και να φύγει η γυαλιστερή επικάλυψη απ' όλο το πέλμα"


Αυτός είναι ο εγγυημένος τρόπος για να πέσετε ή να χαλάσετε τα ελαστικά σας. Τα ελαστικά έχουν αυτή την επικάλυψη γιατί έτσι βγαίνουν από την γραμμή παραγωγής των εργοστασίων η οποία φεύγει πολύ εύκολα με την χρήση. Τα ελαστικά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται ΠΑΝΤΑ με την πίεση που προτείνει ο κατασκευαστής ανάλογα με τις συνθήκες και να γίνεται προοδευτικά το πάτημα του πέλματος και αφού έχει πρώτα ζεσταθεί το λάστιχο. Οδηγώντας τα με χαμηλότερες πιέσεις το μόνο που θα καταφέρετε είναι να μην συμπεριφέρονται σωστά τα ελαστικά σας, ενώ έτσι θα κάνετε ζημιά στον σκελετό και το προφίλ τους, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να παραδώσουν πνεύμα…

 

"Αν πηγαίνεις πολύ γρήγορα, δεν θα σε πιάσουν τα ραντάρ και οι κάμερες"

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα "φίδια" που κυκλοφορούν ανάμεσα στο μοτοσυκλετιστικό κοινό, με αποτέλεσμα πολλοί να το πιστεύουν και να καταθέτουν μετά από λίγο καιρό το δίπλωμά τους στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς τους… Η τεχνολογία των σύγχρονων καμερών και των ραντάρ τους επιτρέπει μια χαρά να πιάνουν και τις πολύ υψηλές ταχύτητες, ακόμη κι αν φοράτε κόκκινο σώβρακο πάνω από το παντελόνι μαζί με κόκκινη μπέρτα. Αυτό συνδυάζεται και με τον αστικό μύθο ότι οι μοτοσυκλέτες έχουν μικρότερο όγκο από τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά, οπότε είναι δύσκολο για τα ραντάρ να "κλειδώσουν" πάνω της. Έτσι για να ξέρουμε τι λέμε, καλό είναι να ξέρετε ότι τα λέιζερ που χρησιμοποιεί η τροχαία είναι υψηλής τεχνολογίας και πολύ καλύτερα από το παρελθόν, καθώς είναι σε θέση να εντοπίσουν ακόμη και ένα μεγάλου μεγέθους ιπτάμενο ζωύφιο.

 

"Ένας έμπειρος αναβάτης μπορεί να φρενάρει καλύτερα με συμβατικά φρένα στο δρόμο, απ' ό,τι ένα σύστημα ABS"

Όποιος ξεστομίσει τέτοια ανοησία, απλά δεν έχει οδηγήσει ποτέ του μοτοσυκλέτα με ABS. Εκτεταμένες δοκιμές –σε αρκετές από αυτές έχουμε πάρει μέρος και οι ίδιοι- έχουν αποδείξει ότι ακόμη και σε στεγνή και καλή άσφαλτο, ακόμη και μετά από αμέτρητες προσπάθειες με μοτοσυκλέτες εφοδιασμένες με υψηλής ποιότητας φρένα, κανένας αναβάτης δεν φρέναρε σε μικρότερη απόσταση από μια μοτοσυκλέτα που διέθετε ABS. Αν οι δοκιμές μάλιστα πραγματοποιηθούν σε λείο, βρεγμένο ή βρώμικο οδόστρωμα, τότε οι διαφορές γίνονται χαοτικές. Ειδικά με τα σύγχρονα και εξελιγμένα συστήματα, οι πιθανότητες να φρενάρεις καλύτερα με συμβατικά φρένα εξανεμίζονται εντελώς. Είναι αδύνατον οι ανθρώπινες αντιδράσεις να ξεπεράσουν τις σύγχρονες μονάδες που επεξεργάζονται χιλιάδες δεδομένα από τους αισθητήρες σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ρυθμίζοντας με ακρίβεια τη λειτουργία των υδραυλικών κυκλωμάτων. Προσοχή όμως, γιατί μιλάμε για συνθήκες δρόμων κι όχι για το περιβάλλον μιας πίστας με σλικ ή αγωνιστικά ελαστικά όπου το ζητούμενο είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από φρενάρισμα πανικού…

 

"Οι εξατμίσεις που κάνουν φασαρία, σώζουν ζωές"

Αυτός είναι ένας από τους κλασικούς αστικούς μύθους για την μοτοσυκλέτα που διαιωνίζεται διαρκώς, αλλά δυστυχώς οι νόμοι της φυσικής δεν μπορούν να τον υποστηρίξουν. Ο ήχος που απελευθερώνει η εξάτμιση είναι με κατεύθυνση προς τα πίσω, οπότε είναι πολύ δύσκολο τα προπορευόμενα αυτοκίνητα να σας ακούσουν, ειδικά αν έχουν κλειστά παράθυρα και το κλαρίνα να "βαράνε" στο τέρμα. Ισχύει όταν είστε ακριβώς δίπλα από ένα αυτοκίνητο με ανοιχτό παράθυρο που ετοιμάζεται να αλλάξει λωρίδα, αλλά δεν πρόκειται να κάνει καμία διαφορά σε ένα αυτοκίνητο που πρόκειται να βγει κάθετα στην πορεία σας σε μία διασταύρωση. Είναι πολύ πιο ουσιαστικό τα χρήματα που θα δώσετε σε μια εξάτμιση που θα κάνει τους συναγερμούς να βαράνε στο πέρασμά σας, να τα επενδύσετε σε κράνος και μπουφάν με έντονα και φωσφορίζοντα χρώματα, γιατί μην ξεχνάτε πως όταν οδηγείτε μοτοσυκλέτα το σημαντικό είναι να είστε ορατοί κι όχι να σας ακούσουν.

 

"Το να είσαι ντυμένος από την κορφή ως τα νύχια με μοτοσυκλετιστικά ρούχα, ανεβάζεις το ποσοστό επιτυχίας στις γυναίκες"

Ναι, ισχύει κάτι τέτοιο αν το έτερον ήμισυ θέλει να περνάτε ρομαντικές βραδιές συζητώντας ποιο είναι το ιδανικό γρανάζωμα για την πίστα των Σερρών και ποιο το σωστό σετάρισμα των αναρτήσεων του Hayabusa για τα λιμανάκια, ή όταν σας λέει "μίλα μου βρώμικα" περιμένει ν' ακούσει για καμένα λάδια, υπερχειλίσεις του ρεζερβουάρ και λάδωμα της αλυσίδας, ενώ θα "ανάβει" βλέποντας την μαύρη μούργα κάτω από τα νύχια σας μετά από τις αλλαγές των τακακίων. Προφανώς, αν της αρέσουν όλα τα παραπάνω, είναι πολύ πιθανό ότι θα οδηγεί κι αυτή οπότε την έχετε "κάνει λαχείο". Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει στην περίπτωση που σας "ρίχνει" στο δρόμο…

Η καλύτερη μοτοσυκλετιστική ιστορία των ημερών: Η μοίρα και το K75!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/12/2015

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου 2015 (τ.553), πιστεύουμε όμως ότι αποτελεί μία από τις καλύτερες μοτοσυκλετιστικές ιστορίες και μάλιστα αρμόζει με το πνεύμα των ημερών, οπότε αξίζει να αναδημοσιευτεί και να δοθεί η συνέχεια… Ακολουθεί η ιστορία, όπως δημοσιεύτηκε:

Στης μοίρας το σταυροδρόμι

κείμενο: Γιάννης Σπετσιάρης  
φωτό: του ιδίου
 

 

Ένα μόνιμο άγχος που έχουμε οι ιδιοκτήτες μοτοσυκλέτας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε είναι η κλοπή, καθώς είναι κάτι σχετικά πολύ πιθανό να συμβεί. Χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό, ακόμα και σε ώρες αιχμής σε πολυσύχναστους δρόμους, πόσο μάλλον τις νυχτερινές ώρες. Την εποχή της κρίσης το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις με αποτέλεσμα να είναι αρκετοί εκείνοι που έχουν απωλέσει τις μοτοσυκλέτες τους και πλέον το μόνο που έχουν για να τις θυμούνται είναι μερικά MB στην μνήμη των φωτογραφικών μηχανών τους

 

 Ένας από αυτούς τους άτυχους πρώην ιδιοκτήτες είμαι και εγώ. Κάτι το οποίο διαπίστωσα με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο βγαίνοντας από το σπίτι ένα πρωινό. Ανυποψίαστος για το τι μου έχει συμβεί είχα ήδη κανονίσει καφέ με φίλους, είχα φορέσει μπουφάν και κράνος, βγήκα από το σπίτι με το κλειδί στο χέρι και συνειδητοποιώ ότι κάτι λείπει! Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, σκεφτόμουν τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, μήπως την είχα αφήσει στο απέναντι πεζοδρόμιο ή σε κάποιο άλλο σημείο κοντά στο σπίτι! Τελικά είχε συμβεί το χειρότερο, η μηχανή μου είχε βγάλει φτερά και είχε πετάξει! Τώρα θα πείτε ότι παρόμοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές. Το αξιοσημείωτο λοιπόν δεν είναι το θλιβερό αυτό γεγονός, αλλά ό,τι συνέβη λίγους μήνες αργότερα!

Όταν λοιπόν πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα το οποίο μου επέτρεψε να αποδεχθώ το γεγονός ότι η μηχανή που είχα αγοράσει με τόσους κόπους και είχα ξοδέψει τόση αγάπη, φροντίδα και ατελείωτες ώρες πάνω της για να μάθω ό,τι μπορούσα περισσότερο και να την κάνω όσο ομορφότερη μπορούσα, απλά χάθηκε σε λίγες ώρες. Όπως επίσης ότι δεν θα απολαύσω ξανά τον απογευματινό μου καφέ καθισμένος στο πεζούλι της αυλής μου χαζεύοντάς την με τις ώρες, κάνοντας τους γείτονες να σχολιάζουν με ένα ύφος κουτσομπολίστικης αδιαφορίας και τη μάνα μου να με παρατηρεί πολλές φορές αμίλητη και μάλλον ανήσυχη, θεωρώντας ότι η μηχανή μου είχε γίνει εμμονή... Αφού λοιπόν όλα αυτά ξεπεράστηκαν, έκανα ένα γρήγορο απολογισμό στα οικονομικά και ψυχολογικά μου αποθέματα, διαπιστώνοντας ότι είναι αρκετά περιορισμένα! Εκείνη την περίοδο συμπωματικά είχε αρχίσει το ΜΟΤΟ τα άρθρα περί customizing. Ήταν μία καλή λύση σκέφτηκα, έτσι ώστε να έχω μηχανή στα δικά μου γούστα με την δικιά μου πινελιά -εν μέρει από το δικό μου χέρι- και με μικρό κόστος. Καθώς είχα εργαλεία, χώρο και διάθεση, άρχισα να ψάχνω για κάτι ανάλογο. Όμως οι σκέψεις αυτές δεν υλοποιήθηκαν ή τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς κι αυτό γιατί τις αμέσως επόμενες ημέρες εμφανίστηκε από το πουθενά (κυριολεκτικά) και μου χαρίσθηκε η μηχανή που έχω, κυκλοφορώ και ταξιδεύω τους τελευταίους εφτά μήνες.

Το timing

Και κάπου εδώ χρονικά ξεκινάει η ιστορία του καινούργιου αποκτήματός μου, της δικιάς μου πλέον BMW K75. Μίας ιστορίας όπου παρόμοιές της συνοδεύονται συνήθως από τη φράση "αυτά μόνο στις ταινίες γίνονται". Όλα ξεκίνησαν σε μια πρωινή υπηρεσία όπου με αφορμή κάποια μικροβλάβη της μοτοσυκλέτας που χρησιμοποιούσα, πετάχτηκα σε ένα συνεργείο του κέντρου για επισκευή. Λίγη ώρα αργότερα και αφού βγήκα από το συνεργείο με σκοπό να συνεχίσω κανονικά την περιπολία μου, σταματάει ακριβώς μπροστά μου ένας κύριος με τη μηχανή του. Κατάλαβα ότι κάτι θέλει και τον πλησίασα να του μιλήσω. Εκεί ήταν μεγάλη μου έκπληξη, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήθελε να με ρωτήσει για το αν θα μπορούσε να παρκάρει στο συγκεκριμένο σημείο ή αν γνωρίζω κάποια οδό που τυχόν να έψαχνε, όπως υνήθως γίνεται. Αυτό που με ρώτησε ήταν αν ήξερα κάποιο συνάδελφο (αστυνομικό δηλαδή) που να ήθελε τη μηχανή που οδηγούσε. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή, δεν κατάλαβα αρχικά τι εννοούσε, τον ξαναρώτησα και μου επιβεβαίωσε τα πρώτα του λόγια, ότι σκεφτόταν δηλαδή να την χαρίσει σε έναν αστυνομικό της ΔΙ.ΑΣ. Κάνοντας μία σύντομη κουβέντα μαζί του, μου είπε εμφανώς συγκινημένος ότι την επόμενη ημέρα θα έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο για μία σοβαρή εγχείρηση. Του έδωσα τις θερμότερες ευχές μου για καλή ανάρρωση (ανεξάρτητα από την έκβαση των σκέψεών του για να μας χαρίσει την μηχανή του, μόνο ή πρόθεση του με είχε συνεπάρει και με είχε γεμίσει πολλές ευχάριστες σκέψεις για την κίνηση του αυτή) ανταλλάξαμε τηλέφωνα χαιρετηθήκαμε και φύγαμε.

Ενάμιση μήνα περίπου αργότερα μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου ότι πήγαν όλα καλά τελικά και όποτε ήθελα να βρισκόμασταν για την BMW. Έτσι και έγινε, δώσαμε ραντεβού και πήγα από το σπίτι του και την πήρα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι με είχε τουλάχιστον μια ώρα και μου εξηγούσε τα πάντα, από το πως δουλεύει μέχρι και την τελευταία βίδα που άλλαξε, ενώ μου έδωσε επίσης service bοok από το έτος αγοράς της στην Γερμανία μέχρι την ημέρα που μου το παραχώρησε. Γιατί όλα αυτά; Στο κάτω-κάτω, δεν την πουλούσε ώστε να θέλει να κάνει καλή εντύπωση. Σκεφτόμουν ότι το κάνει ίσως, με τον τρόπο του, για να μου δείξει πόσο πολύ την φρόντιζε και να μην την παρατήσω σε κάποια αποθήκη. Ίσως πάλι γιατί δεν μπορούσε να την αποχωριστεί….

Ένα μήνα περίπου μετά από την ημέρα που μου την έδωσε, τηλεφωνηθήκαμε και βρεθήκαμε για να του δείξω την μηχανή του. Μέσα σε αυτόν τον μήνα είχα δουλέψει αρκετά με την BMW και την είχα πλήρως ανανεωμένη, καθαρή, βαμμένη και γυαλισμένη. Δεν μπορώ να περιγράψω το βλέμμα και την χαρά του όταν την είδε παρκαρισμένη έξω από το καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού... Την περιεργαζόταν λεπτομερώς, με ρωτούσε τι έκανα στο κάθε κομμάτι που έβλεπε διαφορετικό ,την φωτογράφιζε και το πρόσωπό του είχε μια ικανοποίηση, μία ανακούφιση και ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρύψει, το οποίο το εξέλαβα ως παρηγοριά για τη σωστή -εκ του αποτελέσματος- επιλογή στο πρόσωπό μου και ας ήμουν γι' αυτόν ένας άγνωστος με στολή εκείνο το πρωινό στο κέντρο. Και την ικανοποίησή του ότι ο καινούργιος ιδιοκτήτης πλέον, σέβεται την κυρία του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο την απέκτησε. Και έτσι ο κύριος Αντώνης έφυγε από το καφέ ήσυχος για την μοίρα της BMW του με την οποία πέρασε 22 χρόνια της ζωής του και τώρα λόγω υγείας η "σχέση" τους αναγκάστηκε να τερματίσει, αλλά κι εγώ γιατί φάνηκα αντάξιος της γενναιόδωρης κίνησής του!

Μαθήματα ζωής

Ο καθένας μπορεί να το δει διαφορετικά, ίσως ως σημάδι από το Θεό ή από το σύμπαν ή κάρμα... Προσωπικά δεν μπήκα στην διαδικασία να το χαρακτηρίσω, απλώς αναλογιζόμενος όλη αυτή την εμπειρία της ζωής μου, από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δυο είναι τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα.

Όσον αφορά την μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα αυτό που πολλές φορές έχει ειπωθεί στις σελίδες του ΜΟΤΟ, ότι δηλαδή σημασία δεν έχει πόσα κυβικά και αλόγα διαθέτεις αλλά πόση τρέλα και διάθεση γι' αυτό που λέγεται μοτοσυκλέτα. Και αυτό το κατάλαβα από τότε που το κινέζικο παπί, εκτός από εργαλείο, είχε πάρει και την θέση του μεταφορικού μέσου της βόλτας μου. Διαπίστωσα ότι μπορεί να μην έτρεχα και η αδρεναλίνη να μην χτύπαγε κόκκινο κάθε φορά που έβγαινα βόλτα και άνοιγα το γκάζι, μπορεί να πήγαινα πιο αργά, αλλά πλέον θέλοντας και μη χάζευα πράγματα που πριν δεν είχα προσέξει ποτέ. Παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου και συνειδητοποιούσα ότι τους δρόμους που πέρναγα συνέχεια, απλά δεν τους ήξερα γιατί ποτέ δεν τους είχα παρατηρήσει. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την καλοκαιρινή ετήσια βόλτα μου, τον γύρο της Εύβοιας , που εκείνη τη χρονιά δεν την έκανα με 1000 κυβικά και βαλίτσες, αλλά με 125 κυβικά με μια τσάντα στην πλάτη και άλλη μια δεμένη στο πίσω μέρος της σέλας. Σαν άλλος μικρός... πολύ μικρός, Μητσάκης! Και όμως, αυτή την φορά είχα να διηγηθώ πολύ περισσότερα πράγματα και ταλαιπωρίες από κάθε άλλη. Αυτό το καλοκαίρι θα θυμάμαι περισσότερο γιατί τότε ήταν αληθινή μοτοσυκλετιστική βόλτα. Γιατί αν πραγματικά θέλεις να νιώσεις περιπέτεια με μηχανή δεν χρειάζεσαι πολλά περισσότερα πράγματα από δυο ρόδες και ένα μοτέρ και ας είναι και 125... Ίσως να αναγκάστηκα να το καταλάβω με το δύσκολο τρόπο, αλλά έστω και έτσι το έκανα. Γι' αυτό δεν με πειράζει ούτε που τώρα με την BMW του κ. Αντώνη φορτωμένη πάω με 120 χιλιόμετρα και στην δεξιά λωρίδα, ούτε που θα φτάσω λίγο αργότερα στον προορισμό μου. Γιατί με μια μοτοσυκλέτα σχεδόν εικοσιπενταετίας που έχω τους τελευταίους εφτά μήνες, έχω διανύσει πολλά περισσότερα ταξιδιωτικά χιλιόμετρα, απ' ότι με την μηχανή των 150 ίππων που κατείχα τα τελευταία χρόνια.

Το δεύτερο –και σημαντικότερο- μάθημα που πήρα είναι η καλοσύνη που υπάρχει ακόμα σε μερικούς ανθρώπους και πως τελικά ακόμη και στις μέρες μας γίνονται θαύματα…

 

---------------

Το K75 συνεχίζει την νέα του ζωή με τον Γιάννη, γράφοντας χιλιόμετρα όπως ακριβώς θα ήθελε και ο πρώτος ιδιοκτήτης του. Ο μοτοσυκλετισμός σε αυτή τη χώρα έχει στηθεί σε πολύ γερά θεμέλια και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό...