Η καλύτερη μοτοσυκλετιστική ιστορία των ημερών: Η μοίρα και το K75!

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/12/2015

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου 2015 (τ.553), πιστεύουμε όμως ότι αποτελεί μία από τις καλύτερες μοτοσυκλετιστικές ιστορίες και μάλιστα αρμόζει με το πνεύμα των ημερών, οπότε αξίζει να αναδημοσιευτεί και να δοθεί η συνέχεια… Ακολουθεί η ιστορία, όπως δημοσιεύτηκε:

Στης μοίρας το σταυροδρόμι

κείμενο: Γιάννης Σπετσιάρης

φωτό: του ιδίου

Ένα μόνιμο άγχος που έχουμε οι ιδιοκτήτες μοτοσυκλέτας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε είναι η κλοπή, καθώς είναι κάτι σχετικά πολύ πιθανό να συμβεί. Χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό, ακόμα και σε ώρες αιχμής σε πολυσύχναστους δρόμους, πόσο μάλλον τις νυχτερινές ώρες. Την εποχή της κρίσης το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις με αποτέλεσμα να είναι αρκετοί εκείνοι που έχουν απωλέσει τις μοτοσυκλέτες τους και πλέον το μόνο που έχουν για να τις θυμούνται είναι μερικά MB στην μνήμη των φωτογραφικών μηχανών τους

Ένας από αυτούς τους άτυχους πρώην ιδιοκτήτες είμαι και εγώ. Κάτι το οποίο διαπίστωσα με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο βγαίνοντας από το σπίτι ένα πρωινό. Ανυποψίαστος για το τι μου έχει συμβεί είχα ήδη κανονίσει καφέ με φίλους, είχα φορέσει μπουφάν και κράνος, βγήκα από το σπίτι με το κλειδί στο χέρι και συνειδητοποιώ ότι κάτι λείπει! Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, σκεφτόμουν τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, μήπως την είχα αφήσει στο απέναντι πεζοδρόμιο ή σε κάποιο άλλο σημείο κοντά στο σπίτι! Τελικά είχε συμβεί το χειρότερο, η μηχανή μου είχε βγάλει φτερά και είχε πετάξει! Τώρα θα πείτε ότι παρόμοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές. Το αξιοσημείωτο λοιπόν δεν είναι το θλιβερό αυτό γεγονός, αλλά ό,τι συνέβη λίγους μήνες αργότερα!

Όταν λοιπόν πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα το οποίο μου επέτρεψε να αποδεχθώ το γεγονός ότι η μηχανή που είχα αγοράσει με τόσους κόπους και είχα ξοδέψει τόση αγάπη, φροντίδα και ατελείωτες ώρες πάνω της για να μάθω ό,τι μπορούσα περισσότερο και να την κάνω όσο ομορφότερη μπορούσα, απλά χάθηκε σε λίγες ώρες. Όπως επίσης ότι δεν θα απολαύσω ξανά τον απογευματινό μου καφέ καθισμένος στο πεζούλι της αυλής μου χαζεύοντάς την με τις ώρες, κάνοντας τους γείτονες να σχολιάζουν με ένα ύφος κουτσομπολίστικης αδιαφορίας και τη μάνα μου να με παρατηρεί πολλές φορές αμίλητη και μάλλον ανήσυχη, θεωρώντας ότι η μηχανή μου είχε γίνει εμμονή... Αφού λοιπόν όλα αυτά ξεπεράστηκαν, έκανα ένα γρήγορο απολογισμό στα οικονομικά και ψυχολογικά μου αποθέματα, διαπιστώνοντας ότι είναι αρκετά περιορισμένα! Εκείνη την περίοδο συμπωματικά είχε αρχίσει το ΜΟΤΟ τα άρθρα περί customizing. Ήταν μία καλή λύση σκέφτηκα, έτσι ώστε να έχω μηχανή στα δικά μου γούστα με την δικιά μου πινελιά -εν μέρει από το δικό μου χέρι- και με μικρό κόστος. Καθώς είχα εργαλεία, χώρο και διάθεση, άρχισα να ψάχνω για κάτι ανάλογο. Όμως οι σκέψεις αυτές δεν υλοποιήθηκαν ή τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς κι αυτό γιατί τις αμέσως επόμενες ημέρες εμφανίστηκε από το πουθενά (κυριολεκτικά) και μου χαρίσθηκε η μηχανή που έχω, κυκλοφορώ και ταξιδεύω τους τελευταίους εφτά μήνες.

Το timing

Και κάπου εδώ χρονικά ξεκινάει η ιστορία του καινούργιου αποκτήματός μου, της δικιάς μου πλέον BMW K75. Μίας ιστορίας όπου παρόμοιές της συνοδεύονται συνήθως από τη φράση "αυτά μόνο στις ταινίες γίνονται". Όλα ξεκίνησαν σε μια πρωινή υπηρεσία όπου με αφορμή κάποια μικροβλάβη της μοτοσυκλέτας που χρησιμοποιούσα, πετάχτηκα σε ένα συνεργείο του κέντρου για επισκευή. Λίγη ώρα αργότερα και αφού βγήκα από το συνεργείο με σκοπό να συνεχίσω κανονικά την περιπολία μου, σταματάει ακριβώς μπροστά μου ένας κύριος με τη μηχανή του. Κατάλαβα ότι κάτι θέλει και τον πλησίασα να του μιλήσω. Εκεί ήταν μεγάλη μου έκπληξη, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήθελε να με ρωτήσει για το αν θα μπορούσε να παρκάρει στο συγκεκριμένο σημείο ή αν γνωρίζω κάποια οδό που τυχόν να έψαχνε, όπως υνήθως γίνεται. Αυτό που με ρώτησε ήταν αν ήξερα κάποιο συνάδελφο (αστυνομικό δηλαδή) που να ήθελε τη μηχανή που οδηγούσε. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή, δεν κατάλαβα αρχικά τι εννοούσε, τον ξαναρώτησα και μου επιβεβαίωσε τα πρώτα του λόγια, ότι σκεφτόταν δηλαδή να την χαρίσει σε έναν αστυνομικό της ΔΙ.ΑΣ. Κάνοντας μία σύντομη κουβέντα μαζί του, μου είπε εμφανώς συγκινημένος ότι την επόμενη ημέρα θα έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο για μία σοβαρή εγχείρηση. Του έδωσα τις θερμότερες ευχές μου για καλή ανάρρωση (ανεξάρτητα από την έκβαση των σκέψεών του για να μας χαρίσει την μηχανή του, μόνο ή πρόθεση του με είχε συνεπάρει και με είχε γεμίσει πολλές ευχάριστες σκέψεις για την κίνηση του αυτή) ανταλλάξαμε τηλέφωνα χαιρετηθήκαμε και φύγαμε.

Ενάμιση μήνα περίπου αργότερα μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου ότι πήγαν όλα καλά τελικά και όποτε ήθελα να βρισκόμασταν για την BMW. Έτσι και έγινε, δώσαμε ραντεβού και πήγα από το σπίτι του και την πήρα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι με είχε τουλάχιστον μια ώρα και μου εξηγούσε τα πάντα, από το πως δουλεύει μέχρι και την τελευταία βίδα που άλλαξε, ενώ μου έδωσε επίσης service bοok από το έτος αγοράς της στην Γερμανία μέχρι την ημέρα που μου το παραχώρησε. Γιατί όλα αυτά; Στο κάτω-κάτω, δεν την πουλούσε ώστε να θέλει να κάνει καλή εντύπωση. Σκεφτόμουν ότι το κάνει ίσως, με τον τρόπο του, για να μου δείξει πόσο πολύ την φρόντιζε και να μην την παρατήσω σε κάποια αποθήκη. Ίσως πάλι γιατί δεν μπορούσε να την αποχωριστεί….

Ένα μήνα περίπου μετά από την ημέρα που μου την έδωσε, τηλεφωνηθήκαμε και βρεθήκαμε για να του δείξω την μηχανή του. Μέσα σε αυτόν τον μήνα είχα δουλέψει αρκετά με την BMW και την είχα πλήρως ανανεωμένη, καθαρή, βαμμένη και γυαλισμένη. Δεν μπορώ να περιγράψω το βλέμμα και την χαρά του όταν την είδε παρκαρισμένη έξω από το καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού... Την περιεργαζόταν λεπτομερώς, με ρωτούσε τι έκανα στο κάθε κομμάτι που έβλεπε διαφορετικό ,την φωτογράφιζε και το πρόσωπό του είχε μια ικανοποίηση, μία ανακούφιση και ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρύψει, το οποίο το εξέλαβα ως παρηγοριά για τη σωστή -εκ του αποτελέσματος- επιλογή στο πρόσωπό μου και ας ήμουν γι' αυτόν ένας άγνωστος με στολή εκείνο το πρωινό στο κέντρο. Και την ικανοποίησή του ότι ο καινούργιος ιδιοκτήτης πλέον, σέβεται την κυρία του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο την απέκτησε. Και έτσι ο κύριος Αντώνης έφυγε από το καφέ ήσυχος για την μοίρα της BMW του με την οποία πέρασε 22 χρόνια της ζωής του και τώρα λόγω υγείας η "σχέση" τους αναγκάστηκε να τερματίσει, αλλά κι εγώ γιατί φάνηκα αντάξιος της γενναιόδωρης κίνησής του!

Μαθήματα ζωής

Ο καθένας μπορεί να το δει διαφορετικά, ίσως ως σημάδι από το Θεό ή από το σύμπαν ή κάρμα... Προσωπικά δεν μπήκα στην διαδικασία να το χαρακτηρίσω, απλώς αναλογιζόμενος όλη αυτή την εμπειρία της ζωής μου, από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δυο είναι τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα.

Όσον αφορά την μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα αυτό που πολλές φορές έχει ειπωθεί στις σελίδες του ΜΟΤΟ, ότι δηλαδή σημασία δεν έχει πόσα κυβικά και αλόγα διαθέτεις αλλά πόση τρέλα και διάθεση γι' αυτό που λέγεται μοτοσυκλέτα. Και αυτό το κατάλαβα από τότε που το κινέζικο παπί, εκτός από εργαλείο, είχε πάρει και την θέση του μεταφορικού μέσου της βόλτας μου. Διαπίστωσα ότι μπορεί να μην έτρεχα και η αδρεναλίνη να μην χτύπαγε κόκκινο κάθε φορά που έβγαινα βόλτα και άνοιγα το γκάζι, μπορεί να πήγαινα πιο αργά, αλλά πλέον θέλοντας και μη χάζευα πράγματα που πριν δεν είχα προσέξει ποτέ. Παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου και συνειδητοποιούσα ότι τους δρόμους που πέρναγα συνέχεια, απλά δεν τους ήξερα γιατί ποτέ δεν τους είχα παρατηρήσει. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την καλοκαιρινή ετήσια βόλτα μου, τον γύρο της Εύβοιας , που εκείνη τη χρονιά δεν την έκανα με 1000 κυβικά και βαλίτσες, αλλά με 125 κυβικά με μια τσάντα στην πλάτη και άλλη μια δεμένη στο πίσω μέρος της σέλας. Σαν άλλος μικρός... πολύ μικρός, Μητσάκης! Και όμως, αυτή την φορά είχα να διηγηθώ πολύ περισσότερα πράγματα και ταλαιπωρίες από κάθε άλλη. Αυτό το καλοκαίρι θα θυμάμαι περισσότερο γιατί τότε ήταν αληθινή μοτοσυκλετιστική βόλτα. Γιατί αν πραγματικά θέλεις να νιώσεις περιπέτεια με μηχανή δεν χρειάζεσαι πολλά περισσότερα πράγματα από δυο ρόδες και ένα μοτέρ και ας είναι και 125... Ίσως να αναγκάστηκα να το καταλάβω με το δύσκολο τρόπο, αλλά έστω και έτσι το έκανα. Γι' αυτό δεν με πειράζει ούτε που τώρα με την BMW του κ. Αντώνη φορτωμένη πάω με 120 χιλιόμετρα και στην δεξιά λωρίδα, ούτε που θα φτάσω λίγο αργότερα στον προορισμό μου. Γιατί με μια μοτοσυκλέτα σχεδόν εικοσιπενταετίας που έχω τους τελευταίους εφτά μήνες, έχω διανύσει πολλά περισσότερα ταξιδιωτικά χιλιόμετρα, απ' ότι με την μηχανή των 150 ίππων που κατείχα τα τελευταία χρόνια.

Το δεύτερο –και σημαντικότερο- μάθημα που πήρα είναι η καλοσύνη που υπάρχει ακόμα σε μερικούς ανθρώπους και πως τελικά ακόμη και στις μέρες μας γίνονται θαύματα…

---------------

Το K75 συνεχίζει την νέα του ζωή με τον Γιάννη, γράφοντας χιλιόμετρα όπως ακριβώς θα ήθελε και ο πρώτος ιδιοκτήτης του. Ο μοτοσυκλετισμός σε αυτή τη χώρα έχει στηθεί σε πολύ γερά θεμέλια και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό...

https://bit.ly/badilikia25

Απόψεις

Αφιερώματα

Επικαιρότητα

Η SHOEI, ο Βαρουφάκης, και οι "δημοσιογράφοι"

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/7/2015

Σήμερα το πρωί ο Γιάννης Βαρουφάκης παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών, αλλά πριν αποχωρήσει, έδωσε άθελά του μια είδηση στον μικρόκοσμο της μοτοσυκλέτας. Mε αφορμή αυτή την "είδηση", φάνηκε για ακόμα μια φορά ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα πάσχει οικτρά, τόσο στα γενικού περιεχομένου site και blogs, όσο και στα αντίστοιχα μοτοσυκλετιστικά. Αναπαρήγαγαν μια λάθος μετάφραση του άρθρου της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, φέρνοντας την "είδηση" ότι η SHOEI θεωρεί δυσφήμιση την χρήση κράνους της από τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών, κι επιπλέον, οι ενότητες "αυτοκίνητο και λίγο μοτοσυκλέτα" που διατηρούν τα ειδησεογραφικά site άρχισαν να μιλούν για «Δυσαρέσκεια των Ιαπώνων» και άλλα τέτοια ανυπόστατα, όπως θα δείτε παρακάτω. Το ίδιο ακριβώς λάθος έκαναν και πλήθος άλλα, μοτοσυκλετιστικά site, forum και blog.

To MOTO επικοινώνησε τηλεφωνικά και γραπτά με τον συντάκτη του κειμένου στην Die Welt, τον Gerhard Hegmann (που αρχικά μας δήλωσε "Δεν επιθυμώ να κάνω κάποιο σχόλιο") αλλά και με τον Oliver Wieden (Διευθυντή Πωλήσεων της SHOEI για τις Γερμανόφωνες χώρες και την Ανατολική Ευρώπη) που είναι ο άνθρωπος από την πλευρά της SHOEI που μίλησε με τον Γερμανό αρθρογράφο. Κανείς από όλους αυτούς που γράφουν για "δυσαρέσκεια των Ιαπώνων" δεν το είχε κάνει αυτό, και φυσικά αγνοούν πλήρως ποιος ακριβώς είπε τι, και γιατί. Αλλά γράφουν.

Ας δούμε λίγο το ιστορικό: το Πρώτο Θέμα, η Ζούγκλα, το theTOC, το Ποντίκι και ένα σωρό άλλα ειδησεογραφικά site, έγραψαν: ""Δεν είναι διαφήμιση να φορά προϊόντα μας κάποιος που μιλά για οικονομική καταστροφή και περικοπές στις συντάξεις", δηλώνει στη Die Welt εκπρόσωπος της εταιρίας SHOEI".

Τέτοια δήλωση όμως δεν έγινε ποτέ από εκπρόσωπο της SHOEI, καθώς ο Oliver Wieden με τον οποίο μίλησε ο δημοσιογράφος του αρχικού κειμένου στα Γερμανικά, δεν είπε ποτέ αυτή τη φράση! Επιπλέον, ο Wieden δεν είναι υπεύθυνος Τύπου ή Δημοσίων Σχέσεων της SHOEI Europe, αλλά πωλητής, και σε καμία περίπτωση δεν μετέφερε δηλώσεις της SHOEI Ιαπωνίας, που έχει παντελή άγνοια όλων αυτών.

Είναι απίστευτη η φαντασία μερικών, όπως για παράδειγμα του newsauto που είναι μάλιστα και σίγουρο για την δυσαρέσκεια της SHOEI, κάνοντας λόγο για «πιθανή μήνυση» (!) κατά του Βαρουφάκη. Κι όλα αυτά σε ανυπόγραφο κείμενο που δημοσιεύουν! Θα ήταν ενδιαφέρον να προστεθεί το όνομα του αρθρογράφου, αλλά και του στελέχους της SHOEI που υποτίθεται πως έκανε αυτή την δήλωση. Αν μπορούν, ας βγουν να μας πουν που βρήκαν αυτή την είδηση.

Από την προηγούμενη εβδομάδα μας έκανε μεγάλη εντύπωση μια τέτοια τοποθέτηση, ιδιαίτερα όταν φέρεται να προέρχεται από Ιαπωνική εταιρία, καθώς είναι εντελώς ξένη με την κουλτούρα και την νοοτροπία τους, και ποτέ δεν θα εκφράζονταν μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν είδαμε ότι το αρχικό κείμενο στα Γερμανικά δεν περιείχε κάτι απ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να ερευνήσουμε το ζήτημα, κι ανακαλύψαμε... δράκο

Τι είχε συμβεί;

Η ιστορία ξεκίνησε τελείως ανάποδα. Ο ίδιος ο αρθρογράφος της Die Welt, o Gerhard Hegmann, είχε επικοινωνήσει με την SΗΟΕΙ, για να τους προτείνει τρόπους διαφημιστικής εκμετάλλευσης της εικόνας του Βαρουφάκη με το κράνος, προς όφελος των πωλήσεών τους (όπως νόμιζε). Το τελείωμα του άρθρου του ήταν το κύριο επιχείρημά του: Όταν ο πρωθυπουργός της Γαλλίας φωτογραφήθηκε με ένα κράνος της Dexter, το μοντέλο εκείνο πούλησε αμέσως μετά αρκετά, ή τουλάχιστον αυτό έγινε σύμφωνα με τον αρθρογράφο, που πλέον δύσκολα τον εμπιστευόμαστε. Οπότε είχε την φαεινή ιδέα να επικοινωνήσει με την SHOEI προτείνοντας τρόπους να προωθήσουν την εικόνα του Βαρουφάκη με το κράνος για λογαριασμό της εταιρίας. Με άλλα λόγια, θέλησε να πουλήσει διαφήμιση! Από το τηλεφωνικό κέντρο τον συνέδεσαν με τον Oliver Wieden, αντί με τον Michael Redling, Διευθυντή Μάρκετινγκ της SHOEI Europe, που βρίσκεται στο διπλανό γραφείο. Το σκεπτικό της τηλεφωνήτριας ήταν πως αφού πρόκειται για Γερμανό, ας μιλήσει με τον γερμανό διευθυντή πωλήσεων, και πράγματι ο Gerhard Hegmann μίλησε με τον Oliver. Η κουβέντα τους όμως ήταν διαφορετική από όσα τελικά έγραψε.

Τι μας δήλωσε ο Oliver γραπτώς:

"Τhe Welt article is not 100% to what we have exchanged as information during the telephone conversation. Some parts were clearly added by the editor but the Greek translation is giving it a totally negative meaning. I did not say that we don’t want him to wear our helmet or anything like that and this isn´t even mentioned. The question was if we will use him as a testimonial in the future and that is hardly possible in a Japanese company. You know that as a Japanese company we have to be very careful not get into any controversy. Sometimes it doesn’t feel correct not to have any clear position but there are other moments where it makes sense. In this European wide issue it makes sense and no one can claim us that we as a Japanese manufacturer aren´t interested in using him as a testimonial because we simply want to stay outside of any controversy. We have no intention to hurt anyones feeling. Neither his fans nor the opposite side…. "

("...Το άρθρο της Die Welt δεν είναι 100% ακριβές σε σχέση με τις πληροφορίες που δόθηκαν στην τηλεφωνική μας συνομιλία. Μερικά μέρη του είναι ξεκάθαρη προσθήκη του συντάκτη, αλλά οι μεταφράσεις στα Ελληνικά του δίνουν ένα εντελώς αρνητικό νόημα. Δεν είπα πως δεν θέλουμε να φορά το κράνος μας ή ο,τιδήποτε τέτοιο, δεν έγινε καμία αναφορά σ’ αυτό το θέμα. Η ερώτηση ήταν αν θα θέλαμε να τον χρησιμοποιήσουμε για διαφημιστικούς σκοπούς, και κάτι τέτοιο είναι αδύνατον για μια Ιαπωνική εταιρία. Ξέρετε πως ως Ιαπωνική εταιρία οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην εμπλακούμε σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Μερικές φορές δεν μοιάζει σωστό να μην έχεις ξεκάθαρη θέση, άλλες όμως έχει νόημα. Και αυτό το πανευρωπαϊκό θέμα, το σωστό είναι εμείς, ως ένας Ιάπωνας κατασκευαστής, να μην ενδιαφερόμαστε να το εκμεταλλευτούμε για διαφημιστικούς σκοπούς, επειδή ξεκάθαρα θέλουμε να μείνουμε εκτός οποιασδήποτε αντιπαράθεσης. Δεν έχουμε πρόθεση να θίξουμε τα συναισθήματα κανενός. Ούτε των οπαδών του, ούτε της αντίπαλης πλευράς.")

Δεν είπε ποτέ ότι η SHOEI δεν θέλει να φορά το κράνος της ο Βαρουφάκης ή ότι είναι δυσφήμιση! Απλά προσπαθούσε να εξηγήσει στον Gerhard Hegmann ότι δεν ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους "διαφήμιση". Και κάποια στιγμή του είπε, ότι ακόμα κι αν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα με αυτόν τον τρόπο, δεν ήταν στα σχέδιά τους να διαφημίσουν ένα από τα πιο οικονομικά μοντέλα τους. Αυτό έγινε ο τίτλος του άρθρου: "Το κράνος του Βαρουφάκη είναι το φθηνότερο μοντέλο!" Αφού δεν μπόρεσε η Die Welt να πουλήσει διαφήμιση, τουλάχιστον είπε να βγάλει "είδηση". Οι Έλληνες "δημοσιογράφοι" την πήραν, έριξαν από επάνω της ένα σωρό καρυκεύματα, την ξεχείλωσαν και φαντάστηκαν Ιάπωνες έξαλλους να απειλούν με μηνύσεις. Αντίθετα, ο Oliver είναι έτοιμος να του ζητήσει και συγνώμη αν χρειαστεί, καθώς δεν θέλει ένας πελάτης της εταιρίας, ανεξαρτήτως θέσης και ιδιότητας, να πιστεύει ότι η SHOEI έχει αρνητική γνώμη για αυτόν. Μας είπε:

"I personally have the feeling that we should apologize to Mr Varoufakis as our SHOEI customer because these self interpreted articles of the Greek media must give him this wrong impression. "

("Προσωπικά έχω την αίσθηση πως οφείλουμε μια συγνώμη στον κ. Βαρουφάκη, ως πελάτη της SHOEI, γιατί αυτά τα αυθαίρετα άρθρα των Ελληνικών μέσων πρέπει να του έδωσαν λανθασμένες εντυπώσεις. ")

Μετά από επανειλημμένες προσπάθειες επικοινωνίας μας με τον συντάκτη της Die Welt, τον Gerhard Hegmann, μας πήρε ο ίδιος τηλέφωνο, και μας δήλωσε τα εξής:

"Λυπάμαι που παρερμηνεύτηκαν όσα έχω γράψει, στόχος μου ήταν να κάνω μια πρόταση για να χρησιμοποιηθεί η εικόνα του κ. Βαρουφάκη ως διαφήμιση της SHOEI, στα πρότυπα της Γαλλικής εταιρίας DEXTER με την φωτογραφία του Γάλλου Προέδρου Hollande. Είδα τις φωτογραφίες του κ. Βαρουφάκη και μου ήρθε αυτή η ιδέα. Από την στιγμή που η SHOEI δεν επιθυμούσε να κάνει μια τέτοια διαφήμιση, σκέφθηκα να γράψω ένα άρθρο για το θέμα."

Όπως καταλαβαίνετε, οι Ιάπωνες δεν έχουν καμία δυσαρέσκεια, η SHOEI δεν έχει κανένα θέμα με την χρήση του κράνους από πελάτη της. Το μόνο που έγινε ήταν μια άκαρπη προσπάθεια συντάκτη Γερμανικής εφημερίδας, να εκμεταλλευτεί την εικόνα ενός ανθρώπου, χωρίς την δική του γνώση, με στόχο την γκρίζα διαφήμιση. Και θα είχε τελειώσει εκεί το θέμα, αν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων "δημοσιογράφων" δεν αντέγραφε την είδηση χωρίς να κάνει καμία έρευνα ή διασταύρωση, δημιουργώντας έτσι για την Ιαπωνική εταιρία μια εικόνα που η ίδια θεωρεί αρνητική.

ΥΓ: Για μια ακόμα φορά, επιβεβαιώνεται πως το internet είναι ένας κουβάς με φρούτα. Λίγα είναι καλά και νόστιμα, τα περισσότερα σάπια με σκουλήκια. Αλλά μπορεί να μην φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ας προσέχουμε ποια τρώμε, και ποια προτείνουμε στους άλλους να φάνε.