MotoGP - 126 Πρωταθλητές σε όλες τις κατηγορίες στα 75 χρόνια ιστορίας του θεσμού
Τα μεγαλύτερα ονόματα που έγραψαν την δική τους ιστορία στον πιο σπουδαίο αγώνα με μοτοσυκλέτα
Από τον
Αλέξανδρο Λαμπράκη
26/1/2024
Στην ιστορία των MotoGP, 126 αναβάτες έχουν δει το όνομά τους να γράφεται στον τίτλο, με τους 56 να τα καταφέρνουν περισσότερες από μία φορές. Με αφορμή τη συμπλήρωση 75 χρόνων ύπαρξης του θεσμού, κάνουμε μία αναδρομή βλέποντας τα σπουδαιότερα ονόματα που άφησαν το δικό τους στίγμα στο Πρωτάθλημα.
Ο αναβάτης με τους περισσότερους τίτλους στην καριέρα του, είναι ο γνωστός σε όλους μας Giacomo Agostini, ο οποίος έχει συνολικά 15 Πρωταθλήματα στο όνομά του. Τα 8 εξ αυτών ανήκουν στη μεγάλη κατηγορία, ενώ τα 7 στην κατηγορία των 350 κυβικών. Στη δεύτερη θέση έρχεται ο αείμνηστος Angel Nieto με 13 τίτλους, 7 στα 125 κυβικά και 6 στα 50 κυβικά. Στην τρίτη θέση, ισοβαθμούν τρεις αναβάτες, οι Carlo Ubbiali (6 στα 125 κυβικά και 3 στα 250), Mike Hailwood (4 στα 500, 2 στα 350 και 3 στα 250 κυβικά) και Valentino Rossi (7 σε 500GP και MotoGP, 1 στα 250 και 1 στα 125 κυβικά), με καθέναν από τους παραπάνω να έχει συνολικά 9 Πρωταθλήματα.
Όπως έχουμε ήδη δει, ο μόνος αναβάτης που έχει φέτος την πιθανότητα να ενταχθεί σε αυτό το κλειστό κλαμπ αναβατών είναι ο Marc Marquez (Gresini Racing MotoGP), ο οποίος έχει ήδη στην καριέρα του 6 τίτλους στη MotoGP κατηγορία, 1 στη Moto2 και 1 στα 125 κυβικά. Πίσω του έχει αφήσει ονόματα όπως αυτά των John Surtees (7 τίτλους συνολικά), Phil Reed (7), Geoff Duke (6) και Jim Redman (6). Οι Mick Doohan, Jorge Lorenzo και Anton Mang μοιράζονται από 5 Πρωταθλήματα σε όλες τις κατηγορίες. Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής MotoGP του 2023, Francesco Bagnaia (Ducati Lenovo Team) έχει μέχρι στιγμής 3 τίτλους, με τους 2 να έρχονται στη μεγάλη κατηγορία (2022, 2023) και έναν στην Moto2 (2018). Τον ίδιο αριθμό έχουν και οι Αμερικανοί Kenny Roberts, Wayne Rainey, Freddie Spencer, οι οποίοι έχουν επίσης κατακτήσει πάνω από μία φορές τον τίτλο στη μεγάλη κατηγορία.
Όσον αφορά το μεγαλύτερο ρεκόρ σερί Πρωταθλημάτων, βρίσκουμε και εδώ το όνομα του Giacomo Agostini, ο οποίος έχει κερδίσει 7 τίτλους στην σειρά στα 500 κυβικά από το 1966 μέχρι το 1972, ενώ τον ίδιο αριθμό έχει και στα 350 κυβικά από το 1968 μέχρι και το 1974. Ο λόγος που οι χρονολογίες συμπίπτουν μεταξύ τους, είναι γιατί την εποχή που αγωνιζόταν ο Ιταλός, επιτρεπόταν η ταυτόχρονη συμμετοχή σε πάνω από μία κατηγορίες, δίνοντάς του την ευκαιρία να πάρει δύο πρωταθλήματα, ή και παραπάνω, ανάλογα σε πόσες κατηγορίες συμμετείχε την ίδια χρονιά.
Περνάμε τώρα στους αναβάτες με τα περισσότερα πρωταθλήματα στη μεγάλη κατηγορία, όπου το όνομα που φιγουράρει στην πρώτη θέση δεν είναι άλλο από αυτό του Giacomo Agostini, με 8. Πίσω του ο επίσης Ιταλός, Valentino Rossi με 7, με την πρώτη τριάδα να κλείνει ο Marc Marquez με 6. Ο μόνος αναβάτης με 5 τίτλους στο όνομά του είναι ο Mick Doohan, ενώ από 4 μοιράζονται οι Mike Hailwood, John Surtees, Geoff Duke και Eddie Lawson. O τελευταίος μάλιστα, μαζί με ακόμα δύο Αμερικανούς, τους Wayne Rainey (3) και Kenny Roberts (3), έχουν κατακτήσει όλα τους τα Πρωταθλήματα στην κατηγορία των 500GP. Μαζί τους βρίσκεται και ο Αυστραλός Mick Doohan, με τους 5 Παγκόσμιους τίτλους να έρχονται πάνω στα δίχρονα θηρία των 500 κυβικών.
Ο Pecco Bagnaia είναι μόλις ο τρίτος αναβάτης, στην τετράχρονη εποχή των MotoGP που κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο του, κάνοντας το back-to-back την σεζόν του 2023. Ο πρώτος που έκανε κάτι αντίστοιχο στην μεγάλη κατηγορία ήταν ο Valentino Rossi, ο οποίος μετά τον παρθενικό του τίτλο το 2001 στα 500 κυβικά, συνέχισε από το 2002 μέχρι και το 2005 να προσθέτει Παγκόσμια Πρωταθλήματα, επαναλαμβάνοντας τον άθλο του τις σεζόν του 2008 και 2009. Ταυτόχρονα, το 2002 έγραψε το όνομά του ως ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής της τετράχρονης εποχής. Αμέσως επόμενος είναι ο Marc Marquez, ο οποίος τις σεζόν 2013 και 2014 κατέκτησε το Πρωτάθλημα MotoGP, ενώ το ίδιο έκανε από το 2016 μέχρι και το 2019. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω ο Giacomo Agostini έχει 7 σερί τίτλους στην μεγάλη κατηγορία, κάτι που τον τοποθετεί στην πρώτη θέση, ως τον αναβάτη με το μεγαλύτερο νικηφόρο σερί στα 75 χρόνια ιστορίας της μεγάλης κατηγορίας.
Στην δεύτερη θέση της λίστας με τους αναβάτες με τους περισσότερους τίτλους στην σειρά βρίσκουμε δύο ονόματα. Ο Valentino Rossi από το 2001 μέχρι το 2005 και ο Mick Doohan από το 1994 ως και το 1998. Στην τέταρτη θέση βρίσκουμε τον Marc Marquez με 4 Παγκόσμια Πρωταθλήματα στην σειρά, από το 2016 μέχρι και το 2019, ενώ την πεντάδα κλείνει ο Mike Hailwood με 4 το 1962 με 1965.
Η ιστορία συνεχίζει να γράφεται, με το πρώτο τριήμερο δοκιμαστικό στην πίστα της Sepang στην Μαλαισία, στις 6-8 Φεβρουαρίου να σηματοδοτεί την εκκίνηση της νέας σελίδας που ανοίγει η σεζόν του 2024. Μία χρονιά, που ο πιο επιτυχημένος αναβάτης αυτή την στιγμή στο grid, ο Marc Marquez, ξεκινάει μία νέα περιπέτεια, με νέα χρώματα, νέα ομάδα και νέο κατασκευαστή, με στόχο τον τίτλο, που ταυτόχρονα του δίνει τη δυνατότητα να πετύχει νέα σπουδαία ρεκόρ και ορόσημα του MotoGP.
Motul WSBK – Έφτασε τους 950 αγώνες στο ιστορικό Assen: Ευκαιρία για μια ιστορική αναδρομή
Το πρωτάθλημα Motul WSBK μετρά ήδη 36 χρόνια ιστορίας
Από τον
Αλέξανδρο Λαμπράκη
23/4/2024
Ο δεύτερος αγώνας στην θρυλική πίστα TT του Assen, σήμανε ταυτόχρονα και τον 950ο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα SBK, που από το μακρινό 1988 γράφει ιστορία, προσφέροντας θέαμα με μάχες σώμα με σώμα, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνει το είδος, δίνοντας μας σήμερα την ευκαιρία να αποκτήσουμε μία μοτοσυκλέτα πολύ κοντά σε αυτές που βλέπουμε στις οθόνες μας.
Η αρχή έγινε 36 ολόκληρα χρόνια πριν, το 1988, όταν για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα SBK. Η φιλοσοφία πίσω από την ίδρυσή του ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή των GP, όπου έτρεχαν πρωτότυπες μοτοσυκλέτες με στόχο την εξέλιξη μέσα από τους αγώνες - και τις οποίες δεν μπορούσες να αγοράσεις. Τα Motul WSBK ήταν το αντίθετο, μοτοσυκλέτες παραγωγής, οι οποίες βέβαια σταδιακά ολοένα και δέχονταν περισσότερες και μεγάλης έκτασης τροποποιήσεις για να αγωνιστούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Με το ίδιο μοτίβο συνεχίζει να πορεύεται, γι’ αυτό και βλέπουμε τους κατασκευαστές που συμμετέχουν στα Motul WSBK να εμφανίζουν εξωτικές, πανάκριβες, πανίσχυρες και περιορισμένης παραγωγής εκδόσεις, όπως για παράδειγμα οι Ducati Panigale V4R και M 1000 RR των 240 ίππων και 51.000€ και 212 ίππων και 34.900€, αντίστοιχα.
Αρχικά, το πρόγραμμα περιλάμβανε 2 αγώνες σε κάθε γύρο, από το 2019 και μετά ήρθε να προστεθεί ένας ακόμα 10 γύρων, ο οποίος ονομάζεται Superpole. Από το 1990 και μετά, το πρωτάθλημα μεγάλωσε, με την κατηγορία WSSP να προστίθεται στην κατηγορία, με στόχο να συμπεριληφθούν στο Πρωτάθλημα και οι μικρότερου κυβισμού μοτοσυκλέτες. Ως υποστηρικτικές κατηγορίες υπήρξαν επίσης και η κατηγορία European Superstock 1000, που λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η European Superstock 600. Η τελευταία σταμάτησε το 2015, ενώ από το 2017 έχει ενσωματωθεί στην πιο νέα προσθήκη, την WSSP 300. Το 2018, ήρθε και το τέλος της μεγαλύτερης Superstock 1000.
Πρώτος νικητής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος SBK ήταν ο Fred Merkel με την αγωνιστική έκδοση του VFR750F της Honda, την ιστορική RC30. Το 1989 ο Αμερικανός επανέλαβε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον άθλο του. Το 1990 είχε έρθει η ώρα της αλλαγής των σκήπτρων, με τον Raymond Roche και την Ducati 851 να γίνεται ο δεύτερος κατά σειρά αναβάτης που παίρνει τον Παγκόσμιο τίτλο SBK στο σπίτι του.
Το 1991 και 1992 η Ducati συνέχισε να βρίσκεται στην μοναχική θέση της κορυφής με τον Doug Polen στην σέλα του 888. Οι τρεις αυτοί αναβάτες βρέθηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου τα πρώτα πέντε χρόνια των Motul WSBK, με τον θεσμό να έχει περάσει από όλο τον κόσμο, από το Η.Β. μέχρι την Αυστραλία, την Νέα Ζηλανδία, τον Καναδά και παντού στο ενδιάμεσο.
Μετράμε ήδη 100 αγώνες, όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τα WSBK ετοιμαζόντουσαν για την πρώτη τους “Χρυσή Εποχή”, με τον Carl Fogarty να είναι ο βασικός πρωταγωνιστής. Ο αναβάτης της Ducati έμελλε να μετατραπεί σε έναν από τους πιο επιτυχημένους αναβάτες, όχι μόνο για τα SBK, αλλά γενικότερα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα αθλητών της Βρετανίας. O “Foggy” έφερε κόσμο στις κερκίδες, έχοντας ιδιαίτερο οδηγικό στυλ και μερικές από τις πιο έντονες αντιπαλότητες στην ιστορία του αθλήματος που προκάλεσαν και τράβηξαν τα βλέμματα πάνω τους. Μεταξύ των αναβατών ήταν οι Aaron Slight, John Kocinski και Pierfrancesco Chili.
Το 1994 πήρε τον πρώτο του τίτλο με την Ducati 916, κάνοντας το back-to-back με το εργοστάσιο του Borgo Panigale. Το 1996, ο Troy Corser με την δική του Ducati 916 έκοψε την φόρα στον Fogarty, χαρίζοντας έναν ακόμα τίτλο στο ιταλικό εργοστάσιο. Την επόμενη χρονιά, το 1997 ήταν η σειρά της Honda και του μεγάλου του αντιπάλου του Fogarty, τον John Kocinski καβάλα στο θρυλικό RC45. To 1998 και το 1999, ο “Foggy” επέστρεψε στην κορυφή, συγκεντρώνοντας συνολικά τέσσερις παγκόσμιους τίτλους. Το όνομά του βρίσκεται επίσης στην δεύτερη θέση με τις περισσότερες νίκες, έχοντας συνολικά 59 πρώτα βάθρα. Το 2011, ο Carl Fogarty πέρασε στο πάνθεον των θρύλων της FIM.
Η στροφή της χιλιετίας, είδε τους ήδη γνωστούς από παλαιότερα Colin Edwards, Noriyuki Haga, Troy Corser και Pierfrancesco Chili να κοντράρονται για τον Παγκόσμιο τίτλο του 2000, χρονιά που ο ήχος των superbike μοτοσυκλετών άλλαξε, με ορισμένους κατασκευαστές να επιλέγουν την V2 διάταξη που μέχρι τότε ήταν χαρακτηριστικό κυρίως της Ducati. Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2000 αναδείχθηκε ο Edwards με την ολοκαίνουργια δικύλινδρη Honda VTR1000SP-2 – γνωστή και με την κωδική ονομασία, RC51.
Η έκπληξη, όμως, ήρθε από τον νεοεμφανιζόμενο τότε Troy Bayliss, ο οποίος αντικατέστησε τον Fogarty, που μετά την πτώση του στο Philip Island της Αυστραλίας, τερμάτισε την καριέρα του. Η είσοδος του Bayliss θα είχε σαν αποτέλεσμα μία από τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες όλων των εποχών με τον Colin Edwards. Οι δυο τους μάχονταν στις πίστες, χαρίζοντας θέαμα σε όσους παρακολουθούσαν, φτάνοντας στο αποκορύφωμα στον αγώνα της Imola το 2002. Με τους Bayliss/Ducati και Edwards/Honda να μετρούν από έναν τίτλο στην αυγή του 21ου αιώνα και μόλις 6 βαθμούς να τους χωρίζουν για την κατάκτηση του δεύτερου, το σκηνικό για έναν δραματικό τελευταίο γύρο της σεζόν είχε στηθεί. Νικητής τελικά θα ήταν ο Edwards, χαρίζοντας έναν ακόμα τίτλο στο Big H.
Την επόμενη χρονιά, το 2003 η Ducati θα βρεθεί ξανά στο προσκήνιο, με τον Neil Hodgson και την 999 να παίρνουν τον τίτλο. Το 2004, ο James Toseland γράφει την δική του σελίδα στην ιστορία των WSBK, ως ο νεότερος αναβάτης που κατακτά τον τίτλο, με τον δεύτερο να έρχεται το 2007. Το 2005 βρίσκει τον Troy Corser να φέρνει τον τίτλο στην Suzuki, ενώ την επόμενη χρονιά ο Bayliss θα βρεθεί ξανά στην κορυφή. Ο τρίτος του τίτλος ήρθε το 2008, την χρονιά που αποχαιρέτισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κρεμώντας την φόρμα του.
Μία ακόμα αλλαγή ήρθε το 2009, όταν ο Ben Spies ήρθε στην Yamaha, φέρνοντας μαζί του τον δικό του υπεύθυνο ομάδας από την Αμερική, τον Tom Houseworth. Ο rookie της Iwata έκλεισε την πόρτα στον πολύπειρο Haga, παίρνοντας τον τίτλο εκείνης της σεζόν. Ένα χρόνο αργότερα, στο κλείσιμο της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ήταν ο ιταλικός μαγικός ζωμός των Max Biaggi και Aprilia που κυριάρχησε, με τον Carlos Checa και την Ducati 1098R να μην τον αφήνει να κάνει το back-to-back το 2011. Ο “Ρωμαίος Αυτοκράτορας”, Massimiliano Biaggi ήρθε το 2012 να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο, ξεφεύγοντας μόλις από την καυτή ανάσα του Tom Sykes, που πήρε τελικά τον τίτλο το 2013. Η Aprilia με το RSV4 των 1.000 κυβικών βρέθηκε για τελευταία φορά στο βάθρο το 2014, με τον Sylvain Guintoli.
Από το 2015 και έπειτα, ξεκινά η “πράσινη” κυριαρχία του Jonathan Rea με το εργοστάσιο του Akashi, κατατροπώνοντας τον Chaz Davies και την Ducati. Ο τέταρτος τίτλος του Βορειοιρλανδού το 2018, κατέστησε τον Rea τον μοναδικό που κατάφερε κάτι τέτοιο, μετά τον Fogarty. Μόνο που εδώ μιλάμε για τέσσερις συνεχόμενους τίτλους. Ο Rea προχώρησε για να γίνει ο μόνος αναβάτης των Motul WSBK που έχει κερδίσει έξι συνεχόμενους τίτλους (2015-2020), ανεβάζοντας ταυτόχρονα το ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Ήδη, όμως από το 2019, τα πράγματα φαινόταν ότι θα άλλαζαν. Φεύγοντας από τα MotoGP, ο Ισπανός αστέρας Alvaro Bautista, ήρθε στην οικογένεια των SBK και της εργοστασιακής ομάδας Aruba.it Racing – Ducati. Την ίδια χρονιά κατάφερε να κερδίσει του πρώτους 11 αγώνες, θέτοντας τα θεμέλια για την κατάκτηση του τίτλου. Η ατυχία, ωστόσο του χτύπησε την πόρτα, με πτώσεις και έναν τραυματισμό, που άφησαν το πεδίο ελεύθερο για τον Rea και τον πέμπτο του τίτλο.
Η επισφράγιση για τον Βορειοιρλανδό της Kawasaki ήρθε στο Magny-Cours της Γαλλίας, εκεί που ένας ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος αστέρας έκανε την εμφάνισή του. Ο Toprak Razgatlioglu, που μετρούσε ήδη ένα τίτλο στα STK600 (ο τελευταίος νικητής για την κατηγορία), επέδειξε απίστευτες ικανότητες για να βρεθεί στο βάθρο. Με μία καταπληκτική μάχη στον τελευταίο γύρο, τόσο στον 1ο αγώνα (o 800ος για τα WSBK), όσο και στον Superpole – τη νέα προσθήκη για το 2019 – τον είδε να σκαρφαλώνει από την 16η θέση του grid, στο πρώτο σκαλί του βάθρου με την Kawasaki ZX-10R της Puccetti Racing. Το τέρας είχε ξυπνήσει και όταν ο Toprak βρέθηκε στην Yamaha, ήταν έτοιμος να πετάξει το γάντι στους αντιπάλους του.
Η πρώτη του νίκη με τα χρώματα της Iwata ήρθε στον 1ο Αγώνα του Philip Island στην Αυστραλία, το 2020. Ήθελε, όμως, ακόμα χρόνο να προσαρμοστεί. Στο μεταξύ, ο Bautista είχε φύγει από την Ducati για την Honda, μένοντας πίσω στην διεκδίκηση του τίτλου. Ο αντικαταστάτης του στην Ducati, Scott Redding ήταν αυτός που προσπάθησε μέχρι και τον τελευταίο γύρο, όμως ο Rea και η Kawasaki αναδείχθηκαν για έκτη συνεχόμενη φορά νικητές. Αυτό που δεν κατάφερε το 2020 ο Toprak, ήρθε το 2021. Μετά από μία δύσκολη χρονιά, που ολοκληρώθηκε με μία μάχη μέχρις εσχάτων στην Ινδονησία, ο αναβάτης της Yamaha πήρε τον τίτλο στα χέρια του, διακόπτοντας έτσι το θεαματικό σερί του Rea. Μία από τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες μεταξύ αναβατών είχε αρχίσει να διαμορφώνεται και θα ολοκληρωνόταν την επόμενη χρονιά.
Με την επιστροφή του Bautista στην Ducati και τους Razgatlioglu και Rea να μένουν σε Yamaha και Kawasaki, αντίστοιχα, ετοιμαζόμασταν για μία τιτάνια μάχη των τριών. Το Titanic Trio, όπως ονομάστηκαν οι τρεις αναβάτες, δεν απογοήτευσε. Η σεζόν του 2022 μπήκε δυναμικά από την πίστα του Estoril με δυνατές μάχες μεταξύ των διεκδικητών. Στον 1ο αγώνα στην Mandalika της Ινδονησίας, ο Razgatlioglu είχε μία νίκη που του κράτησε ζωντανές τις ελπίδες για κατάκτηση του τίτλου. Στον 2ο αγώνα όμως, ο Bautista δεν άφησε κανένα περιθώριο και 16 χρόνια μετά τον τίτλο του στα 125 κυβικά, στέφθηκε για ακόμα μία φορά πρωταθλητής. Η κυριαρχία Ducati / Bautista συνεχίστηκε και το 2023, με τον Ισπανό να αμύνεται και τελικά να κρατά το ν.1 στην μοτοσυκλέτα του. Οι επιδόσεις του ήταν τέτοιες, που με την ολοκλήρωση της σεζόν του 2023, οι κανονισμοί άλλαξαν, με στόχο να βοηθήσουν τα υπόλοιπα εργοστάσια να γίνουν ξανά ανταγωνιστικά.
Η σεζόν του 2024 έρχεται με νέους κανονισμούς, αλλαγές και νέα πρόσωπα στο grid και ανερχόμενους αστέρες. Οι περιορισμοί για το κατώτερο επιτρεπόμενο βάρος αναβάτη-μοτοσυκλέτας, η προσθήκη ενός ακόμα πρωταθλήματος αυτό των Ομάδων δίπλα στο Κατασκευαστών και Αναβατών, τον Toprak να πηγαίνει στην Yamaha και τον Rea να έρχεται να καλύψει το κενό στην Yamaha, έκαναν τα πράγματα να δείχνουν πολλά υποσχόμενα. Αν τώρα προσθέσουμε και την επιστροφή του Andrea Iannone, την είσοδο του Nicolo Bulega ο οποίος το 2023 στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην κατηγορία WSSP και την προσθήκη του Sam Lowes στην ELF Marc BDS Racing Team, βλέπουμε ότι η χρονιά προμηνύεται δυναμική. Μέχρι στιγμής, τα προγνωστικά δεν έχουν βγει έξω, μετρώντας 5 διαφορετικούς νικητές σε 9 αγώνες και 8 διαφορετικούς αναβάτες στο βάθρο, μαζί με την επιστροφή της BMW στην κορυφή. Και είμαστε ακόμα στην αρχή της σεζόν, με μόλις έξι πόντους να χωρίζουν τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας, Alvaro Bautista με τον Toprak Razgatlioglu και τον rookie της φετινής σεζόν, Nicolo Bulega στην τρίτη θέση. Περιμένουμε με ανυπομονησία να μάθουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, μέχρι και τις 20 Οκτωβρίου, όταν και θα ολοκληρωθεί η σεζόν του 2024.
