Amritsar, Agra, Kanpur, Κolkata. Με συγκρατημένη αισιοδοξία και έντονο σκεπτικισμό, ο δείκτης του χεριού μου ταξίδευε εκείνο το πρωινό στα τέσσερα αυτά αστικά κέντρα της Βόρειας Ινδίας, που βρίσκονταν σ’ ένα μικρό μόλις κομμάτι του χάρτη της ινδικής υποηπείρου. Οι τέσσερεις ινδικές πόλεις συνδέονταν μεταξύ τους με μια κόκκινη γραμμή, η οποία αντιστοιχούσε στην οδική αποστολή που είχα να επιτελέσω στους δρόμους της Ινδίας, προκειμένου να προσεγγίσουμε το Μπαγκλαντές, την επόμενη –και πέμπτη κατά σειρά– χώρα του "Trans – Asian 2017".
Και μόλις τελείωσαν οι συνοριακές διαδικασίες, ξεκίνησε αμέσως η μάχη της ασφάλτου… Για τις επόμενες μέρες, το ταξίδι στο κολαστήριο των ινδικών δρόμων αποδείχθηκε μια ανεπανάληπτη εμπειρία τρόμου, μια οδική περιπέτεια ζωής και θανάτου! Έχω ταξιδέψει σε δεκάδες χώρες του κόσμου, αλλά σαν την Ινδία, πουθενά…
Ο Χρυσός ναός των Σιχ Hari Mandir Sahib στην πόλη Amrritsar και το διάσημο μαυσωλείο της αγάπης Taz Mahal στην πόλη Agra, αποτέλεσαν τα δυο μνημειακά αξιοθέατα που επισκέφθηκα στην διάρκεια της παρουσία μου στην αιώνια Ινδία, μια χώρα που χαρακτηρίζεται από πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, αρχαιότατες ιστορικές καταβολές και αξιολογότατη θρησκευτική παράδοση.
Στα σύνορα του Μπαγκαλντές "έφαγα πόρτα". Αρνήθηκαν την είσοδο της μοτοσυκλέτας στην χώρα λόγω πολλών κυβικών!! Σύμφωνα μ’ έναν πρόσφατο νόμο, απαγορεύεται η είσοδος στην χώρα σε μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού. Στην δική μου περίπτωση, θα έπρεπε να μείνω στα σύνορα 3-4 μέρες για να μου ετοιμάσουν κάποια ειδικά έγγραφα, μια διαδικασία όμως με αναμφίβολη αποτελεσματικότητα.
Τι έκανα τελικά προκειμένου να προσεγγίσω την Μιανμάρ, την επόμενη χώρα του "Trans – Asian 2017"; Δίχως δεύτερη σκέψη, αποφάσισα να παρακάμψω οδικά το Μπαγκλαντές, οδηγώντας στην Βορειοανατολική Ινδία (στην περιοχή της Δυτικής Βεγγάλης). Μετά από τέσσερεις μέρες εξοντωτικής οδήγησης σε άθλιους δρόμους και κάτω από συνεχή βροχή (εποχή μουσώνων), κατάφερα να φτάσω την 31η μέρα του ταξιδιού στην συνοριακή κωμόπολη Moreh και να ολοκληρώσω το ινδικό κομμάτι (3.000 χλμ.) του "Trans – Asian 2017" . Πέμπτος προορισμός, η Μιανμάρ…
Ταξιδιωτικό: Mε την BMW R 1300 GS στην Ορεινή Αρκαδία - Του Κωνσταντίνου Μητσάκη
Στη Στεμνίτσα της πετρόκτιστης Αρκαδίας
Από τον
Κωνσταντίνο Μητσάκη
30/11/2023
Ένα οδοιπορικό στα γεωγραφικά όρια της πανάρχαιας Αρκαδίας, στην καρδιά της Πελοποννήσου, μένει πάντα ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη του επισκέπτη ως μια δυνατή ταξιδιωτική εμπειρία που συγκλονίζει για τις έντονες εναλλαγές και αντιθέσεις του πανέμορφου τοπίου της τραχιάς αρκαδικής γης.
Η Βυτίνα, το όρος Μαίναλο, η Στεμνίτσα και η Δημητσάνα αποτελούν αναμφίβολα τους δημοφιλέστερους προορισμούς στη γη του Πάνα, ενώ ο επισκέπτης ξαφνιάζεται ευχάριστα από την απλότητα, τη φιλοξενία και τη ντομπροσύνη των ντόπιων, οι οποίοι δικαίως περηφανεύονται για την πλούσια μυθολογία και τη βαρύτιμη ιστορική παρακαταθήκη του τόπου τους.
Με προορισμό την αρκαδική κωμόπολη Στεμνίτσα, το δίτροχο σεργιάνι που πραγματοποίησα στην αρκαδική καρδιά της Πελοποννήσου έγινε με την ολοκαίνουρια BMW R 1300 GS / Option 719 Tramuntana (ευγενική παραχώρηση της BMW ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ Α.Ε). H οδήγηση της πράσινης (Aurelius Green Metallic) BMW R 1300 GS στη διαδρομή Αθήνα–Τρίπολη ήταν γρήγορη και απολαυστική, χάρη στον ολοκαίνουργιο boxer κινητήρα των 1.300 cc, τον ισχυρότερο boxer που έχει κατασκευάσει το βαυαρικό εργοστάσιο στην ιστορία του (145 ίππους στις 7.750 σ.α.λ.), ενώ από τις 4 χαρτογραφήσεις λειτουργίας (Eco, Rain, Road και Enduro), είχα επιλέξει τη Road.
Σύντομη η στάση στην κεντρική πλατεία της Βυτίνας για έναν ζεστό καφέ, ευκαιρία για αξιολόγηση των εντυπώσεων από τη μεγάλη Adventure μοτοσυκλέτα της BMW, που με καλωσόριζε στη νέα εποχή GS. Οι ανασχεδιασμένες αναρτήσεις της νέας R 1300 GS με εξέπληξαν καθοδόν για την ακρίβεια οδήγησης και την υποδειγματική σταθερότητα που πρόσφεραν. Παρεμπιπτόντως, στον εξοπλισμό του μοντέλου που οδηγούσα υπήρχε διαθέσιμη η ηλεκτρονικά ελεγχόμενη ανάρτηση DSA (Dynamic Suspension Adjustment) και το ηλεκτρονικό σύστημα ανύψωσης Adaptive Vehicle Height Control (AVHC).
Αποχαιρετώντας τη Βυτίνα, ο στριφτερός οδικός άξονας που είχε ως φυσικό καταλύτη τις δασοσκέπαστες πλαγιές του Μαίναλου και το φαράγγι του Λούσιου, προσπέρασε τη Δημητσάνα και με οδήγησε στην πετρόκτιστη Στεμνίτσα (20 χλμ. νοτιοανατολικά της Βυτίνας). Δημιούργημα των φημισμένων Λαγκαδινών κτιστάδων, κτισμένη στη θέση που κάποτε δέσποζε η αρχαία αρκαδική πόλη Υψός, η Στεμνίτσα φωλιάζει σε υψόμετρο 1.080 μ. (στις δυτικές παρυφές του Μαίναλου) και μου αποκαλύφτηκε σταδιακά, με τα πυργόσπιτά της να ξεπροβάλλουν εντυπωσιακά μέσα από τον πράσινο μανδύα της φύσης.
Αυθεντικός ορεινός οικισμός του Μοριά, η Στεμνίτσα συνιστά ένα αυθεντικό μνημείο τοπικής αρχιτεκτονικής με μεγάλη παράδοση στην τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας και στην κατασκευή εκκλησιαστικών καμπανών και κηροπήγιων. Αυτές οι δραστηριότητες συντέλεσαν στην οικονομική άνθιση και ευμάρεια της Στεμνίτσας, η οποία εξελίχθηκε σταδιακά σ’ ένα αρκετά ευκατάστατο κεφαλοχώρι της Τουρκοκρατίας και των μετέπειτα χρόνων.
Στη γνωριμία μου με την Στεμνίτσα γοητεύτηκα από τα καλαίσθητα αρχοντικά, τους επιβλητικούς πύργους και τις ιστορικές μεταβυζαντινές εκκλησίες της -μέσα στα πέτρινα όριά της κρύβονται περίπου 18 εκκλησίες. Ξεχωριστό ενδιαφέρουν είχαν οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου (14ου αιώνα), της Παναγίας Μπαθερώ (12ου αιώνα), των Τριών Ιεραρχών (17ου αιώνα) και της Ζωοδόχου Πηγής (όπου έγιναν τον Μάιο του 1821 οι συνεδριάσεις της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας).
Στις προτεραιότητές μου ήταν η επίσκεψη στο τοπικό Λαογραφικό Μουσείο (φιλοξενείται στο πυργόσπιτο του Χατζή, αλλά ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης) και στην Τεχνική Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, η οποία συνεχίζει την παράδοση στην κατεργασία των πολύτιμων μετάλλων (στεγάζεται στο παλιό Δημοτικό Σχολείο).
Ελαφρύτερη κατά 12 κιλά από την προηγούμενη γενιά GS, η R 1300 GS αποδείχθηκε αρκετά ευέλικτη και ευκολοδήγητη μέσα στα σοκάκια της Στεμνίτσας. Με την πράσινη BMW R 1300 GS / Option 719 Tramuntana προσέγγισα έτσι διάφορα «μπαλκόνια» της Στεμνίτσας, απ’ όπου η πανοραμική θέα της αρκαδικής κωμόπολης ήταν άκρως αποκαλυπτική! Και φυσικά, θα ήμουν ασυγχώρητος αν δεν δοκίμαζα σ’ ένα από τα καφενεία της πλατείας (δίπλα ακριβώς στο καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, που χρονολογείται από το 1887) το παραδοσιακό γλυκό κουταλιού Λούσιου -αξεπέραστη γεύση με συνταγή γιαγιάς!
Η ώρα της επιστροφής στο κλεινόν άστυ είχε δυστυχώς φτάσει! Μπροστά μου στεκόταν η ανανεωμένη BMW R 1300 GS, το κορυφαίο μοντέλο των μεγάλων μοτοσυκλετών Adventure. Κοιτάζοντάς την κατάματα στον πολυσυζητημένο προβολέα της Matrix LED, συμφώνησα ότι η BMW, στην ολοκαίνουργια γενιά της απόλυτης best seller της, είχε αλλάξει σχεδόν τα πάντα! Εκτός από την αυθεντική οδηγική απόλαυση GS!
Καθώς η Στεμνίτσα χανόταν σταδιακά μέσα από τους καθρέπτες της πράσινης BMW R 1300 GS, ένοιωσα επιτακτική την ανάγκη να πατήσω φρένο, να κοντοσταθώ για λίγο και να κοιτάξω πίσω μου. Δεν ήταν μόνο τα μνημειακά αποτυπώματα της Ιστορίας και της θρησκείας που με καθήλωσαν εδώ στην πετρόκτιστη καρδιά της αρκαδικής γης. Ήταν επίσης η δύναμη του ορεινού τοπίου, που μέσα από το θέαμα των βουνοκορφών τ’ οποίο συγκλονισμένος αντίκριζα, έβαζε την τελευταία, εμπνευσμένη πινελιά στον σουρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής της ασυμβίβαστης αρκαδικής φύσης. Ήταν η στιγμή που την ψυχή μου πλημμύρισαν τα λόγια του ποιητή μας, Κωνσταντίνου Καβάφη:
