Όταν τα ξέφρενα πανηγύρια της άφιξης στη βόρεια εσχατιά της Ευρώπης κόπασαν και έσβησαν τα φώτα της «παράστασης», μοιραία ξεκίνησε η –ψυχολογική και ρεαλιστική– διαδικασία της επιστροφής από το Nordkapp στα πάτρια εδάφη.
Νορβηγία, Φιλανδία, Σουηδία, Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία ήταν οι χώρες που με καρτερούσαν καθοδόν. Λίγες οι μέρες που διέθετα, πολλά τα χιλιόμετρα που είχα να διανύσω. Αποχαιρέτησα με ανάμεικτα συναισθήματα την υδρόγειο σφαίρα, πάτησα μίζα, έβαλα το κεφάλι κάτω και όρμηξα ακάθεκτος για τον μακρινό νότο.
Η μοναδική στάση που έκανα στην Φιλανδία πραγματοποιήθηκε στην πόλη Rovaniemi (λόγω Αρκτικού Κύκλου). Στη συνέχεια, τα 1.640 χλμ. της Σουηδίας (Haparanda–Umea–Sundsvall–Stockholm–Malmo–Trelleborg) βγήκαν σε μόλις 2 μέρες, παρά τις άστατες καιρικές συνθήκες που συνάντησα, ενώ το νυκτερινό ακτοπλοικό δρομολόγιο Trelleborg–Rostok σηματοδότησε το τέλος της οδικής αποστολής μου στην Σκανδιναβία.
Αν και ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός μου, εντούτοις κατάφερα να επισκεφθώ δυο προορισμούς που διακαώς ήθελα να γνωρίσω. Στη Γερμανία –κοντά στην πόλη Regensburg της Βαυαρίας– προσέγγισα την Βαλχάλα (Walhalla). Πρόκειται για ένα πιστό αντίγραφο του Παρθενώνα, κτισμένο δίπλα στον Δούναβη από τον βασιλιά Λουδοβίκο Α΄ στις αρχές του 19ου αιώνα. Στο εσωτερικό της πλούσια διακοσμημένης Βαλχάλα υπήρχαν συγκεντρωμένες οι προτομές όλων των επιφανών ηρώων της γερμανικής Ιστορίας.
Μετά τη Γερμανία, στάση για καφέ στην Αυστρία, και συγκεκριμένα στο Seefeld, το διάσημο τουριστικό θέρετρο των Αυστριακών Άλπεων που τόσο λατρεύω. Κοσμοπολιτισμός και υπέροχη αλπική φύση σε υψόμετρο 1.207 μ., στην καρδιά του Τιρόλο. Ένας λαμπερός προορισμός που πάντα επισκέπτομαι όταν βρίσκομαι στην περιοχή των Αυστριακών Άλπεων.
Και τέλος, η Ιταλία. Η πράσινη BMW F 850 GS κύλησε τους τροχούς της πάνω στην διαδρομή Brennero–Verona–Bologna–Ancona (590 χλμ.), ενώ το Ελληνικό Στρατιωτικό Κοιμητήριο του Ρίμινι αποτελούσε τον δεύτερο προορισμό που έμελλε να επισκεφθώ. Στα νότια προάστια του Ρίμινι, στον λιτά διαμορφωμένο χώρο του Ελληνικού Στρατιωτικού Κοιμητηρίου, απέτισα έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους 116 Έλληνες μαχητές της 3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας, που σκοτώθηκαν το 1944 στη μάχη του Ρίμινι.
Ακτοπλοϊκή επιστροφή στην Ελλάδα (Ancona-Patra) και τίτλοι τέλους για το υδάτινο οδοιπορικό “VOLGA ROUTE”, που με ξενάγησε στις –λιγότερες γνωστές– γειτονιές της ρώσικης επικράτειας. Ο Βόλγας, ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ευρώπης, αποτέλεσε την έμπνευση αυτού του εναλλακτικού ταξιδιού και μού πρόσφερε την βιωματική εμπειρία της γνωριμίας μιας Ρωσίας πέρα από τα καθιερωμένα τουριστικά κλισέ. Η αλήθεια είναι πως το “VOLGA ROUTE”πραγματοποιήθηκε σε μια όντως δύσκολη χρονική περίοδο. Ελπίζω και εύχομαι, την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην περιοχή, στον ουρανό να πετούν μόνο τα λευκά περιστέρια της ειρήνης, και όχι πολεμικά αεροσκάφη και πύραυλοι…
