Όταν το 2021 αποχαιρετούσα την Βραζιλία έχοντας ολοκληρώσει ένα συναρπαστικό ταξίδι 5.500 χλμ. στους δρόμους της νοτιοαμερικανικής χώρας, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω σύντομα και πάλι, προκειμένου να συνεχίσω τη δίτροχη περιπλάνησή μου στα τροπικά δάση της Αμαζονίας. Δυο χρόνια μετά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου.

Και ξεκίνησα! Αεροπορική μετάβαση στην Βραζιλία και τελική προσγείωση στην πόλη Manaus (την πρωτεύουσα της Αμαζονίας), άμεση παραλαβή μιας HONDA XRE 300 RALLY (ευγενική παραχώρηση–χορηγία της εταιρείας #ΤΑGIΝΟADVENTURETOUR), προετοιμασία της μαύρης μοτοσυκλέτας για τις ανάγκες του ταξιδιού και στήσιμο στην εκκίνηση του νέου τροπικού οδοιπορικού AMAZONAS 2023. Αυτή την φορά, με αφετηρία την πόλη Manaus, είχα σχεδιάσει να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι 3.000 χλμ. βορειοανατολικά, με πεδίο ταξιδιωτικής εξερεύνησης τρία κρατίδια της Νότιας Αμερικής (Γουιάνα, Σουρινάμ, Γαλλική Γουιάνα), που βρέχονται από την θαλασσινή αύρα του Ατλαντικού ωκεανού.  

Το ταξίδι της Αμαζονίας ξεκινούσε πάνω στη διαδρομή Manaus–Boa Vista (750 χλμ.). Η τύχη πάντως δεν ήταν με το μέρος μου, αφού την πρώτη κιόλα μέρα (πριν ακόμα αποχαιρετήσω την Manaus) έπαθα λάστιχο. Αφού κατάφερα να το επισκευάσω, ανέβαλα την αναχώρησή μου για την επόμενη μέρα!  Όχι, δεν είμαι προληπτικός!

Οδηγώντας την επομένη με προορισμό την πόλη Boa Vista, ένας καταπράσινος τροπικός μανδύας “έντυνε” όλο το μήκος της αραιοκατοικημένης διαδρομής των 750 χλμ., ενώ επιβεβλημένη ήταν μια στάση στο 344ο χλμ. Ο λόγος; Μα φυσικά ο Ισημερινός! Στη τοποθεσία Caracarai διέρχεται η νοητή γραμμή του Ισημερινού, που χωρίζει τη γη σε Βόρειο και Νότιο ημισφαίριο. Εδώ ευτύχησα να βάλω ρόδα στο γεωγραφικό πλάτος 0 μοίρες και παράλληλα, με το ένα πόδι πατούσα στο βόρειο και με το άλλο στο νότιο ημισφαίριο. Μοναδική εμπειρία!

Τα σύνορα της Γουιάνα απείχαν μόλις 140 χλμ. ανατολικά της Boa Vista και τα προσέγγισα απροβλημάτιστα έχοντας πραγματοποιήσει δυο διανυκτερεύσεις καθοδόν. Η μια έγινε στην κωμόπολη Rorainopolis και μια στη πόλη Boa Vista. Αυτά τα πρώτα 990 βραζιλιάνικα χιλιόμετρα ήταν η αναγκαία προσαρμογή μου στα τερτίπια των Βραζιλιάνων οδηγών, οι οποίοι δεν με φόβισαν με την οδική συμπεριφορά τους. 

Και μερικές πρακτικές -και οπωσδήποτε χρήσιμες- πληροφορίες που κατέγραψα στο προσωπικό road book της διαδρομής Manaus-Boa: ο κεντρικός οδικός άξονας (ασφάλτινος στο σύνολό του) βρισκόταν σε αρκετά καλή κατάσταση, όλες οι κωμοπόλεις διέθεταν ξενοδοχεία και εστιατόρια, συχνή ήταν η παρουσία πρατηρίων καυσίμων (η τιμή της βενζίνης κυμαινόταν περίπου στα 1,2 ευρώ/lt.) και ραντάρ ταχύτητας λειτουργούσαν στις εισόδους και εξόδους πόλεων και κωμοπόλεων. Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το γεγονός πως ΟΛΟΙ οι μοτοσυκλετιστές -ακόμα και στο μικρότερο χωριό- φορούσαν κράνος. Μπράβο τους!!