QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

Πίσω στον "τόπο του εγκλήματος" με την QJMOTOR SRT 800X
QJMOTOR TRANS ASIA
Από τον

Γιάννη Τσινάβο

3/7/2024

Μόλις ένα μήνα πριν, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ήταν στο Ιράν, ακολουθώντας τον Δρόμο του Μεταξιού. Αυτή τη φορά όμως, η Τεχεράνη δεν αποτελεί σκοπό του ταξιδιού αλλά μια μικρή διήμερη στάση πριν ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια προς την άκρη της Ανατολής.

Μια μικρή ανάσα, μια μικρή ευκαιρία για περιήγηση σε μέρη γνωστά αλλά πάντα εντυπωσιακά και αποστομωτικά, ενταγμένα σε μια διαφορετική κουλτούρα που μένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων.

QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

“Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας που είχα αποχαιρετήσει το Ιράν, και να που γύρισα και πάλι στον τόπο του… εγκλήματος με την QJ SRT 800X. Αυτή την φορά όμως, η διαδρομή των 2.100 ιρανικών χιλιομέτρων του QJ TRANS ASIA θα ήταν εντελώς διαφορετική (Tabris – Tehran – Mashhad), μιας και στην έξοδο από την χώρα με περίμενε το Αφγανιστάν.

Στην πολύβουη Τεχεράνη παρέμεινα δυο μέρες, προκειμένου να πάρω την απαραίτητη βίζα εισόδου από την πρεσβεία του Αφγανιστάν. Στο μεσοδιάστημα επισκέφθηκα το πρώην Παλάτι του Σάχη και αντίκρισα χλιδή και πολυτέλεια σε υπερθετικό βαθμό, σουλατσάρισα στο υπαίθριο παζάρι της ιρανικής πρωτεύουσας, αντίκρισα οικογένειες να δειπνούν στα πάρκα της πόλης και κατέληξα στην εμβληματική πλατεία της Ελευθερίας (Azadi Square).

QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

Όμως, την πιο συγκινητική ανάμνηση από την Τεχεράνη θα μού την χάριζε ο Reza, ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης της πανσιόν όπου διέμενα. Το πρωινό που έφευγα, ο Reza ακούμπησε πάνω μου το Κοράνιο και μου διάβασε μια ευχή και αμέσως μετά έριξε δίπλα στη μοτοσυκλέτα λίγο νερό για καλή τύχη. Άραγε, πόση αγνότητα, καλοσύνη και ομορφιά έκρυβε μέσα στην καρδιά του αυτός ο άνθρωπος;

Δυο μέρες μετά, διασχίζοντας τις βόρειες παρυφές της αδυσώπητης ερήμου Lut, αντίκριζα την συνοριακή γραμμή του Αφγανιστάν. Είχε έρθει η ώρα να 'παίξω μπάλα' στο γήπεδο των Ταλιμπάν”.

QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

RIDE THE CLASSIC WAY, μέρος Ε΄ - Ιταλία / Άλπεις

Ταξίδι στην Κέντρική Ευρώπη με BMW R 18 CLASSIC FIRST EDITION
Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

24/10/2022

Δυο ορεινά περάσματα είχαν πλέον απομείνει για την ολοκλήρωση της αλπικής διαδρομής του “RIDE THE CLASSIC WAY”: το Umbrail Pass (2.503 μ.) και το Passo dello Stelvio (2.764 μ.) – τα καλύτερα μάς περίμεναν στο τέλος!

Αφού ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα στην κωμόπολη Santa Maria, ξεκινήσαμε σβέλτα για την κορυφή του Umbrail Pass που βρισκόταν πάνω στη συνοριακή γραμμή Ελβετίας – Ιταλίας. Παρεμπιπτόντως, ο δρόμος των 13,2 χιλιομέτρων που θα μας οδηγούσε στην κορυφή ήταν ο ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ελβετίας.

Έχοντας δανειστεί το όνομά του από την κοντινή βουνοκορφή Piz Umbrail, το Umbrail Pass μάς έδειξε από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα τα «δόντια» του, αφού βρεθήκαμε αντιμέτωποι με 35 απανωτές ανηφορικές φουρκέτες και μέγιστη κλίση δρόμου στο 14%!

Το παλέψαμε γενναία και λίγη ώρα αργότερα, στη συνοριακή γραμμή Ελβετίας–Ιταλίας, ολοκληρώσαμε σε υψόμετρο 2.503 μ. την ανάβαση του ορεινού περάσματος Umbrail Pass. Αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στις πινακίδες του χώρου, μια σύντομη ανάσα ξεκούρασης και πορεία κατόπιν για την τελευταία κορυφή.

Ακούγεται παράδοξο, αλλά η κορυφή του περάσματος Umbrail Pass απείχε μόλις 3,5 χλμ. από την αντίστοιχη του Passo Dello Stelvio – πριν καλα καλά το καταλάβουμε, βάλαμε ρόδα στο θεαματικότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο των Άλπεων (2.757 μ.). Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (ηλιοφάνεια με 18ο C) ήταν η αιτία της κοσμοσυρροής που συναντήσαμε στη κορυφή του περάσματος Stelvio. Εκατοντάδες ντόπιοι –αλλά και ξένοι– μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες ανεβοκατέβαιναν την φιδίσια ασφάλτινη λωρίδα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική διαδρομή και το υπέροχο αλπικό τοπίο.

Κατασκευασμένο μέσα σε 5 χρόνια (1820–1825), το διάσημο Passo dello Stelvio αποτελεί για τους Ιταλούς σήμερα έναν “must to go” προορισμό με εμβληματικό χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η Alfa Romeo και η Moto Guzzi έδωσαν την ονομασία STELVIO σ’ ένα μοντέλο τους. Παρεμπιμπόντως, το συγκεκριμένο βορειο-ιταλικό πάσο αποτελεί από το 1953 ετάπ ανάβασης στον ποδηλατικό « Γύρο της Ιταλίας».

Αφού παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες και περπατήσαμε χαλαρα στην κορυφή του Stelvio, γευματίσαμε κατόπιν σ’ ένα καφέ-εστιατόριο σχολιάζοντας τις όμορφες εικόνες και τις δυνατές εμπειρίες που αποκομίσαμε καθόδον από τη Ζυρίχη στο Passo dello Stelvio. Και η κουβέντα μας καλά κρατούσε!

Κάποια στιγμή όμως έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Ανανεώνοντας το επόμενο ραντεβού μας για τα μέσα Νοεμβρίου στην Ελλάδα, ο Στέλιος ξεκίνησε την επιστροφή του στη Ζυρίχη κι εγώ άρχισα να κατηφορίζω στη νότια πλευρά του Passo dello Stelvio με προορισμό την ιταλική κωμόπολη Bormio, όπου και θα διανυκτέρευα. Και τελικά, μετά από 13 ώρες ημερήσιας οδήγησης, κατέβηκα από την σέλα της BMW R18 CLASSIC και κατέλυσα σ’ ένα γραφικό αγροτόσπιτο, κάπου στα νότια προάστια της Bormio. Η αλπική διαδρομή του RIDE THE CLASSIC WAY” μόλις είχε ρίξει τίτλους τέλους: τέσσερα θεαματικά αλπικά πάσο, μια στιβαρή μοτοσυκλέτα, ένας ενθουσιασμένος αναβάτης...