Μέχρι το 2020 η Σαουδική Αραβία ήταν μια χώρα ερμητικά κλειστή στους τουρίστες. Για πάνω από 15 χρόνια προσπαθούσα να βρω μια “κερκόπορτα” -μάταια όμως. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι άρχοντες-βασιλείς της χώρας αποφάσισαν να ανοίξουν διάπλατες τις πύλες, εγώ ήμουν εκεί (στα σύνορα της Σαουδικής Αραβίας) και περίμενα με την μοτοσυκλέτα μου να ορμήσω στα ενδότερα. Εντέλει, αυτή η μακροχρόνια επιμονή και υπομονή μου ανταμείφτηκε με τον καλύτερο τρόπο: ήμουν ο πρώτος Έλληνας μοτοσυκλετιστής που ταξίδευα με την μοτοσυκλέτα μου στους δρόμους της Σαουδικής Αραβίας.
Από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο, κάτω από τις ρόδες της μοτοσυκλέτας άρχισε να ξεδιπλώνεται ένα μαγικό ασφάλτινο χαλί. Το οδικό δίκτυο (κεντρικές και δευτερεύοντες οδοί) ήταν άψογο και η σήμανση δίγλωσση (αραβικά και αγγλικά). Η τιμή της βενζίνης έφερε χαμόγελο στα χείλη (άγγιζε τα 0,50 Εuro/lt), ενώ αυτό που ήθελε λίγο προσοχή ήταν οι αποστάσεις ανάμεσα στα πρατήρια καυσίμων (σε πολλές περιπτώσεις απείχαν 40-50 χλμ.).
Αρχικός προορισμός μου υπήρξε η κωμόπολη Al Ula (420 χλμ. από τα σύνορα) που στα περίχωρά της απλωνόταν ο αρχαιολογικός χώρος των Ναβαταίων. Στην βραχώδη περιοχή της Al Ula, η φυλή των Ναβαταίων κατασκεύασε με θαυμαστό τρόπο ένα πλήθος λαξευμένων τάφων, οι οποίοι αρχιτεκτονικά θυμίζουν τους αντίστοιχους της Πέτρας στην Ιορδανία. Ήταν ένα θέαμα συναρπαστικό, που άξιζε την περιπλάνηση που πραγματοποίησα κάτω από τον καυτό ήλιο των 44,5 °C.
Η Μεδίνα ήταν η επόμενη στάση μου πάνω στο χάρτη της σαουδαραβικής διαδρομής. Μέχρι πρότινος, η επίσκεψη στην δεύτερη ιερότερη πόλη του Ισλάμ ήταν απαγορευτική για τους μη μουσουλμάνους. Στα πλαίσια όμως του εκσυγχρονισμού και της φιλελευθεροποίησης, το μακραίωνο αυτό καθεστώς καταργήθηκε. Έτσι, δίχως άγχος και απαγορεύσεις έφτασα στην Μεδίνα και πήγα κατευθείαν στο -κατάμεστο από προσκυνητές- Τζαμί του Προφήτη (Al-Masjid an Nabawi), όπου βρίσκεται θαμμένος ο προφήτης Μωάμεθ και οι δυο πρώτοι Χαλίφες του Ισλάμ.
Και μετά την γερή δόση ερήμου και άμμου που πήρα τις πρώτες ημέρες μου στην Σαουδική Αραβία, αποφάσισα να βγω στην θάλασσα. Έτσι, οδήγησα την BMW F850 GS νοτιοανατολικά με κατεύθυνση τις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, εκεί που με περίμενε η παράκτια Τζέντα.
Το παλιό κομμάτι της πόλης, με τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα παραδοσιακά σπίτια με τα καφασωτά μπαλκόνια, μου έκλεψε την καρδιά. Έντονη ήταν η εντύπωση πως είχα γυρίσει πίσω στον χρόνο, την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τότε που η Τζέντα αποτελούσε ένα σπουδαίο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής.
Και στα απρόοπτα-ευχάριστα του ταξιδιού, ήταν η συνάντηση που είχα στην πόλη Yanbe με τον Ιωάννη Γιαννόπουλο και την γυναίκα του, οι οποίοι ταξίδευαν στην Αραβική χερσόνησο με το αυτοκίνητό τους. Ήταν κυριολεκτικά ένα (διαδικτυακό) ραντεβού στον δρόμο…
γραφέα Μαξίμ Γκόρκι και του νομπελίστα πυρηνικού επιστήμονα Αντρέι Ζαχάρωφ, η Νίζνι Νοβογκορόντ χαρακτηρίζεται ως η “τρίτη πρωτεύουσα της Ρωσίας” και δικαίως καμαρώνει για τα -περισσότερα από 600- ιστορικά και αρχιτεκτονικά μνημεία της. Φυσικά και δεν μπόρεσα να τα δω όλα αυτά, αλλά σίγουρα πήρα μια αντιπροσωπευτική εικόνα αυτής της εξέχουσας μητρόπολης του ρώσικου πολιτισμού. Η γνωριμία μου με τη Νίζνι Νοβογκορόντ επικεντρώθηκε κυρίως στον εκτεταμένο χώρο του Nizhny Novgorod Kremlin, στον σκηνογραφικό πεζόδρομο Bolshaya Pokrovskaya και στις κλίμακες-σκάλες Chkalov Stairs, οι οποίες μού πρόσφεραν ένα αποκαλυπτικό πανόραμα του εθνικού ποταμού της Ρωσίας.
