Από τον
Μπάμπη Μέντη
10/4/2017
Η πρόσκληση που βρήκαμε στο e-mail μας από το Ducati Club Hellas για την ανοιξιάτικη βόλτα που θα γινόταν στις 9 Απριλίου, ήταν καθαρά τυπική. Είχε προηγηθεί τηλέφωνο από τον Πρόεδρο-Νίκο με πλήρη περιγραφή του προγράμματος, η οποία (απ’ ότι κατάλαβα εγώ δηλαδή…) ήταν κάπως έτσι: Θα πήγαινα έως την έξοδο της Αττικής οδού στην Ελευσίνα, όπου εκεί θα με περίμενε ένα Ducati Scrambler 450 του 1970, για να πάμε βόλτα μέχρι τα Βίλια μέσω της Παλιάς Εθνικής Οδού Αθηνών-Θηβών. Η συγκεκριμένη βόλτα είχε ως τιμώμενες μοτοσυκλέτες τις μονοκύλινδρες και δικύλινδρες Ducati, των οποίων η κίνηση του εκκεντροφόρου γίνεται μέσω άξονα και όχι ιμάντα.
Βασικά η συγκεκριμένη θεματική ενότητα είχε σκοπό να δώσει κίνητρο στα μέλη που είχαν τέτοιες μοτοσυκλέτες στην κατοχή τους να τις βγάλουν έξω για βόλτα, αφού στην παρέα ήταν ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα – ακόμα κι αν δεν ήταν Ducati. Άλλωστε η ουσία τέτοιων εκδρομών - συγκεντρώσεων είναι να κάνουμε παρέα, να πούμε τις ιστορίες μας, να κάνουμε τον χαβαλέ μας και γενικά να αποκοπούμε για λίγες ώρες από την ρουτίνα της καθημερινότητας.
Το καλό με το Ducati Athens Club είναι ότι δεν δημιουργήθηκε για να αγοράζουν με έκπτωση ανταλλακτικά και αξεσουάρ από την αντιπροσωπεία τα μέλη της, οπότε οι καιροσκόποι δεν έχουν πεδίο δράσης εδώ. Μάλλον θα χάσεις λεφτά αν γίνεις μέλος, αφού αργά ή γρήγορα θα αρχίσεις να λιγουρεύεσαι ένα παλιό ιταλικό μηχανάκι και μετά… θα πάρεις και δεύτερο και τρίτο και… τελειωμό δεν θα έχει.
Στην περίπτωσή μου, υποπτεύομαι ότι υπήρξε κρυφό σχέδιο προσηλυτισμού από τον Τάκη Γκόνη, που μου δάνεισε το προσωπικό του Scrambler 450 για αυτή τη βόλτα. Την συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα την είχα ερωτευτεί από την εκδήλωση που είχαμε κάνει στο ΟΑΚΑ για το Greek Customs Test Ride. Βέβαια άλλο πράγμα να οδηγάς μια μοτοσυκλέτα με τον λεβιέ ταχυτήτων στο δεξί πόδι και ταμπούρα μέσα σε οριοθετημένο χώρο και άλλο σε δημόσιους δρόμους με φορτηγά και οδηγούς της Κυριακής.
To τελευταίο πράγμα που θέλεις να σου συμβεί όταν οδηγάς το Scrambler 450, είναι να κοκαλώσει τα φρένα το αυτοκίνητο μπροστά σου. Βασικά η δύναμη των ταμπούρων είναι αναπάντεχα καλή και μάλιστα το εμπρός έχει επιπλέον άριστη αίσθηση. Το πίσω όμως το μπλοκάρεις πολύ εύκολα, διότι το αριστερό σου πόδι δεν έχει μάθει να ακουμπάει προοδευτικά τον λεβιέ, καθώς στην καθημερινότητά σου το χρησιμοποιείς για να αλλάζεις ταχύτητες και όχι για να φρενάρεις. Η λύση που βρήκα ήταν να… μην το χρησιμοποιώ καθόλου! Το εμπρός φρένο φτάνει και περισσεύει για να επιβραδύνει την ελαφριά μοτοσυκλέτα και με ένα κατέβασμα ταχύτητας τη σωστή στιγμή, βάζεις τον κινητήρα να κάνει τη δουλειά του πίσω φρένου.
Λόγω μικρού βάρους και του εκπληκτικού πλαισίου της μοτοσυκλέτας, νοιώθεις αμέσως εμπιστοσύνη και αρχίζεις να οδηγάς πολύ πιο γρήγορα απ΄όσο θα έπρεπε να κάνεις με μια παλιά, συλλεκτική μοτοσυκλέτα η οποία δεν είναι καν δική σου. Είχα ακούσει ότι αυτός ο κινητήρας έχει πολλούς και ενοχλητικούς κραδασμούς. Η αλήθεια είναι ότι όταν την καβάλησα για να πάω από το σημείο που την παρέλαβα μέχρι τα επόμενα 300 μέτρα που ήταν το σημείο της συνάντησης, πίστεψα ότι δεν θα καταφέρω να κάνω πάνω από δύο χιλιόμετρα χωρίς στάση για να ξεμουδιάσουν τα χέρια μου! Ήταν τόσο έντονοι οι κραδασμοί που τα χέρια μου έφευγαν σιγά-σιγά από το τιμόνι…
Όμως ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το γκάζι φεύγοντας, ανακάλυψα ότι με 4η και 5η στο κιβώτιο και το στροφόμετρο να δείχνει μεταξύ 5500-6500 στροφές, οι κραδασμοί εξαφανίζονταν εντελώς από το τιμόνι. Εκεί βρίσκεται το Sweet-Spot του κινητήρα αυτού και μεταφράζεται σε ταχύτητες μεταξύ 120-130 km/h. Με το απίστευτο πλαίσιο του Scrambler 450, τέτοιες ταχύτητες μπορείς να τις διατηρήσεις συνεχώς στην παλιά εθνική Αθηνών-Θηβών, ακόμα και στα πιο κλειστά κομμάτια του δρόμου. Εδώ να πω, ότι οι αναρτήσεις της συγκεκριμένης μοτοσυκλέτας έχουν σπορ συμπεριφορά και δούλευαν καλύτερα από πολλές σύγχρονες μοτοσυκλέτες τις μεσαίας κατηγορίας. Ταιριάζουν άψογα με το στιβαρό πλαίσιο και όποιος έχει τέτοια μοτοσυκλέτα στην κατοχή του, του προτείνω ανεπιφύλακτα να ρωτήσει τον Τάκη και να κάνει τις ίδιες ρυθμίσεις στη δική του.
Όσο για τον μονοκύλινδρο κινητήρα της Ducati, πρέπει να παραδεχτώ ότι τον αδίκησα στο κείμενο που είχα γράψει για αυτόν στο περιοδικό. Έχει μπόλικη δύναμη ψηλά και οι κραδασμοί του είναι λιγότεροι όταν δουλεύει πάνω από τις 5.000 στροφές. Επίσης έχει πάρα πολύ καλή και άμεση απόκριση στο γκάζι, που τα τελευταία χρόνια με τους ψεκασμούς ride by wire έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει γραμμικότητα. Όλα ήταν τέλεια πάνω της, μέχρι φυσικά την στιγμή που χρειάστηκε να φρενάρω απότομα. Tο ένστικτο νίκησε την λογική σειρά σκέψης και το αριστερό πόδι πήγε να κατεβάσει ταχύτητα, την ίδια ώρα που το δεξί προσπαθούσε να φρενάρει τον πίσω τροχό… μόνο που στο Scrambler 450 του 1970, αυτοί οι χειρισμοί σημαίνουν ανέβασμα ταχύτητας και μπλοκάρισμα του πίσω τροχού.
Ο κρύος ιδρώτας που με έλουσε θα μπορούσε άνετα να γεμίσει πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων.
Ευχαριστούμε λοιπόν το δραστήριο Ducati Club Hellas, για το παράθυρο στον χρόνο που μας άνοιξε προσκαλώντας μας σε μια τόσο μοναδική βόλτα! Συγχαρητήρια επίσης για το κλίμα και την διάθεση που επικρατούσε, και μας κάνει από τώρα να δηλώνουμε έτοιμοι για την επόμενη πρόσκληση!
