Enduro στη Σερβία (Α.Ο.Δ.Π. Endurocross Team Patra & Motocross Club Berane Serbia)

9/10/2015

Γνωριστήκαμε με τα παιδιά του Motocross Club Berane εκεί πριν λίγους μήνες, όταν τους επισκέφτηκα μόνος μου στην έδρα τους νοτιοδυτικά της Σερβίας πάνω από το Κόσσοβο. Με υποδέχτηκαν πoλύ φιλικά και μιλήσαμε για πολλά θέματα και μετά από δύο μέρες μαζί τους υποσχέθηκα ότι θα γυρίσω με τη μοτοσυκλέτα μου. Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, φορτώσαμε στο τρέιλερ (pricolica) στα σερβικά, τις μοτοσυκλέτες μας και ξεκινήσαμε για εκεί. Φτάσαμε αργά το απόγευμα στα Σκόπια όπου μας περίμενε ο Marjan, παλιός φίλος, που μας φιλοξένησε σπίτι του.

Την επομένη μέρα κατεβήκαμε με τις μοτοσυκλέτες μας στο κέντρο της πόλης. Εκεί δίπλα από το ποτάμι που διασχίζει την πόλη είχε πολλά σκαλάκια, μια καλή ευκαιρία για παιχνίδι. Κατεβαίναμε και ανεβαίναμε τα σκαλιά,ενώ ο κόσμος μας φωτογράφιζε με τα κινητά τους. Μετά από λίγο γυρίσαμε στο σπίτι και πριν φτάσουμε πρόσεξα ένα χωμάτινο άνοιγμα δεξιά μας. Διαπιστώσαμε ότι ήταν μια παλιά πίστα motocross, η οποία είχε μεν χαλάσει, αλλά εμείς δεν πτοηθήκαμε και κάναμε γύρους στους λόφους.
Την επομένη μέρα ξεκινήσαμε για τη Σερβία. Πήραμε το Μarjan και τη σύζυγό του Dubravka και ξεκινήσαμε. Περάσαμε τους ελέγχους στα σύνορα και μπήκαμε στο Kosovo. Η περιοχή αυτή είναι σε ανάπτυξη, έχει πολλά μαγαζιά και οι δρόμοι είναι καθαροί. Προς το απόγευμα βγήκαμε από το Kosovo και περάσαμε Σερβία. Μόλις είχε βραδιάσει, καλέσαμε στο τηλέφωνο τον υπεύθυνο διαδρομών και αγώνων της λέσχης, Nebojsa Vasilievic, που μας περίμενε στο βενζινάδικο στην είσοδο της πόλης. Μας πήγε στο ξενοδοχείο, τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας, ξεκουραστήκαμε λίγο και πήγαμε στο motocross club της πόλης. Τα παιδιά ήταν εκεί και μας περίμεναν, ενώ του πρόσφερα τα αναμνηστικά και πολλά γλυκίσματα που είχα φέρει από την Ελλάδα. Κουβεντιάσαμε για τις δραστηριότητες της λέσχης, για τις διαδρομές που υπάρχουν και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας.
Το Σάββατο το πρωί ξυπνήσαμε και πήγαμε στη λέσχη όπου δίπλα είχε χώρο για το τρέιλερ και της μηχανές μας. Άρχισαν να μαζεύονται τα παιδιά να μας δουν και να μας γνωρίσουν. Σε μια στιγμή πιο κάτω στη καφετέρια ακούμε φωνές. Τρείς Αλβανοί ρωτούσαν έναν νεαρό για κάτι αλλά αυτός δεν ήξερε να απαντήσει. Αυτοί νόμιζαν ότι δεν τους απαντά γιατί ήταν Αλβανοί. Τότε άρχισαν να τον πιέζουν ασφυκτικά και ο νεαρός φώναξε για βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή βγήκε από τη καφετέρια ένας Σέρβος 2,20μ. περίπου και τους έσπασε στο ξύλο. Οι Αλβανοί έφυγαν με σακατεμένα τα πρόσωπα τους αφήνοντας τα δόντια τους στο πεζοδρόμιο. Το Βerane έχει 35.000 κατοίκους και εκεί ζουν περίπου 500 Αλβανοί καθώς το Κόσσοβο είναι πολύ κοντά. Σε λίγο ήρθε η αστυνομία και έψαχνε το δίμετρο Σέρβο που σακάτεψε τους Αλβανούς. Αυτός όμως είχε φύγει. Δεν είπαν τίποτα για τα μηχανάκια και τις γουρούνες που είχαν μαζευτεί εκεί.

Ο Nebojsa μου είπε ότι επειδή δεν γνωρίζει πώς οδηγούμε, γι' αυτό θα πηγαίναμε μόνο εμείς οι δυο και άλλες δυο γουρούνες στο βουνό. Σημειώστε ότι ο Nebojsa όταν έμαθε ότι ερχόμαστε ήρθε από τη Γερμανία να μας δει και να μας πάει στο βουνό. Μπροστά αυτός και πίσω εμείς και όταν μπήκαμε στο χωματόδρομο η γουρούνα πήγαινε με παντιλίκια και με τις δυο ρόδες. Τους ακολουθήσαμε και σε λίγο άρχισε το πραγματικό enduro. Μπήκαμε σε σκιερά μονοπάτια, περάσαμε ορεινές λίμνες, καταπράσινα λιβάδια και φανταστικές ανηφόρες. Εντυπωσιάστηκα γιατί δεν υπήρχε καθόλου πέτρα, ούτε για δείγμα. Μόνο σε ένα μικρό κομμάτι υπήρχαν.

Μου είπε ο Nebojsa ότι θα περάσουμε τρία βουνά και θα τελειώσει η εντουράδα σε ένα χιονοδρομικό κοντά στα 2000 μέτρα υψόμετρο. Το πότε βράδιασε, πότε περάσαμε τα τρία βουνά και φτάσαμε στο χιονοδρομικό ούτε που το κατάλαβα. Ήταν τόσο ωραία. Εκεί ήταν έτοιμο ένα τραπέζι με παραδοσιακά σερβικά φαγητά, όλα υπέροχα και ταχτοποιημένα. Εκεί είχε σπίτι εξοχικό ο Nebojsa και μετά το φαγητό μας φιλοξένησε σ' αυτό. Αύριο, μας είπε, έχουμε και άλλη εντουροβόλτα σε άλλα βουνά. Σε λίγο έφυγε για την πόλη.Το σπίτι ήταν φανταστικό, με ξύλινη επένδυση και ζεστό, καθώς το καλοριφέρ ήταν αναμμένο στο φουλ, αφού έπαιρνε θερμότητα από το τζάκι.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με σκιερά μονοπάτια που δεν φαίνονταν ο ουρανός. Ήταν σαν να ήμασταν σε τούνελ από δέντρα. Μέρη που δεν περιγράφονται αν δεν τα δει κάποιος. Εν τω μεταξύ, ο καιρός άρχισε να βαραίνει. Σε μια στιγμή το κινητό μου έκανε ένα μπιπ. Τι είναι αυτό; Το έβγαλα και το κοίταξα να δω. Καλώς ήρθατε στο Kosovo έγραφε. Ωχ, λέω, μας πιάσανε. Σταματήσαμε και έδειξα το sms. Eίχαμε εισέρθει κατά λάθος στο Κοsovo. "Πάμε πίσω", μας λέει ο Nebojsa, "αν μας πιάσουν θα μας αφήσουν σε μια εβδομάδα".
Μετά από λίγο άκουσα το δεύτερο μπιπ στο κινητό και κατάλαβα ότι είμαστε σε σερβικό έδαφος. Ο καιρός ήταν πιο βαρύς πλέον και άρχισε να πέφτει ομίχλη και βροχή. Αν μας έκλεινε ο καιρός εκεί τι θα γινόμασταν; Ευτυχώς, τα παιδιά ήταν καλοί γνώστες της περιοχής και μας γύρισαν στο χιονοδρομικό σχετικά γρήγορα.

Δε μας άφησαν να βραχούμε περισσότερο. Πήραν τηλέφωνο στη πόλη να μας φέρουν τα πράγματα μας επάνω, για να φύγουμε από εκεί. Σε λίγο ήρθαν και δεν μας άφησαν να δέσουμε και να ανεβάσουμε τις μηχανές στο τρέιλερ υπό βροχή. Τις ανέβασαν και τις έδεσαν μόνοι τους και μας φώναξαν να φύγουμε όταν ήταν όλα έτοιμα.
Κατεβαίνοντας προς τη πόλη ο Nebojsa μας πήγε σε ένα ιατρικό διαγνωστικό κέντρο με τελευταία μηχανήματα και πολύ σύγχρονο, του οποίου ήταν ο ιδιοκτήτης. Αργότερα, πήγαμε στο motocross club να χαιρετήσουμε τα μέλη που μας περιμέναν. Μαζί τους, μάλιστα, ήταν και 6 παιδάκια 10-12 χρονών που μάθαιναν motocross.
Η φιλοξενία τους ήταν απίθανη και η αποχώρηση μας συγκινητική.
Οι οικοδεσπότες μας είχαν την ειλικρίνεια στα μάτια τους και ήταν dobri όπως λέγεται στη γλώσσα τους το καλό. Φύγαμε για τα Σκόπια, που είναι μια πόλη που αναπτύσσεται γρήγορα. Καμία σχέση δεν έχει με το παρελθόν πριν από μια επταετία. Καθαρή πόλη, όμορφη, γεμάτη δέντρα και πράσινο. Την επόμενη και τελευταία ημέρα ο Marjan μας πήγε ως την έξοδο της πόλης. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας και φύγαμε για Θεσσαλονίκη και από Εγνατία-Ιωάννινα-Άρτα-Γέφυρα και Πάτρα. Η διαδρομή ως το Bernane είναι 1.030 χιλιόμετρα να πας και άλλα τόσα να γυρίσεις, αλλά αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω. Γι' αυτό και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα ξαναπατήσουμε αυτά τα χώματα το συντομότερο δυνατό.
Χάρης Κορέσης

https://bit.ly/badilikia25

Επικαιρότητα

Maxton Engineering - Απεβίωσε ο ιδρυτής Ron Williams - Ο άγνωστος ρόλος στο HRC και την NR500 με τα οβάλ πιστόνια

Εμβληματικός μηχανικός, με απαράμμιλες γνώσεις, στο όνομα του οποίου οι αγωνιζόμενοι του IOMTT πίνουν νερό

Από τον

Κώστα Γκαζή

26/11/2024

Ο Ron Williams ήταν ένας πραγματικά ξεχωριστός μηχανικός, με μεγάλη αναγνώριση κυρίως από τους Βρετανούς αγωνιζόμενους που τον προτιμούσαν για τις αναρτήσεις τους, είτε συμμετείχαν στο BSB, είτε σε αγώνες Road-Racing όπως το Isle of Man TT. Όμως παρόλο που ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, η φήμη του είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της χώρας του, με τη Honda να τον προσκαλεί το 1981 στην Ιαπωνία, για να βοηθήσει στην κατασκευή του πλαισίου της πρωτοποριακής NR500 με τα οβάλ πιστόνια.

Τον Ron τον είχα γνωρίσει τηλεφωνικά, πριν από 30 χρόνια, όταν είχα στην κατοχή μου ένα Suzuki RG 500 Gamma και είχα αγοράσει ανεστραμμένο πιρούνι από GSX-R1100 του 91 για να αντικαταστήσω το συμβατικό πιρουνάκι των 38 mm που φόραγε από το εργοστάσιο. Καθώς σπούδαζα στην Αγγλία, χώρα με πλούσια μηχανολογική παράδοση, οι ερωτήσεις μου για το πού θα μπορούσα να κάνω revalving στο πιρούνι του GSX-R για το βάρος του RG είχαν πάντα την ίδια απάντηση: στη Maxton Engineering.

Πήρα τηλέφωνο την εταιρεία όπου μου απάντησε ο ίδιος ο Ron. Του εξήγησα τι ήθελα να κάνω, και εκείνος μου ζήτησε να του πως το βάρος μου με κράνος και εξοπλισμό μοτοσυκλέτας και να του πω αν θα οδηγούσα στον δρόμο ή σε πίστα. Εκείνος θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα -και σε πολύ λογικό αντίτιμο. Του έστειλα μέσω ταχυδρομείου το πιρούνι στο Cheshire, όπου βρίσκεται η εταιρεία, προσεκτικά τυλιγμένο σε διάφορα παλιά ρούχα, με ένα σημείωμα με τις απαντήσεις στα ερωτήματά του.

Λίγες εβδομάδες μετά, είχα στα χέρια μου το πιρούνι και με το πέρας των σπουδών μου, επέστρεψα στην Κρήτη όπου και το τοποθέτησα στο RG, με παράλληλη επέμβαση στο πίσω αμορτισέρ για να ψηλώσει σε σχέση με πριν, και να μη βρίσκουν οι πάνω εξατμίσεις στο φαρδύ ελαστικό που φόραγε η ζάντα του GSX-R1100 που συνόδευε τη μετατροπή. Όμως ενώ είχα ακούσει τα καλύτερα για τον Ron, οι πρώτες βόλτες με το μεταλλαγμένο RG ήταν σκέτη τραγωδία, αφού ακόμα και στις χαμηλές ταχύτητες, τα tank-slapping διαδεχόταν το ένα το άλλο!

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε… έχανα τον λογαριασμό με το πόσες ταλαντώσεις στα στόπερ του τιμονιού μου επεφύλασσε το κάθε συμβάν. Απελπισμένος τηλεφώνησα εσπευσμένα στη Βρετανία, όπου ο Ron χωρίς να ανεβάσει πίεση μου είπε λακωνικά: “δεν έχω κάνει ποτέ λάθος στις αναρτήσεις μου”. Έτσι έλεγε εκείνος, όμως η κατάσταση συνέχισε να είναι δραματική, κι όποτε έβλεπα σαμάρι ή λακκούβα με έκοβε κρύος ιδρώτας.

Μέχρι εκείνη την επική βόλτα στον ΒΟΑΚ, με μια παρέα εννέα Suzuki, από RGV250, GSX-R750 μέχρι GSX-R1100 με κινητήρα Big Pops Yoshimura... εκεί έδωσα το RG στον μηχανικό μου, ονομαστό κάγκουρα και μηχανικό αγώνων τότε του Σήφη του Σταυρουλάκη που συμμετείχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας. Εκείνος στο τιμόνι του RG, μαζί με το GSX-R1100 Big Pops εξαφανίστηκαν μπροστά, και τους βρήκαμε μόνο στο τέλος της βόλτας. Την σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το RG και το GSX-R σταματημένα στην άκρη της Εθνικής, και τους δυο αναβάτες να καπνίζουν δίπλα τους. Πιο πολύ όμως κάπνιζαν οι εξατμίσεις του σβηστού RG, που είχαν ανεβάσει θερμοκρασία και έκαιγαν τα υπολείμματα διχρονόλαδου που είχαν μέσα τους!

“Οι εντυπώσεις σου”… ρώτησα, κι εκείνος με χέρι που έτρεμε ελαφρά μου απάντησε “δεν ξέρεις τι έχεις!” Τι έχανα; Τι δεν καταλάβαινα; “Το πιρούνι δουλεύει εκπληκτικά, αλλά θέλει χιλιόμετρα. Από τα 160 και πάνω δουλεύει όπως κανένα άλλο. Απλώς εμπιστέψου το, ξεπέρασε τα 160 και κράτα το γκάζι ανοιχτό.” Τον εμπιστεύτηκα και ως ανταμοιβή μου, ανακάλυψα κράτημα που δεν μπορούσα ούτε να ονειρευτώ με το προηγούμενο πιρούνι, κράτημα που έφερνε τη μοτοσυκλέτα πολλές δεκαετίες μπροστά, με άμεση σύγκριση με πολύ πιο σύγχρονα σπορ μοντέλα. Σε ευχαριστώ Ron!

Τα χρόνια πέρασαν, ο Ron μεγάλωσε κι αυτός, και το 2020 υπέστη εγκεφαλικό, με τις επιπτώσεις του οποίου πάλευε τα τελευταία 4 χρόνια. Στις 25/11 μέσω της σελίδας της Maxton Engineering ήρθε η ανακοίνωση της οικογένειάς του που ανέφερε τα εξής: “ Με βαριά καρδιά ανακοινώνουμε τον θάνατο του ιδρυτή και πατέρα της οικογένειας, Ron Williams, ο οποίος πέθανε το βράδυ του Σαββάτου. Ήταν πρωτοπόρος της βιομηχανίας και όλοι μας στη Maxton είμαστε ευγνώμονες που μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε από εκείνον.”

Ο Ron Williams ίδρυσε τη Maxton το 1971, πουλώντας το αυτοκίνητό του για να χρηματοδοτήσει την επιχείρηση. Το όνομα Maxton ήταν σύνθετη λέξη από το Max (Μέγιστο) και το Ton που στα αγγλικά σημαίνει και τα 100 μίλια την ώρα -160 χλμ/ώρα.

Maxton Engineering

Στην μακρόχρονη καριέρα του, ο Ron Williams ασχολήθηκε πέρα από τις αναρτήσεις για τις οποίες έγινε ιδιαίτερα γνωστός και με τα πλαίσια -δυο τομείς που συνδέονται άρρηκτα, και η βαθιά γνώση του Ron στη γεωμετρία των πλαισίων τον βοηθούσε σε τεράστιο βαθμό στη βελτίωση των εργοστασιακών αναρτήσεων.

Είχε ξεκινήσει κατασκευάζοντας πλαίσιο για Matchless πριν ασχοληθεί με πλαίσια για τα δίχρονα TZ, και με το τρικύλινδρο αγωνιστικό Kawasaki KR750 του Mick Grant το οποίο μετασκεύασε βοηθώντας τον Grant να πάρι τον τίτλο στο IOMTT στην κατηγορία Senior το 1975.

Το 1981, η Honda προσκάλεσε τον Ron στην Ιαπωνία, για να επιθεωρήσει την NR500 με τα οβάλ πιστόνια, και για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός πιο συμβατικού πλαισίου, δουλεύοντας μαζί με τους μηχανικούς της ιαπωνικής εταιρείας και με τον Takeo Fukai που αργότερα έγινε ο CEO της Honda.

Παράλληλα, ο Ron κατασκεύαζε τους δικούς του τροχούς μοτοσυλκλετών από μαγνήσιο, ενώ πλέον η Maxton Engineering είναι γνωστή αποκλειστικά για τις κορυφαίες aftermarket αναρτήσεις της, με τον γιο του Ro, Richard, να έχει αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης.

Ετικέτες

maxton

ron williams

https://bit.ly/badilikia25