Africa Twin Raid Greece: 38 Ελβετοί με Africa στην Ελλάδα και πώς τα πέρασαν!

4/11/2016

Είναι τρελοί αυτοί οι Ελβετοί… θεόμουρλοι θα έλεγα καλύτερα.

του: Στέλιου Οικονομάκη

φωτό: Δημοσθένης Παπαδόπουλος

διοργάνωση: Events Concept και Kipling events

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Η Honda Moto Switzerland κάθε χρόνο διοργανώνει μια εκδρομή κάπου στον κόσμο, ως επιβράβευση προς τους συνεργάτες της. Φέτος το πρόγραμμα έλεγε Ελλάδα - και για πρώτη φορά το ταξίδι, θα πραγματοποιούνταν με μοτοσυκλέτες. Τριάντα οκτώ ολόφρεσκα Africa Twin λοιπόν, ταξίδεψαν από τα τέσσερα καντόνια της Ελβετίας στην Ελλάδα, για να συναντήσουν τους ιδιοκτήτες τους οι οποίοι είχαν έρθει αεροπορικώς στην πρωτεύουσα. Πίσω από όλο αυτό το πραγματικά μεγάλο μοτοσυκλετιστικό event - Africa Twin Raid Greece 2016 το όνομά του - υπήρχε ένα ταξιδιωτικό γραφείο στην Ελβετία κι ακόμη ένα στην Ελλάδα, που είχαν αναλάβει την όλη διοργάνωση πολλούς μήνες νωρίτερα! Επίσης υπήρξε και μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων με 2 οχήματα υποστήριξης, κινητό συνεργείο με Ελβετούς τεχνικούς, Έλληνα φωτογράφο, Ισπανούς οπερατέρ και Έλληνες Motorcycle Tour Operators.

Μέσα Σεπτέμβρη λοιπόν, οι Ελβετοί καταφθάνουν απογευματάκι στην Αθήνα και αφού παίρνουν μια γεύση από την Ακρόπολη και την νυκτερινή ζωή της πρωτεύουσας, καβαλάνε τις μοτοσυκλέτες για να αρχίσει το δίτροχο ταξίδι. Τρία γκρουπ ξεχύνονται στην Αθηνών-Πατρών και στρίβουν προς Επίδαυρο για να γευτούν τα πρώτα στροφιλίκια. Πρώτη στάση στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου, ξενάγηση από Γαλλόφωνους και Γερμανόφωνους ξεναγούς (περίεργη χώρα η Ελβετία, μεταξύ τους δεν συνεννοούνται) και αμέσως μετά πορεία νότια προς Παράλιο Άστρος για μεσημεριανό. Τα πιτσιρίκια μας υποδέχονται φωνάζοντας “Σούζα” και οι Ελβετοί μας ρωτούν τι σημαίνει. Τους εξηγούμε και αμέσως γίνεται το σύνθημα τους!

Συνεχίζουμε προς το γραφικό χωριό του Κοσμά ανηφορίζοντας τον Πάρνωνα από τον Δρόμο των 100 Ημερών. Το φαγητό σε συνδυασμό με τις πολλές πέτρες στο οδόστρωμα, κρατούν τον ρυθμό χαμηλά, αλλά ο καφές στην μικρή πλατεία του χωριού λειτουργεί ως τονωτικό ώστε να απολαύσουμε το στριφτερό κατέβασμα προς Μονεμβάσια, βαμμένο με τα χρώματα της δύσης του ηλίου.

Η επόμενη μέρα περιλάμβανε μια μικρή επίσκεψη μέχρι το “φιορδ” του χωριού Γέρακα και ελεύθερο πρόγραμμα ώστε να απολαύσουν της ελληνικές ακτές αλλά και τις ομορφιές του “Βράχου”. Η βροχή που ξεκίνησε το μεσημέρι δεν πτόησε κανέναν από αυτούς… συνηθισμένα τα βουνά (οι Ελβετοί) στα χιόνια (στην βρόχα).

Ο καιρός έπαιζε παιχνίδια και την επόμενη ημέρα, αλλά μας άφησε στεγνούς μέχρι τον Μυστρά, όπου υπήρξε ακόμα μια ξενάγηση του γκρουπ. Από εκεί συνεχίσαμε μέχρι το Άργος για να αφήσουμε τους κεντρικούς δρόμους και να τραβήξουμε προς Χρυσοβίτσι, και μετά Δημητσάνα. Πανέμορφη διαδρομή που γίνετε ακόμα πιο όμορφη λόγω των χρωμάτων του φθινοπώρου αλλά και του ψιλόβροχου που κάνει την γη να ευωδιάζει. Στάση για φαγητό στην πλατεία του χωριού και πορεία λίγο πιο βόρεια, στα Καλάβρυτα.

Οι ερωτήσεις από τους Ελβετούς έπεφταν βροχή: “Μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον χωματόδρομο που βλέπουμε; ”Φυσικά” τους απαντάμε και μας κοιτάν σαν να είδαν εξωγήινους… και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι γίνεται τους κυνηγάμε στις κορυφές των παραπλήσιων βουνών. Το άσβηστο χαμόγελο στα πρόσωπα τους κατά το δείπνο μαρτυρούσε πολλά… Δεν είναι συνηθισμένοι οι Βορειοευρωπαίοι σε τέτοια ελευθερία, τους φαινόταν αδιανόητο ότι οι χωματόδρομοι ανήκουν σε όλους και φυσικά δεν ήθελαν να χάσουν καμία ευκαιρία!

Η επόμενη μέρα είχε πολύ πρωινή αναχώρηση και όλοι ήταν έξω από το ξενοδοχείο στην ώρα τους, χαμογελαστοί. Ο λόγος: ήταν η ημέρα που το πρόγραμμα ανέγραφε off-road οδήγηση! Οι πρώτες στροφές βόρεια προς Διακοπτό λειτουργούν ως υποκατάστατο καφεΐνης και σε σύντομο χρόνο αφήνουμε την άσφαλτο ακολουθώντας ένα μικρό χωματόδρομο προς το χωριό Τράπεζα. “Εντούρεν” φωνάζουν οι Ελβετοί και τα χαμόγελα ξεχωρίζουν ακόμα και μέσα από τα κράνη.

Στάση στην Τράπεζα για να απολαύσουμε την μαγευτική θέα στον Κορινθιακό κόλπο και πορεία προς Ρίο παρέα με τα αιωνόβια έργα. Διασχίζουμε την γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και τραβάμε προς Θέρμο με θέα την λίμνη Τριχωνίδα. Το συνεχές στροφιλίκι μας οδηγεί στην Μαύρη Σπηλιά λίγο έξω από τον Προυσό. Μετά την δραστηριότητα (via ferrata) στην σπηλιά και την όμορφη διαδρομή Προυσός-Καρπενήσι, ακολουθεί παραδοσιακή βραδιά με τους Ελβετούς να μυούνται στο σπάσιμο πιάτων σε τοπική παραδοσιακή ταβέρνα!

Το πρόγραμμα της επόμενης μέρας είχε το όνομα Άγραφα, αλλά ο καιρός είχε διαφορετική γνώμη. Η δυνατή βροχή και η πυκνή ομίχλη μας διατάζουν να ακολουθήσουμε την σχεδιασμένη από πριν εναλλακτική διαδρομή, στέλνοντάς μας στέλνουν προς Βελούχι και από εκεί προς λίμνη Σμόκοβου με ορατότητα μηδέν. Η λίμνη δεν φαίνεται καν και συνεχίζουμε σημειωτόν προς Πλαστήρα. Μας κάνει την χάρη και ανοίγει στο φράγμα αλλά η πυκνή ομίχλη ξαναεμφανίζεται μόλις το προσπεράσουμε. Στάση για φαγητό αλλά και «διατάσεις στα μάτια» τα οποία κοντεύουν να βγουν έξω από την ζελατίνα του κράνους! Συνέχεια προς Ελάτη αμέσως μετά με ενδιάμεση στάση στο γεφύρι της Παλαιοκαρυάς. Η εικόνα του γεφυριού κάνει μέχρι και τους πιο συγκρατημένους Ελβετούς αναβάτες να αρχίσουν τα επιφωνήματα θαυμασμού. Το ανέβασμα προς Ελάτη συνοδεύεται και πάλι από ομίχλη, αλλά τα επιφωνήματα συνεχίζονται μόλις αντικρίζουμε τα Μετέωρα πίσω από την γκρεμισμένη γέφυρα Διάβα η οποία κατέρρευσε πρόσφατα λόγω κακοκαιρίας.

Το πρωινό περιλαμβάνει κατάβαση ραπέλ στους βράχους, επίσκεψη στο Μεγάλο Μετέωρο, φαγητό και “λούνα παρκ” Όλυμπος. Τελευταία οδηγική μέρα και οι Ελβετοί έχουν εξοικειωθεί 200% με την οδήγηση και τους Ελληνικούς δρόμους και δείχνουν να το διασκεδάζουν στο μέγιστο. Σε κάποια μικρή στάση εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους για την χώρα μας τονίζοντας μας ότι ζούμε σε ένα μοτοσυκλετιστικό παράδεισο. Οδηγικό επιδόρπιο το φιδάκι που κατεβαίνει στο Λιτόχωρο μέσω Καρυας, και παράταξη μοτοσυκλετών για υποδοχή του προέδρου του HRC Ελβετιας, Mr Hiroshi Nomura. Το φινάλε για εμάς πέφτει το ίδιο βράδυ σε μια πανέμορφη εκδήλωση με ζωντανή ροκ μουσική, φαί και πολύ κέφι, όπου (προς τιμήν μας) όλοι οι συμμετέχοντες δηλώνουν την ικανοποίηση τους για την άρτια διοργάνωση και αφήνουν να εννοηθεί ότι θα μας ξανά επισκεφτούν και του χρόνου!

Η αυλαία για το υπόλοιπο γκρουπ πέφτει την επόμενη όπου πηγαίνουν με το μεγάλο κουτί -το λεωφορείο ντε- στην Θεσσαλονίκη, για να γνωρίσουν τις ομορφιές της πριν πετάξουν πίσω στην πατρίδα τους.

“Σούζα”, “Εντούρεν” και γιατί όχι, εις στο επανιδείν τρελοελβετοί!

ΥΓ: Φημολογείται ότι στην EICMA στο Μιλάνο θα παίζει κλιπάκι από το οδοιπορικό στην Ελλάδα. Αν είναι έτσι το MOTO θα το δει από κοντά και θα το σχολιάσει…

https://bit.ly/badilikia25

Επικαιρότητα

Maxton Engineering - Απεβίωσε ο ιδρυτής Ron Williams - Ο άγνωστος ρόλος στο HRC και την NR500 με τα οβάλ πιστόνια

Εμβληματικός μηχανικός, με απαράμμιλες γνώσεις, στο όνομα του οποίου οι αγωνιζόμενοι του IOMTT πίνουν νερό

Από τον

Κώστα Γκαζή

26/11/2024

Ο Ron Williams ήταν ένας πραγματικά ξεχωριστός μηχανικός, με μεγάλη αναγνώριση κυρίως από τους Βρετανούς αγωνιζόμενους που τον προτιμούσαν για τις αναρτήσεις τους, είτε συμμετείχαν στο BSB, είτε σε αγώνες Road-Racing όπως το Isle of Man TT. Όμως παρόλο που ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, η φήμη του είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της χώρας του, με τη Honda να τον προσκαλεί το 1981 στην Ιαπωνία, για να βοηθήσει στην κατασκευή του πλαισίου της πρωτοποριακής NR500 με τα οβάλ πιστόνια.

Τον Ron τον είχα γνωρίσει τηλεφωνικά, πριν από 30 χρόνια, όταν είχα στην κατοχή μου ένα Suzuki RG 500 Gamma και είχα αγοράσει ανεστραμμένο πιρούνι από GSX-R1100 του 91 για να αντικαταστήσω το συμβατικό πιρουνάκι των 38 mm που φόραγε από το εργοστάσιο. Καθώς σπούδαζα στην Αγγλία, χώρα με πλούσια μηχανολογική παράδοση, οι ερωτήσεις μου για το πού θα μπορούσα να κάνω revalving στο πιρούνι του GSX-R για το βάρος του RG είχαν πάντα την ίδια απάντηση: στη Maxton Engineering.

Πήρα τηλέφωνο την εταιρεία όπου μου απάντησε ο ίδιος ο Ron. Του εξήγησα τι ήθελα να κάνω, και εκείνος μου ζήτησε να του πως το βάρος μου με κράνος και εξοπλισμό μοτοσυκλέτας και να του πω αν θα οδηγούσα στον δρόμο ή σε πίστα. Εκείνος θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα -και σε πολύ λογικό αντίτιμο. Του έστειλα μέσω ταχυδρομείου το πιρούνι στο Cheshire, όπου βρίσκεται η εταιρεία, προσεκτικά τυλιγμένο σε διάφορα παλιά ρούχα, με ένα σημείωμα με τις απαντήσεις στα ερωτήματά του.

Λίγες εβδομάδες μετά, είχα στα χέρια μου το πιρούνι και με το πέρας των σπουδών μου, επέστρεψα στην Κρήτη όπου και το τοποθέτησα στο RG, με παράλληλη επέμβαση στο πίσω αμορτισέρ για να ψηλώσει σε σχέση με πριν, και να μη βρίσκουν οι πάνω εξατμίσεις στο φαρδύ ελαστικό που φόραγε η ζάντα του GSX-R1100 που συνόδευε τη μετατροπή. Όμως ενώ είχα ακούσει τα καλύτερα για τον Ron, οι πρώτες βόλτες με το μεταλλαγμένο RG ήταν σκέτη τραγωδία, αφού ακόμα και στις χαμηλές ταχύτητες, τα tank-slapping διαδεχόταν το ένα το άλλο!

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε… έχανα τον λογαριασμό με το πόσες ταλαντώσεις στα στόπερ του τιμονιού μου επεφύλασσε το κάθε συμβάν. Απελπισμένος τηλεφώνησα εσπευσμένα στη Βρετανία, όπου ο Ron χωρίς να ανεβάσει πίεση μου είπε λακωνικά: “δεν έχω κάνει ποτέ λάθος στις αναρτήσεις μου”. Έτσι έλεγε εκείνος, όμως η κατάσταση συνέχισε να είναι δραματική, κι όποτε έβλεπα σαμάρι ή λακκούβα με έκοβε κρύος ιδρώτας.

Μέχρι εκείνη την επική βόλτα στον ΒΟΑΚ, με μια παρέα εννέα Suzuki, από RGV250, GSX-R750 μέχρι GSX-R1100 με κινητήρα Big Pops Yoshimura... εκεί έδωσα το RG στον μηχανικό μου, ονομαστό κάγκουρα και μηχανικό αγώνων τότε του Σήφη του Σταυρουλάκη που συμμετείχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας. Εκείνος στο τιμόνι του RG, μαζί με το GSX-R1100 Big Pops εξαφανίστηκαν μπροστά, και τους βρήκαμε μόνο στο τέλος της βόλτας. Την σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το RG και το GSX-R σταματημένα στην άκρη της Εθνικής, και τους δυο αναβάτες να καπνίζουν δίπλα τους. Πιο πολύ όμως κάπνιζαν οι εξατμίσεις του σβηστού RG, που είχαν ανεβάσει θερμοκρασία και έκαιγαν τα υπολείμματα διχρονόλαδου που είχαν μέσα τους!

“Οι εντυπώσεις σου”… ρώτησα, κι εκείνος με χέρι που έτρεμε ελαφρά μου απάντησε “δεν ξέρεις τι έχεις!” Τι έχανα; Τι δεν καταλάβαινα; “Το πιρούνι δουλεύει εκπληκτικά, αλλά θέλει χιλιόμετρα. Από τα 160 και πάνω δουλεύει όπως κανένα άλλο. Απλώς εμπιστέψου το, ξεπέρασε τα 160 και κράτα το γκάζι ανοιχτό.” Τον εμπιστεύτηκα και ως ανταμοιβή μου, ανακάλυψα κράτημα που δεν μπορούσα ούτε να ονειρευτώ με το προηγούμενο πιρούνι, κράτημα που έφερνε τη μοτοσυκλέτα πολλές δεκαετίες μπροστά, με άμεση σύγκριση με πολύ πιο σύγχρονα σπορ μοντέλα. Σε ευχαριστώ Ron!

Τα χρόνια πέρασαν, ο Ron μεγάλωσε κι αυτός, και το 2020 υπέστη εγκεφαλικό, με τις επιπτώσεις του οποίου πάλευε τα τελευταία 4 χρόνια. Στις 25/11 μέσω της σελίδας της Maxton Engineering ήρθε η ανακοίνωση της οικογένειάς του που ανέφερε τα εξής: “ Με βαριά καρδιά ανακοινώνουμε τον θάνατο του ιδρυτή και πατέρα της οικογένειας, Ron Williams, ο οποίος πέθανε το βράδυ του Σαββάτου. Ήταν πρωτοπόρος της βιομηχανίας και όλοι μας στη Maxton είμαστε ευγνώμονες που μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε από εκείνον.”

Ο Ron Williams ίδρυσε τη Maxton το 1971, πουλώντας το αυτοκίνητό του για να χρηματοδοτήσει την επιχείρηση. Το όνομα Maxton ήταν σύνθετη λέξη από το Max (Μέγιστο) και το Ton που στα αγγλικά σημαίνει και τα 100 μίλια την ώρα -160 χλμ/ώρα.

Maxton Engineering

Στην μακρόχρονη καριέρα του, ο Ron Williams ασχολήθηκε πέρα από τις αναρτήσεις για τις οποίες έγινε ιδιαίτερα γνωστός και με τα πλαίσια -δυο τομείς που συνδέονται άρρηκτα, και η βαθιά γνώση του Ron στη γεωμετρία των πλαισίων τον βοηθούσε σε τεράστιο βαθμό στη βελτίωση των εργοστασιακών αναρτήσεων.

Είχε ξεκινήσει κατασκευάζοντας πλαίσιο για Matchless πριν ασχοληθεί με πλαίσια για τα δίχρονα TZ, και με το τρικύλινδρο αγωνιστικό Kawasaki KR750 του Mick Grant το οποίο μετασκεύασε βοηθώντας τον Grant να πάρι τον τίτλο στο IOMTT στην κατηγορία Senior το 1975.

Το 1981, η Honda προσκάλεσε τον Ron στην Ιαπωνία, για να επιθεωρήσει την NR500 με τα οβάλ πιστόνια, και για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός πιο συμβατικού πλαισίου, δουλεύοντας μαζί με τους μηχανικούς της ιαπωνικής εταιρείας και με τον Takeo Fukai που αργότερα έγινε ο CEO της Honda.

Παράλληλα, ο Ron κατασκεύαζε τους δικούς του τροχούς μοτοσυλκλετών από μαγνήσιο, ενώ πλέον η Maxton Engineering είναι γνωστή αποκλειστικά για τις κορυφαίες aftermarket αναρτήσεις της, με τον γιο του Ro, Richard, να έχει αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης.