Casey Stoner: Πληρώνει το τίμημα του πρωταθλητισμού
Οι σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του από τους συνεχείς τραυματισμούς
Από τον
Μπάμπη Μέντη
4/12/2019
Ο αθλητισμός είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει κάποιος για να διατηρήσει το σώμα του σε άριστη φυσική κατάσταση. Αντιθέτως ο πρωταθλητισμός, απαιτεί να αγγίξεις και τις περισσότερες φορές να ξεπεράσεις τα όρια του σώματός σου και αυτό με τη σειρά του μπορεί να δημιουργήσει χρόνια προβλήματα υγείας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε δυναμικά αθλήματα όπως το επαγγελματικό box, που οι χρόνιοι πονοκέφαλοι είναι το συνηθισμένο “φιλοδώρημα” στους αθλητές για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Οι αγώνες με μοτοσυκλέτα σε επίπεδο πρωταθλητισμού δεν αποτελούν εξαίρεση, σε αυτόν τον κανόνα. Μία από τις πολλές περιπτώσεις που μπορούμε να φέρουμε ως χαρακτηρισικό παράδειγμα είναι και του Casey Stoner. Ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής των MotoGP, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Rusty’s Garage, αποκάλυψε το σοβαρό χρόνιο πρόβλημα υγείας που του έχουν προκαλέσει οι τραυματισμού που είχε έως τώρα. Σύμφωνα με τον Αυστραλό, τα πλευρά του μετατοπίζονται από τη θέση τους τόσο εύκολα, που ακόμα και μια σύντομη βόλτα με μοτοσυκλέτα στο δρόμο, μπορεί να τον αναγκάσει να μείνει σε ακινησία για πολλές μέρες. Κι αυτό διότι η μετατόπιση των πλευρών σπρώχνει την σπονδυλική του στήλη, η οποία έχει καταστραμμένους δίσκους ανάμεσα στους σπονδύλους και χτυπάει το νεύρο. “Αν οδηγήσω μοτοσυκλέτα ή κάνω kart, θα είμαι δέκα μέρες καθισμένος στον καναπέ – στην καλύτερη περίπτωση 4-5 μέρες, κάτι που κάνει δύσκολη και τη ζωή της γυναίκας μου! Δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά που μου αρέσουν και δεν μπορώ να προπονηθώ για να διατηρήσω καλή φυσική κατάσταση ” είπε ο Stoner και συνέχισε: “Τελευταία φορά που καβάλησα μοτοσυκλέτα ήταν πριν δέκα μήνες σε μια βόλτα με φίλους στους δρόμους της Αμερικής. Τίποτα το φοβερό – ούτε πιέσαμε, αλλά αυτό αρκούσε για να με καθηλώσει στον καναπέ για πολλές μέρες. Πραγματικά γρήγορα σε πίστα έχω να οδηγήσω από τα τεστ της Ducati στη Sepang το 2018. Τον τελευταίο καιρό ακολουθώ μια νέα αγωγή και έχω δει βελτίωση, αλλά δεν είμαι ακόμα σε θέση να κάνω έντονες ασκήσεις ή δραστηριότητες”.
Θυμίζουμε πως ο Stoner είχε περάσει και άλλο ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής καριέρας του, καθώς του προκαλούσε ατονία η λακτόζη. Το συγκεκριμένο πρόβλημα παρουσιάζεται συχνά σε πολλούς αθλητές μετά την ηλικία των 20 ετών, λόγω των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης που παίρνουν. Ο ανθρώπινος οργανισμός χάνει τη δυνατότητά του να διασπά τη λακτόζη που περιέχει το γάλα και τα παράγωγά του, όπως οι σκόνες πρωτεΐνης από γάλα (εξαιρείται το γιαούρτι και τα τυριά που είναι προϊόντα ζύμωσης), με αποτέλεσμα να δημιουργούν συμπτώματα “βαρυστομαχιάς” και γενικά ατονία. Όμως εκείνο το πρόβλημα διαγνώστηκε και λύθηκε, με το Stoner να επιστρέφει στην δράση και να κερδίζει άλλο ένα πρωτάθλημα στα MotoGP με την Repsol Honda.
Maxton Engineering - Απεβίωσε ο ιδρυτής Ron Williams - Ο άγνωστος ρόλος στο HRC και την NR500 με τα οβάλ πιστόνια
Εμβληματικός μηχανικός, με απαράμμιλες γνώσεις, στο όνομα του οποίου οι αγωνιζόμενοι του IOMTT πίνουν νερό
Από τον
Κώστα Γκαζή
26/11/2024
Ο Ron Williams ήταν ένας πραγματικά ξεχωριστός μηχανικός, με μεγάλη αναγνώριση κυρίως από τους Βρετανούς αγωνιζόμενους που τον προτιμούσαν για τις αναρτήσεις τους, είτε συμμετείχαν στο BSB, είτε σε αγώνες Road-Racing όπως το Isle of Man TT. Όμως παρόλο που ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, η φήμη του είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της χώρας του, με τη Honda να τον προσκαλεί το 1981 στην Ιαπωνία, για να βοηθήσει στην κατασκευή του πλαισίου της πρωτοποριακής NR500 με τα οβάλ πιστόνια.
Τον Ron τον είχα γνωρίσει τηλεφωνικά, πριν από 30 χρόνια, όταν είχα στην κατοχή μου ένα Suzuki RG 500 Gamma και είχα αγοράσει ανεστραμμένο πιρούνι από GSX-R1100 του 91 για να αντικαταστήσω το συμβατικό πιρουνάκι των 38 mm που φόραγε από το εργοστάσιο. Καθώς σπούδαζα στην Αγγλία, χώρα με πλούσια μηχανολογική παράδοση, οι ερωτήσεις μου για το πού θα μπορούσα να κάνω revalving στο πιρούνι του GSX-R για το βάρος του RG είχαν πάντα την ίδια απάντηση: στη Maxton Engineering.
Πήρα τηλέφωνο την εταιρεία όπου μου απάντησε ο ίδιος ο Ron. Του εξήγησα τι ήθελα να κάνω, και εκείνος μου ζήτησε να του πως το βάρος μου με κράνος και εξοπλισμό μοτοσυκλέτας και να του πω αν θα οδηγούσα στον δρόμο ή σε πίστα. Εκείνος θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα -και σε πολύ λογικό αντίτιμο. Του έστειλα μέσω ταχυδρομείου το πιρούνι στο Cheshire, όπου βρίσκεται η εταιρεία, προσεκτικά τυλιγμένο σε διάφορα παλιά ρούχα, με ένα σημείωμα με τις απαντήσεις στα ερωτήματά του.
Λίγες εβδομάδες μετά, είχα στα χέρια μου το πιρούνι και με το πέρας των σπουδών μου, επέστρεψα στην Κρήτη όπου και το τοποθέτησα στο RG, με παράλληλη επέμβαση στο πίσω αμορτισέρ για να ψηλώσει σε σχέση με πριν, και να μη βρίσκουν οι πάνω εξατμίσεις στο φαρδύ ελαστικό που φόραγε η ζάντα του GSX-R1100 που συνόδευε τη μετατροπή. Όμως ενώ είχα ακούσει τα καλύτερα για τον Ron, οι πρώτες βόλτες με το μεταλλαγμένο RG ήταν σκέτη τραγωδία, αφού ακόμα και στις χαμηλές ταχύτητες, τα tank-slapping διαδεχόταν το ένα το άλλο!
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε… έχανα τον λογαριασμό με το πόσες ταλαντώσεις στα στόπερ του τιμονιού μου επεφύλασσε το κάθε συμβάν. Απελπισμένος τηλεφώνησα εσπευσμένα στη Βρετανία, όπου ο Ron χωρίς να ανεβάσει πίεση μου είπε λακωνικά: “δεν έχω κάνει ποτέ λάθος στις αναρτήσεις μου”. Έτσι έλεγε εκείνος, όμως η κατάσταση συνέχισε να είναι δραματική, κι όποτε έβλεπα σαμάρι ή λακκούβα με έκοβε κρύος ιδρώτας.
Μέχρι εκείνη την επική βόλτα στον ΒΟΑΚ, με μια παρέα εννέα Suzuki, από RGV250, GSX-R750 μέχρι GSX-R1100 με κινητήρα Big Pops Yoshimura... εκεί έδωσα το RG στον μηχανικό μου, ονομαστό κάγκουρα και μηχανικό αγώνων τότε του Σήφη του Σταυρουλάκη που συμμετείχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας. Εκείνος στο τιμόνι του RG, μαζί με το GSX-R1100 Big Pops εξαφανίστηκαν μπροστά, και τους βρήκαμε μόνο στο τέλος της βόλτας. Την σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το RG και το GSX-R σταματημένα στην άκρη της Εθνικής, και τους δυο αναβάτες να καπνίζουν δίπλα τους. Πιο πολύ όμως κάπνιζαν οι εξατμίσεις του σβηστού RG, που είχαν ανεβάσει θερμοκρασία και έκαιγαν τα υπολείμματα διχρονόλαδου που είχαν μέσα τους!
“Οι εντυπώσεις σου”… ρώτησα, κι εκείνος με χέρι που έτρεμε ελαφρά μου απάντησε “δεν ξέρεις τι έχεις!” Τι έχανα; Τι δεν καταλάβαινα; “Το πιρούνι δουλεύει εκπληκτικά, αλλά θέλει χιλιόμετρα. Από τα 160 και πάνω δουλεύει όπως κανένα άλλο. Απλώς εμπιστέψου το, ξεπέρασε τα 160 και κράτα το γκάζι ανοιχτό.” Τον εμπιστεύτηκα και ως ανταμοιβή μου, ανακάλυψα κράτημα που δεν μπορούσα ούτε να ονειρευτώ με το προηγούμενο πιρούνι, κράτημα που έφερνε τη μοτοσυκλέτα πολλές δεκαετίες μπροστά, με άμεση σύγκριση με πολύ πιο σύγχρονα σπορ μοντέλα. Σε ευχαριστώ Ron!
Τα χρόνια πέρασαν, ο Ron μεγάλωσε κι αυτός, και το 2020 υπέστη εγκεφαλικό, με τις επιπτώσεις του οποίου πάλευε τα τελευταία 4 χρόνια. Στις 25/11 μέσω της σελίδας της Maxton Engineering ήρθε η ανακοίνωση της οικογένειάς του που ανέφερε τα εξής: “ Με βαριά καρδιά ανακοινώνουμε τον θάνατο του ιδρυτή και πατέρα της οικογένειας, Ron Williams, ο οποίος πέθανε το βράδυ του Σαββάτου. Ήταν πρωτοπόρος της βιομηχανίας και όλοι μας στη Maxton είμαστε ευγνώμονες που μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε από εκείνον.”
Ο Ron Williams ίδρυσε τη Maxton το 1971, πουλώντας το αυτοκίνητό του για να χρηματοδοτήσει την επιχείρηση. Το όνομα Maxton ήταν σύνθετη λέξη από το Max (Μέγιστο) και το Ton που στα αγγλικά σημαίνει και τα 100 μίλια την ώρα -160 χλμ/ώρα.
Στην μακρόχρονη καριέρα του, ο Ron Williams ασχολήθηκε πέρα από τις αναρτήσεις για τις οποίες έγινε ιδιαίτερα γνωστός και με τα πλαίσια -δυο τομείς που συνδέονται άρρηκτα, και η βαθιά γνώση του Ron στη γεωμετρία των πλαισίων τον βοηθούσε σε τεράστιο βαθμό στη βελτίωση των εργοστασιακών αναρτήσεων.
Είχε ξεκινήσει κατασκευάζοντας πλαίσιο για Matchless πριν ασχοληθεί με πλαίσια για τα δίχρονα TZ, και με το τρικύλινδρο αγωνιστικό Kawasaki KR750 του Mick Grant το οποίο μετασκεύασε βοηθώντας τον Grant να πάρι τον τίτλο στο IOMTT στην κατηγορία Senior το 1975.
Το 1981, η Honda προσκάλεσε τον Ron στην Ιαπωνία, για να επιθεωρήσει την NR500 με τα οβάλ πιστόνια, και για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός πιο συμβατικού πλαισίου, δουλεύοντας μαζί με τους μηχανικούς της ιαπωνικής εταιρείας και με τον Takeo Fukai που αργότερα έγινε ο CEO της Honda.
Παράλληλα, ο Ron κατασκεύαζε τους δικούς του τροχούς μοτοσυλκλετών από μαγνήσιο, ενώ πλέον η Maxton Engineering είναι γνωστή αποκλειστικά για τις κορυφαίες aftermarket αναρτήσεις της, με τον γιο του Ro, Richard, να έχει αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης.
