Από τη στιγμή που αποφάσισε η αστυνομία να εντείνει τους τροχονομικούς ελέγχους και ταυτόχρονα να δίνει πιο σαφή αποτελέσματα στη δημοσιότητα, κάτι που μέχρι τώρα χανόταν στα βάθη των στατιστικών, βγήκε στην επιφάνεια το πανάρχαιο ζήτημα της χρήσης κράνους που το MOTO κλήθηκε να αντιμετωπίσει από τον Δεκέμβριο του 1985, όταν και πρωτοκυκλοφορήσαμε. Σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή, έτσι και οι ακράνωτοι, οι αντιρρησίες κατά της χρήσης του, εμφανίστηκαν εκ νέου στο προσκήνιο. Ο λόγος είναι απλός: αισθάνονται πως ο κλοιός σφίγγει. Μέχρι τώρα ήξεραν πως το κράνος δεν επιβάλλεται, παρά μόνο για εισπρακτικούς λόγους κάθε Πάσχα και γιορτές. Δεν είχαν άδικο καθώς αυτό συνέβαινε και κατά μία έννοια ακόμη συμβαίνει. Αλκοτέστ στο Σύνταγμα, περίπου 02:00 το πρωί. Σταματάμε δύο με κράνος και τέσσερις χωρίς, ευχής έργο δεν είχε πιει κανείς από τους έξι, φύγαμε όμως και οι έξι. Τι κατάλαβαν οι τέσσερις; Τι μήνυμα πήραν; Πως αν είναι το ταμείο είναι γεμάτο δεν χρειάζεται να το φοράς! Σε κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης ο νόμος δουλεύει όλες τις ώρες και όχι επιλεκτικά. Στο μεταξύ χρηματικό πρόστιμο αυτή την στιγμή, για μη χρήση κράνους δεν υπάρχει. Θα δούμε πως θα διαμορφωθούν τα πράγματα με τον νέο ΚΟΚ, που σύμφωνα με πληροφορίες μου, προβλέπει για πρώτη φορά και την διήθηση, αν και όχι με τον τρόπο που όλοι μας την πραγματοποιούμε.
Σε κάθε περίπτωση το μήνυμα για τη χρήση του κράνους έχει περάσει εσφαλμένα και συνεχίζει να περνά εσφαλμένα, ξεκινά από το σπίτι, αν ο νεαρός έχει μάθει τη μοτοσυκλέτα από εκεί. Συνεχίζει με τις παρέες και καταλήγει στην πολιτεία. Όλα λάθος. Αν ο ανήλικος με το πενηντάρακι που μένει με τους γονείς του, φεύγει από το σπίτι χωρίς κράνος και δεν του λέει κανείς τίποτα, ποιος φταίει; Διότι το βάρος δεν θα ξεπλυθεί από το “δεν με άκουσε” σε περίπτωση ατυχήματος. Έχω πολύ πρόσφατο παράδειγμα: “Μα δεν με ακούει το παιδί” - “Πότε μίλησες στο παιδί δηλαδή σαν ενήλικα; Μήπως ποτέ;” Κι όταν τον βλέπεις στην εντατική χειρουργημένο από αιμάτωμα στο κεφάλι, παρακαλείς πρώτα να ξυπνήσει και έπειτα να μπορεί να πει το όνομά του. Δεν έχει ούτε εκδορές στο χέρι σκέφτεσαι, αν το φορούσε απλά θα σήκωνε το παπί και θα ήταν σπίτι. Εκείνη την στιγμή οι τύψεις της μη επιμονής δεν ξεπλένονται. Σας το λέω. Γονείς, θείοι, ξαδέρφια, το αισθάνονται όλοι μαζί και εύχονται να είχαν γίνει πιο επίμονοι.
Σας το έχω πει, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, από το πιο ηλίθιο που μπορεί να πει κάποιος, στο “δικό μου είναι το κεφάλι” που έχει ένα σωρό απαντήσεις με τελευταίο πως είμαστε μία κοινωνία που δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ότι θέλει, μέχρι την τελευταία καραμέλα “στις ΗΠΑ δεν είναι υποχρεωτικό”. Μάθετε πως στις ΗΠΑ είναι υποχρεωτικό για τη συντριπτική πλειοψηφία των μοτοσυκλετιστών, ώστε να μπορείτε να απαντήσετε και σε αυτό. Για αρχή οι ΗΠΑ δεν είναι Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα ή Αγρίνιο. Στην Μοντάνα, στους άδειους δρόμους έχεις μικρότερες πιθανότητες από το κέντρο των παραπάνω πόλεων και στις πόλεις των ΗΠΑ είναι υποχρεωτικό. Εκεί που είναι εγγεγραμμένα τα 2/3 των μοτοσυκλετών στις ΗΠΑ, το κράνος είναι υποχρεωτικό. Στην Φλόριντα, τη χώρα της ανεμελιάς και του καλοκαιριού, πρέπει να το φοράς, αν δεν το φοράς υποχρεούσαι να έχεις ασφάλεια που καλύπτει ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Είναι τόσο υψηλό το κόστος αυτό που δεν το σκέφτεσαι. Ξεχνάνε να τα πουν αυτά όσοι λένε την μπούρδα περί της χρήσης του κράνους στην Αμερική. Ξεχνούν πως δεν υπάρχει δημόσια υγεία για το ξερό κεφάλι. Από έρευνες που έχουμε κάνει ξέρουμε πως ο αναγνώστης του ΜΟΤΟ είναι ο τύπος αναβάτη που φορά το κράνος πάντα και από συζητήσεις μαζί σας, ξέρω πως όλοι έχετε ένα πεισματάρη πιτσιρικά στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο που αρνείται. Θυμηθείτε αυτό: η Ν.1 αιτία θνησιμότητας στους νέους είναι ο τραυματισμός. Για εκείνους που καβαλούν χωρίς να φορούν κράνος, δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Για αυτό να επιμένετε!
