Editorial 653 - Αμαρτίαι Εταιριών Παιδεύουσι Συμμετέχοντες

Από το

motomag

1/4/2024

Τρίτη φορά στην Ασία σε σύντομο χρονικό διάστημα και ένα από τα συμπεράσματα εκτός του πώς συμπεριφέρονται οι μοτοσυκλέτες και πώς κατασκευάζονται που αναλύονται στα αντίστοιχα άρθρα, είναι η επιβεβαίωση πως οι Κινέζοι θα μάθουν πολύ πιο γρήγορα να φτιάχνουν μοτοσυκλέτες για το Ευρωπαϊκό κοινό, από ότι θα χρειαστούν για να μάθουν τι πρέπει να κάνουν για να τις πουλήσουν εδώ και να τις προωθήσουν.

Μετά την παρουσίαση του CFMOTO SR450 στην πίστα της Κωνσταντινούπολης πέρσι παρέα με το CL700X, που είχε σοβαρές παραλείψεις και λάθη ως προς την οργάνωσή της, πήραμε την πρωτοβουλία και τους φτιάξαμε μία έκθεση κανονική, ένα manual για το πώς πρέπει να διοργανώνονται οι δημοσιογραφικές αποστολές, ποιες είναι οι απαιτήσεις ενός επαγγελματία που πηγαίνει εκεί και κυρίως πώς και με ποιο τρόπο γίνεται η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση που έχει τεράστιες απαιτήσεις. Το εκτίμησαν ιδιαίτερα, μάλιστα είπαν πως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να χρεώνεται ως συμβουλευτική υπηρεσία. Βελτιωθείτε εσείς να μην κινδυνεύουμε εμείς και είναι κέρδος, ήταν η απάντηση του ΜΟΤΟ και το γεγονός πως συμφωνήσαμε φάνηκε στην παρουσίαση του 800NK μερικούς μήνες αργότερα που ήταν πολλές φορές ανώτερη και σχεδόν στο επίπεδο των Ιαπώνων και των Ευρωπαίων. Δύο παρουσιάσεις σχεδόν ταυτόχρονα, μία της Voge και μία της CFMOTO που υποτίθεται πως πλέον έμαθαν και από τα λάθη τους, αλλά οι ελλείψεις και στις δύο ήταν τεράστιες.

Στην Κίνα δεν γίνεται να οδηγήσεις αν δεν έχεις κινέζικο δίπλωμα, δεν προσγειώνεσαι και νοικιάζεις αυτοκίνητο να φύγεις από το αεροδρόμιο οπότε το καλάθι ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ μικρό όταν μας είπαν πως μετά την επίσκεψη στο εργοστάσιο της Loncin, θα οδηγούσαμε το νέο Adventure της Voge. Θα έπρεπε να είναι σε κάποιο κλειστό χώρο που σίγουρα θα ήταν μικρός και δεν θα εξυπηρετούσε κάτι περισσότερο από σκούτερ. “Prooving Ground” της Goodyear-Dunlop, της Bosch, της Continental δεν υπήρχε περίπτωση να είναι για να ονομάσω δυο-τρεις χώρους που θα μπορούσες να δοκιμάσεις όλες τις μοτοσυκλέτες του κόσμου χωρίς να πατήσεις σε δημόσιο δρόμο και μάλιστα καλύτερα από πλευράς εύρους συνθηκών, τόσο καλά που είναι εξοπλισμένοι σαν χώροι δοκιμών. Ακόμη και στο μικρότερο καλάθι όμως, δεν χωρούσε το γεγονός πως θα βλέπαμε μία μοτοσυκλέτα προ-παραγωγής που θα είχε θέματα συναρμογής. Μία μόνο, είναι κυριολεκτικό αυτό, δημιουργώντας το πρόβλημα να προλάβουν όλοι να την οδηγήσουν ο ένας μετά τον άλλο. Κι όταν τους έθεσα το ζήτημα των περισσότερων μοτοσυκλετών είπαν πως θα μπορούσαν να βγάλουν κι άλλες, αν τις αφαιρούσαν από την παραγγελία της ελληνικής αντιπροσωπείας καθυστερώντας εκείνους που τις είχαν παραγγείλει. Προφανώς αστειευόμενοι ή και όχι, καθώς έχω αντιληφθεί πλέον πως το χιούμορ στην Κίνα είναι πολλές φορές η πραγματικότητα με χαμόγελο. Μόλις τρεις ημέρες αργότερα και στην παρουσίαση της CFMOTO για το 450ΜΤ ψάχναμε τρόπο να εξηγήσουμε σε φωτογράφο γάμων και εκδηλώσεων τι πρέπει να κάνει με εμάς, έχοντας και στην CFMOTO -παρότι πιο έμπειροι- κάνει ένα βήμα πίσω πριν ακόμη περάσει χρόνος.

Κάπως ενθαρρυντικό για τους Κινέζους το γεγονός πως η BMW έκανε αχταρμά την παρουσίαση του R1300GS όπου ζήτησε μάλιστα από τις θυγατρικές της να στείλει παραδοσιακά μέσα που έχουν όμως και παραγωγή video χωρίς να έχει camera-man. «Βάλτε πλάνα δικά μας», μας είπαν, «όπως κάνουν στο αυτοκίνητο» εκεί όπου ελάχιστοι καλεσμένοι στις παρουσιάσεις μοντέλων οδηγούν πραγματικά! Μόνο που αυτό -ευτυχώς και μάλλον για λίγο ακόμη έτσι όπως πάμε- δεν συμβαίνει στη μοτοσυκλέτα. Αν δεν οδηγήσουμε δεν θα μιλήσουμε, χάρισμά σας εκείνοι που κάνουν κάτι τέτοιο, έχουν άλλωστε και το αντίστοιχο κοινό. Κι ενώ οι υποδείξεις ήταν έντονες και στην BMW Motorrad, αναγνωρίζοντας πως έχουμε δίκιο κρατώντας μάλιστα σημειώσεις για το μέλλον, λίγα πράγματα άλλαξαν λίγους μήνες μετά στο F900GS και M1000XR όπου είχαμε τεράστιες ελλείψεις. Ευτυχώς λιγότερες. Ακόμη χειρότερα τα πράγματα στην παρουσίαση της Michelin σε μία πίστα όπως η Jerez. Στο μεταξύ παλαιότερα η BMW και η Michelin έχουν φέρει εις πέρας ορισμένες από τις πιο απαιτητικές διοργανώσεις. Κάποτε η Michelin είχε καταφέρει να διοργανώσει κινητή παρουσίαση με σκυταλοδρομία όπου κάθε τρίτη ημέρα συγκέντρωνε 40 άτομα από διαφορετικές χώρες σε ένα αεροδρόμιο, καβαλούσαμε και συνεχίζαμε την πορεία στις καλύτερες ορεινές διαδρομές των Άλπεων όπου μετά από μέρες στις σέλες παραδίδαμε στους υπόλοιπους, μιλάμε για άθλο αλλά και για μία πλήρη εικόνα για το νέο τότε ελαστικό.

Τι κοινό έχουν λοιπόν εταιρείες που είναι χρόνια στην πιάτσα με εταιρείες που τώρα εισέρχονται σε αυτή; Πώς γίνονται τα ίδια λάθη και από τους δύο; Νέοι άνθρωποι σε θέσεις που απαιτούν μακρόχρονη εμπειρία. Υπό αυτή την συνθήκη οι Κινέζοι είναι περισσότερο δικαιολογημένοι ως προς τις παραλείψεις! Απέχουν πολύ από το να χτίσουν ικανά τμήματα marketing που αφορούν και τον τελικό πελάτη γιατί μέσα από αυτά περνά και η εταιρική επικοινωνία, όχι μόνο η διαφήμιση. Σε ενδιαφέρει δηλαδή η εταιρεία από την οποία αγοράζεις να έχει σωστή οργάνωση και σε αυτό τον τομέα. Μακράν η χειρότερη εταιρεία από την Ιαπωνία -για να μην αφήσω απέξω και αυτούς τους Ασιάτες- είναι η Suzuki, βρίσκεται σχεδόν στο μηδέν σε αυτό τον τομέα, μαζί με την Voge, με την διαφορά πως οι δεύτεροι μόλις πριν από λίγα χρόνια πάτησαν Ευρώπη, περίπου όταν και η Suzuki μας έβαλε σε δεύτερη μοίρα. Διότι στην Κίνα είναι πρώτη δύναμη – κομμάτι αυτό μιας άλλης συζήτησης στο μέλλον για τις προτεραιότητές τους. Η Kove είναι ένα άλλο παράδειγμα όπου σε γενικό επίπεδο έχει καταφέρει να προκαλέσει αρχικά με την δημοσιοποίηση των τεχνικών χαρακτηριστικών και την εμπλοκή της στο Dakar αλλά μέχρι εκεί, αδυνατώντας να δώσει συνέχεια και να κεφαλαιοποίηση τον ντόρο αυτό καθώς ακόμη περιμένουμε να καβαλήσουμε τις μοτοσυκλέτες τους για να δούμε αν ισχύουν οι ισχυρισμοί τους. Αφήνω για το τέλος το γεγονός πως είναι άλλο πράγμα το σε προσκαλώ στην παρουσίαση νέου μοντέλου με το τι τελικά γράφεις για το νέο μοντέλο και το αν προσπαθούν να επιβάλλουν ένα βαθμό λογοκρισίας. Το αφήνω γιατί εκτός από πρόσφατο σχετικό editorial δεν γίνεται να είναι κανείς αναγνώστης του εντύπου και να μην βλέπει την διαφορά με το τι υπάρχει εκεί έξω. Ευτυχώς, ανάμεσα σε αυτούς τους νέους χωρίς εμπειρίας, υπάρχουν ορισμένοι που μπορούν να ξεχωρίσουν το ένα από το άλλο, δυστυχώς δεν είναι όλοι.

Editorial 562 - Αφανής τεχνολογία

x
Από το

motomag

1/9/2016

Σ’ αυτό το τεύχος έχουμε μια πολύ ωραία αντίθεση: Απ’ τη μια μεριά δύο εξωτικές Ιταλικές κατασκευές, απ’ την άλλη, τρεις μοτοσυκλέτες που κάνουν περισσότερα απ’ όσα δείχνουν με την πρώτη ματιά.

Κι ενώ είναι άγνωστο τι χρόνους θα έκανε μια Tamburini T12 Massimo στην πίστα, σε σχέση με την δωρητή κινητήρας της BMW S1000RR, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει το απόλυτο της κατασκευής της. Με κινητήρα factory superbike της BMW που βγάζει 235 ίππους, ζυγίζει 154 κιλά, ένα λιγότερο από το ελάχιστο όριο των MotoGP!  Όπως είπαν και οι άνθρωποι της BMW όταν την είδαν από κοντά, δεν υπάρχει περίπτωση μοτοσυκλέτα μαζικής παραγωγής να πετύχει το επίπεδο της ποιότητας και της προσοχής στην λεπτομέρεια που έχει μια Τ12. Kι ούτε βέβαια θα μπορούσε ποτέ να είναι μαζικής παραγωγής μια μοτοσυκλέτα κόστους πάνω από 300.000 ευρώ. Γι’ αυτό και μίλησα για χρόνους, για γυρολόγια, για μετρήσιμα μεγέθη. Γιατί υπάρχει βέβαια η – αξία ανεκτίμητη – απόλαυση της μορφής, της υφής και της ποιότητας του συνόλου και των εξαρτημάτων του, υπάρχει το δέος του ονόματος του Tamburini και της ιστορίας του και της γνώσης πως αυτή ήταν για κείνον η ιδανική superbike, κι αυτά είναι αρκετά για να σε μαγέψουν χωρίς καν να χρειάζεται να την οδηγήσεις. Έχοντας στο μυαλό μου πως σχεδόν όλες οι Bimota (πλην των DB2) που έχω οδηγήσει ήταν μάλλον απογοητευτικές ως σύνολο και συμπεριφορά (και ειδικά η πολυσυζητημένη Tesi), θα ήθελα πάρα πολύ να οδηγήσω μια Τ12 αλλά... απ’ τη μια θα κράταγα και μικρό καλάθι (με τόσες υποσχέσεις, είναι εύκολο να απογοητευτείς), κι απ’ την άλλη, αν όλα ήταν καλά, δεν έχω την ικανότητα να γράψω χρόνους ανταγωνιστικούς με μια μοτοσυκλέτα επιπέδου MotoGP. Μόνο εικόνες και αισθήσεις θα μάζευα, δεν θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω όπως της αξίζει και να μπορέσω να την αξιολογήσω σε ένα απίθανο να συμβεί ποτέ συγκριτικό: Μια Yamaha M1 που θα μας δάνειζε το φιλαράκι μας ο Valentino, μια BMW του παγκοσμίου SBK και μια T12 Massimo… Θα χρειαζόμασταν βέβαια και αντίστοιχα μυθικούς αναβάτες, για να τις οδηγήσουν στο Mugello κατά προτίμηση, για να βγάλουμε μετά τα συμπεράσματά μας. Τα γυρολόγια θα έλεγαν την ψυχρή αλήθεια, θα είχαμε μια τυπική νικήτρια, καλά θα περνάγαμε αν τις κάναμε κι εμείς μια βόλτα, αλλά μήπως έτσι θα χάναμε την ουσία; Τα πιο σημαντικά πράγματα στις μοτοσυκλέτες (όπως και στη ζωή) δεν είναι μετρήσιμα, δεν κατατάσσονται σε πρώτο δεύτερο τρίτο. Επιπλέον, κάθε τέτοια εξωτική κατασκευή έχει πολύ εξειδικευμένο και περιορισμένο πεδίο δράσης: Ακόμα και στην περίπτωση ενός πλούσιου συλλέκτη, ιδιοκτήτη T12, υποπτεύομαι πως περισσότερη ευχαρίστηση θα ήταν για κείνον να την χαζεύει στο γκαράζ του παρέα με τους φίλους του, παρά να κάνει μερικούς γύρους το χρόνο σε πίστα, φοβούμενος μην την κάνει την στραβή, το τσακίσει και το απαξιώσει. Η δε απολύτως χειρότερη περίπτωση θα ήταν να την αγοράσει κάποιος, και να την κρατήσει βουβή ακίνητη κι ανέραστη στο σαλόνι του σπιτιού του. Ως έργο τέχνης.

 

Στην άλλη άκρη του μοτοσυκλετιστικού σύμπαντος, έχουμε απλές και χρηστικές μοτοσυκλέτες όπως οι BMW F700GS και R 9T Scrambler, μαζί με την NC750X της Honda. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως ως σύνολο αποδίδουν καλύτερα απ’ ότι θα πίστευε κανείς βλέποντας τα επί μέρους εξαρτήματά τους και το εμφανές επίπεδο της τεχνολογίας τους. Μπορεί να έχουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα, να μην προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με την τεχνολογία τους, ας μην ξεχνάμε όμως πως η καλύτερη τεχνολογία δεν είναι κάποιο σύστημα ή ηλεκτρονικό βοήθημα, αλλά η φαιά ουσία του εγκεφάλου αυτών που εξέλιξαν τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα. Στην περίπτωση του Honda, η "αφανής" τεχνολογία συγκεντρώνεται κυρίως στην εφαρμογή της τεχνογνωσίας ενός κατασκευαστή κολοσσού σε μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, έτσι ώστε να φτιάξει αυτό που ξέρει πως οι περισσότεροι αναβάτες χρειάζονται: Μια μοτοσυκλέτα που μπορεί να καλύψει όλο το φάσμα χρήσεων στην άσφαλτο, με αξιοπιστία, πρακτικότητα και οικονομία.  Έφτιαξε δηλαδή η Honda αυτό που χρειάζεται η πλειοψηφία των μοτοσυκλετιστών, κάτι που δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με αυτό που ονειρεύονται. Κάτι δηλαδή σαν την γυναίκα που θα ήσουν ευτυχής αν παντρευόσουν, σε αντίθεση με αυτή που θα επιθυμούσες να έχεις στο κρεβάτι σου. Λίγοι είναι τόσο ρεαλιστές ώστε να κάνουν τη σωστή επιλογή για συμβίωση, δυστυχώς.

Παρόμοιας φιλοσοφίας και το 700 της ΒΜW, με το σύνολο να αποδεικνύεται ανώτερο των επί μέρους εξαρτημάτων του, με πιο σπορ χροιά και απόδοση σε σχέση με το Honda. Τόσο μάλιστα, που λίγες αλλά καίριες αλλαγές το κάνουν να ανταγωνίζεται το "ανώτερο" στα χαρτιά, και προσανατολισμένο περισσότερο από το 700 προς το χώμα, F800GS.   

     

Διαφορετικού είδους και επιδόσεων μοτοσυκλέτες χρειάζονται και άλλες δόσεις τεχνολογίας, δεν μπαίνουν όλες στο ίδιο τσουβάλι, κάνοντας άκυρες τις συζητήσεις του είδους "χρειάζεται το traction control ή όχι;". Για μια superbike είναι απαραίτητο, ειδικά αν ο αναβάτης της θέλει να απολαμβάνει την οδήγηση στην πίστα αντί να περιμένει το επόμενο high siding. Για τους 90 ίππους στο τροχό του Scrambler στις περισσότερες περιπτώσεις όχι, σε μερικές ναι, και τελικά μπορεί να κάνει και χωρίς αυτό. Κι αυτές είναι οι προφανείς τεχνολογίες, ενώ πιο σημαντικές είναι οι αφανείς, που σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία και την σωστή κρίση, φτιάχνουν απολαυστικές, άρτιες και ομοιογενείς μοτοσυκλέτες. Για παράδειγμα, ένα πιρούνι με σωστά επιλεγμένα ελατήρια και αποσβέσεις, χωρίς ρυθμίσεις, θα δουλέψει καλύτερα από ένα πολύ μαλακό, αλλά πολυρυθμιζόμενο. Γιατί το δεύτερο, θα είναι μια ισχυρή ένδειξη πως αυτοί που εξέλιξαν την συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα δεν έκαναν τις σωστές επιλογές, με πιθανότερη κατάληξη πως και το σύνολο δεν θα λειτουργεί σωστά τελικά. Από το "τεχνολογικά εντυπωσιακό, αλλά πλημμελώς εξελιγμένο", το "καλοεξελιγμένο, αλλά απλό", είναι πάντα προτιμότερο. Και ο αναβάτης του, δένεται πολύ περισσότερο μαζί του, αφού δεν απογοητεύεται από τεχνολογίες που υποτίθεται θα του έκαναν τη ζωή εύκολη, ενώ αντίθετα του την κάνουν περίπλοκη χωρίς λόγο. 

 

 

Το MOTO HAPPENING αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας. Ο λόγος; Η ανωτέρα βία!