Δίκοπο μαχαίρι στην μπερδεμένη Ελλάδα, να ανοίγεις την κουβέντα με κάτι το οποίο παραπέμπει σε πατριώτη Αμερικανό, μιας και ο χαρακτηρισμός αυτός έχει ξεβρακωθεί και ξεχειλώσει. Χώρια που ταυτόχρονα έχουμε μπερδέψει την έννοια της κοινωνίας με εκείνη του κράτους. Είμαστε πράγματι καθαρά σκεπτόμενοι ως λαός, μονάχα όταν ήδη καψαλίζεται η γούνα μας. Μέχρι και την στιγμή που ζεσταίνεται και είναι έτοιμη να αρπάξει, επικρατεί ο παραλογισμός.
Αφορμή για όλα αυτά, ένα συγκινητικό σκηνικό που συνέβη κατά την αποστολή του περιοδικού στους απέναντι. Όχι σε εκείνους με τους οποίος τρωγόμαστε συνέχεια, αλλά με τους άλλους που είμαστε una faccia, una razza και τρωγόμαστε κατά διαστήματα. Για να καταλάβετε το περιστατικό πρέπει να ξέρετε πως κατά την διάρκεια της EICMA, της μεγαλύτερης Έκθεσης μοτοσυκλέτας στον κόσμο, τα κεντρικά καταστήματα του Μιλάνου φιλοξενούν στις βιτρίνες τους μοτοσυκλέτες – διαφήμιση για την Έκθεση. Αυτό είναι ήδη από μόνο του κάτι το τελείως διαφορετικό από όλα όσα ξέρουμε εμείς. Διότι εδώ η μοτοσυκλέτα διώκεται κυριολεκτικά από όποιον δεν είναι μοτοσυκλετιστής. Είναι βέβαια και άλλα τα δεδομένα, μιας και η EICMA διαθέτει τον υψηλό προϋπολογισμό για να κάνει μία τέτοια ενέργεια που προφανώς δεν είναι τσάμπα. Κοστίζει πολλά στην οργάνωση της EICMA να βάλει μοτοσυκλέτες σε έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Ιταλίας αλλά και ακόμη περισσότερο να πραγματοποιήσει ενέργειες “product placement” μέσα στα πανάκριβα μαγαζιά. Το κάνουν γιατί ο κόσμος σκέπτεται διαφορετικά απέναντι στις μοτοσυκλέτες, εδώ τέτοιες ενέργειες είναι διαπιστωμένα καταδικασμένες.
Πάμε τώρα στην Verona, εκεί που πριν λίγες ημέρες γινόταν η Motor Bike Expo, η μεγαλύτερη έκθεση των custom μοτοσυκλετών και που σε αρκετές βιτρίνες έβλεπες custom μοτοσυκλέτες που δεν θα τις δεις ούτε και στην Έκθεση, αφού κάθε μία είναι μοναδική. Άλλο πράγμα είναι μία νέα Triumph ή μία Ducati σε μία βιτρίνα, που αντίστοιχα θα υπάρχει και μέσα στην EICMA, κι άλλο μία custom που υπάρχει μόνη της στον κόσμο κι αντί να εκτίθεται στην Verona, οι επισκέπτες της Έκθεσης θα την δουν μονάχα αν κάνουν και μία βόλτα στην παλιά πόλη. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, είναι άλλη μία ενέργεια να προσελκύσουν τον κόσμο και μπράβο τους.
Κάνεις όμως δυο – τρία στενά πιο πάνω από τον κεντρικό δρόμο και μπαίνεις μέσα σε ένα ταβερνείο. Εκεί που ούτε βιτρίνα υπάρχει, ούτε πολύς κόσμος περνάει. Μονάχα όσοι ξέρουν το μαγαζί αυτό, και πηγαίνουν για το μαγαζί αυτό. Μικρός χώρος που ίσα – ίσα χωρά μερικά τραπέζια και έχει μία τουαλέτα για όλους. Εκεί λοιπόν, στον ελάχιστο χώρο που λειτουργεί ως υποδοχή και χωρά δύο ανθρώπους όλους κι όλους, υπήρχε ένα κράνος που διαφήμιζε την Έκθεση και μερικές κάρτες, ανάμεσα σε κρασιά και καλάθια με αλλαντικά. Κάτι δεν μου καθόταν καλά στην εικόνα, διότι να έφτασε εδώ κάποιος από την MBE να κάνει συμφωνία μαζί τους για να αφήσει ένα κράνος, ήταν τραβηγμένο ως σενάριο, ακόμη και για τα δεδομένα της Ιταλίας. Η πραγματικότητα θα ήταν ακόμη πιο τραβηγμένη. Αποκαλύπτεται τελικά πως είχαν αγοράσει το κράνος και είχαν προμηθευτεί καρτελάκι για την ζελατίνα και κάρτες από την Έκθεση για να την διαφημίσουν οικειοθελώς: "…έτσι κι αλλιώς ένα κράνος πάντα χρειάζεται. Το κάναμε γιατί είναι κάτι που το κάνει η πόλη μας, για παράδειγμα πως στολίζεις το μαγαζί σου για τα Χριστούγεννα; Ή για κάποια γιορτή; Και την Έκθεση η πόλη την κάνει και είναι σημαντική, οπότε είτε είμαστε μοτοσυκλετιστές είτε όχι, έπρεπε να έχουμε κάτι στο μαγαζί μας για το σημαντικό αυτό γεγονός".
Από την μία τα λόγια της Ιταλίδας και από την άλλη η Ελληνική πραγματικότητα, μας είχαν στριμώξει στο μικρό ταβερνείο και παίζαμε συναισθηματικές σφαλιάρες. Υπάρχουν στην Ελλάδα πόλεις και χωριά που θα συναντήσεις μία τέτοια λογική, που θα δεις τέτοιες πρακτικές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο γενικός κανόνας. Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά γίνονται με επίκεντρο την μοτοσυκλέτα, η οποία στην χώρα μας αφορά λιγότερα άτομα κι από εκείνους που καβαλούν. Κάτι λέει αυτό…
Φέτος Έκθεση μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα δεν θα γίνει, παρόλο που έφτασαν οι εισαγωγείς και αντιπρόσωποι μέχρι και στο σημείο να ορίσουν την ημερομηνία. Άσχετο με το παράδειγμα κοινωνικής συνοχής από την Ιταλία, καθότι ξεκάθαρα οικονομικοί οι λόγοι της ακύρωσης εδώ σε εμάς, αλλά και σχετικό συνάμα, διότι είμαστε όλοι εμείς κι εμείς, μέρος του προβλήματος. Υπάρχει μερίδιο ευθύνης διότι δεν κάνουμε πράγματα για το καλό της μοτοσυκλέτας ως είδος, παρά μόνο κοιτάμε το πρόσκαιρο ατομικό συμφέρον. Ισχύει για τον αντιπρόσωπο, ισχύει όμως και για τον μοτοσυκλετιστή. Από το παζάρι για την ημερομηνία του ελαστικού, μπας και καταφέρουμε να το πάρουμε λίγο φθηνότερα αν προσποιηθούμε πως δίνουμε αξία στην εβδομάδα παραγωγής λες και είμαστε σε ιχθυοπωλείο, μέχρι την μόνιμη γκρίνια, γιατί κάποιος άλλος κάνει κάτι πριν από εμάς ή χωρίς να ρωτήσει την πολύτιμη γνώμη μας. Κι όταν, κι αν αλλάξει κάτι, θα γκρινιάξουμε γιατί δεν είναι αρκετά σημαντικό. Μειώθηκε ο ΦΠΑ στα κράνη; Σιγά δεν σωθήκαμε κιόλας με 11% αυτή είναι η απάντηση. Θα έπρεπε να ήταν άλλη, όπως "ΟΚ παιδιά αυτό το κερδίσαμε, πάμε στο επόμενο τώρα". Η ταβερνιάρισα δεν σκέφτηκε πως κάποιος βγάζει λεφτά διοργανώνοντας την Έκθεση, δεν είπε "σιγά μην την διαφημίσω και τσάμπα", αλλά κατάλαβε πως έρχεται κόσμος στην πόλη για να την δει. Άρα είναι καλό μακροπρόθεσμα για όλους. Στην Ελλάδα το μακροπρόσθεσμα ισοδυναμεί με το ποτέ. Κανείς δεν θέλει να το ακούει και είναι μακριά από το χέρι για να το πιάσει…
