Οδηγούμε Honda Africa Twin 2018 – Πρώτες εντυπώσεις [video]

Πρώτες εντυπώσεις από την αποκλειστική δοκιμή
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

17/2/2018

Η νέα Honda Africa Twin 2018 είναι όσο αλλαγμένη θα ήθελες να είναι, και μαζί της φέρνει και την έκδοση Adventure Sports, καταθέτοντας έτσι στεφάνι στους τροχούς της θρυλικής 650… πιστή σε εκείνη από τα χρώματα, μέχρι τον μικρό αποθηκευτικό χώρο στην ουρά! Και είναι όσο αλλαγμένη θα ήθελε κανείς, ώστε να μην αδικεί το προηγούμενο μοντέλο και παράλληλα να εισάγει κάτι νέο. Σχετικά νέο δηλαδή γιατί οι αναγνώστες του MOTO ξέρατε αποκλειστικά ανάμεσα σε όλο τον κόσμο, πίσω στο 2016, πως το ’18 θα έρθει η ηλεκτρονική διαχείριση του γκαζιού! Αυτή μάλιστα είναι και μία από τις πιο μεγάλες διαφορές του νέου μοντέλου, και η επίδρασή της στην οδήγηση είναι κάτι που θα αναλύσουμε εκτενώς στο επόμενο τεύχος του ΜΟΤΟ.

Ας ξεκινήσουμε όμως με μία ακόμα αποκάλυψη: Βάλτε άλλα δύο χρόνια και θα έρθει και στην Africa Twin, η πρώτη πλήρως διασυνδεδεμένη οθόνη οργάνων της Honda (περίπου ίδια με εκείνη που είδαμε στο φετινό Goldwing) - με χρώματα και γραφικά, όλα αυτά που έχει δηλαδή ο ανταγωνισμός. Το γράφει –κι αυτό- πρώτο το MOTO!

..οι αναγνώστες του MOTO, γνωρίζατε αποκλειστικά ανάμεσα σε όλο τον κόσμο πίσω στο 2016, πως το ’18 θα έρθει η ηλεκτρονική διαχείριση του γκαζιού!

Αυτές τις μέρες λοιπόν είμαστε στην Ισπανία, όπου δοκιμάζουμε αποκλειστικά την νέα Africa Twin σε όλες τις εκδόσεις, κι όπως είπε ο κ. Tanaka, ο Ιάπωνας υπεύθυνος δοκιμών εξέλιξης:

«Σάνος (έχουμε πει πως το Θήτα είναι δύσκολο να το προφέρεις στα Ιαπωνικά) δεν θέλουμε έγχρωμη οθόνη στην Africa και σίγουρα και κάποιοι πελάτες δεν θέλουν, αλλά θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τα όργανα της μοτοσυκλέτας. Αλλιώς δεν θα συμβαδίζουμε με τον ανταγωνισμό..».

«Αναγκαίο κακό λοιπόν, αν και τους παραδοσιακούς ήδη με τα υπάρχοντα όργανα τους έχετε ενοχλήσει.. αν δεν είναι μεγάλα και αναλογικά τότε δεν έχει για εκείνους ιδιαίτερη διαφορά»

Βέβαια η μικρή αλλαγή στα όργανα για φέτος, είναι προς την θετική πλευρά από θέμα εργονομίας, καθώς τώρα έγινε ενιαία χωρίς πλαστικές εγκοπές.. Γιατί και πως η αλλαγή, αναλυτικά στο επόμενο τεύχος.

Η νέα Africa Twin έρχεται λοιπόν με μία πρόσθετη έκδοση που έχει μεγαλύτερο ρεζερβουάρ, κατά πέντε λίτρα ωφέλιμης χωρητικότητας, και πιο πλούσιο εξοπλισμό, αν κι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι τα γραφικά με το μπλε και το κόκκινο να σπάνε το λευκό και να ακολουθούν πίστα την παράδοση της 650. Είναι κι εκείνο το μεγάλο Adventure Sports λογότυπο που έτσι κι αλλιώς δεν σε αφήνει να ξεχάσεις τις ρίζες. Κι αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός, όπως αναφέρει το αυτοκόλλητο στο ρεζερβουάρ, να υπενθυμίσει πως η Africa συμπληρώνει τριάντα χρόνια!

οι νέοι διακόπτες επιλογής λειτουργίας τους DCT, είναι μικρογραφία από την νέα Goldwing και με ίδιο εσωτερικό μηχανισμό

Μπορεί να θυμάστε ίσως, πως στο προηγούμενο μοντέλο είχαμε τονίσει τις διαφορές στις αρχικές ρυθμίσεις της ανάρτησης ανάμεσα στην έκδοση με DCT και σε εκείνη με το συμβατικό κιβώτιο. Η διαφορά συνεχίζει να υπάρχει κι εδώ, στην πιο βαριά κι ογκώδη Adventure Sport έκδοση, με την οποία ξεκινήσαμε την πρώτη ημέρα οδήγησης. Είχαμε μπροστά μας ένα από τα πιο βαρυφορτωμένα προγράμματα να ακολουθήσουμε, καθώς πρόκειται ουσιαστικά για τέσσερις δοκιμές, δύο εκδόσεις της Africa Twin που γίνονται τέσσερις, μόλις προσθέσεις και τα κιβώτια. Διότι ναι, το DCT αλλάζει αρκετά την συμπεριφορά της Africa Twin, πόσο μάλλον τώρα που βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του…

Με τις νέες αλλαγές πρέπει επίσης από εδώ και πέρα να σταματήσουμε να μιλάμε για το DCT με όρια στροφών, καθώς στην νέα Africa οι στροφές παίζουν πρακτικά μηδενικό ρόλο στο πότε θα γίνει η αλλαγή. Πάντα ήταν έτσι βέβαια, απλά η Honda ανακοίνωνε το χαμηλότερο και το υψηλότερο επίπεδο αλλαγής για το DCT, καθώς ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να δώσει την συνολική εικόνα για το που περίπου έρχονται οι αλλαγές των σχέσεων. Τώρα αυτό δεν έχει καμία σημασία, στην νέα έκδοση ο τρόπος που οδηγείς καθορίζει απόλυτα το πότε θα ανεβάσει ή θα κατεβάσει το κιβώτιο με τους δύο συμπλέκτες και τους δύο άξονες, που ο ένας είναι μέσα στον άλλο… Επίσης κάτι που ξεφεύγει από τα στενά όρια που βάζει το internet και θα το αναλύσουμε στην έντυπη έκδοση..

Ωστόσο ευκολία στις αλλαγές έχεις και με το κανονικό κιβώτιο –αν θέλεις. Μία ευκολία που με την ηλεκτρονική διαχείριση του γκαζιού ήταν πλέον επιτρεπτή η εγκατάστασή της. Πρόκειται για ένα quickshifter με τρεις διαφορετικές καταστάσεις λειτουργίας που δουλεύει τόσο ομαλά και προοδευτικά, ώστε να δημιουργεί αυτομάτως αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον ανταγωνισμό. Και ναι, βρίσκεις την νεκρά εκεί που θέλεις, όταν την θέλεις. Δεν προσθέτει δηλαδή κάποια άσχημη παρενέργεια, όπως επίσης έχουμε δει να συμβαίνει..

χαίρεσαι οδήγηση σε κάθε ρυθμό

Αρκετά διαφορετικός ο ήχος από το εργοστασιακό τελικό, μπάσος και συνοδευόμενος από ενιαίο ήχο κινητήρα, χωρίς να ακούς διάφορα μηχανικά μέρη να κάνουν παραφωνίες, μία λεπτομέρεια που περνά από το αυτί και φτάνοντας στον εγκέφαλο, πάει και βρίσκει το υποσυνείδητο για να τον μεταφράσει σε αίσθηση αξιοπιστίας. Φυσικά αυτό που δεν φτάνει αμέσως στο υποσυνείδητο, είναι ότι όλο αυτό έχει κι άλλη μετάφραση, που είναι το βάρος..

Το ενιαίο σιδερένιο πλαίσιο έχει βέβαια μικρές διαφορές, αλλά συνεχίζει να ευθύνεται για την άψογη κατανομή βάρους.

Μικρή σημείωση: Ο σχεδιασμός του είναι εξαιρετικά όμοιος με το CRF450 Rally σε σημείο που οι δοκοί ταυτίζονται στην γεωμετρική τους αποτύπωση απόλυτα. Από εκεί και πέρα είναι οι έξι βάσεις του κινητήρα, αντί για τέσσερις –το πιο συνηθισμένο- που δημιουργούν μία ομοιογενή συμπεριφορά, επιτρέποντας λιγότερα γραμμάρια μετάλλου στο πλαίσιο.

Λεπτότερο και καλύτερα δεμένο, για να το πούμε πιο απλά, αν και στο σύνολό της η Africa Twin δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να είναι η ελαφρότερη της κατηγορίας..

η νέα Africa Twin είναι ο ορισμός της μοτοσυκλέτας για βόλτες, από ένα απόγευμα έως μία ζωή ολόκληρη…

Ένα άλλο παράδειγμα για το ότι δεν γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια, είναι τα μαρσπιέ του συνεπιβάτη. Στο προηγούμενο μοντέλο ενοχλούσαν την όρθια θέση οδήγησης, τώρα μετακινήθηκε το σημείο που βιδώνουν στο πλαίσιο και ταυτόχρονα ενισχύθηκαν σε αντοχή και.. πάχος. Οι νέες Ευρωπαϊκές προδιαγραφές, ορίζουν με μεγάλη ακρίβεια ένα όριο δύναμης που πρέπει τα μαρσπιέ του συνεπιβάτη να αντέχουν χωρίς την παραμικρή στρέβλωση ή ρωγμή. Όλοι οι κατασκευαστές, όπως κι η Honda στην προηγούμενη Africa, στοχεύουν με εξίσου μεγάλη ακρίβεια ακριβώς το όριο αυτό. Η νέα έκδοση από την άλλη το υπερκαλύπτει. «Έχει πέσει σίδερο παντού» ξανά με απλά λόγια. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα δόκιμο, κι ορίστε παρακάτω ακριβώς μία τέτοια περίπτωση:

Στον ιντερνετικό αέρα της Τσεχίας, θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες μία εξαιρετικά δυναμική φωτογραφία, όπου ένα Africa Twin πλαγιολισθαίνει εντυπωσιακά λες και είναι ένα μικρότερο CRF κι εμείς βρισκόμαστε στο Dakar.. θα συνοδεύεται όμως με το επόμενο στιγμιότυπο, που είναι το αποτέλεσμα της πλαγιολίσθησης..

Το πρώτο σπασμένο πλαίσιο σε Adventure Sport, τίποτα που δεν μπορείς να φτιάξεις σε μία τριτοκοσμική χώρα, στη μέση του ταξιδιού της ζωής σου, απλά με μία οξυγονοκόλληση μιας και είναι όλο σίδερο, αλλά φυσικά κανείς δεν σκέφτεται έτσι.

Αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι είναι πως αντικρύζουν ένα κατεστραμμένο μηχανάκι. Έχουν και τα δύο την δική τους αλήθεια..

Συνολικά το νέο Africa Twin έχει όσες αλλαγές χρειάζεται για να σταθεί απέναντι στον ανταγωνισμό που ολοένα σκληραίνει, χωρίς να κάνει τους προηγούμενους ιδιοκτήτες να αισθάνονται πως η μοτοσυκλέτα τους έχει παλιώσει.

Στην πράξη βέβαια η διαφορά στην οδήγηση είναι σημαντική και τις τελευταίες ημέρες δόθηκαν πολλές ευκαιρίες για να γίνει η διαπίστωση αυτή. Άσφαλτος και χώμα, σε συνεχή εναλλαγή των διαφόρων εκδόσεων έφτιαξαν ένα μακρύ κατάλογο σημειώσεων που αποτελεί τη βάση για την αναλυτική παρουσίαση, που αποκλειστικά θα διαβάσετε στο επόμενο τεύχος του MOTO.

Η νέα Africa Twin και η αντικειμενικά όμορφη Adventure Sport, ξεκινούν τώρα την παραγωγή τους.. Υπάρχει βέβαια αντικειμενική ομορφιά; Η απάντηση είναι πως ναι, κι έχει να κάνει με την συμμετρία, είναι το βασικό θεμέλιο και η Africa Twin ακολουθεί πιστά τον κανόνα…

Η εξοικονόμηση βάρους από την μπαταρία και μόνο, είναι αρκετά μεγάλη!

Ο υπεύθυνος δοκιμών κ. Tanaka και ο υπεύθυνος εξέλιξης κ. Nishimura ήταν μαζί μας συνέχεια, ώστε να απαντούν σε ερωτήματα!

 

Η ιστορία του ΜΟΤΟ κυνηγώντας έξι παγκόσμια ρεκόρ της FIM με τις Suzuki Hayabusa και Kawasaki GTR 1400 στο Nardo

Σπάζοντας 6 παγκόσμια ρεκόρ ταχύτητας της FIM στο Nardo
1
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

23/10/2023

Ήταν Μάρτιος του 2009 όταν το ΜΟΤΟ ταξίδεψε στην “στρογγυλή” πίστα του Nardo της νότιας Ιταλίας, συμμετέχοντας στην προσπάθεια της Pirelli να σπάσει μέσα σε 24 ώρες, όλα  τα ρεκόρ μέσης ωριαίας ταχύτητας της FIM, με μια Suzuki Hayabusa Gen II και μια Kawasaki GTR 1400. Συνολικά 21 αναβάτες, εκ των οποίων πέντε δοκιμαστές της Pirelli και δεκαπέντε δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο, ξεκινήσαμε στις 12:30 το μεσημέρι μια σκυταλοδρομία με μοναδικό στόχο να μην πέσει η βελόνα του κοντέρ κάτω από τα 240km/h! Με την έλευση της επετειακής έκδοσης Suzuki Hayabusa για τα 25 χρόνια του μοντέλου, ας θυμηθούμε μία επική ιστορία:

2

Μοτοσυκλέτες σαν το Suzuki Hayabusa και το Kawasaki GTR 1400 έχουν γεννηθεί για να κάνουν καλά μία δουλειά. Να ταξιδεύουν για ώρες με 200άρες! Οι μεγάλοι τετρακύλινδροι κινητήρες τους γουργουρίζουν σε αυτά τα χιλιόμετρα χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους και καταπίνουν μεγάλες αποστάσεις στις εθνικές οδούς μέσα σε λίγες ώρες. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα “αναθεματισμένα” όρια ταχύτητας για να κινούνται με ασφάλεια (και λογική κατανάλωση καυσίμου…) όλοι οι άλλοι οδηγοί και αναβάτες στις σύγχρονες εθνικές οδούς, τότε αυτά τα κτήνη θα έφταναν από τη μια πόλη της Ευρώπης στην άλλη πιο γρήγορα από οποιοδήποτε αεροπλάνο. Ένας καλός τρόπος για να μάθουμε πόσα χιλιόμετρα θα μπορούσαν να καλύψουν μέσα σε 24 ώρες αν δεν υπήρχαν όρια ταχύτητας, είναι να πας σε μια πίστα σαν του Nardo που σου επιτρέπει να τερματίζεις τη βελόνα του κοντέρ σε κάθε γύρο που κάνεις. Οι γερμανικές Autobahn δεν έχουν όρια ταχύτητας σε κάποια τμήματα, όμως η κίνηση είναι πυκνή και σπανίως μπορείς να διατηρήσεις για μεγάλα χρονικά διαστήματα ταχύτητες άνω των 150km/h.

3

Θα μπορούσες να κάνεις μερικά χιλιόμετρα τέρμα γκάζι στην εθνική και μετά να υπολογίσεις με μαθηματικά πόσα χιλιόμετρα θα μπορούσες να καλύψεις μέσα σε 24 ώρες με μια Hayabusa, όμως αυτό δεν θα είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Διότι όποιον υπολογισμό κι αν κάνεις, η πραγματική ζωή είναι πάντα πιο σκληρή από την θεωρία.

Κι αυτό αποδείχτηκε εκείνη την ημερά στο Nardo, όπου χρειάστηκε να κρατήσουμε την βελόνα του κοντέρ πάνω από τα 230km/h πραγματικά επί 12 ώρες για να επιτύχουμε μέση ωριαία 208,87km/h και να σπάσουμε το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία Α12 της FIM.

Σε αντίθεση με τις κουβέντες της καφετέριας, τα παγκόσμια ρεκόρ ταχύτητας της FIM έχουν πολύ αυστηρούς κανόνες. Τόσο αυστηρούς που αν η ταχύτητα του αέρα ξεπεράσει τα 14km/h τότε ακυρώνονται, ακόμα κι αν χρειάζεσαι μόλις μερικούς γύρους για να ολοκληρώσεις την προσπάθεια.

4

Συγκεκριμένα στο Nardo, η FIM απαιτεί να οδηγείς συνεχώς μέσα σε μια συγκεκριμένη λωρίδα πλάτους μερικών εκατοστών, ώστε η απόσταση που θα κάνεις σε κάθε γύρο να είναι ακριβώς 12,5 χιλιόμετρα. Ούτε εκατοστό λιγότερα! Με λίγα λόγια δεν μπορείς να μπεις πιο μέσα για να κάνεις την περίμετρο της πίστας μικρότερη, ούτε φυσικά σε συμφέρει να πάρεις την “ανοιχτή γραμμή” διανύοντας μεγαλύτερη απόσταση σε κάθε γύρο, διότι η FIM υπολογίζει την απόσταση με τον αριθμό των γύρων και όχι με ηλεκτρονικά συστήματα GPS. Μάλιστα οι άνθρωποί της έχουν διαρκώς τα μάτια τους πάνω σου, ώστε αν φύγεις από το μονοπάτι να διακόψουν τη διαδικασία και να ακυρώσουν όποιο ρεκόρ θα έκανες από εκεί και πέρα.

Κι αυτά δεν είναι οι μόνοι μπελάδες που έχεις στην πραγματική ζωή. Θα χρειαστεί να κάνεις ανεφοδιασμούς, χάνοντας πολύ χρόνο μπαίνοντας και βγαίνοντας από τα πιτς, πέρα από τον χρόνο που χρειάζεται για να γεμίζεις τα μεγάλα ρεζερβουάρ των 25 λίτρων.

Το οποίο δεν είναι απλώς χρονοβόρο, αλλά και πολύ επικίνδυνο! Η μία και μοναδική σύσταση που μας έκαναν τρεις φορές οι άνθρωποι της Pirelli για να βεβαιωθούν πως το καταλάβαμε σχετικά με την διαδικασία, αφορούσε την απώλεια της αίσθησης της ταχύτητας όταν πας για μεγάλα χρονικά διαστήματα με υψηλές ταχύτητες. Όταν κινείσαι για πολύ ώρα με πάνω από 200km/h, αρχίζεις σιγά-σιγά να συνηθίζεις την κίνηση του περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα όταν φρενάρεις στα 100km/h να νομίζεις πως έχεις 50km/h και όταν φρενάρεις στα 50km/h να νομίζεις πως έχεις σταματήσει. Οπότε αν ακούσετε ιστορίες που αφορούν “χαζές” πτώσεις μέσα σε βενζινάδικα της εθνικής μετά από κάποιο πολύωρο κυνηγητό με υψηλές ταχύτητες μεταξύ φίλων, μην βιαστείτε να γελάσετε…

5

Στην δική μας περίπτωση, θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί επιβραδύνοντας για να μπούμε στα πιτς, όμως την ίδια στιγμή δεν είχαμε την πολυτέλεια να κόψουμε υπερβολικά νωρίς ταχύτητας, διότι ο χαμένος χρόνος θα είχε τεράστιο κόστος.

Το πλάνο προέβλεπε 11 αναβάτες για την Kawasaki GTR 1400 και 10 αναβάτες για την Suzuki Hayabusa, οι οποίοι θα αλλάζαμε σέλες κάθε 25 λεπτά. Σε αυτά τα 25 λεπτά θα έπρεπε να έχεις διαρκώς την βελόνα του ταχύμετρου του στα 240km/h, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Pirelli αντιστοιχούσαν σε περίπου 230Km/h πραγματικά. Μάλιστα για να μας διευκολύνουν είχαν τραβήξει και δυο γραμμές με μαρκαδόρο, όπου έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσά τους η βελόνα του κοντέρ. Η εκκίνηση δόθηκε στις 12:30 το μεσημέρι, παρουσία της επιτροπής της FIM και η σειρά του ΜΟΤΟ για να καβαλήσουμε πρώτη φορά ήταν στις 14:30, ξεκινώντας με την Hayabusa.

Σε αυτό το πρώτο 25λεπτο με το κοντέρ στα 240km/h ακατέβατα, διαπιστώσαμε τρία πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Το πρώτο ήταν πως με 240km/h, το Hayabusa Gen 2 ήπιε 20 λίτρα ιταλικής βενζίνης και διένυσε απόσταση 98 χιλιομέτρων με μέση ωριαία 229km/h.

Επίσης στο κοντέρ της Kawasaki GTR βάλει με το μαρκαδόρο τη γραμμή στα 250km/h και η πραγματική της ταχύτητα ήταν λίγο μεγαλύτερη από του Hayabusa Gen II.

Το τρίτο αφορούσε τη δυσκολία να ακολουθήσεις στη γραμμή που είχε καθορίσει η FIM, χωρίς να σε “ρουφήξει” μέσα η κεκλεισμένη πίστα. Στους πρώτους τρεις γύρους των 12,5 χιλιομέτρων ήταν εύκολο, αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά, η μονοτονία της διαδρομής και η υψηλή ταχύτητα που “έσβηνε” τον περιβάλλοντα χώρο, άρχιζαν να σε αποκοιμίζουν.

6

Όμως εκεί που πραγματικά η κατάσταση έγινε ζόρικη, ήταν βαθιά τα μεσάνυχτα, όταν ήρθε η σειρά μας να καβαλήσουμε για πρώτη φορά την GTR 1400.

Η πίστα του Nardo είναι σε μια απομακρυσμένη από τον πολιτισμό περιοχή για να μην ενοχλεί ο θόρυβος τους κατοίκους. Υπάρχουν κάποια χωριουδάκια τριγύρω, αλλά το βράδυ σβήνουν μέχρι και το τελευταίο κερί, επικρατώντας απόλυτο σκοτάδι. 

Έτσι, σε αντίθεση με την οδήγηση το βράδι σε εθνική οδό όπου έχεις ένα σημείο αναφοράς του γενικού χώρου, μέσα στην πίστα του Nardo είναι σαν να κάνεις γύρους πάνω στους δακτύλιους του Κρόνου στο μαύρο σκοτάδι του διαστήματος.

Στην κυριολεξία παθαίνεις vertigo μετά από δέκα λεπτά οδήγησης, καθώς είναι τρομερά δύσκολο να καταλάβεις την πραγματική απόσταση που έχει το κάθε φως που βλέπεις στο βάθος. Κάτι σαν την ταινία TRON, ένα πράγμα…

Σημασία βέβαια έχει τί έγραψαν στα βιβλία τους οι άνθρωποι της FIM και το αποτέλεσμα ήταν έξι νέα Παγκόσμια Ρεκόρ στην κατηγορία Α 12 (μοτοσυκλέτες 1350-2000 κυβικών) όπου ανήκει η GTR 1400.

Στην κατηγορία Α 11 (μοτοσυκλέτες έως 1350 κυβικά) όπου ανήκει η Hayabusa Gen II, η ομάδα των δοκιμαστών της Pirelli είχε κάνει ήδη το παγκόσμιο ρεκόρ με μια ειδικά τροποποιημένη Hayabusa Gen I και ειδικά ελαστικά, σημειώνοντας μέση ωριαία 253,630km/h στο πρώτο 12ωρο! 

 

9

Το δικό μας πρώτο ρεκόρ με την GTR 1400 αφορούσε τα 10 χιλιόμετρα, όπου τα καλύψαμε σε 2 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα με μ.ω.τ. 240,02km/h

 

Το δεύτερο ήταν για τα 100 χιλιόμετρα, όπου χρειαστήκαμε 26 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα με μ.ω.τ. 229,55km/h

 

Το τρίτο ρεκόρ ήταν για τα 1000 χιλιόμετρα, που τα καλύψαμε σε 4 ώρες και 30 λεπτά με μ.ω.τ. 221,12km/h

 

Τα υπόλοιπα τρία ρεκόρ αφορούσαν τον χρόνο, δηλαδή την πρώτη ώρα, τις έξι ώρες και τις δώδεκα ώρες.

Συγκεκριμένα την πρώτη ώρα κάναμε 222,7 χιλιόμετρα

Το πρώτο εξάωρο κάναμε 1.430 χιλιόμετρα και στις δώδεκα ώρες οδήγησης είχαμε κάνει 2.502,8 χιλιόμετρα!

8

Η FIM έχει κατηγορίες ρεκόρ μέχρι και τις πρώτες δώδεκα ώρες, οπότε τα δικά μας 24ωρα ρεκόρ δεν καταγράφηκαν επίσημα. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος της Pirelli επιτευχθεί, με την Hayabusa και την GTR να κάνουν πάνω από 5.000 χιλιόμετρα σε 24 ώρες, με το κοντέρ τους να δείχνει συνεχώς 240km/h.