Διόδια και προσωπικά δεδομένα: Μας απάντησαν τέσσερα χρόνια μετά!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

14/11/2014

Ήταν αρχές του 2011, όταν οι εταιρίες παραχώρησης που εισπράττουν τα έσοδα των διοδίων τελών, άρχισαν να αποστέλλουν στην τροχαία τα στοιχεία των οχημάτων που δεν κατέβαλαν το τέλος διοδίων. Στις 5/1/2011 το περιοδικό MOTO στα πλαίσια έρευνάς του έκανε αίτηση στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ζητώντας να μάθει αν η Αρχή είναι σύμφωνη με την επεξεργασία δεδομένων από τις εταιρίες, και αν ναι, τα σημεία που βασίστηκε η γνωμοδότησή της. Η απάντηση της Αρχής μας ήρθε εχθές, 13/11/2014!

Το διάστημα αυτό των τεσσάρων χρόνων που χρειάστηκε για να μας απαντήσουν (τι είναι άλλωστε τέσσερα χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα!), είναι ακόμα ένας τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τις διαφορετικές ταχύτητες αντίδρασης με τις οποίες κινείται το ελληνικό δημόσιο σε ότι αφορά τους πολίτες, σε σχέση με τις ανώνυμες εταιρίες. Ευτυχώς που δεν μας είπαν, τέσσερα χρόνια μετά, «Θα το ψάξουμε και θα σας ενημερώσουμε», γιατί και αυτό δεν είναι δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα…

Σχετικά με τις κάμερες λοιπόν, και την διασταύρωση των στοιχείων που κάνουν οι ίδιες οι εταιρίες, έχοντας στα χέρια τους τις πινακίδες, αλλά και τους αριθμούς πλαισίου από το Υπουργείο Μεταφορών, η Αρχή είναι σύμφωνη. Μάλιστα, σύμφωνα με την νέα Οδηγία 1/2011 οι εταιρίες απλά χρειάζεται να γνωστοποιούν στην αρχή την λειτουργία του συστήματος, και την επεξεργασία των στοιχείων, καθώς αυτά δεν είναι «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα». Διαφορετική λοιπόν αντιμετώπιση για τα «προσωπικά δεδομένα» και για τα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα». Ο αριθμός της πινακίδας ανήκει στα πρώτα, τα πρόσωπα των επιβαινόντων στο όχημα ανήκουν στα δεύτερα.

Όσο λοιπόν οι εταιρίες καταγράφουν πινακίδες ή αριθμούς πλαισίου (για να μην ξεχνάμε ότι στα σύγχρονα αυτοκίνητα αυτός είναι εμφανής από το παρμπρίζ) δεν χρειάζονται την αδειοδότηση της Αρχής. Οι ίδιες οι εταιρίες βέβαια, σε επιστολές τους προς τους πολίτες, λένε ότι έχουν την άδεια της Αρχής, οπότε και σε επιστολή της προς τις εταιρίες η Αρχή ζητά να αναφέρονται απλά στην Οδηγία 1/2011, χωρίς να λένε ότι αυτή «υπέχει θέση αδειοδότησης».

Εν ολίγοις, το ελληνικό δημόσιο έδωσε το δικαίωμα σε ιδιώτες ν’ αστυνομεύουν απευθείας πολίτες. Αφού ενσωμάτωσε την μη καταβολή αντιτίμου διοδίων, στις παραβάσεις του ΚΟΚ, έδωσε και το δικαίωμα στις εταιρίες να στέλνουν απευθείας πρόστιμα σε όσους δεν πληρώνουν διόδια. Με την προϋπόθεση ότι υπάρχει φωτογραφία της πινακίδας την στιγμή της παράβασης…

Βέβαια εδώ υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό που οι εταιρίες προσπερνούν με διάφορους τρόπους:

«Ο Παραχωρησιούχος, μετά από παρέλευση 15 ημερών από την ημερομηνία βεβαίωσης της μη καταβολής, εντός των οποίων ο υπόχρεος θα δικαιούται να καταβάλει το οφειλόμενο τέλος με τον τρόπο που θα υποδείξει ο Παραχωρησιούχος, απαλλασσόμενος από κάθε άλλη επιβάρυνση, θα δικαιούται να ζητήσει και έκδοση διαταγής πληρωμής και για τα δύο αυτά ποσά με βάση την παραπάνω βεβαίωση»

Αν λοιπόν η εταιρία καταγράψει τα στοιχεία οχήματος που δεν πλήρωσε διόδια, τότε ο ιδιοκτήτης έχει 15 μέρες στη διάθεσή του να πληρώσει μονάχα τα διόδια, χωρίς κανένα απολύτως πρόστιμο (το οποίο είναι το 20πλάσιο του αντιτίμου). Βέβαια, σε όσες περιπτώσεις γνωρίζουμε εμείς, οι εταιρίες έχουν στείλει απευθείας "λογαριασμό" μαζί με το πρόστιμο.

Ακόμα όμως και αν εκδοθεί νόμιμα η διαταγή πληρωμής, τότε σύμφωνα με το άρθρο 272ΣΤ του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας θα πρέπει να επιδοθεί εντός 30 ημερών αλλιώς παύει να ισχύει! Αν δηλαδή σας ψάχνουν και δεν σας βρίσκουν, τότε θα πρέπει να βγάλουν νέα διαταγή πληρωμής, νέα δικαστικά έξοδα κτλ… Η οποία διαταγή πληρωμής φυσικά, μπορεί και να ανακοπεί.

Στην απάντηση επίσης της Αρχής προς το MOTO, δεν αναφέρεται τίποτα για την κοινοπραξία ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε., πρότερα γνωστή ως "Άπιον Κλέος Αυτοκινητόδρομος Α.Ε.". Δεν μας λένε αν έχει γνωστοποιήσει και η παραπάνω εταιρία την καταγραφή των στοιχείων των οχημάτων, ως οφείλει, πριν αρχίσει να τα επεξεργάζεται. Θα τους ρωτούσαμε για αυτή την παράλειψη, αλλά φοβόμαστε ότι θα περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι να μας απαντήσουν!

Ολόκληρη η απάντηση προς το περιοδικό:

(σημείωση: Το ερώτημα στάλθηκε στις 5/1/2011, αριθμό πρωτοκόλου πήρε στις 10/1/2011. Πέντε μέρες για να πρωτοκοληθεί, σχεδόν τέσσερα χρόνια για να απαντηθεί!)

Ετικέτες

Ο Erik Buell και το σύνδρομο καταδίωξης

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

29/8/2014

Μερικές φορές οι μεγαλύτεροι εχθροί για την εξέλιξή μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μια πρόσφατη ιστορία αποδεικνύει πως και για τον ονειροπόλο Buell, ο εαυτός του και μόνο είναι ένα μεγάλο βάρος δεμένο στα πόδια, που τον εμποδίζει στα μεγάλα βήματα.

Πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία είναι δημοσιογράφος του Cycle World, ο κ.Buell και τρίτος εξωτερικός μάρτυρας που επιβεβαιώνει τα παρακάτω, αμερικανός ντίλερ ελαστικών. Πριν από λίγους μήνες το αμερικάνικο περιοδικό ζήτησε για δοκιμή την EBR 1190RX και η απάντηση που πήραν τους ξάφνιασε πάρα πολύ. «Θα σας δώσω τη μοτοσυκλέτα, αν μου αποδείξετε ότι η ιπποδύναμη που ανακοινώνετε για τη δυναμομέτρηση της Panigale είναι πραγματική».

Παρένθεση εδώ, καθώς σε αυτό το σημείο ξαφνιάστηκα κι εγώ με τη σειρά μου τόσο, που άρχισα να στριφογυρίζω στην καρέκλα, κάνοντας ερωτήσεις απλά και μόνο για να σταματήσει η αφήγηση ώστε να μπορέσω να χωνέψω αυτό που άκουγα. Γιατί προσωπικά πίστευα ότι αυτά τα πράγματα μπορούν να ακουστούν μονάχα σε ελληνική συζήτηση κάπου στο internet, σε καφετέριες κ.ο.κ.. Δεν περιμένεις να τα ακούσεις από κάποιον σοβαρό άνθρωπο, πόσο μάλλον όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν.

Μετά από ένα σωρό εξηγήσεις για το πώς γίνεται η δουλειά του ειδικού τύπου και για το απλό γεγονός ότι δεν έχουν καμία σκοπιμότητα να ευνοήσουν ή να αδικήσουν τον οποιονδήποτε, χώρια που ακόμα κι αν το έκαναν δεν θα αργούσε καθόλου να γυρίσει μπούμερανκ, ο Erik κατέληξε ότι δεν είναι το περιοδικό που δεν εμπιστεύεται αλλά την ίδια την Ducati, ολοκληρώνοντας απότομα την κουβέντα με το εξής:

«Αν μου αποδείξετε ότι η Panigale που δίνει η αντιπροσωπία στους δημοσιογράφους, έχει την ίδια ιπποδύναμη με αυτές που πουλά στους πελάτες, τότε θα σας δώσω τη μοτοσυκλέτα μου για δοκιμή».

Ξεκινά λοιπόν ένας μαραθώνιος του περιοδικού, να βρουν μια Panigale έξω από τα τυπικά κανάλια επικοινωνίας που έχουν, για να είναι σίγουρος ο Erik ότι δεν την πείραξαν. Πράγμα καθόλου απλό καθώς πρέπει να πείσουν τον ιδιοκτήτη της να την φέρει στο ίδιο δυναμόμετρο για να συγκρίνουν τις αποδόσεις. Και εκεί οι αποστάσεις δεν είναι αμελητέες. Η μέτρηση της ιπποδύναμης είναι ένα λεπτομερές θέμα. Η ίδια μοτοσυκλέτα μπορεί να έχει μικρή διαφορά από δυναμόμετρο σε δυναμόμετρο, ενώ το ίδιο το δυναμόμετρο αν το μεταφέρεις σε διαφορετικό υψόμετρο θα σου δείξει άλλα νούμερα. Ο καιρός επίσης επηρεάζει την μέτρηση. Η ίδια μοτοσυκλέτα, στο ίδιο δυναμόμετρο, θα δείξει άλλα νούμερα με βροχερό καιρό, κι άλλα με ηλιόλουστη και ξερή ατμόσφαιρα. Δεν θα είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά θα υπάρχει μια μικρή διαφορά. Αυτά όμως τα ξέρει ακόμα και ο Erik, οπότε όταν τελικά βρήκαν μια καινούρια Panigale που απέδωσε σχεδόν δύο ίππους λιγότερους, πείσθηκε ότι η Ducati δεν μαγειρεύει τα νούμερα και τους έδωσε την EBR 1190RX για δοκιμή. Από έναν έως τέσσερις ίππους, είναι μια φυσιολογική απόκλιση από μοτοσυκλέτα σε μοτοσυκλέτα, ακόμα και ανάμεσα σε αυτές που βγαίνουν διαδοχικά από τη γραμμή παραγωγής!

Λάδι στη φωτιά όμως, με τον τρόπο της, έριξε και η αντιπροσωπία της Ducati, όταν πληροφορήθηκε το λόγο που κάποιος έψαχνε σε όλη την Αμερική μια Panigale για δοκιμή, αλλά όχι από τα μοντέλα test-ride που στέλνει στους ντίλερ η ίδια . «Εμείς είμαστε ένα πολύ μικρό εργοστάσιο, και να θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δεν έχουμε τους πόρους!», ήταν η δήλωσή τους.

Πράγμα που ως δήλωση, είναι εξίσου ανόητη με την ίδια την απαίτηση του Erik Buell. Δεν χρειάζεσαι "πόρους" για να πειράξεις μια χαρτογράφηση. Απλά θέλεις λίγο χρόνο! Στο τέλος θα έχεις βέβαια χαλάσει την απόδοση στις χαμηλές στροφές και θα έχεις αλλοιώσει προς το χειρότερο την συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Όμως θα έχεις ένα μεγαλύτερο απόλυτο νούμερο ιπποδύναμης, αφού αυτό ήταν το μόνο που πραγματικά θέλεις σε αυτή την περίπτωση. Επίσης από την απάντηση της εκεί αντιπροσωπίας της Ducati, είναι σαν να υπονοείται πως αν είχαν μεγαλύτερο κύκλο εργασιών, τότε αυτή θα ήταν μια πρακτική που θα ακολουθούσαν. Όλα αυτά σε κάνουν καταρχήν να αναρωτιέσαι σε ποια χρονολογία ζεις. Γιατί παλιότερα ίσως πράγματι οι εταιρίες να έκαναν τόσα κι άλλα τόσα, όμως ο κόσμος της μοτοσυκλέτας έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Άλλαξε τόσο που έγινε αγνώριστος.

Ο Erik Buell λοιπόν δήλωσε εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι κανένας δεν "κλέβει" και παραδέχτηκε ότι ο δικύλινδρος της Ducati είναι πιο αποδοτικός από αυτό που πίστευε. Το θέμα μας όμως είναι ότι αυτή η συμπεριφορά δεν οδηγεί πουθενά. Κλέβει ενέργεια και χρόνο, όταν σε αυτό το επίπεδο επιχειρηματικότητας, που τα πάντα περνούν από το χέρι ενός ανθρώπου, αυτά τα δύο είναι ότι πιο σημαντικό έχει. Ο Erik Buell είναι απίστευτα αισιόδοξος, και όταν δεν του βγαίνουν τα σχέδια (συχνό φαινόμενο στους υπεραισιόδοξους) ρίχνει το φταίξιμο αλλού, αντί να οπισθοχωρήσει λίγα βήματα, αναλύοντας τα λάθη του για να συνεχίσει εκ νέου. Αυτό μας διδάσκει η πιο πάνω ιστορία, και γενικότερα η δημιουργία και το τέλος της Buell.

Όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στην κατασκευή μοτοσυκλετών, εμπιστεύτηκε έναν εκπληκτικό στη μηχανολογία Άγγλο, αλλά τρομερά τσαπατσούλη που αποδεδειγμένα δεν κατασκεύαζε αξιόπιστους κινητήρες. Ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τον Erik να αγοράσει όλο το στοκ, καθώς και τα δικαιώματα παραγωγής, όταν η Αγγλική αυτή εταιρία αναγκάστηκε να κλείσει. Ήταν αισιόδοξος ότι θα καταφέρει να φτιάξει σωστά όλους τους στοκ κινητήρες, και μετά να βγάλει στην παραγωγή την επόμενη γενιά αυτού του δίχρονου, χωρίς να παρουσιάζει τα ίδια προβλήματα. Δεν τα κατάφερε ποτέ. Στο τέλος επέστρεψε στην H-D που ανέλαβε να γίνει μέτοχος στην Buell και μετά από μια σειρά "αναποδιών" του Erik, να την εξαγοράσει πλήρως το 2003. Το 2009, ένα χρόνο μετά από την οικονομική κρίση που χτύπησε την Αμερική, η H-D έκλεισε την Buell ρευστοποιώντας το στοκ. Ο Erik πήρε 13 υπαλλήλους και ξεκίνησε την κατασκευή μιας αγωνιστικής μοτοσυκλέτας βγάζοντας αρχικά εκατό κομμάτια στην παραγωγή, για να μπορεί να αγωνιστεί με αυτή, και τώρα προχωρά στο επόμενο βήμα. Κάνει ουσιαστικά τον τρίτο, ολόιδιο, ομόκεντρο κύκλο, σε ότι αφορά το δικό του κομμάτι στην ιστορία της μοτοσυκλέτας. Ακολουθεί τα ίδια πάντα βήματα με το πείσμα του Wile E.Coyote που κυνηγά τον Road Runner, αλλά ο μόνος τρόπος να επιτύχει, είναι να σταματήσει να πιστεύει ότι όλοι τον υπονομεύουν και να επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, ειδικά τώρα που ετοιμάζεται για νέο ξεκίνημα στο WSBK!

Η παραπάνω ιστορία έχει ωστόσο τεράστια βαρύτητα για εμάς εδώ στην Ελλάδα. Γιατί απλούστατα δεν διαφέρει από τον κυρίαρχο τρόπος σκέψης των εγχώριων επιχειρηματιών! Μακάρι να αποτελέσει παράδειγμα αποφυγής. Γιατί κι εδώ, με την πρώτη αναποδιά εκτοξεύει κανείς κάθε είδους δικαιολογίες, απειλές και κατηγορίες προς κάθε κατεύθυνση. Σπάνια ακούς: "έκανα εκείνο και εκείνο το λάθος". Απεναντίας ακούς: "Αν δεν ήταν αυτός έτσι, αν ο άλλος δεν με τάιζε γιουβέτσι, και αν ο καιρός δεν είχε βρέξει, θα ήμουν τώρα πλούσιος". Με την ίδια επίσης ευκολία ακούμε κατά καιρούς να εκτοξεύονται κατηγορίες και σε πρόσωπα μεμονωμένα: "Διάβασα μια πρόταση από μία δήλωση του τάδε, και κατάλαβα από εκεί ότι υποστηρίζει τον δείνα!" Ας μην γινόμαστε Erik Buell, και μέγιστοι αναλυτές των πάντων, ας παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα, και ας επικεντρωθούμε σε αυτό που κάνει ο καθένας μας καλύτερα. Θα εξελιχθούμε πολύ πιο γρήγορα…

Ετικέτες