Nordkapp 2017 – Στην άκρη της ηπείρου!

Το τέλος του δρόμου!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

4/7/2017

Κάτι παραπάνω από 200 χιλιόμετρα στροφών, υποθαλάσσιων τούνελ και μαγικού τοπίου, που πρέπει όμως να τα διανύσεις χωρίς να τα προσέχεις, κυριευμένος από την λαχτάρα της επίτευξης του ταξιδιού, και συνάμα την συνειδητοποίηση πως ήρθε το τέλος της περιπέτειας. Ανάμεικτα συναισθήματα που σε κυριεύουν πλήρως στον ίδιο δρόμο, μονάχα όταν έχεις ανάποδη φορά, καθώς στην άνοδο του χάρτη η λαχτάρα υπερισχύει της γλυκόξινης γεύσης που έχει το εισιτήριο για πίσω, με την συνέχιση του Ε6… να περάσεις Σουηδία, Φινλανδία, να μπεις στην Ρωσία και να μην σταματήσεις ποτέ…

Ανεβαίνοντας όμως τον δρόμο που έχει φτιαχτεί μονάχα για να φτάνεις στο άνω άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης, τίποτα από αυτά δεν υπάρχει ακόμα στο μυαλό σου. Θα σου έρθουν απότομα στην επιστροφή, κατεβαίνοντας τον ίδιο δρόμο. Μέχρι να φτάσεις στο Nordkapp από την μαγική διαδρομή, το μόνο που σκέφτεσαι είναι το απλοϊκό μνημείο με την υδρόγειο. Ο πιο πεζός από τους ανθρώπους θα πει ότι «σιγά, και τι έχει εκεί να δεις; πιο το νόημα;». Είναι γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ταξιδευτής, άλλωστε και ο πιο πεζός ανάμεσα στους ανθρώπους, όταν αρχίσει να ταξιδεύει βρίσκει μέσα του μία αψάδα ποιητικότητας. Γιατί το σημείο σαν στόχος, ναι δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει από μόνο του. Αν το πετύχεις χωρίς ομίχλη, όπως ο «υπερτυχερός» πλέον Γιώργος Πυρπασόπουλος, τότε απλά θα αγναντεύεις την θάλασσα, μέχρι εκεί που σου επιτρέπει η καμπυλότητα της Γης, στη άκρη ενός βράχου. Γνωρίζοντας πως από εκεί και πάνω υπάρχει μονάχα πάγος. Φτάνοντας όμως εκεί ο καθένας, έχοντας διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα ο βράχος αυτός αποκτά άλλη αξία, επιβαρυμένη από τις εμπειρίες του ταξιδιού. Κι έτσι η φωτογραφία στο μνημείο είναι ίδια για όλους και ταυτόχρονα τελείως διαφορετική για τον κάθε ένα…

 

 

μετά από 3.500 χιλιόμετρα γίνεσαι "petrolhead" θέλεις δεν θέλεις...

Προσπαθήστε να το εξηγήσετε αυτό σε κάποιον που δεν ταξιδεύει και υπάρχουν δύο περιπτώσεις, ή θα σταματήσει να ακούει, ή θα του γεννηθεί η όρεξη για ταξίδια…

Οι σαράντα Africa Twin έφτασαν στο Nordkapp και πλέον αυτό σημαίνει ότι η μεγάλη παρέα πρέπει να σφίξει τα χέρια αποχαιρετώντας ο ένας τον άλλο. Ξεκίνησαν άγνωστοι μεταξύ τους και κατέληξαν φίλοι με κοινό κώδικα επικοινωνίας, δίνοντας την υπόσχεση πως θα κρατήσουν την συνοχή της παρέας, παρά την διάσπαση στους τέσσερις ορίζοντες. Με συμμετοχές από την Ιαπωνία, την Ινδονησία, την Ευρώπη, την Αμερική η παραπάνω πρόταση έχει κυριολεκτική έννοια…

Ο Πυρπασόπουλος μιλά με τα καλύτερα λόγια για αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα, όπως άλλωστε και για όλες τις υπόλοιπες μέρες, αλλά αυτά τα ξέρετε ήδη. Από την Alta που δεν πρόλαβε να εξερευνήσει όσο θα ήθελε, μέχρι το Nordkapp το άγονο και αφιλόξενο τοπίο είναι τόσο γραφικό που αξίζει να το διασχίσεις ακόμα και χωρίς τον διάσημο προορισμό! Το αφιλόξενο στην όψη Nordkapp, έχει αρκετούς μόνιμους κατοίκους που τα πολύχρωμα σπίτια τους είναι το μόνο που σπάει το μουντό τοπίο. Όλοι τους έχουν κάποια σχέση με το ψάρεμα, την στιγμή που υποδέχονται περισσότερους από 200.000 τουρίστες κάθε χρόνο! Νοικιάζουν βάρκες, προσφέρουν φιλοξενία και άλλες τουριστικές υπηρεσίες, καθώς πολλοί επισκέπτες μένουν στο σημείο για μέρες περπατώντας στα βραχώδη μονοπάτια και φτάνοντας και στο διπλανό ακρωτήρι από το Nordkapp που είναι και το πραγματικό βόρειο σύνορο κατά μερικά μέτρα γης…

Δύο πράγματα ήταν αυξημένα σε σύγκριση με τις προηγούμενες μέρες. Το κρύο, που αποφάσισε να τους θυμίσει ότι το μπλε που βλέπουν τριγύρω τους είναι ο Β. Ατλαντικός, και ο κόσμος που έσπευδε να βγάλει την ίδια φωτογραφία, που όπως είπαμε έχει διαφορετική αξία. Αν και όλοι αυτοί ταξιδεύουν –κυρίως- στον Ε6, είναι μονάχα από την Άλτα και μετά που αντιλαμβάνεσαι αυξημένη την κίνηση. Εκεί ήταν που οι Africa Twin έγιναν ξαφνικά 41, όταν ένας ταξιδιώτης – παρακολουθώντας την πορεία της μεγάλης παρέας από τα social media, προσάρμοσε το ταξίδι του ώστε να βρεθούν όλοι μαζί στο Nordkapp!

Έχοντας αφαιρέσει τις εσωτερικές επενδύσεις από τα μπουφάν, αφού τις προηγούμενες μέρες ζούσαν μία νοτιο-ευρωπαϊκή άνοιξη κι όχι ένα Νορβηγικό καλοκαίρι στον Αρκτικό Κύκλο, η πρώτη στάση για βενζίνη κράτησε λίγο περισσότερο, μέχρι να βγουν από τις αποσκευές οι επενδύσεις… Η οργάνωση τους είχε εξασφαλίσει μεσημεριανό στο Nordkapp Hall, που υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να είναι ασφυκτικά γεμάτο, κάνοντας έτσι πολύωρη την παραμονή τους εκεί.

Μιλώντας αργά χθες βράδυ με τον Γιώργο, είναι σίγουρο πλέον πως στην επιστροφή θα κάνει δύο πράγματα, θα αποκτήσει την δική του Africa Twin που πλέον την έχει ερωτευτεί σε σημείο που θα την κρατήσει μέχρι να υπάρχει αντίστοιχη ηλεκτρική έκδοση. Δεν θα την αλλάξει αν δεν έρθει εκείνη η στιγμή στο μέλλον. Και θα αρχίσει να πηγαίνει πιο συχνά το χώμα. Είχε ξεκινήσει ως αστείο η ιδέα να μας ετοιμάσει ένα ξεχωριστό συγκριτικό παρέα με τον κολλητό του, ένα συγκριτικό πολύ λιγότερα τεχνικό και περισσότερο αφηγηματικό, και πλέον εντάσσεται κι αυτό στο πρόγραμμα! Μετά από 3.500 χιλιόμετρα, ο Πυρπασόπουλος έχει άλλη, πρωτόγνωρη, αίσθηση ασφάλειας με την Africa Twin, και πολύ-πολύ περισσότερη όρεξη για μοτοσυκλετιστικά ταξίδια…

Η Honda ολοκλήρωσε χθες βράδυ ένα δύσκολο εγχείρημα. Πήρε 40 ετερόκλητους αναβάτες, άγνωστους μεταξύ τους, και τους έβαλε να ζήσουν μία περιπέτεια με πολλά χιλιόμετρα και αυστηρό πρόγραμμα. Τώρα ξεκινά η αποτίμηση, όπως είπε στο video που μεταδόθηκε ζωντανά από το σημείο, ο επικεφαλής της Honda Europe, ώστε να αποφασιστεί πότε θα γίνει, κι αν θα γίνει το επόμενο Adventure Roads με καλεσμένους αυτή την φορά, τυχερούς ιδιοκτήτες Honda!

 

η περιπέτεια στο μεγαλείο της...


 

Διαβάστε επίσης:

Εκκίνηση

Μέρα 1η

Μέρα 2η

Μέρα 3η

Μέρα 4η

Μέρα 5η

Μέρα 6η

Μέρα 7η

 

Triumph αποκλειστικό: Επιστρέφει κομμάτι της παραγωγής πίσω στην Αγγλία

Είχε μεταφερθεί στην Ταϊλάνδη
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2021

Στην πρόσφατη παρουσίαση του νέου Triumph Tiger Sport 660, το ΜΟΤΟ είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με υψηλόβαθμους ανθρώπους της αγγλικής εταιρείας, πράγμα εξίσου βασικό με τις πρώτες οδηγικές εντυπώσεις του νέου μοντέλου που μας παρουσίασαν και για το οποίο διαβάζετε εδώ.

Κομμάτι αυτής της συζήτησης περιελάβανε τα στρατηγικά πλάνα της Triumph αλλά και τις κινήσεις της εταιρείας την περίοδο της πανδημίας όπως και τώρα αμέσως μετά, στα τεράστια προβλήματα που ακολούθησαν για όλη την εφοδιαστική αλυσίδα.

Η πρώτη έκπληξη είναι πως μετέφερε κομμάτι της παραγωγής πίσω στην Αγγλία, ξεκινώντας και πάλι την τροφοδοσία της αγοράς με μοτοσυκλέτες που έχουν βγει από το Hinckley. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν διέκοψε την παραγωγή εκεί, καθώς όλα τα μοντέλα της σειράς TFC (Triumph Factory Custom) δεν σταμάτησαν ποτέ να βγαίνουν από εκεί.

Ωστόσο μόλις τον Φεβρουάριο του 2020 η Triumph είχε ανακοινώσει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο ανάπτυξης, κομμάτι του οποίου ήταν να σταματήσει την παραγωγή όλων των μοτοσυκλετών στην Αγγλία εκτός των TFC. Εκείνη την περίοδο σχεδόν το 90% της παραγωγής της βρισκόταν ήδη στην Ταϊλάνδη και στόχος ήταν μέχρι τέλος του 2020 οι τελευταίες από τις 6.500 μοτοσυκλέτες που παράγονταν στο Hickley να φύγουν κι αυτές για εκεί.

Το κέρδος της μετακίνησης αυτής που συνεπαγόταν σε μείωση θέσεων εργασίας επέστρεψε ως επένδυση πίσω στο R&D με σημαντική ανάπτυξη σε ανθρώπινο δυναμικό και προσπάθεια της Triumph για ανακατεύθυνση εργαζομένων και λιγότερες απολύσεις. Αυτή η κίνηση είχε ορίζοντα ολοκλήρωσης το τέλος του 2020, όπως και έγινε. Δεν πρόλαβε όμως να περάσει καιρός, καθώς μέσα στην πανδημία η Triumph ένιωσε για πρώτη φορά το αίσθημα πως χάνεται η δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων μιας κι ο μοχλός πίεσης στην κυβέρνηση της Ταϊλάνδης είναι μικρότερος παρότι διατηρεί τρία εργοστάσια. Σε κάθε περίπτωση όμως, το γεγονός αυτό αντισταθμίστηκε από την καλύτερη αντιμετώπιση των επιχειρήσεων συγκριτικά με το τι συνέβαινε εδώ, όπως λένε οι ίδιοι.

Αμέσως μετά την άρση των περιορισμών όμως, η εκτόξευση του μεταφορικού κόστους και οι ελλείψεις στην εφοδιαστική αλυσίδα άλλαξαν εκ νέου τις ισορροπίες. Μέσα σε αυτή την περίοδο λοιπόν η Triumph απέδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και προχώρησε σε άμεσες αλλαγές στρατηγικής για να επιφέρει και πάλι την ισορροπία με βασικό την επιστροφή της παραγωγής στο εργοστάσιο του Hinckley. Αυτό όμως γίνεται με την μορφή των knock down kit, πλήρης συναρμολόγηση δηλαδή από ένα κιτ που έρχεται από το εργοστάσιο της Ταϊλάνδης.

Η μεταφορά των knock down kit κι ακόμη πιο συγκεκριμένα του CKD (Complete Knock Down) είναι πολύ πιο εύκολη και μειώνει τα κόστη, ενώ και το καθεστώς του Brexit βελτίωσε το ζήτημα εισαγωγής τους στην Αγγλία, χωρίς ταυτόχρονα να έχουν αλλάξει δραματικά τα πράγματα για την εξαγωγή των ολοκληρωμένων πια μοτοσυκλετών, πέρα από την μεγαλύτερη γραφειοκρατική δουλειά που απαιτείται.

Παραμένει λοιπόν η “bespoke” γραμμή παραγωγής των TFC, η κατά παραγγελία δηλαδή συναρμολόγηση και περίπου το ίδιο μοντέλο ακολουθούν και η συναρμολόγηση των CKD κιτ που αυτή την στιγμή επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα μοντέλα και μόνο για την αγορά της Ευρώπης, με προοπτική όμως να ενισχυθεί στο μέλλον για περισσότερα μοντέλα και να παραμείνει έτσι η CKD παραγωγή στην Αγγλία.

Η κουβέντα με τους ανθρώπους του εργοστασίου εμβάθυνε σε αυτό το κομμάτι για την προοπτική να επιστρέψουν και κάποια κανάλια προμηθευτών. Υπάρχουν για παράδειγμα ανταλλακτικά και εξαρτήματα, όπως η οθόνη των οργάνων, που προτιμώνται από Ασιάτη κατασκευαστή μιας και εκεί είναι το εργοστάσιο, όταν θα μπορούσε να είναι ευρωπαίος και να αποστέλλει απευθείας στο Hinckley. Αυτό αλλάζει τελείως την έννοια του CKD και είναι ασύμφορο για ένα, δύο εξαρτήματα καθώς απαιτεί διαδικασίες που μόνο μαζικά και για τεράστια διαφορά κόστους μπορούν να δικαιολογηθούν. Και τέτοιες τεράστιες διαφορές δεν υπάρχουν, ενώ πλέον και η τεχνολογία μοιράζεται ταχύτερα. Μένοντας στο παράδειγμα της οθόνης των οργάνων και εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο, τα όργανα του Tiger 900 προέρχονταν από Ευρωπαίο κατασκευαστή που ενσωμάτωνε την οθόνη στο εξωτερικό Gorilla Glass, κάτι που χρόνια τώρα γίνεται στα κινητά τηλέφωνα αλλά όχι στις μοτοσυκλέτες, κι έτσι η Triumph είχε την καλύτερη οθόνη της κατηγορίας χωρίς κανένα πρόβλημα από αντανακλάσεις. Το Tiger 660 έχει επίσης οθόνη με τα ίδια χαρακτηριστικά από άλλο όμως κατασκευαστή, μιας και ανέπτυξε και άλλος την ίδια τεχνική που έτσι κι αλλιώς σε λίγο καιρό όλοι οι προμηθευτές θα το έχουν κάνει. Προς το παρόν λοιπόν δεν αναμένεται καμία αλλαγή από την μορφή CKD, όμως άφησαν ανοικτό το ενδεχόμενο για μελλοντικά μοντέλα που αυτή την στιγμή όχι μόνο δεν υπάρχουν στην γκάμα αλλά ούτε και σαν κατηγορία της γκάμας δεν έχει αναπτύξει η Triumph, που θα μπορούσαν να γίνουν στο εργοστάσιο της Αγγλίας, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο αυτή την στιγμή. Προφανώς μιλάμε για τα χωματερά της μοντέλα, για τα οποία έχουμε κάποιες πρώτες πληροφορίες που ξεφεύγουν από τις ανάγκες του παρόν άρθρου και θα δούμε σε επόμενο.

Οι φωτογραφίες της γραμμής παραγωγής στην Ταϊλάνδη προέρχονται από τον δικό μας συνάδελφο, Alan Cathcart, οι υπόλοιπες από την Triumph και με βάση και τις πληροφορίες του Alan, παραμένει στο Hinckley η παραγωγή των εκκεντροφόρων και των στροφάλων, όπως επίσης και ένα υπερσύγχρονο βαφείο, μία επένδυση πολλών εκατομμυρίων που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώστε τα CKD να στέλνονται άβαφα και να γίνεται στην Αγγλία η βαφή, βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο το ζήτημα της μεταφοράς. Για την ιστορία η έναρξη στην Ταϊλάνδη έγινε το 2001, όπου δημιουργήθηκε μία ξεχωριστή εταιρεία και ένα χρόνο αργότερα, το 2002, ξεκίνησε η παραγωγή αλλά μόνο σε συγκεκριμένα εξαρτήματα όπως πλαίσια, ψαλίδια κτλ ενώ το 2003 προχώρησαν στα ρεζερβουάρ. Να σημειωθεί πως η Triumph δεν έφτιαχνε ποτέ δικά της ρεζερβουάρ, τα αναλάμβανε εξωτερικός προμηθευτής όπως άλλωστε σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές κάνουν. Πρώτη φορά που έκανε τα δικά της ρεζερβουάρ στην σύγχρονη ιστορία της είναι το 2003 ενώ από τα παραπάνω φαίνεται πόσο σταδιακά και μικρά βήματα έχει ακολουθήσει η διαδικασία εκεί. Το 2006 άνοιξαν δεύτερο εργοστάσιο που μπορούσαν να κάνουν τα πλαστικά τους, όπως και το βαφείο και ξεκίνησαν τότε να στέλνουν κινητήρες από την Αγγλία και να συναρμολογούν στην Ταϊλάνδη, μέχρι που κι αυτό το βήμα έδωσε θέση στο επόμενο…

Ετικέτες