Ταξίδι με Suzuki SV 650

Ταξιδιωτικά άρθρα

Ταξίδι με Suzuki SV 650

Μια ταξιδιωτική "παράσταση"

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

4/10/2019

Του Μάκη Παπαδημητρίου*

(S)imple & (V)aliant

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί όταν είσαι προετοιμασμένος για κάτι πολύ ωραίο είναι να βρέξει. Η αναπάντεχη βροχή είναι μια παγκόσμια σταθερά όπως και άλλες παγκόσμιες σταθερές, όπως για παράδειγμα η ταχύτητα του φωτός, η μάζα του ηλεκτρονίου, ο αριθμός Avogadro, ο αριθμός 14, η βλακεία, ο σωστός καφές και το σάντουιτς από τη Βούτα. Προφανώς και δεν με ανησύχησε τίποτα από τα παραπάνω παρά μονάχα μια βροχή στα μέσα Ιουλίου, στην εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης, που είχε χιλιομετρική και ουχί χρονική διάρκεια.

Μερικές φορές η αντίληψη του χρόνου, κάτω από ειδικές συνθήκες, δεν έχει νόημα να απεικονίζεται στο σωστό σύστημα μέτρησης. Οδηγούσα το SV 650 μοντέλο του 2019 και ήμουν τόσο χαρούμενος και ευχαριστημένος με τη μοτοσυκλέτα που προφανώς… έπρεπε να βρέξει. Και έβρεξε για 185 χιλιόμετρα. Ξεκίνησε κάπου πριν τη Θήβα και δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι το νερό είχε φτάσει σε σημεία που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν είτε σεξουαλική παρενόχληση είτε ιατρική επέμβαση.

Την προηγούμενη μέρα είχα παραλάβει το SV από τον Λεωνίδα της Suzuki (έτσι τον λέω πια… ο Λεωνίδας της Suzuki) με τις ευχές για καλό ταξίδι, μιας και θα στερούσα το μηχανάκι από την αντιπροσωπεία για περίπου 15 μέρες και για λίγο λιγότερα από 3.000 χιλιόμετρα. Η θεατρική περιοδεία ξεκινούσε κι εγώ - ο μόνος που ήμουν μόνος, οι υπόλοιποι στο πούλμαν - αποφάσισα όπως και την προηγούμενη χρονιά να ακολουθήσω τον θίασο με μοτοσυκλέτα. Με γυμνή μοτοσυκλέτα. Για κάποια δευτερόλεπτα, όταν ο Λάζαρος από το περιοδικό με πληροφόρησε ότι θα μου παραχωρούσαν ένα SV για την περιοδεία, σάστισα και σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να κάνω τόσα χιλιόμετρα με γυμνό μηχανάκι. Και μόνο με 650 κυβικά. Και μετά, καθώς η απορία στο βλέμμα μου συναντούσε το πρόσωπό μου στον καθρέφτη όσο μιλούσα στον Λάζαρο, σκέφτηκα… μεγάλωσες φίλε. Θέλεις ανέσεις, όχι γιατί είσαι των ανέσεων αλλά επειδή δεν αντέχεις. Και είπα: φυσικά και θα πάρω το SV τι είμαι, κανένας πουρόγερος; Προτρέχω να πω εδώ ότι όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά έχω πολλές απορίες σχετικά με το τι παραπάνω προσφέρουν οι ταξιδιάρικες μοτοσυκλέτες και θα εξηγηθώ παρακάτω πρωτού αρχίσουν οι αντιρρήσεις.

Ο περισσότερος κόσμος που ξέρω και χρησιμοποιεί τη μοτοσυκλέτα ως μέσω αναψυχής και ταξιδιών, προτιμάει -και πολύ σωστά- μια ταξιδιάρα μοτοσυκλέτα. Αν έχεις δεύτερο άτομο μάλλον η επιλογή αυτή είναι μονόδρομος. Αν όμως είσαι μόνος τότε…

Το μακρινό -τώρα πια- 2003, μετά από οικονομίες και μια δύσκολη σχέση πρώτα με ένα παπί και μετά με ένα XT125 (αφού είχα πουλήσει λίγο πριν το XR250… ουφφφ) αγόρασα ένα SV650. Ήταν η πρώτη ανανέωση του μοντέλου από τότε που παρουσιάστηκε (1999) και η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν το πλαίσιο. Το είχα σε μαύρο. Το πλαίσιο αλουμινένιο. Ήταν μάλλον από τα πιο ωραία, διασκεδαστικά, εύκολα και χρηστικά μηχανάκια που είχα. Και έχω αλλάξει 18 μέχρι τώρα. Το SV είναι (μαζί με το DRZ400) το μόνο που κράτησα για δύο χρόνια. Τότε συνέβη και το παράδοξο.

Στο εξωτερικό και ειδικά στην Αγγλία, το SV ευημερούσε (αν δεν κάνω λάθος είχαν και αγώνες ενιαίου με SV). Έδειχνε ότι είχε όλα τα απαραίτητα, για να είναι μια ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα σε μια πολύ καλή τιμή και με ένα υπέροχο μοτέρ. (Όπως ήταν και το 1000 αλλά και το TL εκείνης της εποχής που ατύχησε εμπορικά).

Φαίνεται όμως ότι εδώ είμαστε περισσότερο παραδοσιακοί αγοραστές και δεν κάνουμε εύκολα την κίνηση να αλλάξουμε νοοτροπία, θεωρώντας ότι πηγαίνοντας στα σίγουρα είμαστε πιο εξασφαλισμένοι.

Όπως και να 'χει. Ανέβαινα σε SV μετά από πολλά χρόνια. Η αναβάθμιση του σε Gladius (το 2009) δεν με είχε ψήσει τότε και πολύ. Όταν είδα το καινούριο SV όμως κάτι μέσα μου κλότσησε, όπως μια συνάντηση που γίνεται χρόνια μετά, και η αμηχανία είναι τόσο έκδηλη που δύσκολα κρύβεται. Στην περίπτωση του SV όμως καμία α-μηχανία (!).

Το ωραιότερο μοτέρ της Suzuki και το καλύτερο νομίζω για τους ελληνικούς δρόμους. Τι να τα κάνω τα 150 άλογα; Πάλι με 150 θα πάω. Και με γυμνό και καμαρωτός. Όχι, θα φωνάξουν, πας πιο άνετα με το άλλο. Ναι, θα πω εγώ. Και καις ένα σκασμό βενζίνη και έχεις δώσει μια περιουσία. Και τους έντεκα μήνες που κυκλοφορείς στο κέντρο σου φταίει η κίνηση.

Και θες να πας στο περίπτερο και σκέφτεσαι πώς θα καβαλήσεις. Και το πας για σέρβις και κλαις.

Ταξιδεύω με τσάντα στην πλάτη (αυτή την ίδια κόκκινη Marlboro που είχα πάρει από το ΜΟΤΟ πριν 20 χρόνια). Δεν κουνάει πουθενά. Το SV όχι η τσάντα… Βρέχει αλλά δεν το νοιάζει καθόλου. Πάλι το SV, η τσάντα μούσκεμα. Κρατάει γερά στους πλάγιους ανέμους και ταξιδεύει καμαρωτό κοιτώντας με ειρωνεία και μια δόση περηφάνιας τα διαφόρων τύπου adventure, on-off, touring, sport touring και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Στρίβει υποδειγματικά ακόμα και στο βρεγμένο και το ABS μπήκε μόνο μια φορά. Πίσω. Για να μπει μπροστά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνεις. Οι αναρτήσεις αρκετά μαλακές και σίγουρα για ταξίδι ιδανικές. Και η σέλα. Την προηγούμενη χρονιά είχα πάρει ένα V-Strom για την ίδια δουλειά. Περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Η σέλα του SV μου άρεσε περισσότερο.

Αυτοί οι γνωστοί “φίλοι” μου λέγαν ότι σε μεγάλα ταξίδια με αυτές τις ταξιδιάρικες μοτοσυκλέτες τους έκαναν μέχρι 300 χιλιόμετρα την ημέρα. Παραπάνω λέει δεν αντέχεις. Συμφωνώ, ειδικά αν πας διακοπές και δεν σε κυνηγάνε, δεν υπάρχει και λόγος να λιώνεις στο δρόμο. Αλλά για 300 χιλιόμετρα την ημέρα το SV είναι… μονόδρομος. Έκανα μέχρι και 500. Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε τέσσερις ώρες με στάσεις για βενζίνη. Και στο πήγαινε και στο έλα. (Στην επιστροφή ευτυχώς δεν έβρεχε).

Μια μοτοσυκλέτα που την οδηγείς και χαμογελάς

Και η κατανάλωση από 4.7lt/100km έως 5.0lt/100km με 150-160 σταθερά. Το μόνο αρνητικό είναι το μικρό ντεπόζιτο. Και έφτασα και ξεκούραστος. Τα χέρια βρίσκονται σε πολύ εργονομική θέση και το τιμόνι αν και στενό δεν κουράζει καθόλου. Αθήνα, Λάρισα, Τρίκαλα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καλαμάτα, Ζάκυνθος, Γιάννενα, Λευκάδα, Κέρκυρα, Ξυλόκαστρο. 10 πόλεις σε 15 μέρες. Ναι, με ένα naked. Αλλαγή νοοτροπίας. Μια μοτοσυκλέτα που χρησιμοποιείς 365 μέρες το χρόνο. Και πας και στο περίπτερο και πας και στην άκρη του κόσμου και δεν κοστίζει μια περιουσία και δεν αναγκάζεσαι να έχεις κι ένα δεύτερο “μικρό” για κάθε μέρα.

Θυμήθηκα τον εαυτό μου 20 χρόνια πριν. Γιατί αγόρασα το SV όταν στην αγορά τότε κυκλοφορούσαν τετρακύλινδρα των 100 και πλέον ίππων. Καβάλησα το νέο SV μετά από πολλά χρόνια και σκέφτομαι ότι τότε όπως και τώρα χάρισα στον εαυτό μου μια οδηγική εμπειρία, μια εμπειρία “μοτοσυκλετιστικής" λογικής και όχι μιας υστερόβουλης επιλογής “ορθής” μετακίνησης. Μια μοτοσυκλέτα που την οδηγείς και χαμογελάς. Που θα βρέχει και δεν θα σκέφτεσαι ότι θα βραχείς αλλά ότι θα οδηγήσεις στο βρεγμένο. Μια μοτοσυκλέτα που δεν θα σκεφτείς πόσο θα κουραστείς αλλά πόσο θα οδηγήσεις. Η απλότητα. Η δική μου εκδοχή για το SV: Simple & Valiant.

* Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς μας. Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με την δραματική τέχνη, ο Μάκης φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Φυσικής, αλλά τελικά τον κέρδισε η τέχνη εις βάρος της επιστήμης, καθώς αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο ενεργητικό του έχει πολλές επιτυχίες και διακρίσεις στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Χορν.

Είναι ένας από τους ταχύτερους στην Ελλάδα στο να λύνει τον κύβο του Rubik, ενώ το σημαντικότερο στοιχείο στο βιογραφικό του (για εμάς τουλάχιστον…) είναι το ότι ανήκε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού πριν από 20 χρόνια! Το ταξίδι του με το SV650 δεν είναι το πρώτο που γράφει για λογαριασμό του motomag.gr, καθώς εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τις προηγούμενες περιπέτειές του πάνω σε ένα Ducati Scrambler αλλά και για το περσινό του ταξίδι πάνω σε ένα Suzuki V-Strom 650!

https://bit.ly/MOTO_660

Ταξιδιωτικά άρθρα

Shinji Kazama – O μόνος άνθρωπος που έφτασε με μοτοσυκλέτα στο Βόρειο και το Νότιο Πόλο [VIDEO]

Ένα μόνο δεν έχει καταφέρει, να οδηγήσει μοτοσυκλέτα στο φεγγάρι

motomag Shinji Kazama – O άνθρωπος που έφτασε με μοτοσυκλέτα στο Βόρειο και Νότιο Πόλο [VIDEO]

Από τον

Γιάννη Τσινάβο

9/8/2024

Την περίοδο που ο Kazama πάτησε τους τροχούς του στον Βόρειο Πόλο, δεν χρειαζόταν παρά να φτάσει μόνο μέχρι το Βόρειο Ακρωτήρι για να ξεχωρίσει από τον περίγυρο του, η Γη έμοιαζε λίγο μεγαλύτερη από αυτό που είναι και οι μοτοσυκλετιστικές περιπέτειες ήταν προνόμιο λιγότερων από τώρα. Μακριά από κοινωνικά δίκτυα και άλλες προσθήκες στη ζωή μας, ο Kazama έψαχνε το επόμενο σημείο της Γης, που θα δοκιμάσει τις αντοχές του. Είχε ήδη τρέξει σε αγώνες, έγινε ο πρώτος Ιάπωνας που τερματίζει Dakar, πήρε το ρεκόρ υψομέτρου οδηγώντας ψηλότερα από κάθε άλλον, πάτησε μέχρι και το Κιλιμάντζαρο, χρειαζόταν κάτι νέο...

Το όνομα του Ιάπωνα Shinji Kazama είχε γίνει ήδη συνώνυμο της περιπέτειας, της επιμονής αλλά και του "μπορώ να κάνω τα πάντα αν το θελήσω" και όλα αυτά πάντα σε συνδυασμό με την μοτοσυκλέτα, πριν επιχειρήσει ότι πιο δύσκολο έχει γίνει ποτέ με μοτοσυκλέτα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Kazama γεννήθηκε το 1950 και από πολύ μικρός αγάπησε τις μοτοσυκλέτες και την φύση. Σε ηλικία 14 ετών ο Ιάπωνας για πρώτη φορά ανέβηκε με μία μικρή μοτοσυκλέτα του σε ένα βουνό ύψους 1.640 μέτρα, όπου τα τελευταία μέτρα χρειάστηκε να σπρώχνει για να καταφέρει να τα ολοκληρώσει έχοντας κρεμαστεί από το γκάζι που είχε ήδη τελειώσει. Φτάνοντας στην κορυφή με κομμένη την ανάσα, η θέα που αντίκρυσε θα του μείνει για πάντα στο μυαλό και θα σηματοδοτήσει την ανάγκη του να κατακτά στόχους πάνω σε δύο τροχούς. Όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα, από αυτό που έκανε πήρε τεράστια δύναμη και ικανοποίηση, που χαράκτηκε στο μυαλό του και δεν γινόταν παρά να το επαναλάβει, κάθε φορά ολοένα και πιο ψηλά!

Shinji Kazama – O άνθρωπος που έφτασε με μοτοσυκλέτα στο Βόρειο και Νότιο Πόλο [VIDEO]

Από εκεί και έπειτα ο Kazama ξεκίνησε να αναζητά μεγαλύτερες περιπέτειες με την μοτοσυκλέτα του. Βρέθηκε στο βουνό Φίτζι, ανέβηκε στις κορυφές του Κιλιμάντζαρο και τέλος κατάφερε να φτάσει με μοτοσυκλέτα στα 19.701 πόδια στο Έβερεστ. Κάποιος θα έλεγε ότι όλα αυτά θα ήταν αρκετά για τον Ιάπωνα εραστή της περιπέτειας ωστόσο κάθε άλλο.

Ο Kazama έλαβε μέρος και σε αρκετούς αγώνες εκτός δρόμου, με τον ίδιο να γίνεται ο πρώτος Ιάπωνας ο οποίος τερματίζει το διάσημο αγώνα Rally Dakar το 1982. Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1984 θα κέρδιζε την κατηγορία των 500 κ.εκ. στο Rally Dakar ωστόσο αρκετά χρόνια αργότερα ο ίδιος αγώνας θα του επεφύλασσε μία άσχημη περιπέτεια υγείας στην οποία θα αναφερθούμε παρακάτω.

Μέχρι να φτάσουμε στο στενάχωρο 2004, θα περάσουμε σε δύο σημαντικά μοτοσυκλετιστικά ορόσημα του Shinji Kazama τα οποία θα μνημονεύονται για πάντα κατά την ταπεινή μας γνώμη. Αυτά δεν είναι άλλα από τα δύο ταξίδια του στον Βόρειο και Νότιο Πόλο με όχημα μία μοτοσυκλέτα… ναι και όμως, μία ταπεινή μικρή σε κυβισμό μοτοσυκλέτα! Το πρώτο από τα δύο ταξίδια ξεκινά το 1987 με Yamaha TW200 που είχε πολλές και ακριβές για την εποχή μετατροπές με στόχο να φτάσει στον Βόρειο Πόλο, τον πραγματικό Β.Πόλο και όχι τον μαγνητικό που ειδικά τότε ήταν πολύ πιο νότια. Είναι ελάχιστοι όσοι έχουν φτάσει εκεί και είναι ο μόνος που το έχει καταφέρει με μοτοσυκλέτα!

Ο Ιάπωνας με αφετηρία το νησί Ward Hunt -στο σημερινό Nunavut του Καναδά- μαζί με μία ομάδα υποστήριξης τριών Ιαπώνων και 2 Ινουίτ με δύο snowmobiles που βασική βοήθεια ήταν να διαβάζουν τον πάγο και να αποφεύγουν τα σημεία που μπορεί να σπάσει, ανοίχτηκαν στο παγωμένο Ωκεανό. Εκείνη την εποχή αν ρωτούσες κάποιον αν ο Βόρειος Πόλος είναι στεριά, θα έβρισκες πολλούς που θα σου έλεγαν πως ναι, "τι άλλο;"

Στον χάρτη η απόσταση η οποία θα έπρεπε να διανύσει ο Kazama ήταν μόλις 756 χιλιόμετρα ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Λόγω των μεταβαλλόμενων καιρικών συνθηκών αλλά και της πυκνότητα του πάγου, η απόσταση του ταξιδιού αυξήθηκε στα 2011 χιλιόμετρα κάνοντας κύκλους μέχρι να βρεθεί ασφαλές πέρασμα σε θερμοκρασίες που έφτσααν έως και τους -54! Κάποιες στιγμές έκαναν μόλις δέκα μέτρα σε μία ώρα, και άλλες δέκα χιλιόμετρα, οι ταχύτητες όμως με τις οποίες κινούνταν δεν μπορούσαν να είναι μεγαλύτερες. Αντίθετα με τα σημεία των φωτογραφιών, η πραγματικότητα είναι πως η παγωμένη θάλασσα δεν είναι επίπεδη και κρύβει τεράστιες παγίδες.

Ο Kazama και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής αρκετές φορές λίγο έλειψαν να βρεθούν κάτω από την επιφάνεια του πάγου ενώ χρειάστηκαν 44 ολόκληρες ημέρες για να διανύσουν αυτή την απόσταση, καταφέρνοντας τον Απρίλιο του 1987 να πετύχουν τον στόχο τους που δεν ήταν άλλος από το να βρεθούν με μοτοσυκλέτα στον Βόρειο Πόλο.

Ήταν ένα τρομερό επίτευγμα και παραμένει έως και σήμερα μοναδικό.

Ο Kazama δεν σταμάτησε εκεί όμως, σε ηλικία 41 ετών αποφάσισε να βρεθεί με μοτοσυκλέτα αυτή τη φορά στο Νότιο Πόλο. Ο Ιάπωνας με το ειδικά διαμορφωμένο Yamaha TW200 ξεκίνησε στις 10 Δεκεμβρίου του 1991 από το Patriot Hills -Ανταρκτική- με στόχο να φτάσει στο Νότιο Πόλο την Πρωτοχρονιά ωστόσο λόγω του βαθύ χιονιού αλλά και του φαινομένου Sastrugi –διάβρωση του χιονιού από τον άνεμο- τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Στο ταξίδι αυτό ο Kazama συνοδευόταν από ένα snowmobile, έναν βοηθό καθώς και ένα τριμελές κινηματογραφικό συνεργείο. Οι ταξιδευτές κατά τη διάρκεια της αποστολής προμηθευόταν καύσιμα από προ-τοποθετημένες κρύπτες κατά μήκος της διαδρομής, ενώ σε κάποια σημεία το TW200 του Kazama είχε ένα διαμορφωμένο πέδιλο του ski στον εμπρόσθιο τροχό ώστε να ξεπερνά τα εμπόδια.

Αργότερα θα πει πως από πλευράς συνθηκών ήταν δυσκολότερα στον Νότιο Πόλο που σε αντίθεση με τον Βόρειο κινείσαι σε μεγάλο υψόμετο. Μπορεί να μην έχεις τον κίνδυνο να βρεθείς σε ένα τόσο παγωμένο νερό που είναι σαν να τσιμπά ηλεκτρικό ρεύμα και να βρεθείς κατευθείαν στον πάτο, μπορεί να μην έχεις τον κίνδυνο να δεις Πολική Αρκούδα, που θα είναι και το τελευταίο πράγμα που βλέπεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά οι φορές που πίστεψε πως θα χάσει την ζωή του, ήταν τελικά περισσότερες στον Νότιο παρά στον Βόρειο Πόλο. Είχε βέβαια και την δυνατότητα να ζητήσει βοήθεια από τις κοντινές βάσεις που διάσπαρτες υπάρχουν στην Ανταρκτική, μόνο που αυτή η βοήθεια θα του κόστιζε κάτι περισσότερο από €100.000, οπότε θα ήταν το τελευταίο καταφύγιο.

Μετά από 24 ημέρες το ημερολόγιο θα έγραφε 3 Ιανουαρίου 1992 και αυτό θα ήταν ένα ορόσημο τόσο για τον Kazama όσο και για την ιστορία της μοτοσυκλέτας καθώς ο Ιάπωνας θα γινόταν ο πρώτος που θα είχε βρεθεί σε Βόρειο και Νότιο Πόλο με μοτοσυκλέτα.

Μετά από αυτό το επίτευγμα ο Kazama επικεντρώθηκε στους αγώνες και στο Rally Dakar, το οποίο το 2004 θα του επεφύλασσε μία δυσάρεστη έκπληξη. Κατά τη διάρκεια μίας ειδικής διαδρομής στο Μαρόκο ο Ιάπωνας συγκρούστηκε μετωπικά με ένα φορτηγό το οποίο λάμβανε μέρος στον αγώνα.

Το συγκεκριμένο ατύχημα τον άφησε στο νοσοκομείο για 14 μήνες ενώ χρειάστηκαν 18 χειρουργικές επεμβάσεις και 500 ράμματα, με τους γιατρούς να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σώσουν το αριστερό του πόδι.

Από το 2004 και έπειτα ο Kazama χρησιμοποιεί μπαστούνι για να περπατήσει ωστόσο μπορεί να οδηγεί μοτοσυκλέτα καθώς αυτό όπως λέει ο ίδιος δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. Μέσα από αυτή την περιπέτεια θέλησε να εμπνεύσει περισσότερους και για αυτό έγινε πρεσβευτής της “Δεκαετίας των Οστών και των Αρθρώσεων”, ενώ προπονεί τον γιο του Shinnosuke ώστε να είναι έτοιμος για τον δικό του αγώνα στο Rally Dakar.

Όπως έχουμε ξαναπεί δεν χρειάζεται να έχεις μεγάλη και ακριβή μοτοσυκλέτα με όλα τα καλούδια για να εξερευνήσεις τον κόσμο γύρω σου, το μόνο που χρειάζεσαι είναι να έχεις όνειρα και μία λειτουργική μοτοσυκλέτα η οποία θα γίνει ο συνοδοιπόρος σε ένα ταξίδι με προορισμό τον οποίο ο κάθε ένας τον ορίζει διαφορετικά. Φυσικά ο Βόρειος ή ο Νότιος Πόλος είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με τεράστιο έξοδο, μεγαλύτερο στις μέρες μας όπως λέει ο ίδιος ο Kazama. Για αρχή, τονίζει, δεν χρειάζεσαι άδειες ή ειδικές συνεννοήσεις, ούτε υπάρχουν τόσες γκρίζες ζώνες παρόλο που τότε διανύαμε τον Ψυχρό Πόλεμο. Όπως επίσης δεν είχε επέλθει ο κορεσμός... Δεν είναι όμως τυχαίο, που μέχρι τώρα το επίτευγμα του Kazama δεν έχει επαναληφθεί.

Για την ιστορία υπάρχουν φωτογραφίες όπως αυτή που παρακάτω, όπου μία μοτοσυκλέτα βρίσκεται στον πραγματικό Βόρειο Πόλο και μάλιστα μέχρι πρόσφατα υπήρχε ταξιδιωτικό γραφείο που αναλάμβανε να σε πάει έως εκεί για το διόλου μικρό ποσό των €50.000. Μόνο που στην πράξη έκανες ένα ωραίο οδοιπορικό που σε έφτανε έως το Μπουρμάνσκ της Ρωσίας από όπου έπαιρνες ένα παγοθραυστικό και η φωτογραφία από την άλλη μεριά, έχει για φόντο το πλοίο...

Στον Βόρειο Πόλο με μοτοσυκλέτα — Σε αντίθεση με τον Kazama που οδήγησε έως εκεί, οι υπόλοιποι κατέβασαν την μοτοσυκλέτα από το παγοθραυστικό που βρίσκεται στην άλλη μεριά της φωτογραφίας

Στις μέρες μας λέει ο Kazama αυτό είναι επίσης άλλο ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα, ο πάγος δεν είναι ο ίδιος και ενδεχομένως να μην γίνεται πλέον να φτάσεις έχως εκεί οδικώς! O Sjaak Lucassen ένας άλλο ταξιδευτής που έχει γυρίσει τον κόσμο με Yamaha R1, δούλεψε επί μία πενταετία με κάθε δυνατό σενάριο για να φτιάξει μία R1 με μεγάλους τροχούς με καρφιά και τροποποιημένες αναρτήσεις με αέρα, θέλοντας να είναι ο πρώτος που θα φτάσει έως εκεί χωρίς καμία βοήθεια. Στο τέλος εγκατέλειψε το σενάριο να είναι μόνος του δίχως ένα snowmobile, όμως ακόμη δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει το όνειρό του και ο Kazama παραμένει ακόμη ο μόνος που έχει πατήσει με μοτοσυκλέτα και τους δύο Πόλους της Γης!