Δρόμος Ειρήνης 2018: Ιαπωνία

20/8/2018

Με την απόβασή μου στο λιμάνι Sakaiminato της δυτικής Ιαπωνίας, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκλήρωση του οδοιπορικού "Δρόμος ειρήνης 2018". Πλέον η πόλη Hiroshima απείχε μόλις 205 χιλιόμετρα, τόσα με χώριζαν από την ολοκλήρωση της αποστολής μου.
Το ημερολόγιο έδειχνε 5/8/2018 (ήταν η παραμονή της 73ης επετείου από την ρίψη της ατομικής βόμβας στην Hiroshima) όταν πραγματοποιήθηκε στο "Πάρκο Ειρήνης" στο κέντρο της Hiroshima η παράδοση του μηνύματος Ειρήνης και Φιλίας του Δημάρχου της Αρχαίας Ολυμπίας στον Δήμαρχο της μαρτυρικής Hiroshima. Ήταν μια σεμνή τελετή που έγινε μέσα σ’ ένα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, ενώ στην συνέχεια ξεναγήθηκα στα μνημεία και στην Ιστορία της μαρτυρικής πόλης, που γνώρισε τον όλεθρο και την καταστροφή από την πρώτη ατομική βόμβα της ανθρωπότητας.

Με την παράδοση του μηνύματος και των εθιμοτυπικών δώρων που μετέφερα για 55 μέρες στις αποσκευές της μαύρης Honda CRF250 Rally, είχα ολοκληρώσει και τυπικά την αποστολή μου. Το Τόκιο θα αποτελούσε ωστόσο τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μου, καθώς από την ιαπωνική πρωτεύουσα εγώ θα επέστρεφα αεροπορικώς στην Ελλάδα και η μοτοσυκλέτα ατμοπλοϊκώς. Πορεία λοιπόν για Τόκιο…

Καθοδόν όμως για την ιαπωνική μεγαλούπολη, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στα κελεύσματα της πόλης Kyoto, που αντιπροσωπεύει την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Για δυο μέρες περιπλανήθηκα στα άδυτα της ιαπωνικής Ιστορίας, καθώς το Kyoto υπήρξε για περισσότερο από χίλια χρόνια (784-1868) η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και διαθέτει σήμερα ένα τεράστιο μνημειακό πλούτο.
Την τελευταία στάση πριν το Τόκιο την πραγματοποίησα στους πρόποδες του όρους Fuji (110 χλμ. νοτιοδυτικά του Τόκιο). Διανυκτέρευση στην παραλίμνια κωμόπολη Fujiyoshida και ολοήμερη περιπλάνηση με την μοτοσυκλέτα μέσα στο καταιγιστικό πράσινο της ευρύτερης περιοχής.

Ήταν η δεύτερη φορά που "άλωνα" μοτοσυκλετιστικά το Τόκιο – η πρώτη φορά ήταν το 2007. Το μητροπολιτικό κέντρο της Ιαπωνίας είναι μια μεγαλούπολη διεθνούς ακτινοβολίας και αποτελεί το σύμβολο της οικονομικής και βιομηχανικής παντοδυναμίας της "Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου". Εδώ λοιπόν έπεσαν οι τίτλοι τέλους ενός ιδιαίτερου διηπειρωτικού ταξιδιού, που ξεκίνησε πριν από 16.630 χιλιόμετρα, διήρκησε περίπου δυο μήνες και μου χάρισε τον τίτλο ενός “κομιστή” Ειρήνης και Φιλίας…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/badilikia25

Από τον

Γιάννη Τσινάβο

3/7/2024

Μόλις ένα μήνα πριν, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ήταν στο Ιράν, ακολουθώντας τον Δρόμο του Μεταξιού. Αυτή τη φορά όμως, η Τεχεράνη δεν αποτελεί σκοπό του ταξιδιού αλλά μια μικρή διήμερη στάση πριν ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια προς την άκρη της Ανατολής.

Μια μικρή ανάσα, μια μικρή ευκαιρία για περιήγηση σε μέρη γνωστά αλλά πάντα εντυπωσιακά και αποστομωτικά, ενταγμένα σε μια διαφορετική κουλτούρα που μένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων.

QJMOTOR TRANS ASIA 2024, Μέρος Β’ – Ιράν (Τεχεράνη)

“Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας που είχα αποχαιρετήσει το Ιράν, και να που γύρισα και πάλι στον τόπο του… εγκλήματος με την QJ SRT 800X. Αυτή την φορά όμως, η διαδρομή των 2.100 ιρανικών χιλιομέτρων του QJ TRANS ASIA θα ήταν εντελώς διαφορετική (Tabris – Tehran – Mashhad), μιας και στην έξοδο από την χώρα με περίμενε το Αφγανιστάν.

Στην πολύβουη Τεχεράνη παρέμεινα δυο μέρες, προκειμένου να πάρω την απαραίτητη βίζα εισόδου από την πρεσβεία του Αφγανιστάν. Στο μεσοδιάστημα επισκέφθηκα το πρώην Παλάτι του Σάχη και αντίκρισα χλιδή και πολυτέλεια σε υπερθετικό βαθμό, σουλατσάρισα στο υπαίθριο παζάρι της ιρανικής πρωτεύουσας, αντίκρισα οικογένειες να δειπνούν στα πάρκα της πόλης και κατέληξα στην εμβληματική πλατεία της Ελευθερίας (Azadi Square).

Όμως, την πιο συγκινητική ανάμνηση από την Τεχεράνη θα μού την χάριζε ο Reza, ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης της πανσιόν όπου διέμενα. Το πρωινό που έφευγα, ο Reza ακούμπησε πάνω μου το Κοράνιο και μου διάβασε μια ευχή και αμέσως μετά έριξε δίπλα στη μοτοσυκλέτα λίγο νερό για καλή τύχη. Άραγε, πόση αγνότητα, καλοσύνη και ομορφιά έκρυβε μέσα στην καρδιά του αυτός ο άνθρωπος;

Δυο μέρες μετά, διασχίζοντας τις βόρειες παρυφές της αδυσώπητης ερήμου Lut, αντίκριζα την συνοριακή γραμμή του Αφγανιστάν. Είχε έρθει η ώρα να 'παίξω μπάλα' στο γήπεδο των Ταλιμπάν”.