Κατά καιρούς ακούμε το ερώτημα, αλλά και διάφορες απαντήσεις σχετικά με το στρώσιμο των καινούριων ελαστικών. Πρώτα απ’ όλα, να εξηγήσουμε σε τι χρειάζεται το στρώσιμο ενός καινούριου ζευγαριού ελαστικών.
Το τελευταία στάδιο κατασκευής ενός ελαστικού είναι η αποκόλλησή του από το καλούπι που του δίνει το σχήμα της χάραξής του. Οι κατασκευαστές χρησιμοποιούσαν μέχρι σήμερα εξειδικευμένα λιπαντικά, ώστε η αποκόλληση του ελαστικού από το καλούπι να είναι εύκολη και κυρίως να αποφεύγεται ο κίνδυνος κατασκευαστικού ελαττώματος.
Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι κατασκευαστές χρησιμοποιούν νέας τεχνολογίας καλούπια, τα οποία έχουν αντικολλητική επιφάνεια (παρόμοια με τα αντικολλητικά τηγάνια…) οπότε δεν χρησιμοποιούν πλέον λιπαντικό. Όμως επειδή οι μοτοσυκλετιστές έχουν συνηθίσει να βλέπουν τα καινούρια ελαστικά να γυαλίζουν, για καθαρά εμπορικούς λόγους συνεχίζουν να δίνουν στα ελαστικά τους μια γυαλιστερή εξωτερική επιφάνεια. Εκτός από την εμφάνιση στο ράφι βέβαια, αυτή η επικάλυψη σφραγίζει τους πόρους και προστατεύει το ελαστικό κατά την αποθήκευσή του.
Με άλλα λόγια στην νέα εποχή δεν συντρέχουν οι ίδιοι λόγοι για στρώσιμο του ελαστικού, με την ίδια διαδικασία όπως μέχρι πριν από μερικά χρόνια, και τα πράγματα είναι πιο απλά. Επίσης ισχύει και μία μικρή εξαίρεση που κατά καιρούς έχουμε αναφέρει στο περιοδικό. Η Continental έχει αναπτύξει μία φόρμουλα προστασίας του ελαστικού μέχρι να φορεθεί στην μοτοσυκλέτα που προδίδει και την γυαλιστερή όψη για να δείχνει όμορφο στο ράφι, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει εξαιρετική πρόσφυση, ώστε να μην απαιτείται καμία προετοιμασία από τον αναβάτη, πριν στρίψει με ολοκαίνουρια ελαστικά από την πρώτη βόλτα.
Στην μεγάλη πλειοψηφία νέων ελαστικών ωστόσο, είτε βάζουμε καινούρια ελαστικά με λιπαντικό αποκόλλησης, είτε όχι, αυτή η γυαλιστερή επιφάνεια πρέπει να καθαριστεί, για να μπορέσει το ελαστικό να προσφέρει τη μέγιστη δυνατή πρόσφυση.
Κι εδώ είναι που αρχίζουν οι ιστορίες με αγρίους και η παραπληροφόρηση.
Το τρίψιμο των ελαστικών με άγριας επιφάνειας υλικά (γυαλόχαρτα, βούρτσες κ.τλ.) ή το πλύσιμο με χημικά δεν είναι καλή ιδέα. Τα χημικά μπορεί να προξενήσουν βλάβες στη μοριακή δομή της γόμας, είτε άμεσα είτε με την πάροδο του χρόνου. Ακόμα και χημικά που λένε ότι είναι κατάλληλα για μια τέτοια δουλειά, δεν είναι βέβαιο ότι έχουν δοκιμαστεί για τη μοριακή σύνθεση του δικού σου τύπου ελαστικών.
Σε ότι αφορά τα τριψίματα με άγριας επιφάνειας υλικά, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος τραυματισμού του ελαστικού και σε κάθε περίπτωση είναι απίστευτα χρονοβόρος και για ανθρώπους που δεν έχουν προσωπική ζωή…
Στην πραγματικότητα ο καλύτερος τρόπος για να στρώσουμε τα καινούρια ελαστικά μας είναι ταυτόχρονα κι ο πιο ευχάριστος απ’ όλους… πάμε βόλτα!
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε πρώτα είναι να ζεστάνουμε καλά τα καινούρια ελαστικά μας. Έχουμε πει πολλές φορές ότι τα ελαστικά δεν ζεσταίνονται κάνοντας ζικ-ζακ αλλά στις ευθείες κατά την διάρκεια των επιταχύνσεων, των φρένων και διατηρώντας υψηλές ταχύτητες. Αυτό συμβαίνει διότι ο σκελετός κάμπτεται διαρκώς και με αυτόν τον τρόπο παράγεται θερμότητα από μέσα προς τα έξω, σε αντίθεση με τα ζικ-ζακ που απλώς δημιουργούν στιγμιαία τριβή στην εξωτερική επιφάνεια του ελαστικού. Άλλωστε αν κάνεις απότομες αλλαγές πορείας με ένα ολοκαίνουριο, γυαλιστερό ελαστικό, το πιθανότερο είναι να πέσεις χωρίς να καταλάβεις γιατί… Αν έχετε δει σε αγώνες τους αναβάτες να κάνουν ζικ-ζακ είναι επειδή τα ελαστικά τους είναι ήδη ζεστά από τις ηλεκτρικές κουβέρτες και χρησιμοποιούν πολύ χαμηλές πιέσεις, οπότε με τα ζικ-ζακ κάμπτουν τον σκελετό του ελαστικού, ενώ με πιέσεις δρόμου δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αφού ζεστάνετε τα ελαστικά σας, μπορείτε να αρχίσετε κι εσείς τα ζικ-ζακ, όχι όμως όσο ακόμη είναι κρύα.
Οπότε η σωστή διαδικασία είναι να κάνουμε σε ανοιχτό δρόμο μια διαδρομή 20-50 χιλιομέτρων χωρίς στάση και με σταθερή ταχύτητα άνω των 80km/h, με σκοπό να ζεστάνουμε όσο καλύτερα γίνεται τα ελαστικά μας. Το καλοκαίρι μπορεί να ζεσταθούν πιο γρήγορα και τον χειμώνα μπορεί να χρειαστεί να οδηγήσουμε λίγο παραπάνω. Αφού βεβαιωθούμε ότι τα ελαστικά μας είναι πλέον σε θερμοκρασία λειτουργίας, δοκιμάζουμε μερικές δυνατές επιταχύνσεις και φρεναρίσματα. Μετά βγαίνουμε από την εθνική ή τον ανοιχτό δρόμο και βρίσκουμε έναν επαρχιακό δρόμο με στροφές, όπου σιγά-σιγά αυξάνουμε ρυθμό, πλαγιάζοντας προοδευτικά έως το σημείο που μας επιτρέπουν οι συνθήκες. Το σημαντικό σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας είναι η διατήρηση της θερμοκρασίας των ελαστικών. Δηλαδή δεν κάνουμε μεγάλης χρονικής διάρκειας στάσεις που θα παγώσουν τα ελαστικά μας.
Οδηγώντας σταθερά, αυξάνοντας τον ρυθμό μας σταδιακά και διατηρώντας την θερμοκρασία τους, στρώνουμε τα νέα ελαστικά με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο και παράλληλα συνηθίζουμε άμεσα τον νέο τους χαρακτήρα.
Κανείς δεν έχει αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην ανάπτυξη των τεχνικών οδήγησης από τον Keith Code, τον ιδρυτή του California Superbike School.