Αισθήσεις: Η Αρχή

Από το

Μαύρο Σκύλο

22/7/2011

Ήταν μια στιγμή αποκάλυψης στην αρχή της δεκαετίας του 1970, όταν συνειδητοποίησα ότι πολλοί αναβάτες μοτοσυκλετών δεν βίωναν την ίδια ευχαρίστηση στη οδήγηση όπως και εγώ. Μπορώ με ειλικρίνεια να πω ότι ένιωθα ότι τους “έκλεβαν”. Και χωρίς να φανώ υπερόπτης, σκεφτόμουν “Καλά, δεν βλέπετε τι χάνετε εδώ; Πρέπει να βρεις το όριο, πρέπει να προκαλέσεις τον εαυτό σου, πρέπει να γευτείς τον κίνδυνο, πρέπει να ξεχάσεις το επόμενο ακριβό αξεσουάρ που σκέφτεσαι να αγοράσεις και να ψάξεις μέσα σου να βρεις το κουμπί του πάθους σου και να αρχίσεις να το πατάς, πρέπει να ΟΔΗΓΗΣΕΙΣ τη μοτοσυκλέτα σου!” Επιθυμία μου ήταν να μεταδώσω άμεσα τις εντυπώσεις μου, το συναίσθημα και το πάθος που βίωνα όταν ΟΔΗΓΟΥΣΑ τη μοτοσυκλέτα μου. Αλλά μάλλον ήμουν αδαής εκείνη την εποχή


του Keith Code

Η φανερή λύση ήταν να τους διδάξω πώς να οδηγούν. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορείς να κάνεις μια γενική αναθεώρηση στο μυαλό ενός αναβάτη και να μεταφέρεις όλες εκείνες τις εντυπώσεις και αισθήσεις για το πώς πρέπει ή δεν πρέπει “να νιώθει”. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις, πόσο να εξηγήσεις, τι βιώνεις όταν μπαίνεις στη “ζώνη της γρήγορης οδήγησης”. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις που να περιγράφουν τις σωστές ή λάθος διαδικασίες και χειρισμούς. Για παράδειγμα, οι αναβάτες μπορεί να είναι γραμμικοί ή απότομοι στις κινήσεις τους, να είναι γενναίοι ή “κότες”.  Οι παλιοί θα πουν “Όσο πιο πολύ οδηγάς τόσο βελτιώνεσαι”. Αυτή η παραδοσιακή συμβουλή που χρησιμοποιείται πολύ σήμερα, είναι βαρετή και άχρηστη για κάποιον που είναι έξυπνος αρκετά για να γνωρίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.
Συμπέρανα λοιπόν ότι υπάρχουν δύο πτυχές στη δουλειά μου. Η πρώτη είναι να καταλάβω την τεχνική του να ΟΔΗΓΕΙΣ και να μπορέσω να διδάξω αυτή τη γνώση. Η δεύτερη πτυχή είναι να προσφέρω στους αναβάτες ένα περιβάλλον όπου μπορούν να καταλάβουν τις ικανότητές τους και πραγματικά να ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ την μοτοσυκλέτα τους. Αυτό το γεγονός απαιτούσε να τους τραβήξω μακριά από την αστική/επαρχιακή κίνηση και να τους κατευθύνω σε κάποιο οδηγικό παράδεισο.
Σε όλους τους αναβάτες αρέσουν οι ιστορίες οδηγικής περιπέτειας. Επιθυμούν να πιάσουν ένα κομμάτι από την δόξα έστω και από σπόντα. Ιστορίες γενναιότητας από την αστική καθημερινότητα είναι σε όλους μας γνωστές: “με κυνήγησαν οι αστυνομικοί”, “ξετρύπησα το Porsche” και πολλές παρόμοιες. Το πρόβλημα είναι ότι όλες οι ιστορίες έρχονται από κίνηση μέσα στην πόλη και συσχετίζονται με την καθημερινή οδήγηση. Και η κίνηση μέσα στις πόλεις και στους επαρχιακούς δρόμους απέχει πολύ από το οδηγικό παράδεισο που σκεφτόμουνα. Λύση: Η πίστα. Ακόμη και οι αναβάτες που δεν επιθυμούν “να ξύσουν” το γόνατό τους μπορούν να οδηγήσουν άνετα μέσα σε μία πίστα.
Στην εκπαιδευτική πλευρά του θέματος, το σλόγκαν που πιστεύει η πλειοψηφία “όσο πιο πολύ οδηγάς τόσο βελτιώνεσαι”, είμαι “τρελός” να σας πω ότι υπάρχουν 52 σημεία τα οποία επηρεάζουν τη θέση οδήγησής σας, ότι υπάρχουν 18 διακριτά σημεία αισθήσεων που χρησιμοποιούμε για να οδηγήσουμε και υπάρχουν 37 κανόνες για το πώς να προσεγγίσετε μία στροφή.  Η πλειοψηφία μπορεί να νομίζει ότι είμαι σπασίκλας με όλα αυτά τα στοιχεία και νούμερα. Αλλά πριν από μερικές δεκαετίες, η πλειοψηφία νόμιζε ότι η Γη ήταν επίπεδη.  
Ο στόχος μου έγινε το να σχεδιάσω ένα πακέτο πρακτικών ασκήσεων και θεωρίας που να εξηγεί και να καλύπτει την τέχνη της οδήγησης και να μπορεί να μετρηθεί και να αξιολογηθεί. Πραγματικά με συνάρπασε η ανακάλυψη, η σχεδίαση και αξιολόγηση τεχνικών που πραγματικά βελτιώνουν την οδηγική ικανότητα και κατανόηση για όλα τα επίπεδα των αναβατών.   
Αλλά οι μαθητές μου συνέχιζαν να έχουν προβλήματα και αβεβαιότητες στην εφαρμογή αυτών των τεχνικών. Κατά την δεκαετία του 1990, άρχιζα να καταλαβαίνω και να κατηγοριοποιώ τις οκτώ έμφυτες Αντιδράσεις Επιβίωσης, Survival Reactions, οι οποίες αποτελούν το βασικό εμπόδιο στην εξέλιξη ενός οδηγού και περιορίζουν τις δυνατότητές του. Μόλις έγινε αυτή η ανακάλυψη, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος που οδηγεί στην καλύτερη κατανόηση της οδήγησης. Σήμερα έχουμε 30 ξεκάθαρα τεχνικά σημεία για την οδήγησημ στα οποία ο κάθε αναβάτης μοτοσυκλέτας μπορεί να εκπαιδευτεί.  
Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση να εκπαιδεύεις έναν αναβάτη παγκοσμίου επιπέδου και να τον βλέπεις να βελτιώνεται με τις ίδιες ακριβώς τεχνικές όπου υστερεί και ο μέσος αναβάτης μοτοσυκλέτας. Και αυτό ακριβώς είναι το πιο σημαντικό σημείο: οι τεχνικές μας είναι κατανοητές, είναι εύκολες να εφαρμοστούν και προσφέρουν ένα σταθερό υπόβαθρο γνώσης. Οι τεχνικές αυτές είναι σημαντικές στο χτίσιμο της εμπιστοσύνης του αναβάτη στην ικανότητα του να ελέγχει την μοτοσυκλέτα του, ανεξάρτητα με το οδηγικό παρελθόν του και τις συνθήκες που κυκλοφορεί. Και σίγουρα “κάποια” εκπαίδευση είναι πολύ καλύτερη από καθόλου εκπαίδευση. Και εάν όλα αυτά γίνονται στην πίστα, τότε η πιθανότητα για επιτυχία βελτιώνεται δραματικά.
Η ανάγκη που είχα, στις αρχές της δεκαετίας 1970, με οδήγησε στις μοναδικές τεχνικές που διδάσκουμε σήμερα.  Η ανακάλυψη, η συγγραφή και διδαχή των τεχνικών αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας αυτής για εμένα. Βρείτε λοιπόν μια ημερομηνία για το επόμενο σχολείο και πηγαίνετε στην πίστα να οδηγήσετε.  

Περισσότερες Πληροφορίες και πρόγραμμα στο www.superbikeschool.co.gr

Ποιος είναι ο Keith Code
Keith_Code_JPEG_Photo-026Κανείς δεν έχει αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην ανάπτυξη των τεχνικών οδήγησης από τον Keith Code, τον ιδρυτή του California Superbike School.
Ο Keith Code ξεκίνησε να οδηγεί μοτοσυκλέτα στα 12 και στα 16 του χρόνια ασχολήθηκε με τους αγώνες. Μέχρι τη δεκαετία του '60 συνέχισε να αγωνίζεται δίχως διακοπή, μέχρι που το 1964 αποφάσισε να σταματήσει. Το 1970 μετακομίζει στο Los Angeles και το 1972 αρχίζει μια νέα καριέρα σαν σχεδιαστής παπουτσιών των μεγάλων star του Hollywood. Σχεδίαζε παπούτσια για τη Cher, τον Elton John, την Barbara Streizant, την Carol Burnette και άλλους.
Το 1974 ξαναγυρνά στους αγώνες μοτοσυκλετών και άρχισε να κερδίζει στην περιοχή της Νότιας Καλιφόρνιας. Έχοντας πολλές απορίες, η προσέγγισή του στην οδήγηση άρχισε να διαφοροποιείται, καθώς κανείς δεν μπορούσε να του δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά του. Άρχισε λοιπόν να μεθοδεύει και να καταγράφει τις παρατηρήσεις του, προσπαθώντας να βρει απαντήσεις μόνος του.
Το 1976 δημιούργησε το Keith Code Rider Improvement Program μέσω του οποίου εκπαίδευε άλλους αγωνιζόμενους, με βάση τις σημειώσεις του. Στη συνέχεια, έγινε εκπαιδευτής στο Ίδρυμα Μοτοσυκλετιστικής Ασφάλειας (Motorcycle Safety Foundation) το 1977, επεκτείνοντας τις γνώσεις του πάνω στην εκπαίδευση νέων αναβατών. Εκπαίδευσε όλους τους νέους αναβάτες της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών στην περιοχή της Νότιας Καλιφόρνια για τα επόμενα τρία χρόνια. Συνέχισε να αγωνίζεται πετυχαίνοντας καλά αποτελέσματα σε διεθνείς και εθνικούς αγώνες μέχρι το 1979, όταν αποσύρθηκε για να ιδρύσει το California Superbike School. Μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί τέσσερα παραρτήματα στο κόσμο (Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ελλάδα) και οι χώρες που έχουν διοργανωθεί σχολεία και διδαχτεί η ύλη του ξεπερνούν τις 45 χώρες παγκοσμίως. Μέσα σε 30 χρόνια, έχουν αποφοιτήσει πάνω από 100.000 αναβάτες παγκοσμίως και δεκάδες πρωταθλητές, περισσότερους από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Πολυ-πρωταθλητές όπως Wayne Rainey, Eddie Lawson,  Steve Wise,  Wes Cooley,  Ricky Graham, Bubba Shobert,  Doug Chandler,  Donnie Greene, David Sadowski, Fred Merkel, Scott Russell, Jake Zemke, Ben και Eric Bostrom,  Tommy Hayden, John Kocinski, Thomas Luthi, Leon Camier, έχουν περάσει από τα θρανία του Keith Code και έχουν διδαχτεί την ύλη του.
Τα τρία βιβλία του, η βιντεοκασέτα και το πρόσφατο DVD έγιναν παγκόσμια best seller και είναι το  πιο αξιόπιστο υλικό διδασκαλίας που υπάρχει γύρω από την οδήγηση της μοτοσυκλέτας.
Ο Keith Code διδάσκει ακόμα στα σχολεία της Αμερικής και ακόμα αναζητεί απαντήσεις στα θέματα οδήγησης που απασχολούν έναν μοτοσυκλετιστή. Ο στόχος και το πάθος του παραμένει η ανακάλυψη και διδασκαλία της γνώσης γύρω από τις τεχνικές οδήγησης της μοτοσυκλέτας. Η μεθοδευμένη προσέγγιση στην διδασκαλία του, το υψηλό επίπεδο των εκπαιδευτών αποτελούν ορόσημο για όλα τα σχολεία του California Superbike School ανά το κόσμο.  Παράλληλα, ο Keith έχει καταχωρήσει αρκετές πατέντες στο όνομά του γύρω από θέματα μοτοσυκλετιστικής τεχνολογίας και έχει βραβευτεί σαν Μοτοσυκλετιστής της Χρονιάς 1990 από το έγκυρο περιοδικό Motorcyclist. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι η αναφορά του ονόματός του στο κατάλογο του γνωστού  Guggenheim Museum για την έκθεση “Art of the Motorcycle”. Παραμένει διακριτικά στο προσκήνιο των γεγονότων και συνεχίζει να κάνει τα πάντα με πάθος, στιλ και ζωντάνια.

TRACKDAY TIPS Vol.1

Σωματική προετοιμασία
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

12/1/2017

Έχεις ετοιμάσει τη μοτοσυκλέτα σου για το αυριανό trackday με τα service της, τα φρέσκα λαστιχάκια της και με τα όλα της. Εσύ όμως βρίσκεσαι στο ίδιο επίπεδο ετοιμότητας με εκείνη; Διότι όσο τεχνολογικά προηγμένο κι αν είναι ένα πολεμικό αεροπλάνο, όσο έμπειρος και άρτια εκπαιδευμένος κι αν είναι ο πιλότος του, αν έχει πιεί ένα μπουκάλι ουίσκι πριν μπει στο κόκπιτ η αερομαχία δεν θα έχει καλή κατάληξη… Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους αναβάτες που δεν προετοιμάζουν σωστά το σώμα τους για ένα trackday και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει. Εδώ θα βρείτε μια σειρά από μικρές λεπτομέρειες που θα σας βοηθήσουν πετύχετε την μέγιστη απόδοση του σώματός σας σε ένα trackday, πού όχι μόνο θα έχει αντίκτυπο στους χρόνους σας, αλλά πρωτίστως στην ασφάλειά σας. Οι περισσότερες πτώσεις σε ένα trackday γίνονται είτε στην έναρξή του, είτε στο τέλος του. Οι πτώσεις στα πρώτα σκέλη ενός trackday είναι κατά βάσει από έλλειψη εμπειρίας του αναβάτη. Όμως οι πτώσεις που γίνονται στα τελευταία σκέλη οφείλονται στην σωματική κούραση, που με τη σειρά της οδηγεί σε πνευματική κόπωση και αδυναμία σωστής εκτίμησης των καταστάσεων. Όποιο κι αν είναι το επίπεδο της σωματικής σου αντοχής (λιώνεις στα γυμναστήρια ή λιώνεις στον καναπέ με μια σακκούλα πατατάκια…) μπορείς να πετύχεις την μέγιστη δυνατή αντοχή αν ακολουθήσεις τις παρακάτω συμβουλές:

 Όλα ξεκινούν μία μέρα πριν

Το σώμα μας χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί σε ένα καινούριο περιβάλλον και σε συνθήκες που είναι έξω από την καθημερινή του ρουτίνα. Ο ύπνος, η ξεκούραση και σε πολύ μεγάλο βαθμό η διατροφή της προηγούμενης ημέρας, καθορίζουν άμεσα την φυσική κατάσταση την επόμενη. Οι μυς χρειάζονται 48 ώρες μετά από μια έντονη σωματική άσκηση για να αποθεραπευτούν πλήρως. Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν όσοι ασκούνται τακτικά με βάρη, αλλά και γενικά ο περισσότερος κόσμος, είναι να νομίζουν ότι στο γυμναστήριο “χτίζεις μυς” επειδή κατά την διάρκεια της άσκησης αυξάνεται η κυκλοφορία του αίματος με αποτέλεσμα οι μυς να πρήζονται, ενώ στην πραγματικότητα στο γυμναστήριο ΚΑΤΑΣΤΡΕΥΦΕΙΣ μυς και σε αυτό οφείλονται οι μυϊκοί πόνοι που ακολουθούν τις επόμενες μέρες! Οι μυς μεγαλώνουν ΜΕΤΑ την άσκηση και ΜΟΝΟ αν η διατροφή σου περιλαμβάνει τις απαραίτητες ποσότητες πρωτεΐνης, λίπους και υδατανθράκων, ώστε να μπορέσει το σώμα σου να αποκαταστήσει τα κατεστραμμένα από την άσκηση κύτταρα και να φτιάξει νέα και φυσικά περισσότερα (αύξηση μυϊκής μάζας). Όπως για να φτιάξεις ένα σπίτι χρειάζεσαι ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο (ορμόνες), τσιμέντο (πρωτεΐνες), τούβλα (λίπη) και εργάτες (υδατάνθρακές), έτσι, αν πας στο γυμναστήριο μία μέρα πριν το trackday (είτε είσαι αθληταράς, είτε όχι) την επόμενη οι μυς σου θα είναι σε κατάσταση ανασυγκρότησης και η απόδοσή τους μειωμένη σε δύναμη και αντοχή. Καλό λοιπόν είναι να μην κάνεις ασκήσεις με βάρη μια ή δύο μέρες πριν. Μόνο οι αερόβιες ασκήσεις (περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο) μπορούν να σε βοηθήσουν πριν από το trackday (βοηθούν στη βελτίωση του έλεγχου της αναπνοής με αποτέλεσμα καλύτερη κυκλοφορία αίματος-οξυγόνου στους μυς), όμως και πάλι δεν θα πρέπει να είναι υψηλής έντασης και πολύ μεγάλης διάρκειας. Με λίγα λόγια, μην πεις: “Θα πάω γυμναστήριο σήμερα για να είμαι ταύρος αύριο” διότι θα πετύχεις ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα… θα είσαι χώμα!

Μην βάζεις νερό στο ρεζερβουάρ σου

Αφού βάζεις 100άρα βενζίνη στη μοτοσυκλέτα σου για το trackday, γιατί να μην βάλεις και αντίστοιχης ποιότητας καύσιμο στο σώμα σου; Όσο κι αν σου ακούγεται υπερβολικό, το τι έφαγες την προηγούμενη ημέρα θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στη φυσική σου κατάσταση την επόμενη ημέρα. Για ένα μεγάλης διάρκειας trackday, θα χρειαστείς επιπλέον ενέργεια από την συνηθισμένη. Το γέμισμα του ρεζερβουάρ (στομαχιού σου) πρέπει να γίνει μία ημέρα πριν, διότι όσο διαρκεί η πέψη στο στομάχι η κυκλοφορία του αίματος (και του οξυγόνου) συγκεντρώνονται στο στομάχι με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος και οι υπόλοιποι μυς να μην οξυγονώνονται επαρκώς  η υπνηλία που νιώθουμε μετά από τα κυρίως γεύματα της ημέρας). Το “γέμισμα” πρέπει να γίνεται το μεσημέρι της προηγούμενης ημέρας και όχι το βράδυ, ώστε να έχει επαρκή χρόνο το σώμα να το επεξεργαστεί. Το καύσιμο που χρησιμοποιεί το σώμα μας είναι οι υδατάνθρακες, το λίπος και αν βρεθεί σε μεγάλη ανάγκη καταναλώνει και πρωτεΐνες (τρώει τους μυς…).

Στην περίπτωσή μας το πιο κατάλληλο καύσιμο για την επόμενη ημέρα είναι οι υδατάνθρακες ταχείας και μέσης απορρόφησης και όχι τόσο τα λίπη (ζωικά ή φυτικά). Μια μεσαίου μεγέθους μακαρονάδα (χωρίς βούτυρο και με ελάχιστο ή καθόλου τυρί) ή μια μεσαία μερίδα ρύζι είναι ότι καλύτερο μπορείτε να φάτε το προηγούμενο μεσημέρι μαζί με ένα κομμάτι κόκκινο (μοσχάρι/χοιρινό) ή λευκό κρέας (ψάρι/κοτόπουλο). Το βράδυ μια σαλάτα με πολύχρωμα λαχανικά και κομματάκια κοτόπουλου ή ψαριού είναι ό,τι καλύτερο. Μην πέσεις στην παγίδα του υπερβολικού Carb Loading που κάνουν οι ποδηλάτες, διότι δεν πρόκειται να κάψεις 6000 θερμίδες σε ένα trackday και το μόνο που θα πετύχεις είναι βαρυστομαχιά. Τα κορεσμένα λιπαρά (τυριά, έτοιμες σάλτσες για σαλάτες, βούτυρο και μαργαρίνες) προκαλούν έντονη δυσπεψία, με αποτέλεσμα καούρες στο στομάχι. Το ζωικό λίπος και τα φυτικά έλαια είναι λιγότερο επικίνδυνα για καούρες, αλλά δεν χρειάζεται να το ρισκάρεις και καλό είναι τα αποφύγεις, ειδικά στο βραδινό γεύμα. Επίσης αν είσαι πάνω από 25 ετών μην πιεις γάλα, καθώς η ικανότητα του σώματός σου να διαχειριστεί την λακτόζη έχει εξασθενήσει με αποτέλεσμα να νιώθεις την επόμενη ημέρα ατονία και κόπωση. Γιαούρτι φάε όσο θέλεις, καθώς είναι υποπροϊόν του γάλακτος και τα ένζυμα του βοηθούν στην πέψη και στη λειτουργία του εντέρου το επόμενο πρωινό. Ένα καλό πρωινό χέσιμο θα σε κάνει να νοιώθεις ανάλαφρος και βοηθάει πάντα την αναλογία κιλών ανά ίππο!

Την ημέρα του… αγώνα!

Μην παραλείψεις να φας πρωϊνό, όμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στην ποσότητα. Ένα-δύο αυγά με φρυγανιές ή παξιμάδι είναι η τέλεια επιλογή. Το ψωμί (ειδικά όσα περιέχουν μαγιά και συνθετικές διογκωτικές ύλες αντί για προζύμι) μπορεί να προκαλέσουν δυσπεψία και καούρες. Αν έχεις μόνο ψωμί, τότε ψήσε το στην τοστιέρα. Το ίδιο θα πάθεις αν καταναλώσεις κορεσμένα λιπαρά (τυριά, βούτυρο, μαργαρίνη κ.τ.λ.) Κατά την διάρκεια της ημέρας του trackday το σώμα σου θα χρειαστεί αναπλήρωση της ενέργειας που κατανάλωσε και ενυδάτωση. Λόγω των απότομων μεταβολών της ινσουλίνης ανάμεσα στα section ενός trackday και της απώλειας υγρών, θα χρειαστείς ζάχαρη και νερό. Η παροχή της ζάχαρης και του νερού θα πρέπει να γίνεται σε πολλές και μικρές δόσεις ΠΡΙΝ αισθανθείς την ανάγκη τους. Το καλύτερο τρόφιμο για να διατηρείς σταθερά τα επίπεδα της ινσουλίνης είναι μια μαύρη σοκολάτα (όχι γάλακτος). Ένα μικρό κομμάτι σοκολάτα δέκα λεπτά πριν μπεις στην πίστα με μια γουλιά νερό και άλλο ένα μικρό κομμάτι όταν βγεις με δύο-τρεις γουλιές νερό είναι αυτό που χρειάζεται το σώμα σου για να παραμείνει σε εγρήγορση. Τις ζεστές ημέρες μπορείς να πιεις μεγαλύτερες ποσότητες νερού ΜΕΤΑ το section, όμως σε καμία περίπτωση μην πιεστείς να πιεις περισσότερο νερό απ΄όσο νοιώθεις ότι ζητάει το σώμα σου. Πέρα από τον κίνδυνο να ξεράσεις στα φρένα της Κ1, η υπερβολική κατανάλωση νερού δεν προσφέρει τίποτα. Το σώμα θα χρησιμοποιήσει όσο χρειάζεται και το υπόλοιπο θα το στείλει στην ουροδόχο κύστη. Αν πιείς πολύ περισσότερο νερό απ’ όσο ξόδεψες, είτε θα νοιώθεις βαρυστομαχιά, είτε θα πηγαίνεις διαρκώς για κατούρημα και τίποτα περισσότερο.

 Καθώς η διαχείριση του επιπέδου της ινσουλίνης τρώγοντας μικρά κομμάτια σοκολάτας  θα σου κόψει την πείνα, μην ξεχαστείς και δεν φας κάτι για μεσημεριανό αν το tractday που συμμετέχεις είναι ολοήμερο. Οι καντίνες στις πίστες και γύρο από αυτές προσφέρουν συνήθως σάντουιτς, σφολιάτες ή συσκευασμένα snack (πατατάκια, γαριδάκια, κρουασάν κ.τ.λ.). Όλα αυτά περιέχουν τεράστιες ποσότητες κορεσμένων λιπαρών. Μην τα ξαναλέμε… δεν είναι για εσένα. Χίλιες φορές δύο χοιρινά σουβλάκια (καλαμάκια για μας τους Αθηναίους…) παρά ένα τοστ Ζαμπόν-Τυρί από την καντίνα με το “πλαστικό” βούτυρο στο ψωμί και την μαγιονέζα-γράσο. Αν μπορείς, πήγαινε μέχρι τον πιο κοντινό φούρνο ή ψιλικατζίδικο και πάρε ένα γιαούρτι.

Τα ισοτονικά ποτά και τα ενεργειακά ποτά είναι λύσεις ανάγκης και η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από το αν κάνεις ή όχι όλα τα παραπάνω. Αν δεν τρως τακτικά το κομμάτι την σοκολάτα και δεν πίνεις το νερό σου, τότε σίγουρα ένα ισοτονικό ποτό θα επαναφέρει την ινσουλίνη και τα υγρά του σώματος σε φυσιολογικά επίπεδα και το ίδιο θα κάνει ένα ενεργειακό ποτό αν δεν έχεις φροντίσει να έχει το σώμα σου τα απαραίτητα αποθέματα ενέργειας μέσω της διατροφής. Γιατί όμως να καταφεύγεις σε πράσινα ποτά με γεύση πορτοκάλι και σε μαύρα ποτά με γεύση αντιβίωσης όταν μπορείς να έχεις καλύτερα αποτελέσματα καταναλώνοντας τροφές που τα συστατικά τους μπορεί να τα αναγνωρίσει το σώμα σου;