Αισθήσεις: Η Αρχή

Από το

Μαύρο Σκύλο

22/7/2011

Ήταν μια στιγμή αποκάλυψης στην αρχή της δεκαετίας του 1970, όταν συνειδητοποίησα ότι πολλοί αναβάτες μοτοσυκλετών δεν βίωναν την ίδια ευχαρίστηση στη οδήγηση όπως και εγώ. Μπορώ με ειλικρίνεια να πω ότι ένιωθα ότι τους “έκλεβαν”. Και χωρίς να φανώ υπερόπτης, σκεφτόμουν “Καλά, δεν βλέπετε τι χάνετε εδώ; Πρέπει να βρεις το όριο, πρέπει να προκαλέσεις τον εαυτό σου, πρέπει να γευτείς τον κίνδυνο, πρέπει να ξεχάσεις το επόμενο ακριβό αξεσουάρ που σκέφτεσαι να αγοράσεις και να ψάξεις μέσα σου να βρεις το κουμπί του πάθους σου και να αρχίσεις να το πατάς, πρέπει να ΟΔΗΓΗΣΕΙΣ τη μοτοσυκλέτα σου!” Επιθυμία μου ήταν να μεταδώσω άμεσα τις εντυπώσεις μου, το συναίσθημα και το πάθος που βίωνα όταν ΟΔΗΓΟΥΣΑ τη μοτοσυκλέτα μου. Αλλά μάλλον ήμουν αδαής εκείνη την εποχή

του Keith Code

Η φανερή λύση ήταν να τους διδάξω πώς να οδηγούν. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορείς να κάνεις μια γενική αναθεώρηση στο μυαλό ενός αναβάτη και να μεταφέρεις όλες εκείνες τις εντυπώσεις και αισθήσεις για το πώς πρέπει ή δεν πρέπει “να νιώθει”. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις, πόσο να εξηγήσεις, τι βιώνεις όταν μπαίνεις στη “ζώνη της γρήγορης οδήγησης”. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις που να περιγράφουν τις σωστές ή λάθος διαδικασίες και χειρισμούς. Για παράδειγμα, οι αναβάτες μπορεί να είναι γραμμικοί ή απότομοι στις κινήσεις τους, να είναι γενναίοι ή “κότες”. Οι παλιοί θα πουν “Όσο πιο πολύ οδηγάς τόσο βελτιώνεσαι”. Αυτή η παραδοσιακή συμβουλή που χρησιμοποιείται πολύ σήμερα, είναι βαρετή και άχρηστη για κάποιον που είναι έξυπνος αρκετά για να γνωρίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.
Συμπέρανα λοιπόν ότι υπάρχουν δύο πτυχές στη δουλειά μου. Η πρώτη είναι να καταλάβω την τεχνική του να ΟΔΗΓΕΙΣ και να μπορέσω να διδάξω αυτή τη γνώση. Η δεύτερη πτυχή είναι να προσφέρω στους αναβάτες ένα περιβάλλον όπου μπορούν να καταλάβουν τις ικανότητές τους και πραγματικά να ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ την μοτοσυκλέτα τους. Αυτό το γεγονός απαιτούσε να τους τραβήξω μακριά από την αστική/επαρχιακή κίνηση και να τους κατευθύνω σε κάποιο οδηγικό παράδεισο.
Σε όλους τους αναβάτες αρέσουν οι ιστορίες οδηγικής περιπέτειας. Επιθυμούν να πιάσουν ένα κομμάτι από την δόξα έστω και από σπόντα. Ιστορίες γενναιότητας από την αστική καθημερινότητα είναι σε όλους μας γνωστές: “με κυνήγησαν οι αστυνομικοί”, “ξετρύπησα το Porsche” και πολλές παρόμοιες. Το πρόβλημα είναι ότι όλες οι ιστορίες έρχονται από κίνηση μέσα στην πόλη και συσχετίζονται με την καθημερινή οδήγηση. Και η κίνηση μέσα στις πόλεις και στους επαρχιακούς δρόμους απέχει πολύ από το οδηγικό παράδεισο που σκεφτόμουνα. Λύση: Η πίστα. Ακόμη και οι αναβάτες που δεν επιθυμούν “να ξύσουν” το γόνατό τους μπορούν να οδηγήσουν άνετα μέσα σε μία πίστα.
Στην εκπαιδευτική πλευρά του θέματος, το σλόγκαν που πιστεύει η πλειοψηφία “όσο πιο πολύ οδηγάς τόσο βελτιώνεσαι”, είμαι “τρελός” να σας πω ότι υπάρχουν 52 σημεία τα οποία επηρεάζουν τη θέση οδήγησής σας, ότι υπάρχουν 18 διακριτά σημεία αισθήσεων που χρησιμοποιούμε για να οδηγήσουμε και υπάρχουν 37 κανόνες για το πώς να προσεγγίσετε μία στροφή. Η πλειοψηφία μπορεί να νομίζει ότι είμαι σπασίκλας με όλα αυτά τα στοιχεία και νούμερα. Αλλά πριν από μερικές δεκαετίες, η πλειοψηφία νόμιζε ότι η Γη ήταν επίπεδη.
Ο στόχος μου έγινε το να σχεδιάσω ένα πακέτο πρακτικών ασκήσεων και θεωρίας που να εξηγεί και να καλύπτει την τέχνη της οδήγησης και να μπορεί να μετρηθεί και να αξιολογηθεί. Πραγματικά με συνάρπασε η ανακάλυψη, η σχεδίαση και αξιολόγηση τεχνικών που πραγματικά βελτιώνουν την οδηγική ικανότητα και κατανόηση για όλα τα επίπεδα των αναβατών.
Αλλά οι μαθητές μου συνέχιζαν να έχουν προβλήματα και αβεβαιότητες στην εφαρμογή αυτών των τεχνικών. Κατά την δεκαετία του 1990, άρχιζα να καταλαβαίνω και να κατηγοριοποιώ τις οκτώ έμφυτες Αντιδράσεις Επιβίωσης, Survival Reactions, οι οποίες αποτελούν το βασικό εμπόδιο στην εξέλιξη ενός οδηγού και περιορίζουν τις δυνατότητές του. Μόλις έγινε αυτή η ανακάλυψη, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος που οδηγεί στην καλύτερη κατανόηση της οδήγησης. Σήμερα έχουμε 30 ξεκάθαρα τεχνικά σημεία για την οδήγησημ στα οποία ο κάθε αναβάτης μοτοσυκλέτας μπορεί να εκπαιδευτεί.
Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση να εκπαιδεύεις έναν αναβάτη παγκοσμίου επιπέδου και να τον βλέπεις να βελτιώνεται με τις ίδιες ακριβώς τεχνικές όπου υστερεί και ο μέσος αναβάτης μοτοσυκλέτας. Και αυτό ακριβώς είναι το πιο σημαντικό σημείο: οι τεχνικές μας είναι κατανοητές, είναι εύκολες να εφαρμοστούν και προσφέρουν ένα σταθερό υπόβαθρο γνώσης. Οι τεχνικές αυτές είναι σημαντικές στο χτίσιμο της εμπιστοσύνης του αναβάτη στην ικανότητα του να ελέγχει την μοτοσυκλέτα του, ανεξάρτητα με το οδηγικό παρελθόν του και τις συνθήκες που κυκλοφορεί. Και σίγουρα “κάποια” εκπαίδευση είναι πολύ καλύτερη από καθόλου εκπαίδευση. Και εάν όλα αυτά γίνονται στην πίστα, τότε η πιθανότητα για επιτυχία βελτιώνεται δραματικά.
Η ανάγκη που είχα, στις αρχές της δεκαετίας 1970, με οδήγησε στις μοναδικές τεχνικές που διδάσκουμε σήμερα. Η ανακάλυψη, η συγγραφή και διδαχή των τεχνικών αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας αυτής για εμένα. Βρείτε λοιπόν μια ημερομηνία για το επόμενο σχολείο και πηγαίνετε στην πίστα να οδηγήσετε.

Περισσότερες Πληροφορίες και πρόγραμμα στο www.superbikeschool.co.gr

Ποιος είναι ο Keith Code
Keith_Code_JPEG_Photo-026 Κανείς δεν έχει αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην ανάπτυξη των τεχνικών οδήγησης από τον Keith Code, τον ιδρυτή του California Superbike School.
Ο Keith Code ξεκίνησε να οδηγεί μοτοσυκλέτα στα 12 και στα 16 του χρόνια ασχολήθηκε με τους αγώνες. Μέχρι τη δεκαετία του '60 συνέχισε να αγωνίζεται δίχως διακοπή, μέχρι που το 1964 αποφάσισε να σταματήσει. Το 1970 μετακομίζει στο Los Angeles και το 1972 αρχίζει μια νέα καριέρα σαν σχεδιαστής παπουτσιών των μεγάλων star του Hollywood. Σχεδίαζε παπούτσια για τη Cher, τον Elton John, την Barbara Streizant, την Carol Burnette και άλλους.
Το 1974 ξαναγυρνά στους αγώνες μοτοσυκλετών και άρχισε να κερδίζει στην περιοχή της Νότιας Καλιφόρνιας. Έχοντας πολλές απορίες, η προσέγγισή του στην οδήγηση άρχισε να διαφοροποιείται, καθώς κανείς δεν μπορούσε να του δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά του. Άρχισε λοιπόν να μεθοδεύει και να καταγράφει τις παρατηρήσεις του, προσπαθώντας να βρει απαντήσεις μόνος του.
Το 1976 δημιούργησε το Keith Code Rider Improvement Program μέσω του οποίου εκπαίδευε άλλους αγωνιζόμενους, με βάση τις σημειώσεις του. Στη συνέχεια, έγινε εκπαιδευτής στο Ίδρυμα Μοτοσυκλετιστικής Ασφάλειας (Motorcycle Safety Foundation) το 1977, επεκτείνοντας τις γνώσεις του πάνω στην εκπαίδευση νέων αναβατών. Εκπαίδευσε όλους τους νέους αναβάτες της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών στην περιοχή της Νότιας Καλιφόρνια για τα επόμενα τρία χρόνια. Συνέχισε να αγωνίζεται πετυχαίνοντας καλά αποτελέσματα σε διεθνείς και εθνικούς αγώνες μέχρι το 1979, όταν αποσύρθηκε για να ιδρύσει το California Superbike School. Μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί τέσσερα παραρτήματα στο κόσμο (Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ελλάδα) και οι χώρες που έχουν διοργανωθεί σχολεία και διδαχτεί η ύλη του ξεπερνούν τις 45 χώρες παγκοσμίως. Μέσα σε 30 χρόνια, έχουν αποφοιτήσει πάνω από 100.000 αναβάτες παγκοσμίως και δεκάδες πρωταθλητές, περισσότερους από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Πολυ-πρωταθλητές όπως Wayne Rainey, Eddie Lawson, Steve Wise, Wes Cooley, Ricky Graham, Bubba Shobert, Doug Chandler, Donnie Greene, David Sadowski, Fred Merkel, Scott Russell, Jake Zemke, Ben και Eric Bostrom, Tommy Hayden, John Kocinski, Thomas Luthi, Leon Camier, έχουν περάσει από τα θρανία του Keith Code και έχουν διδαχτεί την ύλη του.
Τα τρία βιβλία του, η βιντεοκασέτα και το πρόσφατο DVD έγιναν παγκόσμια best seller και είναι το πιο αξιόπιστο υλικό διδασκαλίας που υπάρχει γύρω από την οδήγηση της μοτοσυκλέτας.
Ο Keith Code διδάσκει ακόμα στα σχολεία της Αμερικής και ακόμα αναζητεί απαντήσεις στα θέματα οδήγησης που απασχολούν έναν μοτοσυκλετιστή. Ο στόχος και το πάθος του παραμένει η ανακάλυψη και διδασκαλία της γνώσης γύρω από τις τεχνικές οδήγησης της μοτοσυκλέτας. Η μεθοδευμένη προσέγγιση στην διδασκαλία του, το υψηλό επίπεδο των εκπαιδευτών αποτελούν ορόσημο για όλα τα σχολεία του California Superbike School ανά το κόσμο. Παράλληλα, ο Keith έχει καταχωρήσει αρκετές πατέντες στο όνομά του γύρω από θέματα μοτοσυκλετιστικής τεχνολογίας και έχει βραβευτεί σαν Μοτοσυκλετιστής της Χρονιάς 1990 από το έγκυρο περιοδικό Motorcyclist. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι η αναφορά του ονόματός του στο κατάλογο του γνωστού Guggenheim Museum για την έκθεση “Art of the Motorcycle”. Παραμένει διακριτικά στο προσκήνιο των γεγονότων και συνεχίζει να κάνει τα πάντα με πάθος, στιλ και ζωντάνια.

https://bit.ly/MOTO_660

Riding Tips

Riding Tips: Οδήγηση Flat Track

Τα μυστικά της αριστερόστροφης οδήγησης

Από τον

Μπάμπη Μέντη

25/7/2017

Η άφιξη του Aaron Colton στην Ελλάδα δεν ήταν απλώς μια φιέστα για να έχουν τα media έναν celebrity να ασχοληθούν στα εγκαίνια της πρώτης πίστας Flat Τrack στη χώρα μας. Ο νεαρός αμερικάνος αναβάτης του Flat Track είναι ένας γνήσιος πρεσβευτής του αθλήματος και αφιέρωσε όλο του το χρόνο για να μοιραστεί μαζί μας τα μυστικά ενός γρήγορου γύρου και να μας κάνει να απολαύσουμε ακόμα περισσότερο την εμπειρία οδήγησης μέσα σε μια οβάλ πίστα. Δική μας υποχρέωση είναι να μεταφέρουμε αυτά τα μυστικά σε όλους όσους δεν μπόρεσαν να βρεθούν εκεί για να τα ακούσουν από πρώτο χέρι, εμπλουτισμένα από τη δική μας προσωπική εμπειρία. Η θεωρία, η πράξη αλλά και τα λάθη του πρωτάρη που όλοι έκαναν (ακόμα και πρωταθλητές του enduro) και πως θα τα αποφύγεις για να… τους σκίσεις όλους!

Η θεωρία της ιδανικής γραμμής

Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στην οδήγηση μέσα σε πίστα Flat Track, το μυστικό είναι να κατανοήσεις τις ιδιαιτερότητες των συνθηκών και να προσπαθήσεις να εκμεταλλευτείς τα πλεονεκτήματα και να μειώσεις τις επιπτώσεις από τα μειονεκτήματα.

Οι λόγοι που η οδήγηση σε μια Flat Track πίστα διαφέρει από τον τρόπο που οδηγούμε στο Motocross ή το Enduro, έχουν να κάνουν καθαρά με το περιβάλλον και τη μοτοσυκλέτα. Όπως λέει και το όνομά της, η πίστα είναι εντελώς επίπεδη, το χώμα σκληρό με ομοιογενή σύνθεση (δεν έχει πέτρες, λούκια, λάσπες κ.τ.λ.) και το οβάλ σχήμα της σημαίνει ότι ουσιαστικά έχεις πάντα μπροστά σου μια μικρή ευθεία και μια αριστερή στροφή σταθερής τροχιάς, που επαναλαμβάνεται διαρκώς. Η μοτοσυκλέτα συμπεριφέρεται επίσης με διαφορετικό τρόπο από μια μοτοσυκλέτα motocross ή enduro, παρά το γεγονός ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις τέτοιου είδους μοτοσυκλέτες για Flat Track. Η κύρια διαφορά είναι στην πρόσφυση των ελαστικών (κυρίως του πίσω), καθώς εδώ δεν έχουμε λάστιχα με μεγάλα τακούνια, άρα το σπινάρισμα έρχεται πιο εύκολα όταν ανοίγεις το γκάζι (όχι όμως τόσο εύκολα όσο νομίζεις!). Αυτό με τη σειρά του επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και την είσοδο της μοτοσυκλέτας στη στροφή. Η πιο μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι δεν χρησιμοποιείς το εμπρός φρένο. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιείς καθόλου τα φρένα! Το μόνο κοινό του Flat Track με όλες τις υπόλοιπες μορφές αγώνων μοτοσυκλέτας είναι ότι πρέπει πάντα να προσπαθείς να μειώσεις τον χρόνο και την απόσταση που η μοτοσυκλέτα πλαγιάζει και στρίβει, ώστε να αυξηθεί η απόσταση και ο χρόνος που η μοτοσυκλέτα είναι όρθια και επιταχύνει.

Η ιδανική είσοδος

Από τη στιγμή που δεν έχεις εμπρός φρένο, η μείωση της ταχύτητας της μοτοσυκλέτας όταν πλησιάζεις στη στροφή, πρέπει να γίνει μέσω του ντριφτ των τροχών της. Αυτό επιβάλει να αλλάξεις εντελώς το σημείο που αρχίζεις να πλαγιάζεις τη μοτοσυκλέτα, αλλά και τον τρόπο που την πλαγιάζεις. Τόσο στο Motocross/Enduro, όσο και στη οδήγηση μέσα σε ασφάλτινη πίστα, όλοι προσπαθούμε να φρενάρουμε όσο πιο καθυστερημένα γίνεται. Στο Flat Track δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, γιατί δεν έχεις τη δύναμη πέδησης που χρειάζεσαι (δεν υπάρχει εμπρός φρένο…), ούτε έχεις την πρόσφυση που χρειάζεσαι για να στρίψεις και να επιταχύνεις μετά το φρενάρισμα. Όλη η μαγκιά (και όλη η απόλαυση…) είναι να καταφέρεις να “ξαπλώσεις” απότομα και με μεγάλη κλίση τη μοτοσυκλέτα σου. Αυτό πρέπει να γίνει αρκετά πιο νωρίς από το σημείο που θα φρενάριζες αν είχες μοτοσυκλέτα με τρακτερωτά ελαστικά υψηλής πρόσφυσης και εμπρός φρένο.

Ιδανική έξοδος

Μετά τη ζώνη επιβράδυνσης, ακολουθεί η επιλογή της γραμμής που θα σε βγάλει από τη στροφή. Καθώς το πίσω ελαστικό δεν έχει επαρκή πρόσφυση όσο η μοτοσυκλέτα είναι πλαγιασμένη, ο στόχος σου είναι να σηκωθεί εντελώς όρθια, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Το μυστικό εδώ είναι στη φράση: “Εντελώς όρθια”. Αν η μοτοσυκλέτα είναι έστω και λίγο πλαγιασμένη, η δύναμη του κινητήρα χάνεται σε σπιναρίσματα και όχι σε επιτάχυνση. Καθώς δεν μπορείς να “απλώσεις” τη γραμμή σου στην έξοδο, είναι απαραίτητο η μοτοσυκλέτα να έχει ήδη ολοκληρώσει το στρίψιμο πριν φτάσει στην κορυφή της στροφής.

Στάση σώματος

Το σώμα σου πάνω στη μοτοσυκλέτα θα πρέπει να είναι σε εντελώς διαφορετική θέση, ώστε από τη μία μεριά να επιτευχθεί η δυσανάλογα μεγάλη κλίση ως προς την ταχύτητα που έχεις και την ίδια στιγμή να εξασφαλιστεί το ομοιογενές ντριφτ και η αναλογική επιβράδυνση. Με τα τρακτερωτά ελαστικά, το πάνω μέρος του σώματός σου μπορεί να έχει την ίδια γωνία κλίσης με τη μοτοσυκλέτα, καθώς η πρόσφυση που προσφέρουν στο επιτρέπει.

Στο Flat Track όμως θέλεις να επιτύχεις συνθήκες υψηλής πρόσφυσης μόνο στην έξοδο από τη στροφή. Στην είσοδο χρειάζεσαι το απότομο γλίστρημα του πίσω τροχού, οπότε πρέπει να φορτίζεται με όσο λιγότερο βάρος γίνεται. Αντίθετα ο εμπρός χρειάζεται επιπλέον βάρος για να μπορέσει να κατευθύνει τη μοτοσυκλέτα όσο πιο γρήγορα γίνεται προς την έξοδο της στροφής. Οπότε πρέπει να κάθεσαι όσο πιο κοντά γίνεται στο ρεζερβουάρ, με το πάνω μέρος του σώματός σου κάθετο ως προς το έδαφος. Για να επιτευχθεί αυτή η στάση, πρέπει να μάθεις να περιστρέφεις τον κώλο σου στη σέλα και όχι να βγαίνεις από τη σέλα όπως στις street μοτοσυκλέτες ή να ρίχνεις το βάρος του σώματός σου στο εσωτερικό της στροφής.

Η συνομιλία με τον Aaron Colton ξεκίνησε με δική του πρωτοβουλία, πλησιάζοντας τον Θάνο που εκείνη την στιγμή έβαζε το “The Slider” στο σταντ, μαζί με τον Πέτρο, τον άνθρωπο που κατασκεύασε το ελληνικό αυτό Flat Track. Απόλυτα φιλικός και προσιτός, ο Colton μας είπε πολλά για το Flat Track κι αυτά είναι ορισμένα από τα πιο βασικά:

A.Colton για το Flat Track:

Το άθλημα αυτό μεγαλώνει στην Ευρώπη, είναι κάτι που το βλέπω συνέχεια. Το θέμα είναι ότι μεγαλώνει και στην Αμερική. Ναι δεν είναι στάσιμο, ούτε έχει φτάσει στο απόγειο. Από την Άνοιξη μέχρι το Φθινόπωρο γίνονται αγώνες κάθε Σαββατοκύριακο στις κεντρικές πολιτείες και τουλάχιστον κάθε δεύτερο σε όλη την χώρα. Είναι αμέτρητα τα πρωταθλήματα που μπορείς να πάρεις μέρος. Οι αναβάτες κερδίζουν αναγνωρισιμότητα και σε ορισμένες πόλεις είναι οι τοπικοί ήρωες.... ...Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, η κατασκευή μίας πίστα Flat Track έχει προδιαγραφές και δεν είναι απλά ένας λάκκος ή ένα κομμάτι πατημένου χώματος. Ωστόσο εκεί ακριβώς μαθαίνουν οι περισσότεροι κι εκεί μπορεί να ξεκινήσει ο καθένας. Έτσι θα έχει και το προβάδισμα, καθώς στην διάρκεια του αγώνα η πίστα αλλάζει και μάλιστα πολύ. Δημιουργούνται αυλάκια, και «πατήματα» κι ένας αναβάτης που έχει προπονηθεί στην ύπαιθρο είναι έτοιμος να τα αντιμετωπίσει καλύτερα. Το πρώτο μυστικό είναι απλά: παίξε. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους!