Ο Marquez ξεκίνησε εξαιρετικά, παλεύοντας να αποτρέψει αυτό ακριβώς που ήξεραν όλοι πως θα ήταν καταλυτικό στοιχείο για τον αγώνα: Να φύγει εμπρός ο Lorenzo. Όταν το καταφέρνει αυτό γυρνά τον διακόπτη και μετατρέπεται σε ρομπότ που ο ανθρώπινος παράγοντας δεν το αγγίζει πλέον, καθώς αποφεύγει πλήρως τα λάθη και οδηγεί απόλυτα σταθερά. Μόλις τον περάσουν όμως, αυτή η εξαιρετική ικανότητα συγκέντρωσης μονομιάς εξαφανίζεται. Κι αυτό ακριβώς θα μπορούσε να γίνει στην εκκίνηση. Πέρα από τον Marquez ήταν ο Iannone που μπήκε εκεί μπροστά για να ανακατέψει πλήρως την τράπουλα. Πέρασε τον Lorenzo αναγκάζοντάς τον να ανοίξει την γραμμή του με μία ήπια μεταξύ τους επαφή και ταυτόχρονα καθυστέρησε τους Dovizoso και Rossi, αναγκάζοντάς τους να φρενάρουν δυνατότερα. Αμέσως μετά όμως τα πράγματα θα έπαιρναν την προβλεπόμενη τροπή τους με μία διπλή προσπέραση στην μεγάλη ευθεία. Ο Lorenzo περνούσε τον Marquez και ταυτόχρονα ο Rossi τον Iannone, ο οποίος θα έκανε το δεύτερο συνεχόμενο μικρό λάθος και λίγό αργότερο το μεγαλύτερο, ανοίγοντας την γραμμή του βγαίνοντας από το πεδίο, μένοντας στις πίσω θέσεις, τερματίζοντας τελικά δέκατος.
Ο Lorenzo είχε καταφέρει να διατηρήσει την ψυχραιμία του, περνώντας τον Marquez που ήταν εύκολος στόχος, παλεύοντας στους πρώτους γύρους με τα σκληρά ελαστικά. Ο Rossi είχε κάνει την αντίθετη επιλογή, αλλά με εξίσου υψηλό ρίσκο, έχοντας την μαλακή γόμα. Ωστόσο και οι δυο τους έκαναν την πρόβλεψή τους αυτή με βάση την προπόνηση σήμερα, και τις συνθήκες υγρασίας και θερμοκρασίας που υπήρχαν σήμερα.
Φεύγοντας εμπρός ο Lorenzo δεν άργησε να τεθεί επικεφαλής με διαφορά, έχοντας τον Marquez σε μία απόσταση που η κατά μέτωπο επίθεση δεν μπορούσε να γίνει. Πίσω του ο Dovizioso σε ρυθμό που θα μπορούσε να πάρει την δεύτερη θέση στο βάθρο και λίγο πιο πίσω ο Rossi κρατώντας μικρότερες ευκαιρίες για βάθρο, αλλά χωρίς να κλείνει τελείως αυτό το παράθυρο. Ο ίδιος θα έλεγε αργότερα πως οι Ducati είχαν καλύτερο ρυθμό από εκείνον, όπως και ο Marquez, σήμερα το πρωί, όμως είχαν κάνει σημαντική πρόοδο με την ομάδα και την θέση του Dovizioso δεν θα την άφηνε να φύγει εύκολα. Πέρα από απολύτως απαραίτητη για την βαθμολογία του πρωταθλήματος, ο Rossi –αν συνεχίσει έτσι- έχει φέτος τις πιθανότητες να σπάσει το φράγμα των 200 βάθρων στην καριέρα του, έχοντας ήδη 195…
Δεν θα χρειαζόταν όμως μάχη, καθώς ο Dovizioso θα έκανε το λάθος, χάνοντας πρόσφυση εμπρός. Πρόκειται για έναν από τους πιο σταθερούς αναβάτες που σπάνια κάνουν λάθη, κι όμως φέτος σπάει το προσωπικό του σερί και πραγματοποιεί ακόμα ένα, ιδιαίτερα καθοριστικό για το πρωτάθλημα. Υπάρχει η απόλυτη δικαιολογία για αυτό: Οι πτώσεις σήμερα ήταν περισσότερες από τις προσπεράσεις, με σχεδόν τους μισούς αναβάτες να φεύγουν εκτός. Συνολικά 12 εγκατέλειψαν, είτε από πτώση, είτε από μηχανική βλάβη με ορισμένες από αυτές να είναι άκρως εντυπωσιακές, όπως η φωτιά εν κινήσει του Tito Rabat αλλά και το εντυπωσιακό highsiding του Syahrin που κατέληξε με την μοτοσυκλέτα ξανά μέσα στην πίστα με τον Iannone να τον αποφεύγει ανοίγοντας την γραμμή του..
Στον προηγούμενο αγώνα, ήταν ο Nakagami που υπήρξε θύμα από το λάθος του Pedrosa, τώρα ήταν εκείνος που έκανε το λάθος και την πλήρωσε ο Smith.. με λίγα λόγια η πτώση του Dovizioso έγινε σε μία ημέρα που τα λάθη ήταν απόλυτα δικαιολογημένα, ωστόσο για εκείνον ήταν καθοριστικό για το πρωτάθλημα.
Μπροστά ο Lorenzo οδηγούσε ξεμακραίνοντας από τον Marquez, διαβάζοντας τις ταμπέλες στην εκκίνηση: Μόλις ο Marquez μείωνε χρόνο, εκείνος πίεζε λίγο παραπάνω και στο τέλος, παρά την διαφορά στα ελαστικά, η διαφορά τους ήταν αρκετά μεγάλη. Πιο πίσω ο Rossi έκανε έναν απόλυτα μοναχικό αγώνα, που σε ορισμένα –λίγα- σημεία της πίστας ούτε έβλεπε μπροστά του αναβάτες, ούτε όμως τον έβλεπε και κανένας εμπρός του. Πίσω του ο Pedrosa προσπαθούσε να κρατήσει τον Petrucci σε ένα τρενάκι που συμμετείχε ο Cruthlow. Και το εκπληκτικό είναι πως έδειξε αρκετή σύνεση. Κατάφερε να περάσει τον Petrucci που έκανε αρκετά λάθη πιέζοντας τον Pedrosa κι έπειτα απόλυτα καθαρά, πέρασε και την εργοστασιακή Honda, κάνοντας αμέσως διαφορά με μήκος μίας μοτοσυκλέτας, ώστε ο Pedrosa να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί το γκάζι και το μικρότερο βάρος του, στην μεγάλη ευθεία με τα απαιτητικά φρένα. Τον Petrucci θα τον προσπερνούσαν και ο Vinales με τον Zarco που έκαναν την δική τους μάχη, με την εργοστασιακή Yamaha να επικρατεί τελικά. Ο Vinales είχε μία καταστροφική εκκίνηση, που η μόνη εξήγηση είναι να ευθύνονται τα ηλεκτρονικά, καθώς τον προσπερνούσαν στην ευθεία σαν να είχαν διπλάσια κυβικά, όμως κατάφερε να αναρριχηθεί μπροστά, γλιστρώντας μαζί με τον Zarco, πασχίζοντας και οι δύο με την πρόσφυση.
Με εξαίρεση τις δύο πρώτες θέσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων ήταν απόρροια πτώσεων και όχι προσπεράσεων.. πράγμα που τώρα μας οδηγεί στον αγώνα της Ολλανδίας, που τα τελευταία δύο χρόνια εξελίσσεται απρόβλεπτα. Μέχρι τότε ήταν από τις πίστες με την καλύτερη πρόβλεψη, τα τελευταία δύο χρόνια όμως οι συγκυρίες έχουν ανατρέψει αυτό το σερί…
MotoGP Aragon: Το αλατοπίπερο ήταν και πάλι μάρκας «Marquez» – Οι δυνατές στιγμές του αγώνα
Τα μπαχαρικά στη σαλάτα των MotoGP είναι μία προσφορά των ΑΦΟΙ MARQUEZ Α.Ε.
Από τον
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
3/9/2024
Μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες για την Honda, την κατάστασή της και μαζί και μία εξήγηση για το άτυπο ρεκόρ πτώσεων από τη σέλα της, τις προηγούμενες σεζόν, δόθηκε πριν λίγες ημέρες από τα πλέον επίσημα χείλη αλλά πέρασε απαρατήρητη. Εμείς βέβαια την αναφέραμε εδώ και οι αναγνώστες είχαν όλη την πληροφορία, όμως γενικά από τον υπόλοιπο Τύπο και τους «σχολιαστής MotoGP» δεν πέρασε ούτε ξώφαλτσα. Συνοπτικά τελείως: Ο Nakagami είπε πως η αρχή του τέλους για την Honda ήταν το 2022 όταν οι μηχανικοί στην Ιαπωνία προσπάθησαν να βρουν τρόπο να έχει η μοτοσυκλέτα πρόσφυση στον πίσω τροχό χωρίς να έχουν καμία σοβαρή επαφή με το τμήμα του HRC στην Ιταλία, το οποίο τελικά κατέληξε να έχει μία μοτοσυκλέτα χωρίς συνέπεια εμπρός και πίσω - έχοντας μάλιστα χάσει σε δύναμη την στιγμή που η Ducati κέρδιζε ολοένα και περισσότερη, ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την ψαλίδα. Αν τώρα κάποιος απορεί, πώς είναι δυνατόν ένα τμήμα σαν το HRC να αντιμετωπίζει εσωτερικό πρόβλημα επικοινωνίας και πώς μία οποιαδήποτε εταιρεία, πόσο μάλιστα η Honda, να έχει επιτρέψει κάτι τέτοιο, η απάντηση βρίσκεται στο αρχικό άρθρο με τις δηλώσεις του Nakagami αναλυτικά. Γεγονός είναι ότι έχει γίνει από πολλούς αυτό το λάθος και είναι πιο εύκολο από όσο νομίζει κανείς, να σπάσει η αλυσίδα της επικοινωνίας. Ο Marc Marquez είχε λοιπόν μία μοτοσυκλέτα που σύμφωνα με τον Nakagami ήταν σχετικά γρήγορη μόνο όταν το εμπρός ελαστικό ήταν στο απόλυτο όριο. Αν δεν ήταν στο απόλυτο όριο φλερτάροντας με την πτώση, τότε ήταν απλά μία αργή μοτοσυκλέτα και για αυτό κανείς δεν την ξεκολλάει από τον πάτο των αποτελεσμάτων, τώρα που έφυγε ο Marquez.
Αυτό λοιπόν που λέει όλο το paddock χρόνια τώρα και χλευάζεται από τους «μη ακούω το όνομα Marquez», απέκτησε πριν λίγες ημέρες άλλον έναν που το εξηγεί, το τοποθετεί χρονικά και το τεκμηριώνει. Ασχέτως με το πόσο καλός αγωνιζόμενος είναι ο Nakagami, δεν παύει να είναι ένας από τους καλύτερους αναβάτες μοτοσυκλέτας στον κόσμο. Και μην βιαστεί κανείς να πει πως είναι χαριστικά εκεί. Χαριστικά στα MotoGP ήταν μόνο ο Karel Abraham που ο πατέρας του πλήρωνε την συμμετοχή του γιου του και ο Abraham θα συνέχιζε να είναι εκεί, αν πλέον δεν χρειαζόταν και η τελευταία καρέκλα στα MotoGP. Ο Nakagami βρίσκεται εκεί από το 2018 και έχει οδηγήσει αυτή την μοτοσυκλέτα όταν ήταν η πιο γρήγορη, φτάνοντας μέχρι να γίνει η πιο αργή. Είναι επίσης η επιλογή του HRC για να λύσει το παραπάνω πρόβλημα που οι ίδιοι έχουν αναγνωρίσει, διαφορετικά δεν θα έβγαινε στην επιφάνεια, άρα τα όσα λέει είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Κι όταν λέει πως το 2022 ήταν η αρχή του κατήφορου, εννοεί του γκρεμοτσακίσματος, διότι ελαφρώς κατηφορική ήταν η ήδη η πορεία που είχαν πάρει, κατηφορική αλλά ακόμη αναστρέψιμη. Από το 2022 και έπειτα δεν υπήρχε πλέον το περιθώριο ανάκαμψης.
Όταν λοιπόν αποφάσισε ο Marc Marquez να φύγει, είχε παίξει ήδη με την παράταση της παράτασης, σε μία μοτοσυκλέτα που απαιτούσε ακραίο ρίσκο. Το ρίσκο ήταν κάτι που το αγαπούσε και δικαιολογημένα έφτασε να κατηγορείται για αυτό. Στην επιμονή του να πετύχει με αυτό που είχε στα χέρια του, δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο μαζί και το ρίσκο να μπει στον αγώνα έχοντας μόλις κάνει ένα χειρουργείο που η ταχεία αποκατάσταση για κάποιον απλό αθλητή θα ήταν ένας μήνας αποχή, τρεις μήνες για τους κοινούς θνητούς. Ο Marquez μέτρησε τρεις μέρες. Όταν πλήρωσε τα βαρύ τίμημα, έδειξε πως δεν πήρε το μάθημα γιατί απέδωσε όλη την ευθύνη στους γιατρούς που του είπαν ότι μπορεί να αγωνιστεί, ξεχνώντας να τονίσει ότι είχε επιλέξει εκείνους τους γιατρούς που θα του έλεγαν αυτό που ήθελε να ακούσει, ο «γιατρός των MotoGP» - ο κανονικός όχι ο κίτρινος- είχε άλλη άποψη για το πώς θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί το πρώτο χειρουργείο του Marquez. Έχασε τότε δύο χρόνια, έκανε άλλες τρεις εγχειρήσεις και πάντα με το ρίσκο σε κάθε μία ότι το νεύρο θα τραυματιστεί ανεπανόρθωτα και όχι απλά δεν θα ξανά τρέξει σε αγώνα, αλλά δεν θα έχει και ένα λειτουργικό χέρι.
Όταν επέστρεψε στην ενεργό δράση βρήκε την μοτοσυκλέτα που περιγράφει ο Nakagami με τα προβλήματα που τόσο γλαφυρά τονίζει. Ο Marquez έκανε αυτό που έπρεπε, οδηγούσε με το μεγαλύτερο δυνατό ρίσκο στο όριο του εμπρός ελαστικού, όπως περιγράφει ο Ιάπωνας πως απαιτεί η αλλαγμένη RC213V που τους δόθηκε. Η μία πτώση διαδεχόταν την άλλη με αυτό τον τρόπο, ή θα ήσουν μπροστά έτοιμος να πέσεις ή τέρμα πίσω. Ο Marquez μόνο στο Sachsenring έπεσε πέντε φορές, μία από τις τρεις αγαπημένες του πίστες, στις οποίες δεν είχε αντίπαλο στο παρελθόν. Θεωρώ πως εκείνη η σειρά πτώσεων ήταν κομβικής σημασίας για την απόφασή του. Στον αγώνα της Αγγλίας, στο Silverstone είχε μαζέψει 16 πτώσεις και αργότερα θα πει πως στον καλοκαιρινό διάλειμμα του Ιουλίου, είχε σκεφτεί να τα παρατήσει. Μόλις πέρσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Εδώ έρχεται ο Alex Marquez στην εξίσωση, διότι δεν μπορώ να ξεχάσω την δήλωση του Tardozzi τον Ιούλιο του 2022, ένα μήνα μετά την επίσημη ανακοίνωση της Gresini πως έχουν συμφωνήσει με τον νεαρό Marquez, προς αντικατάσταση του Bastianini που ανέβαινε σκαλί στην εργοστασιακή. Ξεκάθαρα ο Tardozzi είπε πως περιμένει από τον Alex να ενημερώσει τον Marc για τα μυστικά της Ducati, αυτά τα λίγα που θα έβλεπε τουλάχιστον. Μετά το συνέχισε αν θυμάστε, είπε πως ο Marc έχει τον σεβασμό του, πως διατηρούν επικοινωνία μεταξύ τους παρότι δεν έχουν συνεργαστεί και πως θεωρεί καθήκον του να πλησιάσει τον Marc και να τον ρωτήσει, αφότου ο Alex δοκιμάσει την Ducati. Βούιζε τότε όλο το WDW του 2022 από τις δηλώσεις του Tardozzi πως ένας τίτλος απέναντι στον Marc Marquez, είναι πιο δυνατό τρόπαιο από έναν τίτλο με τον Marc Marquez στο σπίτι του:
Δεν περίμενε λοιπόν κανείς πως ο Martin είχε μεγάλες πιθανότητες για την δεύτερη θέση δίπλα στον Bagnaia, παρόλο που με την πορεία του έκανε κάθε απόφαση πολύ δύσκολη. Η Ducati βρισκόταν ήδη στο 2027 από το 2022, είχε περάσει το 2025 και επεξεργαζόταν ένα σενάριο στο οποίο έχανε το πλεονέκτημα δύναμης, κοιτώντας τις πιθανότητες να συνεχίσει να κερδίζει με αναβάτες διαφορετικού στιλ. Μέσα από την διαδικασία «φέρε τον Marquez στην παρέα» η σχέση με την Gresini δυνάμωσε και αναγκαστικά ψυχράνθηκε με την Pramac. Δεν ήταν ο Marquez και η Gresini το πρώτο κύμα στα πρότερα ήμερα νερά της λιμνάζουσας συνεργασίας Pramac – Ducati τους, αλλά ένας από τους 2-3 βράχους που έπεσαν στο κέντρο της λίμνης δημιουργώντας τους πρώτους κυματισμούς. Μόλις το ζήτημα έφτασε στο οικονομικό σκέλος, θα ερχόταν και το τσουνάμι που θα έβαζε τέλος στην εικοσάχρονη ακλόνητη συνεργασία τους.
Η απόφαση του Marquez να φύγει από την Honda ήταν μονόδρομος και μάλιστα πλακοστρωμένος όχι απλός χωματόδρομος που ανοίχτηκε πρόχειρα, με εργασίες που είχαν ξεκινήσει ταυτόχρονα και από τις δύο άκρες. Οτιδήποτε άλλο θα έδειχνε επιπολαιότητα και από τις δύο πλευρές και θα έπρεπε να μας ανησυχεί. Έχουμε λοιπόν έναν Marc Marquez που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στο θέμα του ρίσκου, έμαθε να ζει μόνο με αυτό, πλήρωσε ακριβά και τελικά ψήθηκε σε υψηλότερη θερμοκρασία. Το μίγμα αυτό έγινε πιο στέρεο. Παλαιότερα δεν θα είχε την υπομονή να περιμένει έναν ολόκληρο χρόνο σε μεταβατικό στάδιο, κατάλαβε όμως πως αν φέτος δεν έκανε όλη αυτή την δουλειά που ήδη έχουμε δει, μέχρι να φτάσει στην νίκη, τότε δεν θα είχε την ευκαιρία να παλέψει για την κορυφή, στα χρόνια που του απομένουν. Ο ίδιος έχει τονίσει την πίεση του χρόνου, το έχει δει σε άλλους, ξέρει πως έρχεται και για αυτόν. Από την προσαρμογή στην μοτοσυκλέτα, ξεκινώντας με δηλώσεις όπως «δεν ξέρω ακόμη πόσο πατά το εμπρός ελαστικό» μέχρι να φτάσει στο σημείο να βρίσκεται στον πόλεμο της κατάταξης αντί να παλεύει στα τάρταρα της Q1 όπως οι υπόλοιποι της Honda ή ο μόνιμα εκτός Q2, Quartararo, ο Marquez έχει ρίξει πολύ δουλειά. Δεν τον ανέφερα τυχαία τον Quartararo, επέλεξε να στηρίξει την Yamaha και μπράβο του, παίρνοντας μικρότερο ρίσκο σε αντίστοιχα κομβικό όμως στάδιο για την καριέρα του.
Αργά αλλά σταθερά με μία υπομονή που δεν έχουμε ξανά δει μέχρι τώρα από τον Marc Marquez, φτάσαμε στην πρώτη του νίκη σε Sprint, καθώς από τότε που ήρθε ο αγώνας Sprint στην ζωή μας δεν έχει υπάρξει ποτέ ανταγωνιστικός για να έχει την ευκαιρία και πλέον και στην πρώτη νίκη μετά από 1043 ημέρες μακριά από το πρώτο σκαλί του βάθρου, όπως μέτρησαν στο motogp.com που τους αρέσει να κάνουν τέτοιους υπολογισμούς, ακόμη και αν μερικές φορές είναι άνευ ουσίας αυτά τα νούμερα ή από μόνα τους λένε μία τελείως διαφορετική ιστορία: Από μόνο του το νούμερο, λέει την ιστορία ενός αναβάτη που στάθηκε τυχερός και η μεγαλύτερη αξία του βρίσκεται στο παρελθόν χωρίς ζοφερό μέλλον. Μερίδα του κόσμου, ιδιαίτερα αν βλέπουν τους αναβάτες οπαδικά το πιστεύουν αυτό.
Η αλήθεια είναι πως με βάση όλα τα παραπάνω η νίκη αυτή δείχνει την τεράστια δουλειά που έχει γίνει καθώς και το καλύτερο ψήσιμο του Marquez, ταυτόχρονα όμως ΔΕΝ είναι η μεγάλη επιστροφή που περιμένει μία άλλη μερίδα του κόσμου. Ή τουλάχιστον δεν μπορεί από μόνο του το Aragon να είναι μία αυτή η κομβική στιγμή, χρειάζεται να γίνει και σε μία διαφορετική πίστα και η εξήγηση βρίσκεται επίσης σε όλα τα παραπάνω. Βλέποντας το motogp.com να δημιουργεί γραφικά «Marquez is Back» η άμεση αντίδραση ήταν «πολύ νωρίς για να το πείτε αυτό» και είναι πάλι από τα ίδια τους τα λόγια που πηγάζει αυτή η αντίδραση: Όταν την Παρασκευή κανείς δεν μπορούσε να βρει ρυθμό εκτός από τον ίδιο τον Marquez, εκείνος χαμογελούσε και έλεγε πως τον ευνοούν οι συνθήκες, μιλώντας ουσιαστικά για το ρίσκο που χρειαζόταν να πάρουν οι αναβάτες. Ένα ποσοστό επιφυλακτικότητας αναγνωρίζεται πάντα σε εκείνους που κυνηγούν το πρωτάθλημα και δεν πρέπει να τραυματιστούν για αυτό και στους βρόχινους αγώνες κερδίζουν εκείνοι που συνήθως βρίσκονται τελευταίοι. Μπορεί κανείς να ξεχάσει την πρώτη νίκη του Miller στο βροχερό Assen το 2016 πάνω στην Marc VDS; Χρονιά που ο Marquez θα έπαιρνε το πρωτάθλημα τρεις αγώνες πριν την λήξη του και που στο Assen κρατήθηκε στην δεύτερη θέση.
Αντίστοιχα με την Παρασκευή, το Σάββατο στην κατάκτηση της pole position ο Marquez θα δήλωνε πως «μπορεί το 0,8 να φαίνεται μεγάλη διαφορά, αλλά ας μην ξεχνάμε πως μέχρι τώρα ήμουν 0,8 πίσω». Μετά ήρθε η νίκη στον αγώνα Sprint και εκεί συνειδητοποίησε πως η πρώτη νίκη με την Ducati, ένα πλατύσκαλο της σκάλας που ξεκίνησε να ανεβαίνει παίρνοντας πέρσι την απόφαση της μεταγραφής, μπορεί να έρθει νωρίτερα: «Δεν μπορούσα να διασκεδάσω μετά την νίκη στον Sprint γιατί είδα την σημαντική ευκαιρία που ανοιγόταν μπροστά μου την Κυριακή, έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένος». Αμέσως μετά τον αγώνα της Κυριακής, που γιόρτασε τόσο πολύ όλη η ομάδα, είπε πως οι δέκα τελευταίοι γύροι είχαν μεγάλο βαθμό δυσκολίας, προσπαθώντας να μην καταβληθεί από το συναίσθημα και να μείνει συγκεντρωμένος για να μην έρθει το λάθος.
Αξίζει την νίκη γιατί άρχισε να οδηγεί πιο φυσικά και με καλύτερη κατανόηση της μοτοσυκλέτας -δική του δήλωση- αλλά δεν είναι το Aragon αυτό που σηματοδοτεί την μετάβαση του στο επόμενο κεφάλαιο, στον δρόμο προς ένα ακόμη παγκόσμιο τίτλο. Κι αυτό γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες που ευνοούσαν έναν αναβάτη που έχει περάσει όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα δεν παίζει το πρωτάθλημα στον πόντο. Εδώ κρύβεται το τεράστιο λάθος του Bagnaia που θα δούμε παρακάτω.
Για τον Marc Marquez η πρώτη αυτή νίκη με Ducati είναι στην κορυφή των τριών πιο σημαντικών της καριέρας του έως τώρα και μακάρι να ερχόταν σε μία από τις επόμενες πίστες. Το μακάρι το λέω εγώ, εκείνος είπε πως νιώθει μεγάλη κατανόηση πλέον για το πίσω ελαστικό αλλά θέλει να δει σε επόμενες πίστες αν πράγματι έχουν γίνει βήματα εμπρός. Την βλέπετε την ταύτιση.
Το Aragon με λίγα λόγια έφερε λίγο πιο γρήγορα αυτό στο οποίο ο Marc Marquez θα έφτανε κάποια στιγμή και για ψυχολογικούς λόγους φάνηκε πως ήταν τεράστιο θεμέλιο τόσο για τον ίδιο μέσα από τις δηλώσεις του, όσο και για ολόκληρη την Gresini στον δρόμο της αναβάθμισης της σχέσης της με την Ducati.
Ταυτόχρονα έφερε στο προσκήνιο και ένα πρότερο μειονέκτημα του Bagnaia, εκείνη την ανυπομονησία και έναν βαθμό επιπολαιότητας που απαγορεύεται να έχει κάποιος στην κορυφή. Δικές του παλαιότερες δηλώσεις και αυτές, πίσω στο 2020 όταν η πτώση του από την κορυφή του Misano τον είχε στοιχειώσει έως και την επόμενη χρονιά που θα ανέβαινε στην εργοστασιακή ομάδα. Ως αναβάτης τότε της Pramac η συνέπεια ήταν ένα από τα στοιχήματα που έπρεπε να κερδίσει και το έκανε! Πέτυχε την αλλαγή σε απόλυτο βαθμό, οπότε οι πτώσεις στον Sprint αυτής της χρονιάς και κινήσεις αυξημένου ρίσκου, φέρνουν εικόνα από εκείνο το παρελθόν.
Η σύγκρουση στο Aragon θα τον στοιχειώσει και αυτή για καιρό, ιδιαίτερα αν γίνει η αιτία να χάσει το πρωτάθλημα από τον Martin. Ο Martin με την σειρά του το χρειάζεται για μία από τις καλύτερες δηλώσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ προς την Ducati. Θα είναι δίχως λόγια, απλά με ένα χαμόγελο κουνώντας το χέρι για το μεγάλο αντίο. Πράγμα που θα εκδηλωθεί ακόμη χειρότερα προς τον Bagnaia…
Σε όλο το Aragon ήταν εξαιρετικός όμως. Το πρόβλημα και στις δύο εκκινήσεις δεν είναι μόνο δική του δουλειά να λυθεί, είναι όλης της ομάδας και δεν τα κατάφεραν. Ο Bagnaia διαχειρίστηκε τα προβλήματα πρόσφυσης και κυνήγησε κάθε έναν αναβάτη που βρέθηκε μπροστά του, κάνοντας το καλύτερο για να μειώσει την διαφορά με τον Martin. Αν είχε ανέβει στο βάθρο θα μιλούσαμε για μία φανταστική προσπάθεια και μία εξαιρετική διαχείριση της κρίσης, για αυτό είναι αποκαρδιωτικό το αποτέλεσμα, διότι το είχε καταφέρει!
Ο Bagnaia γυρνούσε πολύ πιο γρήγορα από τον Alex Marquez ψαλίδισε μία μεγάλη διαφορά για να καταφέρει να βρεθεί πίσω του και όχι γυρνώντας μόνος του, αλλά παλεύοντας με τον Mobidelli να τον καθυστερεί περισσότερο και τον Binder κολλημένο πίσω του να πιέζει για το λάθος. Είχε την ευκαιρία του λίγο νωρίτερα από εκείνο που έπρεπε, στον επόμενο γύρο θα τον είχε περάσει χωρίς να τον δει και δυστυχώς όρμησε να την αδράξει.
Στην 12 στροφή ο Alex Marquez έχει κρατήσει τα φρένα λίγο περισσότερο γιατί ξέρει πως κάποιος είναι πίσω του. Αργότερα θα πει ότι δεν γνωρίζει ποιος ήταν, αλλά σε κάθε περίπτωση ήξερε πως κινδυνεύει να χάσει το βάθρο. Δεν βγήκε εκτός πίστας για να είναι αναγκασμένος να δώσει την θέση του, πάτησε απλά εκτός γραμμής κάτι που στο Aragon με την νέα άσφαλτο κοστίζει σε χρόνο σαν να πατάς εκτός πίστας, κάτι στο οποίο συμφωνούν όλοι οι αναβάτες.
Σε εκείνο το σημείο έκανε ότι μπορούσε για να επιστρέψει στην αγωνιστική γραμμή και να τοποθετηθεί σωστά για την 13η στροφή.
Ο Bagnaia είχε την φόρα της αγωνιστικής γραμμής από την 12η στροφή και είχε ήδη πάρει θέση να τοποθετηθεί στην 13η στροφή στην οποία και φτάνει πρώτος μπροστά από τον Alex Marquez, ο οποίος χτυπά τον μηρό του Bagnaia και αμέσως μετά ανασηκώνει την μοτοσυκλέτα και κολλά στην εργοστασιακή Ducati. Γίνονται ένα κουβάρι, ο Bagnaia κάτω από την μοτοσυκλέτα της Gresini και με κίνδυνο να τον χτυπήσει ένας τροχός που περιστρέφεται με τεράστια ορμή και ο Alex Marquez πάνω εκτοξεύεται πάνω από τις δύο μοτοσυκλέτες αφότου έφτασε πολύ κοντά στον πίσω τροχό και το γρανάζι του.
Το γεγονός πως ο Bagnaia έχει ξεφύγει χωρίς σπάσιμο με πόνο στον λαιμό, των ώμο και το χέρι και πως ο Alex Marquez δεν χτύπησε ούτε τα δέκατα που βρέθηκε πάνω στις μοτοσυκλέτες ούτε μετά που εκτοξεύτηκε μακριά τους, είναι η μεγαλύτερη νίκη σε αυτό το ατυχές συμβάν.
Ο Alex Marquez σηκώνεται αμέσως και ανοίγει τα χέρια προς τον Bagnaia αναρωτώμενος «τι κάνεις» και ο Bagnaia μένει στο έδαφος εμφανώς απογοητευμένος ενώ ήδη πονά όπως θα εξηγήσει αργότερα. «Ήμουν μπροστά του, πριν πάρω την γραμμή για την 13η στροφή ήμουν ήδη μπροστά από την 12η και είχα αφήσει χώρο γιατί ήξερα πως θα είναι εκεί, στο εσωτερικό. Αλλά είχα πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτόν. Εκείνο που με εξοργίζει είναι πως πήγα και είδα την τηλεμετρία, όταν βρέθηκε εκτός γραμμής άκουσα τον κινητήρα του να ανεβάζει στροφές και μετά αν προσέξετε θα δείτε πως μένει με την γκαζιέρα στο 40%-60% μέχρι την στιγμή που πέφτουμε. Είναι πολύ επικίνδυνο να έχεις έναν αναβάτη που θέλει να συγκρουστείτε γιατί με βάση την τηλεμετρία φαίνεται σαν κάποιος να το αποζητά αυτό».
Οι δύο αναβάτες ρίχνουν το φταίξιμο ο ένας στον άλλο σε πλήρη βαθμό αναγνωρίζοντας ακριβώς μηδέν για τους ίδιους. Από την δική του πλευρά ο Alex Marquez λέει πως βγήκε εκτός γραμμής για περίπου δύο μέτρα και είχε τον Bagnaia πολύ κοντά του, όταν εκείνος αποφάσισε να κάνει την επίθεσή του από την εξωτερική. "Είναι μία γενναία απόφαση για την οποία πρέπει να είναι πολύ σίγουρος και πρέπει να μου αφήσει τουλάχιστον ένα μέτρο, όχι περισσότερο. Αν κάποιος μπορεί να αποφύγει την σύγκρουση είναι εκείνος γιατί ξέρει ότι θα είμαι εκεί. Εγώ δεν τον είδα καθόλου και δεν περίμενα την επαφή μας. Είμαι μέσα στην πίστα όχι εκτός, οπότε ο αναβάτης που έρχεται από πίσω είναι υπεύθυνος για την προσπέραση που ετοιμάζεται να κάνει και αν αποφασίσεις να περάσεις από την εξωτερική θα πρέπει να υπολογίσεις ότι ο άλλος είναι στην εσωτερική ώστε να μην κλείσεις τελείως την γραμμή σου επάνω του. Δεν είχα χώρο. Μπορώ να καταλάβω μία τέτοια κίνηση προσπέρασης αν είμαι δύο μέτρα μακριά από το κερμπ αλλά ήμουν ακριβώς εκεί!".
Σε αυτό το σημείο ας θυμηθούμε λίγο το αντίστοιχο περιστατικό μεταξύ Marc Marquez και Bagnaia με την εργοστασιακή μοτοσυκλέτα να έχει αυτή τη φορά την εσωτερική. Στην προηγούμενο στροφή ο Marc Marquez ήταν στην εσωτερική, χάνει τα φρένα και ανοίγει, ο Bagnaia κόβει και κρατά την εσωτερική της επόμενης στροφής με τον Marquez να πιέζει για να επιστρέψει στην γραμμή του και φυσικά συγκρούεται με τον Bagnaia. Επειδή δεν έπεσαν το περιστατικό περνά ως δυνατή μάχη. Αν έπεφταν όμως θα είχε καταγραφεί διαφορετικά.
Por favor, la lucha que nos están regalando Marc Márquez y Pecco Bagnaia en Jerez. Que viva el motociclismo. pic.twitter.com/o92Uy4TJU6
Αντίστοιχα και εδώ, αν αυτό συνέβαινε μεταξύ του Bezzecchi που και του Di Giannantonio ή του Giannantonio με τον Morbidelli κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί.
Προσέξτε το αυτό γιατί δείχνει τον οπαδισμό. Ακριβώς το ίδιο περιστατικό ανάμεσα σε δύο ίδιες ή σχεδόν ίδιες μοτοσυκλέτες πάρτε οποιοδήποτε από τα δύο παραδείγματα, και στον ίδιο ακριβώς αγώνα, δεν θα είχε σημειώσει καμία αντίδραση. Έως ένα σημείο δικαιολογείται το πρόσθετο ενδιαφέρον καθώς μιλάμε για βάθρο και για κυνήγι πρωταθλήματος αλλά έως εκεί. Το να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει τι σκεφτόταν ο Alex Marquez ή ο Bagnaia εκείνη την στιγμή είναι αστείο, κανείς δεν είναι μέσα στο κεφάλι κανενός ούτε έχουμε κάποιο εξόφθαλμο περιστατικό όπως το να εμποδίζει ο Marc Marquez τον αγώνα του Rossi στην κρίσιμη στιγμή και ο Rossi να κόβει και να τον περιμένει, στο κομβικό δηλαδή στάδιο που ξεκίνησε και ο οπαδισμός και στήθηκαν και τα στρατόπεδα. Μέχρι τότε το είχαμε αποφύγει. Ο Bagnaia και ο Marc Marquez συνεχίζουν να λούζονται από αυτό το περιστατικό και η μπάλα πιάνει και τον Alex γιατί είναι «αδερφός του και μπήκε χαριστικά». Σε κανέναν δεν χαρίζουν πρωταθλήματα και ο Alex έχει δύο, αντίστοιχος του Marquez μπορεί να μην είναι αλλά η θέση του είναι στα MotoGP και το γεγονός ότι γυρνάει εμπρός μόνο χαριστικό δεν είναι, δεν χαρίζονται αυτά. Σίγουρα δεν είναι από τους αναβάτες που μπορεί κανείς να ταυτιστεί μαζί του, να φορά την μπλούζα με το όνομά του και να κυνηγά τα νέα του. Το γεγονός λοιπόν ότι έχει το όνομα καθιστά τα πράγματα χειρότερα για τον ίδιο. Αν δεν τον έλεγαν Marquez θα ήταν πιο συμπαθείς ως άλλος ένας Alex, σωστά;
Αν δεν είχε αυτό το όνομα δεν θα φανταζόταν κανείς πως βλέπει τον Bagnaia και λέει «ααα, ο φίλος του Rossi, ας ανοίξω το γκάζι να πέσω πάνω του, η θυσία αξίζει και ένα χέρι και ένα πόδι». Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει στο κεφάλι του άλλου, όμως αν υπήρχε πρόθεση αυτή θα είχε εμφανιστεί τόσο καιρό με δηλώσεις, με κινήσεις στα paddock, με όλους αυτούς τους τρόπους που τα πάντα στο MotoGP έρχονται στην επιφάνεια και για αυτό απέτυχε παταγωδώς το αντίστοιχο με την F1 ντοκυμαντέρ. Ποια κλειδαρότρυπα; Αφού όλοι λένε κάποια στιγμή αυτό που σκέφτονται ανοίγοντας ολόκληρη την πόρτα.
Οι κριτές δεν βρήκαν πουθενά πρόθεση για να τιμωρήσουν έναν από τους δύο, ούτε το έχουν κάνει σε αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν για να το κάνουν και τώρα. Το περίεργο θα ήταν αν τώρα άλλαζε η τακτική αυτή. Στο μεταξύ η απόλυτη κάλυψη που υπάρχει δυσκολεύει ορισμένες φορές, δεν διευκολύνει τα πράγματα. Δεν μπορείς να εξηγήσεις στον απλό κόσμο πως ένας 300άρης ή ένας 500άρης φακός αφαιρούν κάθε απόσταση και κολλάνε το εμπρός με το πίσω. Είναι ο τρόπος για να μεγαλώσεις το background πίσω από το θέμα και δεν γίνεται να το αποφύγεις, είναι κατασκευαστικό το θέμα. Άλλη εικόνα αντιλαμβάνεσαι βλέποντας μετωπικά το περιστατικό, άλλη από το ελικόπτερο άλλη από το πλάι. Και για κάθε μία μπορείς να φτιάξεις και δύο ιστορίες. Η πραγματικότητα είναι μία όμως, αυτή δεν ήταν η τελευταία στροφή και αυτός δεν ήταν ούτε ο τελευταίος, ούτε ο προτελευταίος γύρος. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία δικαιολογία για κάποιον που κυνηγά το πρωτάθλημα πόντο με τον πόντο. Ούτε πως είναι ασυγκράτητος γιατί τα πρωταθλήματα κερδίζονται με χαρακτηριστικές στιγμές αυτοσυγκράτησης και χάνονται από εξίσου τέτοιες στιγμές. Το παράδειγμα του Marc Marquez στο πρώτο μισό του άρθρου, αυτήν την πορεία σκληρής υπενθύμισης δείχνει.
