MRCG 2018 6η συνάντηση - 12 Μαΐου - Λούτσα Αττικής: Η μεγαλύτερη συγκέντρωση custom!

«Θα γίνει της Λούτσας.. »
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

11/5/2018

Το Σάββατο στις 12 Μαΐου στην Λούτσα της Αττικής –και όχι κάποια άλλη- το MRCG, η μεγάλη παρέα όσων ασχολούνται με το “restoring” και το “customizing” στην Ελλάδα, δίνει το προκαθορισμένο ετήσιο ραντεβού της. Το Motorcycle Restoring & Customizing Greece δεν χρειάζεται συστάσεις, κι αν χρειάζεται τότε θα είναι γιατί δεν σας έχουν απασχολήσει ποτέ βαθιά ερωτήματα όπως «πόσες ροπές υπάρχουν» τι είναι τα «ποκαλάκια» και άλλα τέτοια μοτοσυκλετιστικά παράδοξα. Βλέπετε το MRCG είναι μία μεγάλη παρέα, και ως παρέα έχει εσωτερικά αστεία και ανέκδοτα, μέλη με τα οποία γελά περισσότερο κι άλλα με τα οποία την πιάνουν τα συναισθηματικά της… μονάχα που αυτή η παρέα μετρά περισσότερα από 50.000 μέλη και έτσι τα εσωτερικά της αστεία είναι λίγο ή πολύ, αστεία όλων μας.

Κάθε χρόνο το MRCG συναντιέται παραδοσιακά σε μία γενική συνάντηση με μόνο στόχο να δουν από κοντά τους ανθρώπους με τους οποίους ήδη μιλούν περισσότερο από την ίδια τους την οικογένεια – όπως χαρακτηριστικά παραδέχονται αρκετά από τα μέλη.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλές παρέες, κάποιες έχουν χαλάσει κιόλας και έχουν φτιάξει πάλι από την αρχή, κι όλα αυτά σε μία διαδικτυακή παρέα με αντικείμενο τις μοτοσυκλέτες αλλά πρωταγωνιστές όλους εκείνους που τις καστομάρουν ή γελούν με τα παθήματα των προσπαθειών των υπολοίπων…

Θυμηθείτε: MRCG: Δύο μέρες γεμάτες μοτοσυκλέτα! Ζωντανεύουν τα παραμύθια;

Στην Ελλάδα το MRCG είναι ο τρόπος που εκφράζεται η custom κουλτούρα και μάλιστα με τρόπο που αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα μοτοσυκλετισμού στην χώρα μας. Όχι γιατί την ομάδα ξεκίνησε ο άνθρωπος που υπογράφει στην τελευταία σελίδα του ΜΟΤΟ, όχι γιατί είμαστε από τα πρώτα της μέλη, αλλά γιατί τα πράγματα στο MRCG γίνονται όπως πουθενά αλλού στην ελληνική κοινωνία: Απλά γίνονται! Από την βοήθεια μεταξύ των μελών, τόσο σε γνώσεις όσο και σε υλικά, μέχρι ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, τα πράγματα απλά γίνονται.

Αν λοιπόν δεν είσαστε μέλη του MRCG, ή δεν είχατε σκοπό να πάτε στην συγκέντρωσή του, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Πρόκειται για μία εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε, μία συγκέντρωση μοτοσυκλέτας διαφορετική από τις υπόλοιπες καθώς αυτομάτως θα νιώσετε μέλη ενός ευρύτερου συνόλου, κι αυτό είναι θεμελιώδης ανάγκη των μοτοσυκλετιστών. Από τους «εντουράδες» τους «στρητάδες», τους «χαρλεάδες», τους «μοτοκροσάδες» η ανάγκη αυτή να ανήκουν σε μία μεγάλη παρέα είναι έμφυτη, και στο MRCG αυτό είναι το μοναδικό νόημα, να νιώσεις μέρος μία παρέας.

Μεγαλώνοντας σε νούμερα χρόνο με τον χρόνο, φέτος αναμένονται περισσότερες από 1700 μοτοσυκλέτες, και μάλιστα «ξετάπωτες» κάνοντας την απόμερη γωνιά της παραλίας να ζωντανέψει απότομα.

Η συνάντηση είναι το απόγευμα του Σάββατου από τις 17:00 με αρκετούς να ετοιμάζονται να διανυκτερεύσουν στην παραλία αμέσως μετά.., μπροστά από το café-bar Τρόλευ:

Σε περίπτωση που υπάρχει έστω και ένας αναγνώστης που δεν έχει αντιληφθεί τι ακριβώς θα συναντήσει τότε το παρακάτω teaser-video που έχουν επιμεληθεί μέλη της ομάδας, θα τους αποκαλύψει με πάσα βεβαιότητα, όλα όσα πρέπει να περιμένουν:

 

 6η Mάζωξη MRCG - H Ξετάπωτη

 

Ducati Club Hellas: Μονοκύλινδρη βόλτα!

Τιμή και δόξα στα Bevel
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

10/4/2017

Η πρόσκληση που βρήκαμε στο e-mail μας από το Ducati Club Hellas για την ανοιξιάτικη βόλτα που θα γινόταν στις 9 Απριλίου, ήταν καθαρά τυπική. Είχε προηγηθεί τηλέφωνο από τον Πρόεδρο-Νίκο με πλήρη περιγραφή του προγράμματος, η οποία (απ’ ότι κατάλαβα εγώ δηλαδή…) ήταν κάπως έτσι: Θα πήγαινα έως την έξοδο της Αττικής οδού στην Ελευσίνα, όπου εκεί θα με περίμενε ένα Ducati Scrambler 450 του 1970, για να πάμε βόλτα μέχρι τα Βίλια μέσω της Παλιάς Εθνικής Οδού Αθηνών-Θηβών. Η συγκεκριμένη βόλτα είχε ως τιμώμενες μοτοσυκλέτες τις μονοκύλινδρες και δικύλινδρες Ducati, των οποίων η κίνηση του εκκεντροφόρου γίνεται μέσω άξονα και όχι ιμάντα.

Βασικά η συγκεκριμένη θεματική ενότητα είχε σκοπό να δώσει κίνητρο στα μέλη που είχαν τέτοιες μοτοσυκλέτες στην κατοχή τους να τις βγάλουν έξω για βόλτα, αφού στην παρέα ήταν ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα – ακόμα κι αν δεν ήταν Ducati. Άλλωστε η ουσία τέτοιων εκδρομών - συγκεντρώσεων είναι να κάνουμε παρέα, να πούμε τις ιστορίες μας, να κάνουμε τον χαβαλέ μας και γενικά να αποκοπούμε για λίγες ώρες από την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Το καλό με το Ducati Athens Club είναι ότι δεν δημιουργήθηκε για να αγοράζουν με έκπτωση ανταλλακτικά και αξεσουάρ από την αντιπροσωπεία τα μέλη της, οπότε οι καιροσκόποι δεν έχουν πεδίο δράσης εδώ. Μάλλον θα χάσεις λεφτά αν γίνεις μέλος, αφού αργά ή γρήγορα θα αρχίσεις να λιγουρεύεσαι ένα παλιό ιταλικό μηχανάκι και μετά… θα πάρεις και δεύτερο και τρίτο και… τελειωμό δεν θα έχει.

Στην περίπτωσή μου, υποπτεύομαι ότι υπήρξε κρυφό σχέδιο προσηλυτισμού από τον Τάκη Γκόνη, που μου δάνεισε το προσωπικό του Scrambler 450 για αυτή τη βόλτα. Την συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα την είχα ερωτευτεί από την εκδήλωση που είχαμε κάνει στο ΟΑΚΑ για το Greek Customs Test Ride. Βέβαια άλλο πράγμα να οδηγάς μια μοτοσυκλέτα με τον λεβιέ ταχυτήτων στο δεξί πόδι και ταμπούρα μέσα σε οριοθετημένο χώρο και άλλο σε δημόσιους δρόμους με φορτηγά και οδηγούς της Κυριακής.

To τελευταίο πράγμα που θέλεις να σου συμβεί όταν οδηγάς το Scrambler 450, είναι να κοκαλώσει τα φρένα το αυτοκίνητο μπροστά σου. Βασικά η δύναμη των ταμπούρων είναι αναπάντεχα καλή και μάλιστα το εμπρός έχει επιπλέον άριστη αίσθηση. Το πίσω όμως το μπλοκάρεις πολύ εύκολα, διότι το αριστερό σου πόδι δεν έχει μάθει να ακουμπάει προοδευτικά τον λεβιέ, καθώς στην καθημερινότητά σου το χρησιμοποιείς για να αλλάζεις ταχύτητες και όχι για να φρενάρεις. Η λύση που βρήκα ήταν να… μην το χρησιμοποιώ καθόλου! Το εμπρός φρένο φτάνει και περισσεύει για να επιβραδύνει την ελαφριά μοτοσυκλέτα και με ένα κατέβασμα ταχύτητας τη σωστή στιγμή, βάζεις τον κινητήρα να κάνει τη δουλειά του πίσω φρένου.

Λόγω μικρού βάρους και του εκπληκτικού πλαισίου της μοτοσυκλέτας, νοιώθεις αμέσως εμπιστοσύνη και αρχίζεις να οδηγάς πολύ πιο γρήγορα απ΄όσο θα έπρεπε να κάνεις με μια παλιά, συλλεκτική μοτοσυκλέτα η οποία δεν είναι καν δική σου. Είχα ακούσει ότι αυτός ο κινητήρας έχει πολλούς και ενοχλητικούς κραδασμούς. Η αλήθεια είναι ότι όταν την καβάλησα για να πάω από το σημείο που την παρέλαβα μέχρι τα επόμενα 300 μέτρα που ήταν το σημείο της συνάντησης, πίστεψα ότι δεν θα καταφέρω να κάνω πάνω από δύο χιλιόμετρα χωρίς στάση για να ξεμουδιάσουν τα χέρια μου! Ήταν τόσο έντονοι οι κραδασμοί που τα χέρια μου έφευγαν σιγά-σιγά από το τιμόνι…

Όμως ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το γκάζι φεύγοντας, ανακάλυψα ότι με 4η και 5η στο κιβώτιο και το στροφόμετρο να δείχνει μεταξύ 5500-6500 στροφές, οι κραδασμοί εξαφανίζονταν εντελώς από το τιμόνι. Εκεί βρίσκεται το Sweet-Spot του κινητήρα αυτού και μεταφράζεται σε ταχύτητες μεταξύ 120-130 km/h. Με το απίστευτο πλαίσιο του Scrambler 450, τέτοιες ταχύτητες μπορείς να τις διατηρήσεις συνεχώς στην παλιά εθνική Αθηνών-Θηβών, ακόμα και στα πιο κλειστά κομμάτια του δρόμου. Εδώ να πω, ότι οι αναρτήσεις της συγκεκριμένης μοτοσυκλέτας έχουν σπορ συμπεριφορά και δούλευαν καλύτερα από πολλές σύγχρονες μοτοσυκλέτες τις μεσαίας κατηγορίας. Ταιριάζουν άψογα με το στιβαρό πλαίσιο και όποιος έχει τέτοια μοτοσυκλέτα στην κατοχή του, του προτείνω ανεπιφύλακτα να ρωτήσει τον Τάκη και να κάνει τις ίδιες ρυθμίσεις στη δική του.

Όσο για τον μονοκύλινδρο κινητήρα της Ducati, πρέπει να παραδεχτώ ότι τον αδίκησα στο κείμενο που είχα γράψει για αυτόν στο περιοδικό. Έχει μπόλικη δύναμη ψηλά και οι κραδασμοί του είναι λιγότεροι όταν δουλεύει πάνω από τις 5.000 στροφές. Επίσης έχει πάρα πολύ καλή και άμεση απόκριση στο γκάζι, που τα τελευταία χρόνια με τους ψεκασμούς ride by wire έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει γραμμικότητα. Όλα ήταν τέλεια πάνω της, μέχρι φυσικά την στιγμή που χρειάστηκε να φρενάρω απότομα. Tο ένστικτο νίκησε την λογική σειρά σκέψης και το αριστερό πόδι πήγε να κατεβάσει ταχύτητα, την ίδια ώρα που το δεξί προσπαθούσε να φρενάρει τον πίσω τροχό… μόνο που στο Scrambler 450 του 1970, αυτοί οι χειρισμοί σημαίνουν ανέβασμα ταχύτητας και μπλοκάρισμα του πίσω τροχού.

Ο κρύος ιδρώτας που με έλουσε θα μπορούσε άνετα να γεμίσει πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων.

    

 

Ευχαριστούμε λοιπόν το δραστήριο Ducati Club Hellas, για το παράθυρο στον χρόνο που μας άνοιξε προσκαλώντας μας σε μια τόσο μοναδική βόλτα! Συγχαρητήρια επίσης για το κλίμα και την διάθεση που επικρατούσε, και μας κάνει από τώρα να δηλώνουμε έτοιμοι για την επόμενη πρόσκληση!