Κάποτε τα μεταχειρισμένα από την Ιαπωνία ήταν η μοναδική επιλογή για να αγοράσεις φτηνά να υψηλής τεχνολογίας τετρακύλινδρη μοτοσυκλέτα, έστω κι αν είχε μόλις 400 κυβικά. Σήμερα όμως φαίνεται πως έχουν αλλάξει τα πράγματα, καθώς για ένα μεταχειρισμένο αεροψυκτό 50άρι ζητάνε 8.000 ευρώ!
Φυσικά όσοι γνωρίζουν κάτι παραπάνω για το συγκεκριμένο 50άρι της Honda, μπορούν να καταλάβουν γιατί η τιμή του είναι τόσο υψηλή. Πρόκειται για το Dream 50 (AC15), που η Honda έβγαλε στην παραγωγή στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με μοναδικό στόχο θα θυμίζει στους οπαδούς της (και όχι μόνο…) την ένδοξη εποχή των Grand Prix της δεκαετίας του ’60.
CR 110 1962
Το Dream 50 ήταν από την αρχή ένα πανάκριβο 50άρι και γι΄αυτό δεν ήρθαν πολλά στην Ευρώπη. Ο λόγος ήταν πως η Honda δεν αρκέστηκε σε μια απλή αισθητική ομοιότητα με τις μοτοσυκλέτες των GP του 1960, αλλά σχεδίασε και κατασκεύασε έναν μοναδικό κινητήρα, αποκλειστικά για αυτό το μοτοσυκλετάκι. Κι όπως όλοι ξέρουμε, όταν ένας κινητήρας σχεδιάζεται και χρησιμοποιείται για ένα μόνο μοντέλο και μάλιστα περιορισμένης παραγωγής, η τιμή πώλησης εκτοξεύεται στα ύψη. Ο συγκεκριμένος αερόψυκτος μονοκύλινδρος, τετράχρονος κινητήρας, έχει δύο επικεφαλείς εκκεντροφόρους και έξι ταχύτητες, όπως ακριβώς και το CR110 Super Cub του 1960, από το οποίο άντλησε η Honda την έμπνευσή της για τον σχεδιασμό του Dream 50. Η ιπποδύναμη ήταν στους 5,6 ίππους στις 10.500 στροφές και το βάρος στα 88 κιλά.
HRC Dream 50R (AR02) 2004
Το HRC έφτιαξε μια αγωνιστική έκδοση Dream 50R (AR02) χωρίς εξοπλισμό δρόμου, με βάρος μόλις 71 κιλά και ιπποδύναμη στους 7 ίππους στις 13.500 στροφές! Με αυτά τα αγωνιστικά μοτοσυκλετάκια διοργάνωναν οι αντιπρόσωποι της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ κύπελλα ενιαίου τύπου. Για όποιον ενδιαφέρεται να αποκτήσει το ακριβότερο 50άρι παραγωγής, το συγκεκριμένο Dream 50 είναι μοντέλο 1991, βρίσκεται στην Ιταλία και πωλείται από την εταιρεία Ruote da Sogno. Δυστυχώς δεν λέει πόσα χιλιόμετρα έχει στην πλάτη του, ενώ οι τεχνικές πληροφορίες που δίνει έχουν λάθη και δεν είναι αξιόπιστες…
Μ. Βρετανία: "ΟΧΙ" στις λεωφορειολωρίδες για τις μοτοσυκλέτες
Στηρίζει έμμεσα την πώληση αυτοκινήτων η βρετανική κυβέρνηση
Από τον
Θοδωρή Ξύδη
27/11/2024
Το βρετανικό Υπουργείο Μεταφορών δεν έδωσε τελικά την έγκρισή του για να μπορούν οι μοτοσυκλετιστές να χρησιμοποιούν τις λωρίδες των λεωφορείων για τις μετακινήσεις του.
Μια απόφαση που εξέπληξε την συντριπτική πλειοψηφία των εμπλεκόμενων μερών και του κοινού είναι αυτή που πήρε το Υπουργείο Μεταφορών της Μ.Βρετανίας αναφορικά με τη χρήση των λεωφορειολωρίδων από τα μηχανοκίνητα δίκυκλα.
Με λίγα λόγια το βρετανικό ΥΜΕ είπε "όχι" στο να θεωρείται δεδομένη η χρήση των λεωφορειολωρίδων από τις μοτοσυκλέτες σε εθνικό επίπεδο και πέταξε ξανά το γάντι στις τοπικές αρχές, οι οποίες μπορούν να ορίζουν αυτόβουλα και σύμφωνα με τις ανάγκες των περιοχών που διοικούν αν αυτό θα επιτρέπεται ή όχι.
Η πρόταση για πανεθνική χρήση των λεωφορειολωρίδων από τις μοτοσυκλέτες χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις βγήκε σε δημόσια διαβούλευση στα μέσα του περασμένου Μαρτίου έως και τα μέσα του περασμένου Ιουλίου και την άποψή τους για το μέτρο κατέθεσαν τοπικές αρχές, οργανισμοί, λέσχες αλλά και το κοινό, ενώ συμπληρώθηκε και ένα σχετικό ερωτηματολόγιο.
Και ενώ όλα τα δεδομένα έδειχναν μια σαφή υποστήριξη στην εφαρμογή του μέτρου τελικά το υπουργείο αποφάσισε να παραμείνει στον ισχύοντα νόμο για τα μηχανοκίνητα δίκυκλα και τις λεωφορειολωρίδες, με τις αρμόδιες τοπικές αρχές να έχουν εκείνες την ευθύνη και την δύναμη να απαγορεύουν ή να επιτρέπουν τη χρήση τους από τους μοτοσυκλετιστές.
Η απόφαση ήρθε παρά το γεγονός ότι η βρετανική κυβέρνηση αναγνωρίζει τη συμβολή των μοτοσυκλετών στη μείωση της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος, στη μείωση του μποτιλιαρίσματος και του κυκλοφοριακού φόρτου γενικότερα, αλλά και στη μείωση του χρόνου που χρειάζεται για να φτάσει κανείς από το ένα σημείο στο άλλο, ειδικά σε αστικό περιβάλλον.
Έτσι ο νόμος δεν θα αλλάξει με το υπουργείο να επικαλείται έλλειψη δεδομένων αναφορικά με τα... οφέλη στην οδική ασφάλεια που θα μπορούσε να έχει η εφαρμογή αυτού του μέτρου, αλλά και το κόστος που θα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό για να αλλαχθούν όλες οι σχετικές πινακίδες.
Τουλάχιστον στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται ξεκάθαρα ο πραγματικός λόγος αφού το βρετανικό ΥΜΕ υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πρόθεση από την κυβέρνηση να ενθαρρύνει περισσότερο τη χρήση των μοτοσυκλετών από το κοινό, κάτι που ήταν στην ατζέντα της προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ αυτό φαίνεται να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας, που αυτή τη στιγμή πνέει τα λοίσθια.
Η Μ. Βρετανία έχει βάλει φιλόδοξους κλιματικούς στόχους και στους κατασκευαστές αυτοκινήτου με στόχο να προωθήσει όσο περισσότερο γίνεται την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Παράδειγμα, για φέτος τα ηλεκτρικά θα πρέπει να αποτελούν τουλάχιστον το 22% των πωλήσεων της κάθε εταιρείας στη χώρα και το υπόλοιπο 78% να αποτελείται από συμβατικά. Κάτω από το 22% σημαίνει και πρόστιμο άνω των 15.000 ευρώ για κάθε αυτοκίνητο λιγότερο (!), με τον στόχο για το 2025 να ανεβαίνει στο 28% για να φτάσει στο 80% το 2030 και στο 100% το 2035.
Τα σχέδια της κυβέρνησης φρενάρει το ίδιο το κοινό της χώρας, όπως γίνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη με τις πωλήσεις των ηλεκτρικών να ανεβαίνουν με σημαντικά χαμηλότερο ρυθμό από τον επιθυμητό ή κινούνται πτωτικά στις χώρες που έχουν κόψει τις επιδοτήσεις. Οι υψηλότερες τιμές τους δεν αντιστοιχούν στα πορτοφόλια των οδηγών, ενώ οι κατασκευαστές πιέζονται να κάνουν μεγάλες εκπτώσεις για να κάνουν τα μοντέλα τους πιο ελκυστικά.
Η εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία διανύει κρίση και ήδη ο όμιλος Stellantis (Peugeot, Citroen, Opel, Fiat, Alfa Romeo, Jeep, Lancia, Maserati, RAM, Chrysler, Dodge, DS Aytomobiles) ανακοίνωσε ότι θα κλείσει το εργοστάσιό της θυγατρικής Vauxhall στο Luton, ένα εργοστάσιο που λειτουργεί εδώ και 110 χρόνια.
Παράλληλα, η Ford ετοιμάζεται να μειώσει το προσωπικό της στη χώρα κατά 800 άτομα και η κυβέρνηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή με την πλάτη στον τοίχο και ήδη σκέφτεται να βάλει νερό στο κρασί της σχετικά με τους στόχους στις πωλήσεις. Προς το παρόν, για τη στήριξη της εγχώριας αγοράς αυτοκινήτου στη Βρετανία την πληρώνει έμμεσα και η μοτοσυκλέτα και σε ένα βαθμό και το κοινό στο οποίο δεν δίνεται ένας ακόμη λόγος για να αγοράσει μία.