Μέχρι τώρα όσοι πέρναγαν με επιτυχία τις εξετάσεις απόκτησης διπλώματος στην Ελλάδα, έπρεπε να περιμένουν αρκετές ημέρες μέχρι να πάρουν στα χέρια τους το πολυπόθητο έγγραφο και να μπορέσουν να οδηγήσουν το όχημά τους νόμιμα στο δρόμο. Όμως η νέα κυβέρνηση ανακάλυψε μια νέα υψηλή τεχνολογία που λέγεται… PC και internet, οπότε οι επιτυχόντες στις εξετάσεις θα μπορούν να έχουν αμέσως στα χέρια τους ένα “ηλεκτρονικό” έγγραφο που θα τους επιτρέπει να οδηγούν νόμιμα αμέσως μετά τις εξετάσεις και αφού υποβάλλουν ηλεκτρονικά την απαραίτητη αίτηση μέσα από την ειδική πλατφόρμα του υπουργείου. Προφανώς μιλάμε για αυτονόητα πράγματα εν έτη 2019 (σε λίγες ημέρες μπαίνουμε στο 2020…) αλλά όταν το θέμα αφορά ελληνική δημόσια υπηρεσία, τότε τα αυτονόητα δεν έχουν καμία θέση. Βέβαια ακόμα και αυτή η αλλαγή βρίσκεται στο στάδιο της Δημόσιας Διαβούλευσης, καθώς η συγκεκριμένη διάταξη περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για τα υδατοδρόμια που βρίσκεται σ' αυτή την διαδικασία. Πάντως, η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να καταργήσει την κλασσική διαδικασία “γραμματεία-σφραγίδα-έγκριση-σφραγίδα-προϊστάμενος-σφραγίδα-γραφείο παράδοσης-σφραγίδα-αρχείο-σφραγίδα” και το “κανονικό” δίπλωμα θα το παραλαμβάνεις 20-30 “εργάσιμες” ημέρες μετά. Τουλάχιστον τώρα δεν θα χρειάζεται να περιμένεις όσες μέρες οι δημόσιοι υπάλληλοι του υπουργείου παράγουν το έργο τους. Η νέα διαδικασία του ηλεκτρονικού “προσωρινού” διπλώματος θα αφορά και τις επεκτάσεις ή επανεξετάσεις διπλωμάτων, απεγκλωβίζοντας τους επαγγελματίες οδηγούς από την διαδικασία του “γρηγορόσημου”. Η χορήγησή της θα γίνεται ηλεκτρονικά μέσω ειδικής πλατφόρμας του υπουργείου, αφού οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν καταθέσει –επίσης ηλεκτρονικά- την απαραίτητη αίτηση. Σε όσους χορηγηθεί θα έχουν το δικαίωμα να οδηγούν το όχημα που προβλέπει η κατηγορία του διπλώματός τους μόνο εντός των συνόρων και ισχύ της θα είναι μέχρι την ημερομηνία παραλαβής του κανονικού διπλώματος, ενώ δεν θα μπορεί να υπερβαίνει το διάστημα των τεσσάρων μηνών από την ημέρα επιτυχίας στις εξετάσεις, ή από την ημέρα υποβολής της αίτησης.
Malcolm Smith - Απεβίωσε στα 83 του ο “διασημότερος μοτοσυκλετιστής των ΗΠΑ”
Συμπρωταγωνιστής του Steve McQueen στο ντοκιμαντέρ "On Any Sunday"
Από τον
Θοδωρή Ξύδη
29/11/2024
Μια εξέχουσα προσωπικότητα των δύο τροχών, ειδικά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο Malcolm Smith άφησε ποικιλοτρόπως το σημάδι του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας.
Επιτυχημένος αγωνιζόμενος, ιδιοκτήτης συνεργείου και έκθεσης μοτοσυκλέτας, έμπορος ανταλλακτικών, χορηγός, φιλάνθρωπος, ηθοποιός και πολλά ακόμη, ο Malcolm Smith ήταν πάνω από όλα ένας χαμογελαστός άνθρωπος που χαιρόταν κάθε λεπτό της ζωής του και ήθελε να προσφέρει, σύμφωνα με τα όσα λένε εκείνοι που τον γνώριζαν και αυτό είναι που κάνει την "προσφορά" του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας ακόμη πιο σημαντική.
Ο "πιο αγαπημένος μοτοσυκλειστής της Αμερικής" απεβίωσε στα 83 του χρόνια χτυπημένος από Parkinson, τη νόσο που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του.
Για τα κατορθώματά του στους αγώνες ο Smith έχει μπει στo ΑΜΑ Motorcycle Hall of Fame, στο Off-Road Motorsports Hall of Fame και στο Motorsports Hall of Fame America, ενώ έχει κερδίσει το βραβείο επιτευγμάτων "Spirit of the Entrepreneur".
Ο Καναδοαμερικανός γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1941 και από μικρή ηλικία τον κέντριζε ο μηχανοκίνητος αθλητισμός και ιδιαίτερα οι δύο τροχοί. Σε ηλικία 14 ετών, το 1956, ο Smith έκανε την είσοδό του στα αγωνιστικά δρώμενα στις ΗΠΑ με μια δικύλινδrη 500άρα Matchless.
Steve McQueen στα αριστερά, Mert Lawwill στο κέντρο και ο Smith στα δεξιά
Μετά από 10 χρόνια ήρθαν και οι πρώτες σημαντικές διακρίσεις, όπου από το 1966 και μέχρι το 1976 ο Smith κατέκτησε 8 χρυσά μετάλλια στο International Six Days Enduro, ενώ κέρδισε 3 φορές με αυτοκίνητο και 2 φορές με μοτοσυκλέτα τον αγώνα Baja 1000.
Η επιτυχημένη πορεία του Smith συνέχισε και στον αγώνα Baja 500, τον οποία κέρδισε μία φορά με μοτοσυκλέτα και τρεις με αυτοκίνητο.
Οι νίκες για τον Καναδοαμερικανό δεν σταμάτησαν εκεί αφού κέρδισε και τον αγώνα Mint 400 στη Νεβάδα το 1970 και το ράλι Roof of Africa το 1975. Τερμάτισε τέταρτος στο Paris-Dakar με αυτοκίνητο το 1988, ενώ έχει κερδίσει το Atlas Rallye στο Μαρόκο το 1987.
Εκτός από τους αγώνες ο Smith ασχολήθηκε και με τις επιχειρήσεις και σε ηλικία μόλις 20 ετών το 1961 διατέλεσε διευθυντής service στην Αντιπροσωπεία K&N Motorcycles στο Riverside, την οποία και αγόρασε μετά από 6 χρόνια.
Το 1967, ίδρυσε την Malcolm Smith Motorsports, ενώ το 1972 ήρθε η ίδρυση της Malcolm Smith Racing Products (MSR), η οποία δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή εξοπλισμού αναβατών και διάφορων ανταλλακτικών και αξεσουάρ.
Από τις αρχές της δεκαετίας '80, ο Malcolm άρχισε να ασχολείται περισσότερο με την εταιρεία του και δεν έπαιρνε πλέον τόσο συχνά μέρος σε αγώνες.
Ο Malcolm Smith παντρεύτηκε το 1983 με την συνεργάτιδα του Joyce, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τους Alexander, Ashley, Louise και Joel. Το 2009, η αντιπροσωπεία του βραβεύτηκε από το περιοδικό Dealernews ως η κορυφαία στην Αμερική. To 2014 ο Smith και η γυναίκα του αποφασίσανε να βγούνε στη σύνταξη, δίνοντας τα ηνία στα παιδιά τους.
Ο Smith είχε και φιλανθρωπικό έργο ιδρύοντας το 1998 το Malcom Smith Motosports Foundation, έναν οργανισμό βασισμένο στην αγωνιστική κοινότητα με στόχο να προσφέρει βοήθεια στο παιδικό χωριό El Oasis της Baja, τoν τόπο με τον οποίο σύνδεσε το όνομά του μέσω των αγωνιστικών του επιτυχιών.
Αυτό που έκανε τον Smith γνωστό έξω από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας ήταν η συμμετοχή του στο ντοκιμαντέρ του 1971 "On Any Sunday" του Bruce Brown, στο πλευρό του αστέρα της μεγάλης οθόνης Steve McQueen και του Αμερικανού πρωταθλητή flat track Mert Lawwill. Το ντοκιμαντέρ πήρε και το Όσκαρ στην κατηγορία του το 1972, ενώ αυτή δεν ήταν η μοναδική εμφάνιση του Smith στη μεγάλη οθόνη με μετέπειτα συμμετοχές σε ταινίες αλλά και ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίων το "Dirt" (1979) και το "On Any Sunday II" (1981).
Πηγή έμπνευσης για χιλιάδες μοτοσυκλετιστές και αγωνιζόμενους ως προς τον τρόπο ζωής του, ο Smith πέθανε στο σπίτι του στο Riverside της Καλιφόρνια, στις 26 Νοεμβρίου, περιτριγυρισμένος από την ευρύτερη οικογένεια του (όπως ήλπιζε ότι θα γίνει όταν έφτανε εκείνη η ώρα), η οποία ζήτησε αντί για λουλούδια να γίνουν δωρεές στο ίδρυμα του Καναδοαμερικανού.
