Στο αποκορύφωμα της καριέρας του, στο αποκορύφωμα της κόντρας του με τον Kevin Schwantz, ο Rainey είχε ένα καταστροφικό ατύχημα στο Misano που τερμάτισε την καριέρα του καθιστώντας τον παράλυτο από την μέση και κάτω.
Οι Ιάπωνες της Yamaha τον ρώτησαν αν θα ήθελε να τον βοηθήσουν να ξανά οδηγήσει για μερικούς γύρους δεμένος στην σέλα μίας R1M στα πλαίσια μίας εκδήλωσης στην Ιαπωνία. Αρνήθηκε να μπει σε αυτή την διαδικασία. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά ο Rainey εξακολουθεί να οδηγεί αγωνιστικά, προφανώς όχι μοτοσυκλέτα.
Έχει ένα kart με χειριστήρια και σχέσεις στο τιμόνι, τρέφοντας με αυτό την αγάπη του για την ταχύτητα. Ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής θα πήγαινε για τον τέταρτο τίτλο του, και τον τρίτο στα φοβερά πεντακοσάρια -όπως ο ίδιος ο Schwantz είπε περισσότερες από μία φορές πως θα μπορούσε να γίνει- όταν μία πτώση που έπρεπε να του κοστίσει το πρωτάθλημα τον άφησε τελικά παράλυτο.
Οι προδιαγραφές της πίστας άλλαξαν μετά το ατύχημα του Rainey και ο ίδιος επέστρεψε στην μοτοσυκλέτα από την θέση του αγωνιστικού διευθυντή. Δεν είχε περάσει η σκέψη πως κάποια στιγμή θα ξανά οδηγούσε μοτοσυκλέτα. Το kart ήταν όσο πιο κοντά είχε έρθει στην οδήγηση, και τον βοήθησε να συνηθίσει και την αλλαγή των ταχυτήτων με τα κουμπιά.
Τώρα, 26 χρόνια μετά, οι αλλαγές αυτές θα γινόντουσαν σε ένα τροποποιημένο R1M! Μετά την αρχική του άρνηση να μπει σε αυτή την διαδικασία, ο Rainey είδε video με την διαδικασία που ακολούθησε άλλος αναβάτης με αντίστοιχο κινητικό πρόβλημα και θέλησε να το δοκιμάσει, ζητώντας από τους Ιάπωνες να του στείλουν όλα τα εξαρτήματα.
Το πρώτο πράγμα που είδε, το πρώτο που ανακάλυψε πως είναι διαφορετικό, είναι το ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενο stabilizater που στην αρχή πίστεψε πως είναι απλά ξεβιδωμένο… όταν του είπαν πως μετά θα "σφίξει μόνο του", κατάλαβε πως πολλά έχουν αλλάξει.
Σκεπτόμενος πως το μάτι του πρέπει να εκπαιδευτεί από την αρχή, ο Rainey δεν ήταν ανήσυχος όπως είπε, αλλά ένιωθε απλά μία ανυπομονησία και έναν ενθουσιασμό.
Η R1M είχε έναν εξωτερικό «ενεργοποιητή» για τον λεβιέ των ταχυτήτων που ο Rainey τον έλεγχε από δύο κουμπιά στο αριστερό κλιπόν αφήνοντας το εργοστασιακό quick – shifter να κάνει την υπόλοιπη δουλειά. Τα μαρσπιέ είχαν μία υποδοχή για την μπότα που του είχε προετοιμάσει η Alpinestars ώστε τα πόδια του να μην πετάνε από την μοτοσυκλέτα και ένα πρόσθετο μαξιλαράκι σέλας από το εμπόριο, πρακτικά ολοκλήρωναν τις μετατροπές που είχε δεχτεί η R1M.
Ο Rainey είναι αναβάτης με ροή, ήταν το χαρακτηριστικό του στα 500άρια και η επιλογή του να οδηγήσει εξηγεί και το θέμα με το γυροσκοπικό φαινόμενο… Η μόνη του πληροφορία για την μοτοσυκλέτα και ο μοναδικός έλεγχος που είχε επάνω της, ήταν από το τιμόνι. Προφανώς στηριζόμενος αποκλειστικά στο γυροσκοπικό φαινόμενο…
Οι πρώτοι γύροι ήταν κουραστικοί, αγχωτικοί και συνολικά μία άσχημη εμπειρία. Για αυτό και πήρε τον χρόνο του, έκανε ένα διάλειμμα και την επόμενη φορά που ξεκίνησε, είχε την καλύτερη εμπειρία οδήγησης της ζωής του για τα τελευταία 26 χρόνια!
Δείτε το video: